Η Παλαιστινιακή Αντίσταση, τα Ισραηλινά εγκλήματα και η διεθνής αλληλεγγύη

Η επί­θε­ση της 7ης Οκτώ­βρη

Η στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση των ορ­γα­νώ­σε­ων της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης στις 7 Οκτώ­βρη έγινε αντι­λη­πτή ως ένα «με­γά­λο γε­γο­νός» από την πρώτη στιγ­μή της εκ­δή­λω­σής της. 

Απέ­να­ντι σε έναν από τους ισχυ­ρό­τε­ρους στρα­τούς στον πλα­νή­τη και το πλέον μι­λι­τα­ρι­στι­κό κρά­τος διε­θνώς, πε­ρί­που 2.500 μα­χη­τές επι­τέ­θη­καν σε όλο το μήκος του φρά­χτη απο­κλει­σμού της Γά­ζας-Ισ­ρα­ήλ με βάρ­κες, αλε­ξί­πτω­τα πλα­γιάς, μπουλ­ντό­ζες, μη­χα­νά­κια κ.ο.κ. Προ­ω­θή­θη­καν σε βάθος, κα­τέ­λα­βαν οι­κι­σμούς και στρα­τιω­τι­κές βά­σεις και χρειά­στη­καν αρ­κε­τές μέρες ώστε να δια­σφα­λί­σει ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός ότι είχε απο­κα­τα­στή­σει τον έλεγ­χο στα εδάφη όπου κα­τά­φε­ραν να διεισ­δύ­σουν οι Πα­λαι­στί­νιοι μα­χη­τές. Το πλήγ­μα στην ει­κό­να του Ισ­ραη­λι­νού στρα­τού και κρά­τους ήταν συ­γκλο­νι­στι­κό. Ήταν η πρώτη φορά που οποια­δή­πο­τε αρα­βι­κή ένο­πλη δύ­να­μη πο­λέ­μη­σε στα εδάφη που κλά­πη­καν το 1948. Τζιπ με Πα­λαι­στί­νιους μα­χη­τές πε­ρι­πο­λού­σαν σε ισ­ραη­λι­νούς οι­κι­σμούς -και όχι το αντί­στρο­φο που είναι η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα στα κα­τε­χό­με­να εδάφη. Πα­λαι­στί­νιοι πήραν τον έλεγ­χο του πε­ρά­σμα­τος Ερέζ, αυτό το οποίο όλο τον υπό­λοι­πο καιρό «ανοι­γο­κλεί­νει» κατά το δο­κούν το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Με πο­δή­λα­τα, με μη­χα­νά­κια, με τα πόδια, πολ­λοί Πα­λαι­στί­νιοι έσπευ­σαν να πε­ρά­σουν τον -γκρε­μι­σμέ­νο μετά την επί­θε­ση- φρά­χτη, εκεί όπου λίγο καιρό πριν έβρι­σκαν το θά­να­το από ισ­ραη­λι­νά πυρά φίλοι και συγ­γε­νείς τους που συμ­με­τεί­χαν στην ει­ρη­νι­κή Με­γά­λη Πο­ρεία της Επι­στρο­φής. Έβγαι­ναν για πρώτη φορά εδώ και 15 χρό­νια (ή και στη ζωή τους) από τη «φυ­λα­κή» της Γάζας και πα­τού­σαν τα πόδια τους στα εδάφη από τα οποία ξε­ρι­ζώ­θη­καν οι πρό­γο­νοί τους 75 χρό­νια πριν (τα 3/4 του πλη­θυ­σμού της Γάζας είναι πρό­σφυ­γες). Αυτές οι σκη­νές από μόνες τους ανα­δει­κνύ­ουν την ιστο­ρι­κό­τη­τα της στιγ­μής. 

gaza_epithesi.jpeg

Αλλά, αν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με τις πο­λι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές συ­νέ­πειες, η επί­θε­ση της 7ης Οκτώ­βρη ανα­δει­κνύ­ε­ται ως ένα ακόμα πιο ιστο­ρι­κό γε­γο­νός, από αυτά που μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν τη ροή των εξε­λί­ξε­ων. 

Η «Πλημ­μύ­ρα του Αλ Άκσα» διέ­λυ­σε έναν ισ­ραη­λι­νό μύθο, ότι ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης είναι τέ­τοιος που επι­τρέ­πει στο Ισ­ρα­ήλ να εντα­φιά­σει μο­νο­με­ρώς το Πα­λαι­στι­νια­κό ζή­τη­μα. Όπως το έθετε προ­ε­κλο­γι­κά ο Νε­τα­νιά­χου: «Πι­στεύω ότι ο δρό­μος προς την ει­ρή­νη δεν περνά μέσα από τη Ρα­μά­λα αλλά την πα­ρα­κάμ­πτει… η ει­ρή­νη οφεί­λει να έχει ως αφε­τη­ρία τις αρα­βι­κές χώρες, απο­μο­νώ­νο­ντας έτσι το πα­λαι­στι­νια­κό πεί­σμα». Μετά την επί­θε­ση της Χαμάς, ο Ισ­ραη­λι­νός Εβραί­ος δη­μο­σιο­γρά­φος Μερόν Ρα­πο­πόρτ σχο­λί­α­σε: «Αυτή η επί­θε­ση υπεν­θύ­μι­σε στους Ισ­ραη­λι­νούς και στον πλα­νή­τη ότι, καλώς ή κακώς, οι Πα­λαι­στί­νιοι είναι ακόμα εδώ και ότι η ενός αιώνα σύ­γκρου­ση είναι με αυ­τούς, όχι με τα Εμι­ρά­τα ούτε με τους Σα­ούντ… Το πρωί του Σαβ­βά­του, ο φρά­χτης ξη­λώ­θη­κε. Και μαζί του ξη­λώ­θη­κε και το δόγμα Νε­τα­νιά­χου -που είχαν υιο­θε­τή­σει και οι Αμε­ρι­κά­νοι και πολλά αρα­βι­κά κρά­τη- σύμ­φω­να με το οποίο είναι εφι­κτή η ει­ρή­νη στη Μέση Ανα­το­λή χωρίς τους Πα­λαι­στί­νιους». Η πρω­το­φα­νής αγριό­τη­τα της Ισ­ραη­λι­νής απά­ντη­σης στην αρ­χι­κή τα­πεί­νω­ση, κάνει σκόνη και θρύ­ψα­λα και ένα άλλο μύθο, αυτόν της Ισ­ραη­λι­νής «αυ­το­ά­μυ­νας» και έχει αναμ­φί­βο­λα παί­ξει ρόλο στην ανα­ζω­πύ­ρω­ση και τη διαρ­κή μα­ζι­κο­ποί­η­ση των αντι­πο­λε­μι­κών δια­δη­λώ­σε­ων διε­θνώς. 

Πέρα από αυτές τις πο­λι­τι­κές επι­διώ­ξεις της στρα­τιω­τι­κής επι­χεί­ρη­σης, ο Ζιλ­μπέρ Ασκάρ προ­σέ­θε­σε και μια άλλη διά­στα­ση στην ερ­μη­νεία της, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας μια ανα­λο­γία: «Όποιος είναι εξοι­κειω­μέ­νος με αυτά που υπο­φέ­ρει ο Πα­λαι­στι­νια­κός λαός επί δε­κα­ε­τί­ες και γνω­ρί­ζει τι εί­δους υπαί­θρια φυ­λα­κή έχει γίνει η Λω­ρί­δα της Γάζας… κα­τα­λα­βαί­νει εύ­κο­λα ότι ο μόνος λόγος που τέ­τοιες ημι-απελ­πι­σμέ­νες πρά­ξεις γεν­ναιό­τη­τας όπως η τε­λευ­ταία επι­χεί­ρη­ση της Χαμάς, δεν συμ­βαί­νουν ακόμα πιο συχνά, είναι η τε­ρά­στια στρα­τιω­τι­κή ανι­σο­μέ­ρεια ανά­με­σα στον Πα­λαι­στί­νιο Δαυίδ και τον Ισ­ραη­λι­νό Γο­λιάθ. Η τε­λευ­ταία αντε­πί­θε­ση της Γάζας φέρ­νει πραγ­μα­τι­κά στο μυαλό την Εξέ­γερ­ση στο Γκέτο της Βαρ­σο­βί­ας το 1943». 

Όπως έγρα­φε ο στρα­τιω­τι­κός ηγέ­της της Εβραϊ­κής Ορ­γά­νω­σης Μάχης (ZOB) και από τους ελά­χι­στους επι­ζώ­ντες της Εξέ­γερ­σης του 1943, ο σο­σια­λι­στής (και αντι­σιω­νι­στής μέχρι το τέλος της ζωής του…) Μάρεκ Έντελ­μαν: «Δεν υπήρ­χε άλλη εναλ­λα­κτι­κή πέρα από το να πε­θά­νου­με του­λά­χι­στον με τιμή». Οι Εβραί­οι μα­χη­τές τα­πεί­νω­σαν τη Βέρ­μα­χτ -και για να συ­ντρι­βεί η εξέ­γερ­ση η να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία κα­τέ­στρε­ψε ολο­σχε­ρώς το Γκέτο. Αλλά έστει­λαν ηχηρό μή­νυ­μα κι άφη­σαν πίσω τους μια συ­γκλο­νι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά, βγαλ­μέ­νη από το ποί­η­μα του Ντί­λαν Τόμας, γιατί δεν χά­θη­καν σιω­πη­λά μέσα στην νυ­χτιά, αλλά με οργή και λύσσα ξέ­σπα­σαν που πέ­θαι­νε το φως. 

gaza_epithesi_2.jpeg

Ισλα­μι­κή τρο­μο­κρα­τία; 

Μια συ­ντο­νι­σμέ­νη επι­κοι­νω­νια­κή κα­μπά­νια από το Ισ­ρα­ήλ, τις δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις και τα ΜΜΕ επι­χει­ρεί να πεί­σει ότι η καρ­διά του προ­βλή­μα­τος  είναι η βίαιη δράση της Χαμάς. 

