Κείμενο συμβολής του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ στη Νεολαία

Εισαγωγή

Στις 19-22 Δεκέμβρη θα πραγματοποιηθεί η πανελλαδική συνδιάσκεψη των νέων Συριζα, θέτωντας τις βάσεις για τη συγκρότηση της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ που θα ολοκληρωθεί με το ιδρυτικό συνέδριο της νεολαίας. Στη νεολαία καλούμαστε να γεφυρώσουμε το μεγάλο χάσμα μεταξύ των μεγάλων ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στη νεολαία και των μικρών οργανωτικά δυνάμεων στις γειτονιές, στις σχολές και στους εργασιακούς χώρους. Η περίοδος πριν αλλά και μετά τη συνδιάσκεψη είναι μια μεταβατική περίοδος η οποία δεν πρέπει να χαρακτηριστεί από εσωστρέφεια αλλά από την προσπάθεια οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ να γνωρίσουν, να εμπνεύσουν και να παλέψουν μαζί με νέους εργαζόμενους, φοιτητές και μαθητές για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, για τη διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της αριστεράς αλλά και για την αλλαγή ολόκληρης της κοινωνίας στο δρόμο για το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα καλούμαστε να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια νεολαίστικη οργάνωση, δημοκρατική, πλουραλιστική, ριζοσπαστική, ενεργό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινωνίας. Σε αυτή την πορεία δεν μπορούμε να προχωράμε με έτοιμα οργανωτικά μοντέλα αλλά να είμαστε ανοιχτοί και καινοτόμοι έτσι ώστε οι οργανωτικές μας δομές να υπηρετούν το στόχο του κοινού αγώνα εργαζομένων και νεολαίας για την ανατροπή.

Το κείμενο του Κόκκινου Δικτύου στην νεολαία αποτελεί μια επιλογή πολιτικών και οργανωτικών σημείων που θα επιδιώξουμε να συζητηθούν προσυνδιασκεψιακά , στην ίδια τη συνδιάσκεψη αλλά και μετά από αυτή συμβάλοντας έτσι στη συγκρότηση μιας ριζοσπαστικής νεολαίας.

Στο εισαγωγικό αυτό σημείωμα δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε ότι η συνδιάσκεψη των νέων γίνεται σε μια περίοδο που εκτυλίσσεται ένας πολύ σπουδαίος αγώνας μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο από τους διοικητικούς εργαζόμενους. Ανεξάρτητα από την έκβασή της μάχης και πριν από αυτή, το βάρος των δυνάμεων μας θα έπρεπε να πέσει στη συμπαράσταση αυτού του αγώνα, στη συγκρότηση κοινών επιτροπών πράγμα που θα έκανε και πολύ πιο ουσιαστική την προσυνδιασκεψιακή μας διαδικασία.

Οι από πάνω, οι από κάτω και η κρίση

Από το 2007-2008 με αρχή την κρίση στην αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ, ο παγκόσμιος καπιταλισμός κλυδωνίζεται από τη πιο μεγάλη κρίση που έχει γνωρίσει ποτέ. Μια βαθιά κρίση του καπιταλισμού που δεν έχει να κάνει μόνο με τις «κακές» τράπεζες και τα χρηματιστήρια αλλά με τον τρόπο που δουλεύει η καπιταλιστική μηχανή από τη γέννησή της.

Ένα από τα βασικά στοιχεία αυτής της κρίσης είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων τα οποία δεν μπορούν να επενδυθούν ξανά ώστε να παράξουν αρκετά κέρδη για τους καπιταλιστές.

Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, ο βασικός τρόπος για να ξεπεραστεί αυτή η αντίφαση προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών μέσων ή πιο κατανοητά η καταστροφή εργατικού δυναμικού και η καταστροφή πχ εργοστασίων (ή άλλων μέσων παραγωγής). Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι ο πόλεμος. Στην Ευρώπη (ή στο λεγόμενο «δυτικό κόσμο») όμως, όπου δεν έχουμε πολεμικές συρράξεις, η αντίφαση πλεονάζοντος κεφαλαίου και πλεονάζουσας εργασίας λύνεται με οικονομικό πόλεμο, ή αλλιώς με μνημόνια και λιτότητα όπως στην περίπτωση της Ελλάδας. Ευτυχώς όμως απέναντι στις οικονομικές και πολεμικές επιθέσεις των αρχουσών τάξεων τα τελευταία χρόνια ο κόσμος μας έχει βιώσει ίσως τα μεγαλύτερα και μαζικότερα κοινωνικά και διεθνιστικά κινήματα των τελευταίων δεκαετιών, μεγάλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις που προκάλεσαν πανικό στο στρατόπεδο των από πάνω. (Τυνησία, Αίγυπτος, Συρία,κίνημα των Indignados στην Ισπανία, τα εκατομμύρια στις πλατείες της Ελλάδας όπως και οι γενικές της απεργίες, κίνημα Occupy στην Αμερική, εξεγέρσεις σε Τουρκία και Βραζιλία).

Το βάθεμα και η παράταση της κρίσης του καπιταλισμού διεθνώς, συνδυάζονται με την πολιτική κρίση του συστήματος στην Ελλάδα και δημιουργούν συνθήκες ραγδαίας κοινωνικοπολιτικής πόλωσης και την προοπτική μεγάλης επιτάχυνσης των εξελίξεων.

Oι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν

Το success story των Σαμαρά-Στουρνάρα έχει ήδη καταρρεύσει. Η μόνη «υπόσχεση» που μπορεί να δώσει το αστικό μπλοκ είναι μια μακρόχρονη παράταση της άγριας λιτότητας, μια μακρόχρονη παράταση πρωτοφανούς ανεργίας και κανένα «φως» προοπτικής: Παρά τις αιματηρές «θυσίες», το χρέος εκτινάσσεται σε υψηλότερα από το 2009 επίπεδα (317 δισ. ευρώ, το 2ο τρίμηνο του 2013!) και κάνει όλο και πιθανότερα νέα μνημόνια και ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα λιτότητας. Για να μπορέσει να επιβιώσει το σύστημα, επιστρετεύει όλα του τα όπλα κάνοντας πια φανερό σε όλους ότι το κράτος, οι θεσμοί του, οι νόμοι του, η αστυνομία, τα ΜΜΕ εναι μηχανισμοί προπαγάνδας, καταστολής και πειθαρχίας των από κάτω. Οι από πάνω δεν διστάζουν να θυσιάσουν τους δικούς τους αστικούς και κοινοβουλευτικούς θεσμούς, την αστική δημοκρατία εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης για να κρατηθούν από την εξουσία τους και να συνεχίσουν να αυξάνουν τα κέρδη τους στις πλάτες μας.

Η άνοδος του φασισμού, που τρέφεται από την απελπισία και τη φτώχεια των ανθρώπων είναι και σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της επιλογής της κυβέρνησης για μια ακροδεξιά ατζέντα. Η στοχοποίηση των μεταναστών –ως η πηγή όλων των κακών- έχει στόχο από τη μια να διασπάσει την εργατική τάξη έτσι ώστε να μην αποτελεί ένα ενιαίο σώμα που θα υπερασπίζεται από κοινού τα συμφέροντά της και από την άλλη να έχει μόνιμα ένα φτηνό εργατικό δυναμικό διαθέσιμο. Αν μπορούσαν θα μετέτρεπαν όλη τη χώρα σε μια Μανωλάδα.Θα ήταν έγκλημα να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει κάνοντας παρηγορητικές σκέψεις ότι το φασιστικό ρεύμα θα ανακοπεί από μόνο του ή ότι «έχουμε ακόμη χρόνο» για να το αντιμετωπίσουμε. Πέρα από μακρύ χέρι του συστήματος είναι και οργανικό φαινόμενο της καπιταλιστικής παρακμής.

