Όλοι και όλες στην διεθνιστική-αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλ. Ρηγίλλης. Σάββατο 2 Φλεβαρη, στις 6μμ
Φέτος συμπληρώνονται 23 χρόνια από την περίφημη κρίση των Ιμίων. Μια κρίση που ήταν γέννημα του ανταγωνισμού ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης για τον έλεγχο στο Αιγαίο και την διεκδίκηση να είναι η κάθε μία η ευνοούμενη τοπικά από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κρίση που υπήρξε το σημείο κορύφωσης των εθνικιστικών ανταγωνισμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και η οποία κόντεψε να μετατραπεί σε σοβαρό πολεμικό επεισόδιο.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σύσσωμη η ακροδεξιά, με πρωτοστάτη τη Χρυσή Αυγή, στήνει φιέστες αντιτουρκισμού στην πλατεία Ρηγίλλης, όπου βρίσκεται το μνημείο των Ιμίων. Πρόκειται για φασιστοσυνάξεις οι οποίες λειτουργούν σαν εκκολαπτήρια «μακεδονομάχων», «τουρκοφάγων» και κάθε λογής παράγωγων του εθνικιστικού μίσους.
Η κρίση εκτονώθηκε μετά από την επέμβαση των ΗΠΑ, με τις δύο πλευρές να δηλώνουν πιστοί σύμμαχοι. Οι τρεις νεκροί της ανθρωποφάγας πολεμικής μηχανής, τα επόμενα χρόνια «αξιοποιήθηκαν» από την ακροδεξιά και τους νεοναζί για να βρουν διαύλους απεύθυνσης σε μεγαλύτερα πατριωτικά ακροατήρια αποκτώντας συγχρόνως μεγαλύτερη πολιτική νομιμοποίηση.
Σήμερα, που οξύνονται οι πολεμικοί ανταγωνισμοί στα βαλκάνια και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο φιλοαμερικάνικη ελληνική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Οι χειρισμοί της στο μακεδονικό, στα ελληνοτουρκικά, στις ΑΟΖ και στο κυπριακό γίνονται σε πλήρη σύμπλευση με τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτοί οι χειρισμοί όμως σε περιόδους κρίσης και όξυνσης των ανταγωνισμών μπορούν να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνοι σε ένα αντίστοιχο επεισόδιο των Ιμίων. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι απαραίτητη η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος που θα βάζει φρένο τόσο στις πολιτικές που εξαθλιώνουν και φτωχοποιούν τον κόσμο, όσο και στις πολιτικές που φέρνουν τον πόλεμο ένα βήμα πιο κοντά. Είναι ανήκουστο η Ελλάδα να είναι η δεύτερη χώρα μετά τις ΗΠΑ εντός του ΝΑΤΟ με τις μεγαλύτερες δαπάνες επί του ΑΕΠ της για στρατιωτικούς εξοπλισμούς λόγω των ανταγωνισμών με την Τουρκία.
Το τσάκισμα τόσο της φιλοπόλεμης θεσμικής πολιτικής, όσο και των εθνικιστικών ιαχών του πεζοδρομίου, απαιτεί ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα που θα βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, θέτοντας τους δικούς του στόχους ενάντια στις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους εθνικιστές. Απέναντι στα Ίμιά τους πρέπει να αντιπαραθέσουμε τους δικούς μας αγώνες ενάντια στη φτώχεια, τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον εθνικισμό.