Σε αυτό απά­ντη­σε πρό­σφα­τα ο Αι­γύ­πτιος κω­μι­κός Μπα­σέμ Γιου­σέφ: «Έχετε δίκιο, η Χαμάς είναι η πηγή κάθε κακού. Ας φα­ντα­στού­με έναν κόσμο όπου δεν υπάρ­χει Χαμάς. Και ας τον ονο­μά­σου­με -δε ξέρω, ας πού­με- Δυ­τι­κή Όχθη;», πε­ρι­γρά­φο­ντας στη συ­νέ­χεια τη δράση του ισ­ραη­λι­νού στρα­τού εκεί. Μπο­ρού­με να φα­ντα­στού­με κι έναν άλλο κόσμο χωρίς την Χαμάς. Ολό­κλη­ρη την Πα­λαι­στί­νη, από το 1948 ως το 1987 (που ιδρύ­θη­κε η ορ­γά­νω­ση) ή μέχρι και το 2006 (όταν η χρε­ο­κο­πία του Όσλο και της τα­κτι­κής συμ­βι­βα­σμών απέ­να­ντι στην ισ­ραη­λι­νή αδιαλ­λα­ξία την έκα­ναν πρώτη εκλο­γι­κά δύ­να­μη στα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη).

Το πρό­βλη­μα του Ισ­ρα­ήλ δεν είναι η Χαμάς, αλλά ο πα­λαι­στι­νια­κός λαός και οι ορ­γα­νώ­σεις που επι­λέ­γει κάθε φορά για να εκ­φρά­σει την αντί­στα­σή του. Αυτή η αντί­στα­ση, πε­ρι­λάμ­βα­νε και πρά­ξεις «ατο­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας» πολύ πριν εμ­φα­νι­στεί κι ενι­σχυ­θεί το ισλα­μι­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα. Κά­ποιες από τις ενέρ­γειες που έκα­ναν στο πα­ρελ­θόν κο­σμι­κές και προ­ο­δευ­τι­κές πα­λαι­στι­νια­κές ορ­γα­νώ­σεις υπεν­θυ­μί­ζουν ότι είναι άλλοι οι πα­ρά­γο­ντες που ωθούν προς αυτό το μο­νο­πά­τι, πα­ντε­λώς άσχε­τοι με έναν κά­ποιο «θρη­σκευ­τι­κό φα­να­τι­σμό» ή μια κά­ποια «εγ­γε­νή βία» στο Ισλάμ. 

Τα εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κά κι­νή­μα­τα και ιδιαί­τε­ρα –και κα­θό­λου τυ­χαία– όσα αγω­νί­ζο­νταν ενά­ντια σε κα­θε­στώ­τα εποι­κι­στι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας  κα­τέ­φυ­γαν στο πα­ρελ­θόν σε ενέρ­γειες κατά πο­λι­τών, είτε με πρό­θε­ση (FLN στην Αλ­γε­ρία), είτε απο­δε­χό­με­να το ρίσκο τέ­τοιων απω­λειών (IRA στην Β. Ιρ­λαν­δία, ANC στη Ν. Αφρι­κή). Ενέρ­γειες που αν εξε­τα­στούν απο­κομ­μέ­νες από το συ­νο­λι­κό­τε­ρο πλαί­σιο -και απο­κλεί­ο­ντας την οπτι­κή γωνία των θυ­μά­των του εποι­κι­σμού- μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σουν σε κά­ποιον θλίψη ή και απο­τρο­πια­σμό. 

Συ­νή­θως η «με­γά­λη ει­κό­να» απο­κα­θί­στα­ται μόνο από την ιστο­ρία. Οι βιαιό­τη­τες που μπο­ρεί να διέ­πρα­ξαν οι ιθα­γε­νείς Αμε­ρι­κα­νοί σε εφό­δους τους σε χωριά εποί­κων απο­τε­λούν πλέον μια υπο­ση­μεί­ω­ση στο με­γά­λο κε­φά­λαιο της αρ­πα­γής της γης τους και της εξο­λό­θρευ­σής τους. Οι ενέρ­γειες του FLN κατά πο­λι­τών απο­τε­λούν πλέον μια μικρή πτυχή ενός αγώνα του οποί­ου το δί­καιο και την τε­λι­κή νίκη σή­με­ρα ανα­γνω­ρί­ζουν όλοι. 

Αρ­κε­τές φορές στην ιστο­ρία, η κα­τα­φυ­γή των αποι­κιο­κρα­τού­με­νων ιθα­γε­νών στην πρό­κλη­ση απω­λειών στις γραμ­μές του πλη­θυ­σμού των εποί­κων πε­ρι­λαμ­βά­νει έναν ψυχρό υπο­λο­γι­σμό που όμως αντα­να­κλά μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πολύ πιο σκλη­ρή από την όποια πράξη τους: Έχο­ντας υπο­στεί δε­κα­ε­τί­ες βίας η οποία δεν ενερ­γο­ποιεί την «κοινή γνώμη», γιατί η αν­θρώ­πι­νη υπό­στα­σή τους έχει απα­ξιω­θεί, κα­τα­λή­γουν στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι πρέ­πει να χα­θούν ζωές των «άλλων», αυτών που «με­τρά­νε», για να στρα­φούν τα βλέμ­μα­τα του πλα­νή­τη προς τα εκεί. Οι βε­τε­ρά­νοι του FLN επι­μέ­νουν (και δι­καιω­μέ­νοι) ότι μόνο μετά τις βομ­βι­στι­κές τους επι­θέ­σεις ανα­γνω­ρί­στη­κε διε­θνώς ότι υπάρ­χει «Αλ­γε­ρι­νό ζή­τη­μα». Μπο­ρεί κα­νείς να αρ­νη­θεί ότι η 7η Οκτώ­βρη ξα­να­έ­θε­σε την ύπαρ­ξη «Πα­λαι­στι­νια­κού ζη­τή­μα­τος» σε μια συ­γκυ­ρία που παρά την κα­θη­με­ρι­νή ισ­ραη­λι­νή βία, αυτό είχε κα­τα­στεί αό­ρα­το; 

Όλα αυτά τα πιο σκλη­ρά και σύν­θε­τα ζη­τή­μα­τα, επι­χει­ρεί­ται να κρυ­φτούν κάτω από μια τε­μπέ­λι­κη  δαι­μο­νο­ποί­η­ση της Χαμάς, που συ­νο­δεύ­ε­ται από το κλισέ «να μην την ταυ­τί­ζου­με με τους Πα­λαι­στί­νιους». Ως δια­τύ­πω­ση, «η Χαμάς δεν είναι οι Πα­λαι­στί­νιοι» είναι μια κοι­νό­τυ­πη αλή­θεια. Οι Πα­λαι­στί­νιοι έχουν πολ­λές ορ­γα­νώ­σεις ή είναι ανέ­ντα­χτοι, η κοι­νω­νία τους πε­ρι­λαμ­βά­νει ένα ευρύ φάσμα στά­σε­ων και αντι­λή­ψε­ων, όπως κάθε κοι­νω­νία. Μόνο που τα στε­λέ­χη, τα μέλη και οι φίλοι της Χαμάς… είναι Πα­λαι­στί­νιοι. Πρό­κει­ται για μια ορ­γά­νω­ση που απο­τε­λεί μέρος του πα­λαι­στι­νια­κού κοι­νω­νι­κού-πο­λι­τι­κού ιστού και η «διά­κρι­ση» ου­σια­στι­κά προ­σπα­θεί να την πα­ρου­σιά­σει ως «ξένο σώμα», για να μπο­ρεί ο φι­λε­λεύ­θε­ρος να κοι­μά­ται ήσυ­χος τα βρά­δια, που στη­ρί­ζει την «εξο­λό­θρευ­ση της Χαμάς», αλλά -προς Θεού!- δεν εν­νο­εί το αι­μα­το­κύ­λι­σμα της Γάζας. Μά­λι­στα μια «σχολή σκέ­ψης» κα­μώ­νε­ται ότι ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός «απε­λευ­θε­ρώ­νει» τους Πα­λαι­στί­νιους από την Χαμάς. Την οποία εξέ­λε­ξαν το 2006. Ίσως σή­με­ρα να έχει υπο­χω­ρή­σει η επιρ­ροή της σε σχέση με τότε, ίσως και όχι, αλλά δεν μπο­ρού­με να το γνω­ρί­ζου­με, γιατί έκτο­τε δεν επε­τρά­πη ποτέ ξανά στους Πα­λαι­στί­νιους να εκ­φρα­στούν εκλο­γι­κά. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όπως επε­σή­μα­νε ο Μπα­σέμ Γιου­σέφ, όσοι στο­χεύ­ουν μέσω ένο­πλων επι­θέ­σε­ων να στρέ­ψουν τον άμαχο πλη­θυ­σμό κατά της πο­λι­τι­κής του ηγε­σί­ας (εν προ­κει­μέ­νω της Χαμάς), υλο­ποιούν αυτό ακρι­βώς που οι ίδιοι ορί­ζουν ως  «τρο­μο­κρα­τία»…