Ιστορικά, ο στόχος του φασισμού είναι η «διάλυση της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της». Συνεπώς, ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από το φασισμό, είναι ο αγώνας όλων των εργαζομένων και της νεολαίας, μέσα από τις μαζικές τους οργανώσεις, ενάντια στους φασίστες. Για να είναι αποτελεσματικός, πρέπει την ίδια στιγμή να είναι αγώνας ενάντια στις αιτίες που γέννησαν και εκθρέφουν το φασισμό, ενάντια στη φτώχεια και την υποβάθμισή της ζωής μας. Οι λαικές επιτροπές αγώνα, οι λαικές συνελεύσεις όπου πραγματικά υπάρχουν και συσπειρώνουν όλες τις δυνάμεις μπορούν να δώσουν μια διαφορετική διέξοδο στις τοπικές κοινωνίες. Εάν όμως μπούμε στο «συνταγματικό τόξο» η την υποτιμήσουμε η Χρυσή Αυγή θα επανέλθει δριμύτερη. Δεν μπορούμε να παλέψουμε το φασισμό μαζί με όσους τον εκθρέφουν.

Αποτέλεσμα της κρίσης είναι και η ραγδαία επιδείνωση της ζωής των γυναικών. Η καταπίεση των γυναικών και ο σεξισμός δεν είναι καινούριο φαινόμενο.

Η κρίση όμως και η συντηρητικοποήση που αυτή μπορεί να φέρνει, ξαναοδηγούν πολλές απολυμένες στο σπίτι, ή τις οδηγούν στο να βρουν δουλειά με ευξετελιστικούς όρους, ενώ έχουν αυξήσει τη βία στο σπίτι κατά 47% τον τελευταίο χρόνο. Σε όλα αυτά μπορούμε να πρσθέσουμε και τη κάθε είδους σεξιστική επίθεση που δέχονται όσοι άνθρωποι έχουν διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα από την κυρίαρχη. (ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, τρανς, διεμφυλικοί, queer).

Η κατάσταση της νεολαίας σήμερα

Η νεολαία είναι από τα μεγάλα θύματα της κρίσης. Το χειρότερο είναι ότι οι νέες γενιές που μεγαλώνουν, δεν έχουν τη μνήμη των δικαιωμάτων που είχαν οι παλιότεροι. Δε τους λείπει το 8ωρο, τα δικαιώματα στα πανεπιστήμια όπως το άσυλο, γιατί μεγαλώνουν σε συνθήκες πολύ χειρότερες από αυτές που βίωσαν οι προηγούμενες γενιές. Η ανεργία είναι, η μεγάλη πληγή της νεολαίας.Σε πρωτοφανή επίπεδα, της τάξης του 65% , είναι πλέον «κανόνας. Χιλιάδες νέοι στις μεγάλες πόλεις ζουν με τις οικογένειες τους ή μόνοι τους χωρίς τα στοιχειώδη δικαιώματα στην υγεία, στη δωρεάν μετακίνηση, στην δωρεάν σίτιση, πολύ περισσότερο στην ψυχαγωγία. .Αυτό έχει πολλές και σοβαρές επιπτώσεις. Αρχκά , μια αίσθηση απελπισίας και αγανάκτησης προς το σύστημα που δεν μπορεί να εξασφαλίσει πια στους νέους ούτε τα στοιχειώδη.Επίσης η απαξίωση της εκπαίδευσης και του πτυχίου ή των άλλων προσόντων που θα κάνουν, υποτίθεται, πιο εύκολη την απόκτηση μιας θέσης εργασίας, το οποίο επιφέρει καθοριστικές αλλαγές στο πώς αντιλαμβάνονται οι φοιτητές/τριες σήμερα τον εαυτό τους. Εάν το πτυχίο δεν μπορεί να εξασφαλίσει στο νέο δουλειά, αν , ενώ σπουδάζει αναγκάζεται να δουλεύει για να επιβιώσει, η αντίληψη της φοιτητικής ταυτότητας και του Πανεπιστημίου ως κοινωνικου χώρου , δέχεται ισχυρό πλήγμα. Πλέον οι φοιτητές/τριες καθορίζονται πολύ περισσότερο από τη θέση τους στην αγορά εργασίας (ή ανεργίας), από την οικονομική καταάσταση των οικογενειών τους και λίγοτερο από το αν σπουδάζουν ή όχι. Η μακρόχρονη ανεργία γεννά στη συνέχεια την τάση προς τον ατομικισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η έκθεση της Επιθεώρησης εργασίας που το καλοκαίρι του 2013 δήλωσε «όλη η Ελλάδα είναι μια Μανωλάδα», είναι αρκετά αντιπροσωπευτική.

