Και όμως η ρήξη είναι εφικτή!

Αφή­νο­ντας κατά μέρος τη ρη­το­ρι­κή, είναι σαφές ότι την ίδια ώρα που η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση κα­ταγ­γέλ­λει την αδιαλ­λα­ξία των δα­νει­στών, η ίδια επι­μέ­νει στις «47 σε­λί­δες», δη­λα­δή ένα νέο μνη­μό­νιο. Ακόμη χει­ρό­τε­ρα, αυτή η γραμ­μή νο­μο­τε­λεια­κά ση­μαί­νει ότι στο τέλος ακόμη και εάν κά­νουν υπο­χω­ρή­σεις οι «Θε­σμοί» θα βρε­θού­με με κάτι που θα είναι χει­ρό­τε­ρο και από τις «47 σε­λί­δες». Και αυτό είναι το καλό εν­δε­χό­με­νο. Γιατί θα ση­μαί­νει ότι θα «έχου­με συ­να­ντη­θεί στη μέση του δρό­μου». Στο κακό εν­δε­χό­με­νο απλώς θα απο­δε­χτού­με όλες τις προ­τά­σεις των δα­νει­στών.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δέ­σμια του κα­τα­στρο­φι­κού σχή­μα­τος «ούτε ρήξη - ούτε υπο­τα­γή» η κυ­βέρ­νη­ση οδη­γεί­ται στην τα­πεί­νω­ση (πα­ρα­σύ­ρο­ντας στην ήττα μια ολό­κλη­ρη κοι­νω­νία) ακόμη και εάν στο με­τα­ξύ παί­ξει όλη τη χο­ρο­γρα­φία της «ρήξης» (δια­κο­πή δια­πραγ­μά­τευ­σης, προ­σφυ­γή στις κάλ­πες, νέα δια­πραγ­μά­τευ­ση), ακρι­βώς γιατί δεν έχει στρα­τη­γι­κή ρήξης.

Γι’ αυτό το λόγο και σή­με­ρα, πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά ποτέ χρεια­ζό­μα­στε να συ­ζη­τή­σου­με ανοι­χτά και όχι με όρους «μυ­στι­κής δι­πλω­μα­τί­ας», την ανα­γκαία «τε­χνι­κή της ρήξης». Γιατί μπο­ρεί να υπάρ­ξει άλλος δρό­μος ακόμη και τώρα:

• Εφό­σον οι «θε­σμοί» δια­λέ­γουν το δρόμο της αδιαλ­λα­ξί­ας πρέ­πει να στα­μα­τή­σει η δια­πραγ­μά­τευ­ση και να στα­μα­τή­σουν να εξαρ­τώ­νται οι εσω­τε­ρι­κές πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις από τη δια­πραγ­μά­τευ­ση. Αυτό ση­μαί­νει ότι επι­στρέ­φου­με στη θέση ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (που ση­μαί­νει καμιά ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση στα λι­μά­νια, στο Ελ­λη­νι­κό, στα αε­ρο­δρό­μια, κα­νέ­να ξε­πού­λη­μα από το ΤΑΙ­ΠΕΔ, κ.λπ.), ότι προ­χω­ρά μο­νο­με­ρώς η πλή­ρης επα­να­φο­ρά των δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, ότι εγκα­τα­λεί­πε­ται η θέση για πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα και ότι δο­κι­μά­ζε­ται πραγ­μα­τι­κή φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση (αντί για το φόρ­τω­μα βαρών στις πλά­τες των λαϊ­κών τά­ξε­ων μέσω του ΦΠΑ).

• Η παύση πλη­ρω­μών στο χρέος πρέ­πει να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και αυτό αφορά και τις δό­σεις του ΔΝΤ και τις δό­σεις προς την ΕΚΤ. Την ίδια στιγ­μή η έκ­δο­ση εντό­κων πρέ­πει πλέον γί­νε­ται χωρίς αί­τη­μα αδεί­ας από την ΕΚΤ. Ο λο­γι­στι­κός έλεγ­χος του χρέ­ους γί­νε­ται πραγ­μα­τι­κό όπλο και τα πο­ρί­σμα­τα για την κλί­μα­κα που μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί πα­ρά­νο­μο και επα­χθές μπο­ρούν και πρέ­πει να απο­τε­λέ­σουν βάση μιας θέσης για δια­γρα­φή του χρέ­ους.