«Μα χά­νουν το δίκιο τους…»

Ανή­κου­με σε όσους θε­ω­ρούν ότι οι πο­λι­τι­κές και τα­κτι­κές της Χαμάς είναι ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κές και δια­φέ­ρουν από τις πα­ρα­δό­σεις που ανα­φε­ρό­μα­στε. Αλλά ούτε αυτό απο­τε­λεί λόγο «κα­τα­δί­κης» ή απο­στά­σε­ων  από την πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση. Ένα άρθρο του συ­ντρό­φου Ντά­νιελ Τέι­λορ το θέτει εξαι­ρε­τι­κά: 

«Πώς θα έμοια­ζε μια τέ­λεια Πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση; Οι δυ­τι­κοί φι­λε­λεύ­θε­ροι θα ήθε­λαν να δουν μορ­φές ακτι­βι­σμού που σέ­βο­νται την ατο­μι­κή συ­νεί­δη­ση και το δι­καί­ω­μα στην ιδιο­κτη­σία: Π.χ. κεί­με­να υπο­γρα­φών-αι­τή­σεις ή κα­τα­να­λω­τι­κά μποϊ­κο­τάζ. Οι μαρ­ξι­στές αναμ­φί­βο­λα θα προ­τι­μού­σα­με κάτι στη­ριγ­μέ­νο στην ερ­γα­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύη, τις απερ­γί­ες και την δια-θρη­σκευ­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των μαζών. Τι θα μπο­ρού­σε να κάνει το Ισ­ρα­ήλ απέ­να­ντι σε μια τόσο ηθικά άμεμ­πτη και στρα­τη­γι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντί­στα­ση; 

Δεν χρειά­ζε­ται να ανα­ρω­τιό­μα­στε. Από την ίδρυ­ση του Ισ­ρα­ήλ, οι Σιω­νι­στές ερ­γά­στη­καν συ­στη­μα­τι­κά για να κα­τα­πνί­ξουν την ανά­πτυ­ξη κάθε τέ­τοιας αντί­στα­σης. Συ­νέ­λα­βαν και δο­λο­φό­νη­σαν μη-βί­αιους ακτι­βι­στές ηγέ­τες, ανα­δια­μόρ­φω­σαν την οι­κο­νο­μία της Πα­λαι­στί­νης για να απο­διαρ­θρώ­σουν το ερ­γα­τι­κό της κί­νη­μα, πα­ρε­νό­χλη­σαν δη­μο­κρα­τι­κές εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες και στοί­βα­ξαν τους πε­ρισ­σό­τε­ρους Πα­λαι­στί­νιους σε αστυ­νο­μι­κά κράτη όπου η φυ­σιο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση είναι σχε­δόν ανέ­φι­κτη».

Τη δε­κα­ε­τία του ’70, το Ισ­ρα­ήλ χρη­σι­μο­ποί­η­σε συ­στη­μα­τι­κά τις απε­λά­σεις (στην έρημο…) ως μέσο «απο­κε­φα­λι­σμού» της όποιας μα­ζι­κής-συν­δι­κα­λι­στι­κής-πο­λι­τι­κής αντί­στα­σης είχε επι­χει­ρή­σει να ορ­γα­νω­θεί στη Δυ­τι­κή Όχθη μετά την κα­τά­λη­ψή της από τον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό. Μέχρι σή­με­ρα, στη Δυ­τι­κή Όχθη, κάθε μορφή συλ­λο­γι­κής ορ­γά­νω­σης αντι­με­τω­πί­ζει την κα­τα­στο­λή, αλλά και το δαι­δα­λώ­δες σύ­στη­μα Απαρτ­χάιντ (πχ. στη με­τα­κί­νη­ση από το έναν «θύ­λα­κα» στον άλλον, καθώς αυτοί είναι πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νοι από εποι­κι­σμούς). Όσον αφορά ει­δι­κά τη Γάζα, δεν υπάρ­χουν λόγια για να πε­ρι­γρά­ψουν τις δυ­σκο­λί­ες. Ο Πα­λαι­στί­νιος σύ­ντρο­φος Τα­ου­φίκ Χα­ντάντ, σε εκ­δή­λω­ση στην Αθήνα, είχε ανα­φέ­ρει τη φράση που του είχε πει αξιω­μα­τού­χος του ΟΗΕ με εμπει­ρία στη Γάζα: «Και η Μη­τέ­ρα Τε­ρέ­ζα να βρι­σκό­ταν επι­κε­φα­λής εκεί, σύ­ντο­μα θα ξα­νάρ­χι­ζαν να εκτο­ξεύ­ουν ρου­κέ­τες». 

Κι όμως στην ίδια τη Γάζα, επι­χει­ρή­θη­κε το 2018-19 η πιο εντυ­πω­σια­κή μα­ζι­κή μη-βί­αιη δράση που αντλού­σε από τις πιο έν­δο­ξες σε­λί­δες της «πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής» στις ΗΠΑ του 1960: Η Με­γά­λη Πο­ρεία της Επι­στρο­φής, όπου χι­λιά­δες βά­δι­ζαν ει­ρη­νι­κά προς τον φρά­χτη που τους κρατά απο­κλει­σμέ­νους -κι αντι­με­τώ­πι­ζαν κάθε βδο­μά­δα, επί μήνες ολό­κλη­ρους, τα πυρά ελεύ­θε­ρων σκο­πευ­τών του Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού. Όπως ση­μεί­ω­σε πρό­σφα­τα μια Πα­λαι­στί­νια κα­λε­σμέ­νη σε διε­θνές πάνελ, «η μη-βί­αιη δράση προ­ϋ­πο­θέ­τει πρό­θυ­μο ακρο­α­τή­ριο για να λει­τουρ­γή­σει». Ή όπως έλεγε ο μαύ­ρος ηγέ­της Στό­ου­κλι Κάρ­μαϊκλ στις ΗΠΑ της δε­κα­ε­τί­ας του ’60, «Για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή η μη-βία, πρέ­πει ο αντί­πα­λός σου να έχει συ­νεί­δη­ση». 

gaza.​jpg

Απέ­να­ντι σε αυτή την αδυ­να­μία δικής τους ορ­γά­νω­σης και νι­κη­φό­ρας δρά­σης, οι πα­λαι­στι­νια­κές κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις έχουν από το 2005 ζη­τή­σει διε­θνή υπο­στή­ρι­ξη -με την έκ­κλη­ση για BDS (Μποϊ­κο­τάζ-Απο­ε­πέν­δυ­ση-Κυ­ρώ­σεις). Το BDS κυ­νη­γή­θη­κε άγρια σε πολ­λές χώρες της Δύσης, είτε ιδε­ο­λο­γι­κά είτε και με κα­τα­σταλ­τι­κές απα­γο­ρεύ­σεις και στο­χο­ποι­ή­σεις. Όταν διά­φο­ροι κα­λο­θε­λη­τές ανα­ρω­τιού­νται τάχα ει­λι­κρι­νά: «Μα πού είναι ο Πα­λαι­στί­νιος Νέλ­σον Μα­ντέ­λα;», απο­σιω­πούν κά­ποιες ενο­χλη­τι­κές λε­πτο­μέ­ρειες. Το πα­ρελ­θόν του ίδιου του Μα­ντέ­λα (στην ένο­πλη πάλη) και την αντι­με­τώ­πι­σή του ως «τρο­μο­κρά­τη». Την πι­θα­νό­τη­τα πολ­λοί επί­δο­ξοι Πα­λαι­στί­νιοι Μα­ντέ­λα να έχουν δο­λο­φο­νη­θεί από τον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό ή να κρα­τού­νται στις φυ­λα­κές. Αλλά και ένα από τα ση­μα­ντι­κά «όπλα» που μπο­ρού­σε να «κρα­δαί­νει» ο Μα­ντέ­λα για να συρ­θεί η ηγε­σία του Απαρτ­χάιντ σε συ­νο­μι­λί­ες και να απο­δε­χτεί τη διά­λυ­ση του ρα­τσι­στι­κού κρά­τους: το διε­θνές κί­νη­μα BDS και την επι­τυ­χία του να υπο­χρε­ώ­σει διε­θνείς κυ­βερ­νή­σεις και θε­σμούς να απο­μο­νώ­σουν τη Νότια Αφρι­κή, μέχρι να απο­δε­χτεί τα ίσα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα του Μαύ­ρου πλη­θυ­σμού και το γκρέ­μι­σμα του Απαρτ­χάιντ.   