Με μισθό κάτω των 500 Ευρώ , χωρίς συλλογικές συμβάσεις και με λίγα ενεργά σωματεία, η νεολαία αναγκάζεται να δουλεύει σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς και χωρίς το δικαίωμα στην απεργία. Μεγάλο κομμάτι της επίθεσης περιλαμβάνει και την επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο και σχολείο. Η μόρφωση γίνεται ολοένα και περισσότερο προνόμιο των λίγων με πολλά παιδιά να αποκλείονται από την εκπαίδευση είτε γιατί απέτυχαν στις εξετάσεις, είτε γιατί αναγκάζονται να δουλέψουν για να επιβιώσουν. Η νεολαία είναι και ο μεγάλος αποδέκτης της άγριας καταστολής που βιώνει η κοινωνία.

Οι καθημερινοί έλεγχοι της αστυνομίας, η βία στις διαδηλώσεις, οι μαθητικές δίκες και οι κάθε λογής πειθαρχικές διώξεις σφίγγουν τη θηλειά στο λαιμό των νέων ανθρώπων που ασφυκτιούν.

Αντιστάσεις-οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνιώνται όπως πριν

Απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές, η εργατική τάξη και ο κόσμος στην Ελλάδα αντέταξαν μια παρατεταμένη και σκληρή αντίσταση, σε κορυφαίο επίπεδο σε όλη την Ευρώπη. Στην εποχή των μνημονίων, οι καθεστωτικές δυνάμεις πολλές φορές (πχ στις μέρες μετά την Μαρφίν) εκτίμησαν ότι ξόφλησαν με τον παράγοντα της αντίστασης. Όμως, στην επόμενη στροφή βρήκαν ξανά μπροστά τους, ακόμα πιο μαζικές και οργισμένες, τις εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις. Συγκεκριμένα μετράμε τριάντα περίπου γενικές απεργίες, συγκεντρώσεις εκατομμυρίων στις πλατείες, ανατροπή δυο κυβερνήσεων και πιο πρόσφατα την ηρωική αντίσταση των εργαζόμενων της ΕΡΤ και των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αυτή είναι και η απάντηση σε όσους σήμερα μας δηλώνουν ότι «δεν τραβάει ο κόσμος», επιχειρώντας –κυρίως οι της συνδικαλιστικής ηγεσίας- να φορτώσουν τις δικές τους ευθύνες στον κόσμο. Κυρίως όμως αυτοί οι μικροί και μεγάλοι αγώνες υποδεικνύουν και ποιος είναι ο φορέας της μεγάλης αλλαγής για την οποία όλοι ελπίζουμε. Ο κόσμος της εργασίας, που με τη συλλογικότητα του, την εφευρετικότητα του και κυρίως τη δυνατότητά του να παράγει τον πλούτο είναι η δύναμη που μπορεί να υποδείξει ποιο θα είναι το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης της αριστεράς, είναι η δύναμη που μπορεί να μπει μπροστά και να απελευθερώσει ολόκληρη την κοινωνία από τη βαρβαρότητα που ζούμε. Όμως το μεγάλο πρόβλημα όλων των αγώνων του τελευταίου διαστήματος είναι ότι πολλές φορές είναι αποκομμένοι και ασυντόνιστοι. Ότι οι σκόρπιες απεργίες δεν γίνονται πραγματικό απεργιακό ποτάμι διαρκείας που θα σαρώσει τα πάντα. Το σύνθημα γενική απεργία διαρκείας που ψιθυρίζουν οι εργαζόμενοι σε κάθε τους μάχη σαν ευχή πρέπει να γίνει δυνατή φωνή, με ντουντούκα την αριστερά.

