Ο προτεινόμενος κανονισμός λειτουργίας της Λα.Ε έχει πολλές αδυναμίες. Θα χρειαστούν και άλλα άρθρα. Εδώ θα ήθελα να αναδείξω ένα θέμα που το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό, χωρίς ίσως να είναι αυτό που θα πρόσεχαν όλοι με την πρώτη ματιά.
Όσοι έχουν κομματική εμπειρία γνωρίζουν ότι οι συσχετισμοί εντός του κομματικού μηχανισμού και κατά συνέπεια σε μεγάλο βαθμό τα πραγματικά του πολιτικά χαρακτηριστικά διαμορφώνονται πρώτα στους μαζικούς χώρους, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα για αυτό και όσοι είχαμε την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ θυμόμαστε πολύ καλά το πόσο σημαντικές υπήρξαν οι διεργασίες ειδικά στην ΤΑ και -για παράδειγμα- στις ΕΛΜΕ.
Για του λόγου το αληθές αρκεί να σημειώσουμε ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που εξελέγη στις 25 Γενάρη, είχε 14 βουλευτές και βουλεύτριες εκπαιδευτικούς, από τους οποίους με το ΟΧΙ τάχθηκαν τελικά οι τρεις. Και όλοι θυμούνται βεβαίως τον τρόπο με τον οποίο επιβλήθηκαν τα «προβεβλημένα στελέχη» στις εκλογές για την ΤΑ -χαρακτηριστικό το παράδειγμα Βουδούρη ενάντια στις ΝΕ Πελοποννήσου- αλλά και τον τρόπο με τον οποίο χτίστηκαν μέσα από την ΤΑ νέα στελέχη για να αντικαταστήσουν άλλα που ήταν ενοχλητικά -χαρακτηριστικό παράδειγμα η απομάκρυνση της Ελένης Πορτάλιου προς όφελος του Γαβριήλ Σακελαρίδη. Και όσοι είχαν εσωτερική εικόνα γνωρίζουν και τις διάφορες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που επέτρεψαν στο βαθύ ΠΑΣΟΚ -με τις ψήφους από τοπικούς παράγοντες και εργατοπατέρες- να βρει ερείσματα στηρίζοντας υποψηφίους της επιλογής του στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ, που στη συνέχεια άλλαξαν τους εσωτερικούς συσχετισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από αυτή τη διαδικασία φτάσαμε στην κοινοβουλευτική ομάδα που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ -εν μέρει τουλάχιστον- και όχι με μαγικό τρόπο.
Αυτός είναι ο λόγος που τα μέλη της Λα.Ε δείχνουν δικαιολογημένη επαγρύπνηση σε ό,τι σχετίζεται με τη στάση μας στην ΤΑ και τη ΓΣΕΕ και όχι κάποιος αδικαιολόγητος σεχταρισμός ή κάποια αριστερίστικη ασθένεια. Και δυστυχώς, μια σειρά ζητήματα αργούν να κλείσουν. Αυτό μέχρι στιγμής ήταν εν μέρει δικαιολογημένο, γιατί η Λα.Ε, ως μέτωπο υπό κατασκευή, δεν διέθετε τα κατάλληλα καταστατικά εργαλεία για να πειθαρχήσει τις περιπτώσεις που κάνουν επιλογές στην ΤΑ και το συνδικαλιστικό κίνημα, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του μετώπου, επιλογές που έχουμε περιφρουρήσει με πολιτικό και προσωπικό κόστος, επιλογές που κινδυνεύουν να αλλοιώσουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος, ενός εγχειρήματος που είναι η μοναδική πιθανή κοινή στέγη για χιλιάδες αγωνιστές και αποτελεί αναγκαίο τμήμα της όποιας πολιτικής απάντησης από την αριστερά στη χώρα μας. Περιμέναμε λοιπόν να δούμε το καταστατικό, για να δούμε λύσεις και για αυτά τα προβλήματα.
Δυστυχώς όμως, ο προτεινόμενος «κανονισμός λειτουργίας», δεν περιλαμβάνει τίποτε σε αυτή την κατεύθυνση. Αναστολή ιδιότητας μέλους προβλέπεται μόνο για όποιον δεν πληρώνει τη συνδρομή του. Ή τουλάχιστον, αυτό γίνεται κατανοητό με την παρούσα διατύπωση. Η παράλειψη αυτή αφήνει ανοιχτό τον δρόμο στον καθένα να “παραγοντίζει” -γιατί να φοβόμαστε τις λέξεις- ελεύθερα και θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα κόμμα με γνωστές παθογένειες, τις οποίες ελπίζαμε ότι αφήσαμε πίσω μας. Και επειδή «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», είναι αναγκαίο να θεραπευτεί αυτή η παράλειψη και να προβλέπεται η αναστολή της ιδιότητας μέλους τουλάχιστον για τον οποιοδήποτε συμμετέχει σε αυτοδιοικητικά σχήματα διαφορετικά από αυτά που έχει αποφασίσει να στηρίξει η τοπική ΠΕ ή το ΠΣ.
Η δημοκρατία έχει κανόνες. Οι κανόνες συνεπάγονται ποινές.