Με μια έν­νοια, η ενί­σχυ­ση της Χαμάς αντα­να­κλά και μια συλ­λο­γι­κή απο­τυ­χία (όσον αφορά τα κι­νή­μα­τα, στην Πα­λαι­στί­νη και διε­θνώς) και μια συλ­λο­γι­κή ευ­θύ­νη (όσον αφορά τις δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις και το Ισ­ρα­ήλ). Με τον ίδιο τρόπο οφεί­λου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με και όσα συμ­βαί­νουν (ή θα συμ­βούν) στη Γάζα και την Πα­λαι­στί­νη το επό­με­νο διά­στη­μα. Απέ­να­ντι σε κα­λο­προ­αί­ρε­τους ή κα­κο­προ­αί­ρε­τους που κρί­νουν την επί­θε­ση της Χαμάς που, τάχα, «προ­κά­λε­σε» η ίδια την σε εξέ­λι­ξη κα­τα­στρο­φή, η με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη θα βα­ραί­νει όσους μπο­ρού­σαν να στα­μα­τή­σουν το διαρ­κές έγκλη­μα και δεν το έκα­ναν, ή σή­με­ρα ανά­βουν «πρά­σι­νο φως» για την κλι­μά­κω­ση και την επι­τά­χυν­σή του…

Ένα έγκλη­μα διαρ­κεί­ας

Διαρ­κής επέ­κτα­ση των εποι­κι­σμών, συ­στη­μα­τι­κός εκτο­πι­σμός Πα­λαι­στι­νί­ων στη Δυ­τι­κή Όχθη, κρα­τι­κά συ­ντο­νι­σμέ­νη εκ­στρα­τεία «εβραιο­ποί­η­σης» της ανα­το­λι­κής Ιε­ρου­σα­λήμ, πο­γκρόμ εποί­κων κατά πα­λαι­στι­νια­κών οι­κι­σμών, μπουλ­ντό­ζες σε σπί­τια ή σε κα­τα­σκη­νώ­σεις Βε­δου­ΐ­νων στην έρημο, διαρ­κείς προ­κλή­σεις στο Τέ­με­νος Αλ Άκσα, πο­λύ­μη­νες πο­λιορ­κί­ες προ­σφυ­γι­κών κα­ταυ­λι­σμών, βομ­βαρ­δι­σμοί και έφο­δοι του στρα­τού σε Τζε­νίν, Να­μπλούς και αλλού. Απάν­θρω­πη πο­λιορ­κία της Γάζας, συ­νο­δευό­με­νη από πε­ριο­δι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς. Ακρο­δε­ξιοί σιω­νι­στές, προ­ερ­χό­με­νοι από ένα ρεύμα που στις ΗΠΑ κά­πο­τε χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε τρο­μο­κρα­τι­κό, ανα­λαμ­βά­νουν κρα­τι­κές θέ­σεις ευ­θύ­νης που αφο­ρούν την από­λυ­τη εξου­σία επί της Δυ­τι­κής Όχθης, συ­γκρο­τούν «εθνο­φρου­ρές» με ομοϊ­δε­ά­τες τους και εξο­πλί­ζουν μα­ζι­κά τους εποί­κους.  

Καθώς όλα αυτά προ­χω­ρού­σαν τους τε­λευ­ταί­ους μήνες χωρίς κα­τα­κραυ­γή ή συ­νέ­πειες, ο Μπέν­τζα­μιν Νε­τα­νιά­χου πα­ρου­σί­α­σε στον ΟΗΕ έναν «χάρτη της Μέσης Ανα­το­λής». Σε αυτόν δεν υπάρ­χουν πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη, παρά μόνο το «Με­γά­λο Ισ­ρα­ήλ», το οποίο θα συν­δέ­ε­ται με εμπο­ρι­κούς δια­δρό­μους και αγω­γούς με τα γει­το­νι­κά του αρα­βι­κά κράτη, οδη­γώ­ντας σε «ει­ρή­νη και ευ­η­με­ρία για όλους» (εκτός από τους εξα­φα­νι­σμέ­νους από τον χάρτη Πα­λαι­στί­νιους).  

Αυτή ήταν η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στην οποία αντέ­δρα­σε η Χαμάς με την επί­θε­ση της 7ης Οκτώ­βρη. Και αυτή η -άμε­ση, σύγ­χρο­νη- πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα έπρε­πε να κλεί­νει κάθε συ­ζή­τη­ση, χωρίς καν να χρειά­ζε­ται να ανα­τρέ­ξου­με και στα προη­γού­με­να 75 χρό­νια εποι­κι­σμού και κα­τα­πί­ε­σης. 

Όσοι και όσες γνω­ρί­ζου­με ότι «η Νάκ­μπα δεν τε­λεί­ω­σε ποτέ», ότι είναι μια ενερ­γή δια­δι­κα­σία σε κα­θη­με­ρι­νή εξέ­λι­ξη, οφεί­λου­με επί­σης να ξε­κα­θα­ρί­ζου­με ότι δεν γί­νε­ται να απο­δί­δει κα­νείς ευ­θύ­νες στην Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση για τη ση­με­ρι­νή, μα­νια­σμέ­νη αντί­δρα­ση του Ισ­ρα­ήλ. Οι πα­λαι­στι­νια­κές ορ­γα­νώ­σεις αντι­με­τώ­πι­ζαν ένα σχέ­διο αφα­νι­σμού τους που ξε­δι­πλω­νό­ταν (όχι τόσο) αργά και (κυ­ρί­ως) σιω­πη­λά. Στο βαθμό που ανέ­λα­βαν το ρίσκο μιας «επι­τά­χυν­σής του», το έκα­ναν και για να σπά­σει η σιωπή γύρω του, να πα­ρου­σια­στεί το έγκλη­μα σε κοινή θέα. Για όσα γί­νο­νται σή­με­ρα, η ευ­θύ­νη βα­ραί­νει όσους μπο­ρούν να τα στα­μα­τή­σουν. 

Το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ είχε ρίξει μόνο τις πρώ­τες μέρες μετά την 7η Οκτώ­βρη πε­ρισ­σό­τε­ρες βόμ­βες από όσες είχε ρίξει σε άλλες σα­ρω­τι­κές επι­δρο­μές του όπως το 2009 ή το 2014. Ισο­πε­δώ­νει (σκό­πι­μα) ολό­κλη­ρες γει­το­νιές, κα­τα­στρέ­φο­ντας δε­κά­δες κτί­ρια, βά­ζο­ντας ως ρητό στόχο «την κα­τα­στρο­φή και όχι την ακρί­βεια». Έχει δο­λο­φο­νή­σει χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, σπά­ζο­ντας επί­σης κάθε προη­γού­με­νο ρεκόρ -μέσα σε ελά­χι­στο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Απο­κλεί­ο­ντας τη Λω­ρί­δα από νερό, τρό­φι­μα, φάρ­μα­κα, καύ­σι­μα, οδη­γεί όλο τον πλη­θυ­σμό της Γάζας σε αργό θά­να­το. Απαι­τεί την εκ­κέ­νω­ση της βό­ρειας Γάζας ενώ βομ­βαρ­δί­ζει και τη νότια. Χτυπά νο­σο­κο­μεία, σχο­λεία του ΟΗΕ, χώ­ρους λα­τρεί­ας και ό,τι άλλο θε­ω­ρεί­ται «ασφα­λές κα­τα­φύ­γιο».  

Όλα αυτά έχουν συμ­βεί τις προη­γού­με­νες εβδο­μά­δες, ενώ η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση πε­ρι­στρε­φό­ταν γύρω από ένα μόνο χτύ­πη­μα σε ένα νο­σο­κο­μείο (απε­χθές αλλά κα­θό­λου «με­μο­νω­μέ­νο» μπρο­στά στη γε­νι­κευ­μέ­νη σφαγή), από τις ανη­συ­χί­ες για «τα χει­ρό­τε­ρα» (πόσο χει­ρό­τε­ρα;) και από εκ­κλή­σεις των «συμ­μά­χων» να δεί­ξει ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός σε­βα­σμό στους αμά­χους και να απο­φύ­γει εγκλή­μα­τα -λες και δεν έχουν ήδη συμ­βεί μπρο­στά στα μάτια τους όλα αυτά τα εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου και οι μα­ζι­κές απώ­λειες αμά­χων. 

Τα ερω­τή­μα­τα της ει­σβο­λής

Η διαρ­κής ανα­βο­λή της χερ­σαί­ας ει­σβο­λής και το ανοι­χτό ερω­τη­μα­τι­κό (μέχρι την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές) για την πο­ρεία και την εξέ­λι­ξη της «διεύ­ρυν­σης των χερ­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων» (στην προ­σε­κτι­κή γλώσ­σα των Ισ­ραη­λι­νών στρα­τη­γών) ανα­δει­κνύ­ει τα ζη­τή­μα­τα που απα­σχο­λούν το Τελ Αβίβ και τους Συμ­μά­χους του. 

Το ένα αφο­ρού­σε -ρη­τά- το χρόνο που απαι­τού­νταν για να ανα­πτυ­χθεί η ισχυ­ρό­τε­ρη δυ­να­τή αμε­ρι­κα­νι­κή «ασπί­δα» στην πε­ριο­χή -κάτι που συν­δέ­ε­ται με τον φόβο της εξά­πλω­σης του πο­λέ­μου. Οι ανταλ­λα­γές πληγ­μά­των με­τα­ξύ του αμε­ρι­κα­νι­κού στρα­τού και των φι­λο-ιρα­νι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών σε Συ­ρία-Ιράκ ήταν ένα πρώτο δείγ­μα, μετά και την σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νή ανταλ­λα­γή πυρών με­τα­ξύ Χεζ­μπο­λά και Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού που -αρ­χι­κά- πε­ριο­ρί­ζο­νται σε «προει­δο­ποι­η­τι­κό» επί­πε­δο εκα­τέ­ρω­θεν. 