Οι νεολαιίστικοι αγώνες.

Τα τελευταία χρόνια η νεολαία έχει δώσει δυναμικό παρόν σε όλους τους μεγάλους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Ξεκινώντας από τη νίκη του Φοιτητικού Κινήματος ενάντια στην αναθέωρηση του Α16, από τη μαζική συμμετοχή των νέων στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 όπου η νεολαία έθεσε απεναντί της και στοχοποίησε στο σύνολο της την αστική κοινωνία, τον καταναλωτισμό, τις τράπεζες, με έναν τρόπο θολό. Ήταν «εικόνα από το μέλλον» όχι μόνο λόγω των μαχητικών πρακτικών του κινήματος αλλά και με την έννοια ότι στοχοποιήθηκε το σύνολο του συστήματος στην αυγή της καπιταλιστικής κρίσης. Παρολαυτά, η νεολαία (ειδικά μετά το 2008) έχει δώσει δυναμικό παρών τόσο στις μεγάλες απεργίες και στο κίνημα των πλατειών μέσα από μια εξαυτομικευμένη κυρίως συμμετοχή και όχι μέσω των συλλογικών συνδικαλιστικών και πολιτικών εργαλείων, πράγμα που δείχνει σε ένα βαθμό και την απαξίωση στα μάτια των νέων της πολιτικής και συνδικαλιστικής οργάνωσης. Στην πλειοψηφία της η νεολαία δεν οργανώνεται στην αριστερά που πολλές φορές τη θεωρεί κομμάτι του συστήματος , δεν φτιάχνει και δεν συμμετέχει σε σωματεία. Το κέρδισμα της νεολαίας δεν θα γίνει με συμβολικό τρόπο. Δεν λείπει σήμερα από τη νεολαία η «πρωτότυπη ιδέα», το συμβολικό χάπενινγκ, το πετυχημένο φεστιβάλ. Αυτό που λείπει είναι να αποδείξει η αριστερά τη χρησιμότητά της στη νεολαία σε πολύ πρακτικό επίπεδο, πετυχαίνοντας νίκες εκεί που η νεολαία σπουδάζει, ζει και εργάζεται. Ειδικά στα πανεπιστήμια που ανέκαθεν υπήρχε η λογική της αυτονομίας των φοιτητικών κινημάτων από μερίδα της αριστεράς, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μόνο με κοινούς αγώνες φοιτητών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια μπορούμε να σώσουμε το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η σύγχρονη ιστορία με κορυφαία παραδείγματα τον Μάη του 68 και το Πολυτεχνείο του 73 έδειξαν ότι το νεολαίστικο κίνημα μπορεί να λειτουργήσει ως πυροδότης ευρύτερων κινημάτων αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εργατική τάξη. Θα πρέπει να εργαστούμε στην κατεύθυνση του να ενώσουμε τα αιτήματα της νεολαίας με αυτά των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας με την επίγνωση ότι η νεολαία είναι σύμμαχος των εργαζομένων με κοινούς στόχους και στρατηγική. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για νέους εργαζόμενους που δεν έχουν να χωρίσουν κάτι με τους μεγαλύτερους ηλικιακά εργαζόμενους.

