Και έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε να φτιάξουμε το αντιμνημονιακό,πατριωτικό,δημοκρατικό,λαϊκό,απελευθερωτικό,αριστερό,κεντρώο,μικροαστικό,εργατικό,ταξικό,βουνίσιο,παραθαλάσσιο,ολυμπιακό,παναθηναϊκό, μοναδικό, συγκλονιστικό, ανυπέρβλητο, αντικατοχικό, καταπληκτικό μέτωπο.
Έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, πίσω από κλειστές πόρτες και μέσα σε μικρές στοές, μπορούμε να βάλουμε αλάτι στο νερό και ξύδι στα χείλη, παζαρεύοντας θέσεις στα ψηφοδέλτια, καρέκλες στα κομματικά γραφεία και στασίδια στα τηλεοπτικά πάνελ.
Έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε πρώτα να ανοίξουμε το ημερολόγιο μας και να δούμε ποια είναι η επόμενη τελετή μνήμης θυμάτων της ναζιστικής, κατοχικής βίας, στη Βιάννο, στον Αλικιανό, στα Καλάβρυτα, στους Λιγκιάδες ή το Κομμένο, μετά να ανοίξουμε το λογαριασμό μας στο τουίτερ και στο φέησμπουκ και να κάνουμε κατάλογο προγραφών, μαύρη λίστα ανεπιθυμήτων και λευκή λίστα καλεσμένων. Να καταπιούμε άλλοι την ντροπή μας και άλλοι την οργή μας και, αγαπημένοι και μονιασμένοι, να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά σε αυτούς που κανονικά και αν μπορούσαν θα έπρεπε να μας στέλνουν μια μεγαλοπρεπέστατη μούντζα από το υπερπέραν.
Έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε να αποφασίσουμε. Τελικά στην Κατοχή, πολεμήσαμε τους Ναζί ή τους Γερμανούς; Οι Ιταλοί ήταν καλοί, ανεκτικοί και ευπροσήγοροι κατακτητές ή φασίστες του κερατά; Στα Δεκεμβριανά, πολεμήσαμε τους Άγγλους ή τη μαύρη αντίδραση των δωσιλόγων και των ταγματασφαλιτών; Το ΕΑΜ ήθελε λαοκρατία ή είχε αυταπάτες; Ο Άρης ήταν κομμουνισταράς ή δηλωσίας, μιζέριας και κατσαπλιάς; Αφού καταλήξουμε, ξανακλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα, μήπως και κατά λάθος μπει φρέσκος αέρας, και προσηλωνόμαστε στα παζάρια για τις θέσεις, τις καρέκλες και τα στασίδια.
Έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε και να συζητήσουμε. Η πολιτική σταδιοδρομία και η δημόσια παρουσία είναι μια φωτογραφία της στιγμής, από την Κατοχή, τον Εμφύλιο, την ΕΔΑ, τους Λαμπράκηδες, το «114» και το Πολυτεχνείο ή ένα φιλμ διαρκείας που υπόκειται στην συνεχή κρησάρα των θεατών, στις καλές, τις κακές, τις άτυχες, τις μεγάλες και τις μικρές στιγμές του πρωταγωνιστή; Η πρώτη ξεκινά απαραίτητα, στανικά και υποχρεωτικά στο μαιευτήριο και το ληξιαρχείο, όταν κληρονομούνται εξ αίματος, επίθετα και προσδοκίες ανδρόγυνων για το φωτεινό και ανθόσπαρτο μέλλον των παιδιών τους, από τη μήτρα έως το μνήμα, που έγραφε και ο Καζαντζάκης;
Έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε και να επιχειρηματολογήσουμε. Αν είναι σημείο σταθερής αναφοράς να είμαστε με το ζωνάρι λυμένο έτοιμοι για καβγά σε κάθε αφορμή και κάθε φορά, επιστρατεύοντας τυχάρπαστους αλεξιπτωτιστές και «είδανφωςκαιμπήκανίδες», μόνο και μόνο επειδή έχουν υψηλή τέχνη την κολακεία και μοναδικό, πολιτικό διαβατήριο τον σφουγγοκωλαρισμό.
Έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε και να αναμοχλεύσουμε. Ποιος στραβοκοίταξε ποιον στην ΚΕ του ίδιου κόμματος που βρίσκονταν σχεδόν όλοι πριν από 25-30 χρόνια, ποιος έκανε την τάδε και την δείνα εισήγηση και επιλογή, ποιος δικαιώθηκε και ποιος καταδικάστηκε στο δικαστήριο της αριστερής ιστορίας και ποιος πρέπει σήμερα να έχει δικαίωμα να μιλά για το τότε, το σήμερα και το αύριο, με τα εφόδια, τις προκαταλήψεις και τις ανεξόφλητες επιταγές ενός τέταρτου του αιώνα. Λες και δεν έχουμε άλλα προβλήματα να λύσουμε και άλλες ανάγκες να καλύψουμε τώρα.
Έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε και να σκεφτούμε. Αν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε ο περίγελος των ταξικών εχθρών, η χλεύη των πολιτικών αντιπάλων και το παίγνιο των τρολ κάθε φανερής και κρυφής ταυτότητας και χρηματοδότησης. Και αν έχουμε επίσης την πολυτέλεια να κερνάμε πικρά ποτήρια και ατελείωτη ταλαιπωρία τους οπαδούς μας.
Και έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, μπορούμε και να αναλογιστούμε. Ότι ο θρύλος θέλει να είναι το τρίστρατο, όπου ο Οιδίποδας σκότωσε τον πατέρα του, Λάιο, λίγο έξω από το Δίστομο. Και μπορεί ο μύθος να τα βάζει με τον πατροκτόνο γιο, αλλά ξεχνά ότι ήταν σε νόμιμη άμυνα, μπροστά στην απρόκλητη προσβολή και το ματοβαμμένο μαστίγιο μιας γεροντικής εξουσίας πάνω σε άρμα που δεν καταδεχόταν να μεριάσει στη θέα του νεαρού πεζού και ήθελε να επιβάλει διά της βίας τη βούλησή της. Και μπορεί εν συνεχεία ο ίδιος μύθος να καταδικάζει τον ιερόσυλο αιμομίκτη, αλλά η ανίερη αυτή ένωση έδωσε και μια Αντιγόνη...
Και έπειτα από όλα αυτά, αγαπημένοι και μονιασμένοι, όσοι βρεθείτε πίσω από τις κλειστές πόρτες και μέσα στις μικρές στοές, παζαρεύοντας θέσεις, καρέκλες και στασίδια, πάνω στα γεροντικά ή κληρονομικά σας άρματα και στο όνομα της μάνας Αριστεράς, μπορείτε να αποκρυπτογραφήσετε και την τελευταία παράγραφο...