Αγκά­θι πα­ρα­μέ­νει και η μοίρα των αιχ­μα­λώ­των. Μια γε­νι­κευ­μέ­νη ει­σβο­λή μπο­ρεί να τορ­πι­λί­σει τις «υπό­γειες» συ­νο­μι­λί­ες που ήταν σε εξέ­λι­ξη μέσω Κατάρ. Η Χαμάς, με κι­νή­σεις όπως η απε­λευ­θέ­ρω­ση 4 ηλι­κιω­μέ­νων, είχε δεί­ξει την πρό­θε­ση να κρα­τή­σει ανοι­χτή αυτή τη συ­ζή­τη­ση, είτε για ανταλ­λα­γές αιχ­μα­λώ­των είτε για εκε­χει­ρία/παύση των βομ­βαρ­δι­σμών. Αντί­θε­τα, η ισ­ραη­λι­νή κλι­μά­κω­ση μπο­ρεί να κα­τα­λή­ξει σε μα­ζι­κούς θα­νά­τους ομή­ρων κατά το μα­ζι­κό σφυ­ρο­κό­πη­μα της Λω­ρί­δας της Γάζας. Πέρα από την έγνοια των ξένων κρα­τών για δι­κούς τους υπη­κό­ους, ο Νε­τα­νιά­χου αντι­με­τω­πί­ζει και τους συγ­γε­νείς των ισ­ραη­λι­νών αιχ­μα­λώ­των, που δεί­χνουν να στρέ­φουν το θυμό τους προς την ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση, απαι­τώ­ντας να μά­θουν τις προ­θέ­σεις της για τη μοίρα των συγ­γε­νών τους. 

Ασφα­λώς υπάρ­χουν ανοι­χτά και στρα­τιω­τι­κά ερω­τή­μα­τα με πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Η πα­τα­γώ­δης απο­τυ­χία στο Λί­βα­νο το 2006, η απο­τυ­χία στη Γάζα το 2008 είχαν οδη­γή­σει ανα­λυ­τές να συ­ζη­τούν τι μπο­ρεί να  πάθει ένας στρα­τός που «συ­νη­θί­ζει» να κα­κο­ποιεί εφή­βους με σφε­ντό­νες, όταν βρε­θεί απέ­να­ντι σε αξιό­μα­χο αντί­πα­λο. Και οι   ορ­γα­νώ­σεις της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης δη­λώ­νουν (και δεί­χνουν όντως) ενι­σχυ­μέ­νες, απο­φα­σι­σμέ­νες και «με νέες εκ­πλή­ξεις για τον εχθρό», σε σύ­γκρι­ση με το 2006-08. Φι­λι­κοί στο Ισ­ρα­ήλ ανα­λυ­τές προει­δο­ποιούν ότι μια χερ­σαία ει­σβο­λή μπο­ρεί να εξε­λι­χθεί σε μάχες τύπου «Στά­λιν­γκραντ, Γκρόζ­νι ή Μα­ριού­πο­λης» και Αμε­ρι­κά­νοι σύμ­βου­λοι προ­τεί­νουν «πε­ριο­ρι­σμό του εύ­ρους» της ισ­ραη­λι­νής στρα­τιω­τι­κής επι­χεί­ρη­σης. Πέρα από τους κρα­δα­σμούς σε όλη την πε­ριο­χή σε πε­ρί­πτω­ση μα­ζι­κής ει­σβο­λής, το σε­νά­ριο ση­μα­ντι­κών ισ­ραη­λι­νών απω­λειών θα είναι μια πρω­το­φα­νής ιστο­ρι­κά δο­κι­μα­σία για την κοι­νω­νία του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. 

Αλλά το με­γα­λύ­τε­ρο ερώ­τη­μα αφορά τους στρα­τη­γι­κούς στό­χους του πο­λέ­μου. Για να απαλ­λα­γεί το Ισ­ρα­ήλ από τη Χαμάς (αλλά και επί­δο­ξους συ­νε­χι­στές της Αντί­στα­σης) δεν αρκεί ένας πό­λε­μος. Θα χρεια­στεί είτε να απαλ­λα­γεί από τους Πα­λαι­στί­νιους συ­νο­λι­κά, είτε να ανα­πτύ­ξει μια μα­κρο­χρό­νια και σα­ρω­τι­κή κα­τα­σταλ­τι­κή δράση σε όλη τη Λω­ρί­δα της Γάζας -δη­λα­δή να την ξα­να­θέ­σει υπό στρα­τιω­τι­κή κα­το­χή. Η πρώτη «λύση» απο­τε­λεί μια ανεί­πω­τη αγριό­τη­τα που -θέ­λου­με να πι­στεύ­ου­με ότι- θα βάλει «φωτιά» σε όλο τον πλα­νή­τη και θα κλο­νί­σει συ­θέ­με­λα τα στη­ρίγ­μα­τα του σιω­νι­στι­κού κρά­τους. Η δεύ­τε­ρη, πέρα από τις τε­ρά­στιες στρα­τιω­τι­κές δυ­σκο­λί­ες, θα έχει επί­σης θη­ριώ­δεις πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες στη δια­χεί­ρι­σή της (ο λόγος που αρ­κε­τοί φίλοι του Ισ­ρα­ήλ την πε­ρι­γρά­φουν ως «σο­βα­ρό λάθος»). Ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός έχει επε­ξερ­γα­σμέ­να και «μί­νι­μουμ» σχέ­δια, όπως η κα­τά­λη­ψη τμή­μα­τος της Γάζας και η με­τα­τρο­πή του σε ακα­τοί­κη­το «μα­ξι­λά­ρι», ως «ζώνη ασφα­λεί­ας». Κάτι τέ­τοιο θα συρ­ρι­κνώ­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την πυ­κνο­κα­τοι­κη­μέ­νη­πο­λιορ­κη­μέ­νη Λω­ρί­δα και θα πα­ρο­ξύ­νει τις τρα­γι­κές συν­θή­κες που έκα­ναν ιστο­ρι­κά αυτό το κομ­μά­τι γης «χω­νευ­τή­ρι» των πιο ρι­ζο­σπα­στι­κών ρευ­μά­των του πα­λαι­στι­νια­κού εθνι­κι­σμού. 

Η Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση θα κάνει το χρέος της ως προς τις στρα­τιω­τι­κές δυ­σκο­λί­ες που θα αντι­με­τω­πί­σει ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός σε αυ­τούς τους σχε­δια­σμούς. Χρέος του διε­θνούς κι­νή­μα­τος είναι να κλι­μα­κώ­σει τις δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης -αυ­τές είναι που δη­μιουρ­γούν «πο­λι­τι­κές δυ­σκο­λί­ες» και στέ­κο­νται ως μόνο εμπό­διο απέ­να­ντι στα χει­ρό­τε­ρα σε­νά­ρια. 

Η μάχη στη «Δύση»

Η στή­ρι­ξη που προ­σφέ­ρει το αμε­ρι­κα­νι­κό κρά­τος στο Ισ­ρα­ήλ δεν απο­τε­λεί προ­φα­νώς έκ­πλη­ξη. Τα δια­δο­χι­κά βέτο στο Συμ­βού­λιο Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ, η γεν­ναιό­δω­ρη στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια, η κα­τα­δί­κη της πα­λαι­στι­νια­κής «τρο­μο­κρα­τί­ας» και η στή­ρι­ξη της ισ­ραη­λι­νής «αυ­το­ά­μυ­νας» είναι γνώ­ρι­μες ει­κό­νες εδώ και δε­κα­ε­τί­ες -και στοι­χειο­θε­τούν τις δια­χρο­νι­κές ευ­θύ­νες του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. 

Συ­νε­νο­χή χωρίς προ­σχή­μα­τα

Όμως δεν παύει να σο­κά­ρει η εγκα­τά­λει­ψη κάθε προ­σχή­μα­τος. Η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση υιο­θε­τεί με τα­χύ­τη­τα κάθε ισχυ­ρι­σμό του Ισ­ρα­ήλ και σπέρ­νει την αμ­φι­βο­λία για κάθε πα­λαι­στι­νια­κή κα­ταγ­γε­λία. Κο­ρυ­φαία κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του ίδιου του προ­έ­δρου) σπεύ­δουν στο Τελ Αβίβ, την ώρα που αυτό στραγ­γα­λί­ζει και ισο­πε­δώ­νει τη Γάζα. Ο Λευ­κός Οίκος δίνει γραμ­μή να απο­φεύ­γουν τα κρα­τι­κά στε­λέ­χη οποια­δή­πο­τε έκ­κλη­ση ή ευχή για… εκε­χει­ρία! 