Για την Αριστερά της ρήξης, της ανατροπής, του σοσιαλισμού

Η ευκαιρία για την Αριστερά, τους/ις εργαζόμενους/ες, τη νεολαία είναι πραγματικά ιστορική, ξαναθέτοντας στο προσκήνιο το ζήτημα της σοσιαλιστικής προοπτικής όχι με όρους δευτέρας παρουσίας αλλά ως ένα κομμάτι ενός πολιτικού σχεδίου ρήξης και ανατροπής.

Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι στοχοπροσηλωμένη στο στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Για εμάς ο σοσιαλισμός είναι καταρχήν η «κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού». Είναι μια κοινωνία όπου η εργατική τάξη θα έχει καταλάβει την πολιτική και την κοινωνική εξουσία αφού τσακίσει το αστικό κράτος. Μια κοινωνία οργανωμένη με τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας. Μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ατομική αλλά κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής με γενικευμένο εργατικό και κοινωνικό έλεγχο στην παραγωγή και το κράτος ώστε να μπορούν να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Η κυβέρνηση της αριστεράς είναι ένας μόνο σταθμός σε μια μεγάλη πορεία που μπορεί να φτάσει πολύ πιο μακρυά.

Η κυβέρνηση της αριστεράς

Μια κυβέρνηση αριστερών κομμάτων, δηλαδή του  ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με αριστερές προσωπικότητες και όχι μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή με δυνάμεις της δεξιάς και της κεντροδεξιάς (π.χ Ανεξάρτητοι Ελληνες Δημάρ. Μια κυβέρνηση που θα πάρει ξεκάθαρα μέτρα υπερ του κόσμου μας και που μπροστά στο ρεαλισμό του «δεν υπάρχουν λεφτά» δεν θα σπεύσει να διαχειριστεί τη φτώχεια αλλά θα κάνει επιλογές ρήξης με το κεφάλαιο και μαζί με τον κόσμο θα συγκρουστεί με αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία. Μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να προκύψει από τη μαζική κινητοποίηση για την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης Σαμαρά και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για έναν συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων υπέρ του λαϊκού κινήματος.
1. Ακύρωση των

Ένα πρόγραμμα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία

1. Ακύρωση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων

Η προσδοκία μιας συναίνεσης με τους δανειστές στο πλαίσιο μιας νέας δανειακής σύμβασης, όπου η τρόικα θα χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα ανατροπής της λιτότητας είναι μια αυτοκτονική αυταπάτη. «Ενδιάμεσος» δρόμος, με έναν «αξιοπρεπή συμβιβασμό» με την τρόικα, που θα επιτρέπει πολιτικές ανακούφισης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και σταδιακής αναστροφής της λιτότητας και των συνεπειών της, δεν υπάρχει. Η κρίση του καπιταλισμού είναι τόσο βαθιά, ώστε το δίλημμα είναι απόλυτο: είτε κατάργηση των μνημονίων, και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους σαν ιδρυτική πράξη για την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας, που ανοίγει μια διαδικασία μετωπικής ρήξης με το σύστημα, είτε υποχώρηση και τελικά υποταγή στις διαθέσεις των δανειστών, με «ανακαίνιση» των πολιτικών λιτότητας στο ασφυκτικό πλαίσιο που θέτει η καπιταλιστική κρίση.

2. Ρήξη με την ευρωζώνη-καμιά θυσία για το ευρώ

Η αποφασιστικότητα να υλοποιήσουμε το πολιτικό μας σχέδιο και το πρόγραμμά μας μέχρι το τέλος, σημαίνει επίσης αποφασιστικότητα να σηκώσουμε το βάρος της αναπόφευκτης ρήξης με την Ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα.