• Ο πο­λι­τι­κός έλεγ­χος της κε­ντρι­κής τρά­πε­ζας απο­κτά ξε­χω­ρι­στή ση­μα­σία. Η απο­πο­μπή με πο­λι­τι­κή από­φα­ση του Στουρ­νά­ρα γί­νε­ται πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα, ώστε να μπο­ρεί να υπάρ­χει άλλος έλεγ­χος και δυ­να­τό­τη­τα χρή­σης όλων των ερ­γα­λεί­ων που μπο­ρεί να χρεια­στούν (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και της ανα­γκαί­ας πλή­ρους άσκη­σης ου­σια­στι­κού δη­μό­σιου ελέγ­χου στις «συ­στη­μι­κές τρά­πε­ζες»).

• Ο έλεγ­χος των κι­νή­σε­ων κε­φα­λαί­ων αλλά και ο πε­ριο­ρι­σμός των ανα­λή­ψε­ων από τρά­πε­ζες οφεί­λουν να απο­τε­λέ­σουν άμεσα ανα­γκαία βή­μα­τα, σε πεί­σμα της ιδε­ο­λο­γι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας των συ­στη­μι­κών ΜΜΕ. Την ίδια στιγ­μή η δυ­να­τό­τη­τα για πα­ρο­χή ρευ­στό­τη­τας με μο­νο­με­ρή έκτα­κτη από­φα­ση της ΤτΕ (κατά το πρό­τυ­πο της Ιρ­λαν­δί­ας) επί­σης είναι ένα ανα­γκαίο βήμα.

Προ­φα­νώς όλα αυτά βά­ζουν και θέμα ευρώ. Όμως, το το βά­ζουν μέσα σε μια ακο­λου­θία πρα­κτι­κών ρήξης που το κα­θι­στούν ανα­γκαία συν­θή­κη αλλά και πεί­θουν για την ανα­γκαιό­τη­τά του, όχι με όρους ιδε­ο­λο­γι­κής το­πο­θέ­τη­σης αλλά πρα­κτι­κής ανα­γκαιό­τη­τας. Από εκεί και πέρα το ερώ­τη­μα μιας πραγ­μα­τι­κής πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης με όρους εναλ­λα­κτι­κού πα­ρα­γω­γι­κού υπο­δείγ­μα­τος απο­κτά άλλη διά­στα­ση και δεν μπο­ρεί να υπο­κα­τα­στα­θεί από την ανα­μο­νή του επό­με­νου ΕΣΠΑ (ας θυ­μη­θού­με ότι το προη­γού­με­νο ΕΣΠΑ κα­θό­λου δεν απέ­τρε­ψε την κα­τα­στρο­φι­κή ύφεση και την κοι­νω­νι­κή διά­λυ­ση).

Θα υπάρ­ξει μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση ρήξης; Δεν είμαι κα­θό­λου βέ­βαιος. Για την ακρί­βεια είμαι από­λυ­τα βέ­βαιος πώς δεν θα υπάρ­ξει όσο η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά μένει απλώς στο να κα­ταγ­γέλ­λει με όρους αυ­το­δι­καί­ω­σης και όσο οι αρι­στε­ρές τά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επί­σης απλώς κα­ταγ­γέλ­λουν εσω­κομ­μα­τι­κά. Χρειά­ζε­ται και άλλης κλί­μα­κας κι­νη­το­ποί­η­ση του λαού και πολύ πιο συ­γκε­κρι­μέ­νη το­πο­θέ­τη­ση για το τι ση­μαί­νει ρήξη. Η κι­νη­το­ποί­η­ση στις 11 Ιούνη οφεί­λει να αγκα­λια­στεί από όλες τις δυ­νά­μεις, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές που ανα­φέ­ρο­νται στην ανα­γκαιό­τη­τα της ρήξης.

Η πίεση των δα­νει­στών ση­μαί­νει ότι εξα­κο­λου­θούν να βλέ­πουν την Ελ­λά­δα ως δυ­νά­μει «αδύ­να­μο κρίκο» και γι' αυτό επι­κε­ντρώ­νουν τις δυ­νά­μεις τους στην επί­τευ­ξη όχι απλώς «αρι­στε­ρής λι­τό­τη­τας» αλλά τα­πεί­νω­σης. Αυτό ση­μαί­νει ότι αντι­κει­με­νι­κά εί­μα­στε μέσα σε ένα «πα­ρά­θυ­ρο ευ­και­ρί­ας» που δεν πρέ­πει να κλεί­σει. Το πώς θα πα­ρέμ­βου­με στη συ­γκυ­ρία που ανοί­γει το αδιέ­ξο­δο των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων θα κρί­νει ση­μα­ντι­κά τις εξε­λί­ξεις.