Αντί­στοι­χα ανα­κλα­στι­κά έδει­ξε η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Εγκα­τα­λεί­πο­ντας τον πα­ρα­δο­σια­κό ρόλο του «καλού μπά­τσου», έσπευ­σε να δη­λώ­σει «Στε­κό­μα­στε με το Ισ­ρα­ήλ!», καθώς πολ­λές ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις φώ­τι­ζαν κρα­τι­κά κτί­ρια με την ισ­ραη­λι­νή ση­μεία, ενώ Μα­κρόν, Σολτζ, Μη­τσο­τά­κης κ.ά. πα­ρε­λαύ­νουν από το Τελ Αβίβ. Η ΕΕ έφτα­σε στο ση­μείο να ανα­κοι­νώ­σει -αρ­χι­κά- το πά­γω­μα της οι­κο­νο­μι­κής βο­ή­θειας στους Πα­λαι­στί­νιους!

Μοιά­ζει να εξα­φα­νί­στη­καν μέσα σε μια νύχτα η δυ­σφο­ρία ως και ανη­συ­χία που επι­κρα­τού­σε στις δυ­τι­κές πρω­τεύ­ου­σες για την πο­ρεία που είχε πάρει το Ισ­ρα­ήλ μετά την πο­λι­τι­κή άνοδο και εδραί­ω­ση του ακρο­δε­ξιού σιω­νι­σμού. Σή­με­ρα, το ρεύμα αυτό δη­λώ­νει ανοι­χτά ότι ήρθε η με­γά­λη του ευ­και­ρία να υλο­ποι­ή­σει τους πό­θους του (νέα «Νάκ­μπα» και ανα­κή­ρυ­ξη του «Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ»), η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση υλο­ποιεί ήδη εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου και συ­στη­μα­τι­κή εθνο­κά­θαρ­ση, φλερ­τά­ρο­ντας με γε­νο­κτο­νία -και στη Δύση ψελ­λί­ζο­νται αν­θρω­πι­στι­κές «ανη­συ­χί­ες»…  

Μια ερ­μη­νεία της γραμ­μής του Λευ­κού Οίκου (και δευ­τε­ρευό­ντως της ΕΕ) μπο­ρεί να βρε­θεί στο ευ­ρύ­τε­ρο τοπίο κλι­μά­κω­σης των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, ανό­δου της «πο­λυ­πο­λι­κό­τη­τας» και του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού του κό­σμου σε ζώνες «φίλων». Σε έναν τέ­τοιο κόσμο, το Ισ­ρα­ήλ κα­θί­στα­ται υπερ­πο­λύ­τι­μο -με την πα­νί­σχυ­ρη πο­λε­μι­κή του μη­χα­νή, εγκα­τε­στη­μέ­νο στην καρ­διά της Μέσης Ανα­το­λής (σε μια συ­γκυ­ρία που η σχε­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση των ΗΠΑ δη­μιουρ­γεί «κενά» και διευ­κο­λύ­νει «αυ­το­νο­μή­σεις»), το­πο­θε­τη­μέ­νο στην «έξοδο» της Ασίας (δη­λα­δή και της Κίνας) προς την Ευ­ρώ­πη. Το ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό μπλοκ  πλειο­δο­τεί σε άνευ όρων υπο­στή­ρι­ξή του, για να βε­βαιω­θεί το Τελ Αβίβ (που είχε επι­δο­θεί κι αυτό δια­κρι­τι­κά στην τέχνη μιας κά­ποιας «πο­λυ­διά­στα­της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής») ποιοι είναι οι «πραγ­μα­τι­κοί του φίλοι». 

Διε­θνές κί­νη­μα

Ευ­τυ­χώς, υπάρ­χει αντί­πα­λος. Χώ­ρε­ςπου θε­ω­ρού­νται σχε­τι­κά «ήσυ­χες» (Δανία, Ολ­λαν­δία) ζουν δια­δη­λώ­σεις απί­στευ­της μα­ζι­κό­τη­τας. Στην Αγ­γλία, όπου η κα­μπά­νια ξη­λώ­μα­τος του Κόρ­μπιν και εκ­κα­θά­ρι­σης των «κορ­μπι­νί­στας» από το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα είχε εξα­πο­λύ­σει ένα μα­καρ­θι­κό κυ­νή­γι μα­γισ­σών προς κάθε έκ­φρα­ση αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, δί­νουν σή­με­ρα την απά­ντη­ση οι με­γα­λύ­τε­ρες αντι­πο­λε­μι­κές δια­δη­λώ­σεις μετά το 2003. Στην Αυ­στρα­λία κα­τα­γρά­φο­νται επί­σης οι μα­ζι­κό­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις από την εποχή του πο­λέ­μου στο Ιράκ. Κάθε γωνιά του Ισπα­νι­κού Κρά­τους, από τη Βαρ­κε­λώ­νη και τη Μα­δρί­τη ως τη Χώρα των Βά­σκων ζει πο­λυ­πλη­θείς κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Σε Γαλ­λία και Γερ­μα­νία, γί­νο­νται ηρω­ι­κές προ­σπά­θειες υπε­ρά­σπι­σης του δι­καιώ­μα­τος στη δια­δή­λω­ση, κό­ντρα στις απα­γο­ρεύ­σεις, αλλά και πο­λι­τι­κές μάχες ενά­ντια στην έξαλ­λη ισλα­μο­φο­βι­κή κα­τα­στο­λή που στρέ­φε­ται στις γει­το­νιές με­τα­να­στών, ποι­νι­κο­ποιεί πα­λαι­στι­νια­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες κ.ο.κ. Στις ΗΠΑ, ξε­χω­ρί­ζει η ανα­βί­ω­ση των πιο λα­μπρών πα­ρα­δό­σε­ων «πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής», με πρω­το­πό­ρο και συ­γκι­νη­τι­κό τον ρόλο της αμε­ρι­κα­νο-εβραϊ­κής νε­ο­λαί­ας, που κα­τα­λαμ­βά­νει αί­θου­σες του Κο­γκρέ­σου, μπλο­κά­ρει την εί­σο­δο του Λευ­κού Οίκου, πα­ρα­λύ­ει τον κε­ντρι­κό σταθ­μό των τρέ­νων στη Νέα Υόρκη και προ­χω­ρά σε κα­θη­με­ρι­νές τέ­τοιες δρά­σεις. 

ipa_evraioi.jpeg

Η εμ­φά­νι­ση της πα­λαι­στι­νια­κής ση­μαί­ας και διά­φο­ρων πανώ αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε μια σειρά γή­πε­δα της Ευ­ρώ­πης (πέρα από τους αγα­πη­μέ­νους «συ­νή­θεις υπό­πτους» της Σέλ­τικ), η εφευ­ρε­τι­κό­τη­τα μα­νά­βη­δων που σχη­μα­τί­ζουν την πα­λαι­στι­νια­κή ση­μαία με τα φρού­τα στους πά­γκους τους, δη­μο­σκο­πι­κά ευ­ρή­μα­τα δια­φω­νί­ας με τον φω­τι­σμό κτι­ρί­ων στα χρώ­μα­τα του Ισ­ρα­ήλ, συ­μπλη­ρώ­νουν την ει­κό­να ενός χά­σμα­τος που με­γα­λώ­νει ανά­με­σα στις κρα­τι­κές ηγε­σί­ες και με­γά­λες με­ρί­δες του πλη­θυ­σμού στη Δύση. 

Το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης μπο­ρεί να κλι­μα­κώ­σει τη δράση του. Η επι­στο­λή-έκ­κλη­ση των Πα­λαι­στι­νια­κών Ερ­γα­τι­κών Συν­δι­κά­των στους «ερ­γά­τες του κό­σμου» να ανα­λά­βουν συ­γκε­κρι­μέ­νη δράση έρ­χε­ται ως υπεν­θύ­μι­ση της δύ­να­μης που έχει η ερ­γα­τι­κή τάξη να ορ­γα­νώ­σει πολύ πιο έμπρα­κτη αλ­λη­λεγ­γύη, σα­μπο­τά­ρο­ντας την ισ­ραη­λι­νή πο­λε­μι­κή μη­χα­νή. 

Ρωγ­μές

Το εντυ­πω­σια­κό μέ­γε­θος των δια­δη­λώ­σε­ων έχει ήδη πα­ρά­ξει πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, παί­ζο­ντας το ρόλο του στις «ρωγ­μές» που πα­ρου­σιά­ζο­νται στο αρ­χι­κό αφή­γη­μα. Η ΕΕ υπο­χρε­ώ­θη­κε να πάρει πίσω την ανεκ­δι­ή­γη­τη από­φα­ση πα­γώ­μα­τος κάθε βο­ή­θειας στους Πα­λαι­στί­νιους. Κά­ποιες κυ­βερ­νή­σεις (ιρ­λαν­δι­κή, ισπα­νι­κή) έχουν δια­φο­ρο­ποι­η­θεί από τη σκλη­ρή φι­λο-ισ­ραη­λι­νή γραμ­μή, ενώ αντί­στοι­χες τά­σεις εμ­φα­νί­ζο­νται και σε άλλα θε­σμι­κά επί­πε­δα, από αν­θρώ­πους που υιο­θε­τούν το αί­τη­μα για εκε­χει­ρία και κά­νουν κρι­τι­κή στα όσα δια­πράτ­τει το Ισ­ρα­ήλ στη Γάζα (ο δή­μαρ­χος του Λον­δί­νου, η πο­λι­τι­κή ηεσία της Σκο­τί­ας κλπ.). Στη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του ΟΗΕ, 8 κρά­τη-μέ­λη της ΕΕ (κά­ποια ση­μα­ντι­κά, όπως Γαλ­λία, Ισπα­νία, Πορ­το­γα­λία, Βέλ­γιο) στή­ρι­ξαν το ψή­φι­σμα που κα­τέ­θε­σε η Ιορ­δα­νία, αρ­πά­ζο­ντας μια ευ­και­ρία να «ξε­πλυ­θούν», αν και ακόμα και αυτή η ανέ­ξο­δη στάση δεν είναι αυ­το­νό­η­τη, όπως απέ­δει­ξε -με­τα­ξύ αρ­κε­τών άλλων ευ­ρω­α­τλα­ντι­στών- και η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση που επέ­λε­ξε να απέ­χει…

Ορ­γα­νι­σμοί που απη­χούν τον χώρο ενός «θε­σμι­κού προ­ο­δευ­τι­σμού» (Διε­θνής Αμνη­στία, Oxfam, Πα­γκό­σμιος Ορ­γα­νι­σμός Υγεί­ας κ.ά.) εστιά­ζουν στα ισ­ραη­λι­νά εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου και κα­ταγ­γέ­λουν τη «συλ­λο­γι­κή τι­μω­ρία». 