Η εμπειρία των διλημμάτων στην Κυπριακή κοινωνία και ο καταστροφικός τρόπος που τα απάντησε η κυπριακή αριστερά πρέπει να μας γίνουν μάθημα. Σημαίνει ότι πρέπει να εντάξουμε σαν αποφασιστική παράμετρο του προγράμματός μας το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ. Όχι με στόχο να αποκαταστήσουμε την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού καπιταλισμού μέσα από το εθνικό νόμισμα και μια πολιτική υποτιμήσεων, αλλά με στόχο να υλοποιήσουμε αποφασιστικά το πρόγραμμά μας ενάντια σε κάθε πολιτική υποτίμησης της αξίας της εργατικής δύναμης και καταστροφής των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ. Γι' αυτό και δεν χρειαζόμαστε ένα «ΡlanΒ», αλλά πολιτική βούληση και προετοιμασία για όλα τα ενδεχόμενα ώστε να εξασφαλίσουμε την υλοποίηση του ενός και μοναδικού, αδιαπραγμάτευτου «ΡΙanΑ»: κυβέρνηση της Αριστεράς για ακύρωση μνημονίων και ανατροπή της λιτότητας, σαν πρώτο βήμα στη διαδικασία του σοσιαλιστικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Η αναπόφευκτη ρήξη με την Ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα δεν θα είναι νικηφόρα αν δεν πυροδοτήσει μια ευρύτερη, μεσογειακή και ευρωπαϊκή «άνοιξη των λαών» και αν παράλληλα δεν γνωρίσει την αλληλεγγύη των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς στην Ευρώπη και διεθνώς.

3. Πρόγραμμα λαικών αναγκών

Την «επόμενη μέρα» μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, για να εξασφαλίσουμε διατροφική επάρκεια, επάρκεια σε φάρμακα, επάρκεια σε ενέργεια, φτηνές υπηρεσίες στον κόσμο, για να έχουμε άμεσες και αποτελεσματικές απαντήσεις σε εκβιασμούς του εγχώριου και διεθνούς συστήματος, θα χρειαστεί πρώτα απ' όλα για λόγους επιβίωσης να θέσουμε υπό κοινωνική ιδιοκτησία και έλεγχο δημόσιες επιχειρήσεις και βασικούς τομείς της οικονομίας. Το πρόγραμμά μας για επανεθνικοποίηση υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο των δημόσιων επιχειρήσεων που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή είναι υπό ιδιωτικοποίηση, είτε δεν θα υλοποιηθεί ποτέ είτε θα πάρει αναπόφευκτα τη μορφή αμφισβήτησης του «ιερού» δικαιώματος στην ατομική ιδιοκτησία που θεωρούν ότι αυτοδίκαια έχουν οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους. Η εθνικοποίηση υπό κοινωνικό και εργατικό έλεγχο δημόσιων επιχειρήσεων, θεμελιωδών αγαθών και υποδομών θα ανοίξει μια διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού με σοσιαλιστικό περιεχόμενο, αφού θα αποσκοπεί στο να αποσπάσει από την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των ιδιωτών επιχειρηματιών και των πολιτικών κομμάτων του κεφαλαίου ένα μεγάλο τομέα της παραγωγής και της κατανάλωσης. Ένας τέτοιος μεγάλος μετασχηματισμός δεν μπορεί να μείνει στη μέση του δρόμου: ο στόχος δεν μπορεί να είναι να «παγώσει» σε μια «ισορροπία τρόμου» με τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, γιατί το όραμά μας δεν είναι η «μικτή» καπιταλιστική οικονομία, αλλά να ολοκληρωθεί στην κατεύθυνση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Την «επόμενη μέρα» μιας κυβέρνησης της Αριστεράς δεν θα αρκεί να νομοθετηθεί η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, καθώς οι εργοδότες θα δώσουν λυσσασμένη μάχη για να μην εφαρμόσουν αυτά τα μέτρα, θα εκβιάζουν την κυβέρνηση και τους εργαζόμενους με απολύσεις, «λουκέτα» και μετεγκατάσταση στο εξωτερικό κ.λπ. Η κυβέρνηση της Αριστεράς που δεν σκοπεύει να συμβιβαστεί, θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα υπερ των «εμείς» και όχι αυτών : να νομοθετήσει το πέρασμα στην εργατική αυτοδιαχείριση επιχειρήσεων που κλείνουν ή απολύουν μαζικά, να καταργήσει την παράνομη και καταχρηστική απεργία και την επιστράτευση απεργών, να βαθύνει τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις σε βάρος των εργοδοτών. Όλα αυτά θα πυροδοτήσουν μια νέα έκρηξη του εργατικού κινήματος, θα επεκτείνουν τα πειράματα εργατικής αυτοδιαχείρισης, θα βάλουν το ερώτημα «ποιος κυβερνάει την παραγωγή και ποιος αποφασίζει, οι εργαζόμενοι ή οι εργοδότες και οι μέτοχοι;», με λίγα λόγια θα ανοίξουν το δρόμο για μετασχηματισμούς σοσιαλιστικού χαρακτήρα.