Το ίδιο του Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ έχει «φρο­ντί­σει» με τη βαρ­βα­ρό­τη­τα που έχει εξα­πο­λύ­σει στη Γάζα να υπεν­θυ­μί­σει σε όλο τον πλα­νή­τη αυτά που θέ­λα­νε να μας κά­νουν να ξε­χά­σου­με την επο­μέ­νη της επί­θε­σης της Χαμάς. Μετά από βδο­μά­δες σκλη­ρής κι αδί­στα­κτης «επα­να­φο­ράς στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα» του πα­λαι­στι­νια­κού, έχουν ξε­χω­ρί­σει πλέον οι καλής προ­αί­ρε­σης άν­θρω­ποι (που είχαν συ­νει­δη­σια­κό πρό­βλη­μα με τις εκτε­λέ­σεις αμά­χων) από τα κα­θάρ­μα­τα που επι­δό­θη­καν σκό­πι­μα σε υπο­κρι­τι­κή δη­μα­γω­γία. Οι πρώ­τοι υψώ­νουν πλέον τη φωνή τους ενά­ντια στη σφαγή, αφή­νο­ντας τους λα­κέ­δες του Ισ­ρα­ήλ να συ­νε­χί­ζουν μόνοι να δεί­χνουν το «δέ­ντρο» της 7ης Οκτώ­βρη, ενώ πίσω του απλώ­νε­ται το πε­λώ­ριο «δάσος» της συ­στη­μα­τι­κής εθνο­κά­θαρ­σης. 

Η ισ­ραη­λι­νή αγριό­τη­τα, το μέ­γε­θος και η αν­θε­κτι­κό­τη­τα της διε­θνούς αλ­λη­λεγ­γύ­ης και η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα του πα­λαι­στι­νια­κού λαού (και των Αρά­βων αδερ­φών του) αυ­ξά­νουν τους πο­νο­κε­φά­λους στα επι­τε­λεία. Θε­ω­ρεί­ται κοινό μυ­στι­κό ότι στις ιδιω­τι­κές συ­νο­μι­λί­ες της ισ­ραη­λι­νής κυ­βέρ­νη­σης με τους συμ­μά­χους της, ο τόνος και τα ερω­τή­μα­τα που θέ­τουν οι «σύμ­μα­χοι», δια­φέ­ρουν από την δη­μό­σια ει­κό­να άνευ όρων υπο­στή­ρι­ξης.  

Κίν­δυ­νοι

Η  μο­νο­με­ρής γραμ­μή που εκ­πέ­μπουν οι δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε μια εξά­πλω­ση του πο­λέ­μου, με ένα φαι­νό­με­νο «ντό­μι­νο» που ξε­κι­νά από την ενερ­γή πα­ρέμ­βα­ση της Χεζ­μπο­λά και μπο­ρεί να κα­τα­λή­ξει με εν­διά­με­σα «βή­μα­τα» σε μια σύ­γκρου­ση ΗΠΑ-Ιράν. Οι πιο νη­φά­λιοι και διο­ρα­τι­κοί Αμε­ρι­κα­νοί ανα­λυ­τές εντο­πί­ζουν ότι οι στό­χοι «απο­φα­σι­στι­κής στή­ρι­ξης στο Ισ­ρα­ήλ» και «απο­τρο­πής της γε­νι­κευ­μέ­νης ανά­φλε­ξης» γί­νο­νται όλο και πιο ασύμ­βα­τοι. Η γραμ­μή αυτή, απει­λεί την πε­ρι­φε­ρεια­κή στα­θε­ρό­τη­τα και με πο­λι­τι­κούς όρους. Μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις συ­γκλο­νί­ζουν την πε­ριο­χή από το Μα­ρό­κο μέχρι το Ιράκ, ενώ η απει­λή μιας με­γά­λης Κα­τα­στρο­φής εγκυ­μο­νεί πο­λι­τι­κούς κιν­δύ­νους ει­δι­κά για την Ιορ­δα­νία και την Αί­γυ­πτο (βλ. δίπλα σε­λί­δες). Με όρους γε­ω­πο­λι­τι­κούς, η τρέ­χου­σα αμε­ρι­κα­νι­κή γραμ­μή δια­κιν­δυ­νεύ­ει τις σχέ­σεις των ΗΠΑ με ιστο­ρι­κούς συμ­μά­χους της στην πε­ριο­χή. 

Κα­τα­θέ­σα­με μια πρώτη πι­θα­νή ερ­μη­νεία των κι­νή­τρων της στά­σης ΗΠΑ-ΕΕ αυτές τις δρα­μα­τι­κές εβδο­μά­δες. Αλλά όσα πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω τρέ­φουν το ερώ­τη­μα, «αξί­ζει τον κόπο και τον κίν­δυ­νο;». Στο politico, Ευ­ρω­παί­οι δι­πλω­μά­τες που δια­τη­ρούν την ανω­νυ­μία τους εντο­πί­ζουν την ανα­ντι­στοι­χία «ανά­με­σα σε αυτά που συ­ζη­τά­με πίσω από κλει­στές πόρ­τες και αυτά που απο­τυ­πώ­νο­νται στις δη­μό­σιες ανα­κοι­νώ­σεις μας». 

Στις ΗΠΑ, η πα­ραί­τη­ση του Τζος Πολ, επί 11 χρό­νια μέ­λους του Γρα­φεί­ου πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κών ζη­τη­μά­των, υπεύ­θυ­νου για την ροή στρα­τιω­τι­κής βο­ή­θειας σε άλλα κράτη, με μια δή­λω­ση-χα­στού­κι στην αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή στο πα­λαι­στι­νια­κό, είναι η κο­ρυ­φή ενός πα­γό­βου­νου που η HuffingtonPostπε­ριέ­γρα­ψε σε απο­κλει­στι­κό ρε­πορ­τάζ ως «ανταρ­σία που σι­γο­βρά­ζει μέσα στο Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ». 

Το διε­θνές κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης δεν έχει κα­νέ­να λόγο να ενα­πο­θέ­σει πα­θη­τι­κά τις ελ­πί­δες του σε κά­ποιους «σώ­φρο­νες» εγκε­φά­λους της δι­πλω­μα­τί­ας ή σε αν­θρώ­πους στις κρα­τι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες που αντι­με­τω­πί­ζουν ηθικά δι­λήμ­μα­τα. Αλλά με την κλι­μά­κω­ση της δρά­σης του μπο­ρεί να διευ­ρύ­νει αυτές τις ρωγ­μές, προ­σθέ­το­ντας έναν ακόμα «πο­νο­κέ­φα­λο» στα επι­τε­λεία της Δύσης: τον «πο­λι­τι­κό κίν­δυ­νο» στο εσω­τε­ρι­κό τους. 

Στους δρό­μους δε­κά­δων πό­λε­ων, απο­δεί­ξα­με ότι η Πα­λαι­στί­νη δεν είναι μόνη, ότι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι -σε αντί­θε­ση με την πρό­σφα­τη φράση του Τζο Μπάι­ντεν- εξα­κο­λου­θούν να «τρα­βά­νε κόκ­κι­νη γραμ­μή» απέ­να­ντι στην εθνο­κά­θαρ­ση και τη γε­νο­κτο­νία, ότι υπάρ­χει μια κοι­νω­νι­κή δύ­να­μη που θα πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γί­ζουν όσοι σχε­διά­ζουν τη συ­νέ­χεια ή και την κλι­μά­κω­ση του εγκλή­μα­τος, όπως και όσοι σκο­πεύ­ουν να τη στη­ρί­ξουν ή να την ανε­χτούν. 

agglia_diadilosi.jpg

Οι αρα­βι­κές μάζες στο πλευ­ρό της Πα­λαι­στί­νης

Από το Μα­γκρέμπ μέχρι τον Περ­σι­κό Κόλπο, το «αρα­βι­κό πε­ζο­δρό­μιο» δια­δη­λώ­νει την οργή του και την αλ­λη­λεγ­γύη του στον Πα­λαι­στι­νια­κό λαό με συ­γκλο­νι­στι­κή μα­χη­τι­κό­τη­τα και με­γέ­θη. 

Στην Τυ­νη­σία, κόμ­μα­τα και συν­δι­κά­τα έχουν ορ­γα­νώ­σει δια­δη­λώ­σεις έξω από τη γαλ­λι­κή και την αμε­ρι­κα­νι­κή πρε­σβεία. Ιδιαί­τε­ρα μετά το δια­βό­η­το χτύ­πη­μα στο νο­σο­κο­μείο, η δια­δή­λω­ση στην πρω­τεύ­ου­σα χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε ως η με­γα­λύ­τε­ρη εδώ και δε­κα­ε­τί­ες, συ­γκρί­σι­μη με την 14η Γε­νά­ρη του 2011, που οδή­γη­σε στην ανα­τρο­πή του δι­κτά­το­ρα Μπεν Αλί. 

Στην Αλ­γε­ρία, το κα­θε­στώς δια­τη­ρού­σε την απα­γό­ρευ­ση των δια­δη­λώ­σε­ων (σε ισχύ από την εποχή της κα­τα­στο­λής του «Χιράκ», του εξε­γερ­σια­κού δη­μο­κρα­τι­κού κι­νή­μα­τος που ξέ­σπα­σε το 2019), φο­βού­με­νο ότι θα συν­δυα­στεί η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη με τον αντι­κα­θε­στω­τι­κό θυμό. Ο υπό­γειος βρα­σμός ήταν τέ­τοιος που τε­λι­κά υπο­χρε­ώ­θη­κε να δώσει άδεια για μια δια­δή­λω­ση στο Αλ­γέ­ρι -με τη συμ­με­το­χή και του κυ­βερ­νη­τι­κού κόμ­μα­τος. 

Στο Μα­ρό­κο και το Μπα­χρέιν, χώρες που υπέ­γρα­ψαν πρό­σφα­τα την εξο­μά­λυν­ση των σχέ­σε­ων με το Ισ­ρα­ήλ, δε­κά­δες χι­λιά­δες δια­δη­λω­τές απαι­τούν την ακύ­ρω­ση των συμ­φω­νιών. Στον Λί­βα­νο, δια­δη­λω­τές συ­γκρού­στη­καν με τις ένο­πλες δυ­νά­μεις που φύ­λασ­σαν την αμε­ρι­κα­νι­κή πρε­σβεία. Στη ρη­μαγ­μέ­νη από τον εμ­φύ­λιο πό­λε­μο Λιβύη, οι άν­θρω­ποι δια­δη­λώ­νουν για την Πα­λαι­στί­νη. 

Στη Συρία, παρά το σχε­τι­κό σιω­πη­τή­ριο που έχει επι­βά­λει ο Άσαντ (το… «Λιο­ντά­ρι της Αντί­στα­σης»), η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη βρί­σκει «χώρο» να εκ­φρα­στεί κυ­ρί­ως στο Γιαρ­μούκ, το στρα­τό­πε­δο πα­λαι­στι­νί­ων προ­σφύ­γων, και στις πε­ριο­χές που ελέγ­χουν οι ισλα­μι­κές αντι­κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις. 

Στο Ιράκ, άν­θρω­ποι από όλη τη χωρά συρ­ρέ­ουν στις με­γά­λες συ­γκε­ντρώ­σεις στη Βα­γδά­τη, ενώ τόσο οι φι­λο-ιρα­νι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές όσο και το αντί­πα­λό τους κί­νη­μα του ρι­ζο­σπά­στη σιίτη κλη­ρι­κού Μο­κτά­ντα Αλ-Σα­ντρ ορ­γα­νώ­νουν κι­νη­το­ποι­ή­σεις στα σύ­νο­ρα με την Ιορ­δα­νία, «όσο πιο κοντά στο Ισ­ρα­ήλ γί­νε­ται» -και κά­ποιοι απαι­τούν από την Ιορ­δα­νία να τα ανοί­ξει για να συ­νε­χί­σουν το τα­ξί­δι τους. 

Οι πιο συ­γκλο­νι­στι­κές ει­κό­νες έρ­χο­νται από την Υε­μέ­νη, «λίκνο» του ρι­ζο­σπα­στι­κού αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού στη δε­κα­ε­τία του ’60 και χώρα όπου το κί­νη­μα των Χούτι αντι­με­τω­πί­ζει επί χρό­νια την επέμ­βα­ση της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Οι δια­δη­λώ­σεις στην Σαναά είναι πραγ­μα­τι­κά θη­ριώ­δεις, με κά­ποιες ανα­φο­ρές να κά­νουν λόγο για 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο δια­δη­λω­τές. 

yemeni.jpg

Ση­μα­ντι­κά είναι τα νέα από την Ιορ­δα­νία, με τον ει­δι­κό ρόλο στο πα­λαι­στι­νια­κό και την πα­ρου­σία εκα­τομ­μυ­ρί­ων Πα­λαι­στι­νί­ων προ­σφύ­γων στο εσω­τε­ρι­κό της. Οι μα­ζι­κό­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις εδώ και πάρα πολλά χρό­νια στο Αμάν αλλά και σε άλλες πό­λεις, απαι­τούν να διω­χθεί ο Ισ­ραη­λι­νός πρέ­σβης, να τερ­μα­τι­στεί η συμ­φω­νία ει­ρή­νης (με το Ισ­ρα­ήλ) του 1994, να ακυ­ρω­θεί η συμ­φω­νία του 2016 για αγορά φυ­σι­κού αε­ρί­ου από το Ισ­ρα­ήλ. Οι δια­δη­λω­τές απαι­τούν και το άνοιγ­μα των συ­νό­ρων, για να πο­ρευ­τούν στην κα­τε­χό­με­νη Δυ­τι­κή Όχθη, ενώ αρ­κε­τές χι­λιά­δες το επι­χεί­ρη­σαν, «πο­λιορ­κώ­ντας» τα συ­νο­ρια­κά πε­ρά­σμα­τα στη Δυ­τι­κή Όχθη αλλά και τα σύ­νο­ρα Ιορ­δα­νί­ας-Ισ­ρα­ήλ. 

Ακόμα και στην Αί­γυ­πτο της τρο­μο­κρα­τί­ας του στρα­τη­γού Σίσι, έχουν γίνει κι­νη­το­ποι­ή­σεις μέσα σε πα­νε­πι­στή­μια, έξω από το Τζαμί Αλ Αζάρ, αλλά και κοντά στο πέ­ρα­σμα της Ράφα, συχνά με­τα­φέ­ρο­ντας βο­ή­θεια. Μια συ­γκέ­ντρω­ση που ξε­κί­νη­σε από συ­νοι­κί­ες στο Κάιρο κα­τά­φε­ρε να σπά­σει τον αστυ­νο­μι­κό κλοιό και να βρε­θεί στην πλα­τεία Τα­χρίρ: ήταν η πρώτη φορά μετά το 2013 που ξα­να­κού­στη­καν φωνές δια­δη­λω­τών στην ιστο­ρι­κή «έδρα» της εξέ­γερ­σης του 2011. Το κα­θε­στώς υπο­χρε­ώ­θη­κε να ορ­γα­νώ­σει κρα­τι­κά ενορ­χη­στρω­μέ­νες συ­γκε­ντρώ­σεις με σύν­θη­μα «Στη­ρί­ζου­με την Πα­λαι­στί­νη και τις επι­λο­γές του Προ­έ­δρου Σίσι», την ίδια ώρα που συ­νε­χί­ζει να κα­τα­στέλ­λει τις αυ­θε­ντι­κές(που απαι­τούν πχ. τη δια­κο­πή των σχέ­σε­ων με το Ισ­ρα­ήλ).

Η κι­νη­το­ποί­η­ση των αρα­βι­κών μαζών υπο­γραμ­μί­ζει τους κιν­δύ­νους για τα αρα­βι­κά κα­θε­στώ­τα που επι­χει­ρούν να ελι­χθούν, καθώς γνω­ρί­ζουν ότι κάθε κλι­μά­κω­ση κι επι­δεί­νω­ση της επί­θε­σης στη Γάζα μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει «με­τα-σει­σμούς» -ιδιαί­τε­ρα σε χώρες άμεσα εμπλε­κό­με­νες (πο­λι­τι­κά και γε­ω­γρα­φι­κά) όπως η Αί­γυ­πτος και η Ιορ­δα­νία, αλλά και όπου υπάρ­χει πα­λαι­στι­νια­κός προ­σφυ­γι­κός πλη­θυ­σμός (Λί­βα­νος, Συρία). Επι­βε­βαιώ­νε­ται για άλλη μια φορά η ιστο­ρι­κή ικα­νό­τη­τα του Πα­λαι­στι­νια­κού να πυ­ρο­δο­τεί αντι­στά­σεις και μέσα στα αρα­βι­κά κράτη. Αλλά και αντί­στρο­φα: Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις και τα αι­τή­μα­τά τους, υπεν­θυ­μί­ζουν ότι η αρα­βι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη έχει τη δύ­να­μη να ανα­τρέ­ψει τον συ­ντρι­πτι­κό υπέρ του Ισ­ρα­ήλ συ­σχε­τι­σμό…

(το σκί­τσο στην αρχή του αφιε­ρώ­μα­τος είναι του Πέ­τρου Ζερ­βού)