Μέτρα για τη νεολαία

Μια κυβέρνηση της αριστεράς θα πρέπει να έχει ένα ειδικά διαμορφωμένο πρόγραμμα για τη νεολαία, που θα περιλαμβάνει το δικαίωμα στην καθολική και δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, μέτρα ανακούφισης για τους ανέργους με δωρεάν μετακινήσεις στα ΜΜΜ, με γενναία αύξηση του επιδόματος ανεργίας, με καθιέρωση ενός αξιοπρεπούς κατώτατου βασικού μισθού, με δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, με απαγόρευση των απολύσεων, των εξώσεων, διάλυση των ΜΑΤ, απαγόρευση των δακρυγόνων στις διαδηλώσεις κ.ο.κ. Ένα πρόγραμμα που δε θα σχεδιαστεί σε κλειστά γραφεία με γνώμονα το τι είναι ρεαλιστικό αλλά με γνώμονα το τι είναι αναγκαίο. Στο ερώτημα που θα βρούμε τα λεφτά πρέπει να απαντάμε με σαφήνεια. Θα φορολογήσουμε τους πλούσιους, την εκκλησία, θα σταματήσουμε να αγοράζουμε πολεμικούς εξοπλισμούς και δακρυγόνα, θα σταματήσουμε να προσλαμβάνουμε αστυνομικούς. Η νεολαία που οργίζεται, που δήθεν αδιαφορεί και μας γυρίζει την πλάτη θέλει να ακούσει έναν καθαρό και ριζοσπαστικό λόγο και αυτόν τον λόγο μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τον εκφωνήσει και να τον υλοποιήσει.

Η οργάνωση νεολαίας που χρειαζόμαστε

Ο τρόπος που θα συγκροτηθεί η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εξυπηρετεί τις ανάγκες του σήμερα. Το να μεταφέρουμε έτοιμα μοντέλα οργανωτικής λειτουργίας όπως αυτό της νεολαίας ΣΥΝ δεν βοηθάει σε κάτι. Θα πρέπει να δώσουμε χρόνο, να πειραματιστούμε, να συζητήσουμε πρώτα τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε το α ή το β οργανωτικό μοντέλο και μετά να διαλέξουμε. Σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχουν ευκολίες ούτε σύντομοι δρόμοι. Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε το μεταβατικό στάδιο μέχρι το συνέδριο για να δοκιμάσουμε ποιο μοντέλο υπηρετεί το στόχο του πλησιάσματος μας στη νεολαία, και τον στόχο της ανατροπής. Βασικό κριτήριο για μας είναι η σύνδεση της νεολαίας με την κοινωνία και κατ επέκταση με τον κόσμο της αριστεράς και τα μέλη ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ.

1. Θέλουμε μια Νεολαία αντικαπιταλιστική, με ταξικό προσανατολισμό που θα παρεμβαίνει σε όλους τους χώρους όπου ζει και εργάζεται η νεολαία. Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη για μια αριστερή νεολαιίστικη οργάνωση που ένα από τα βασικά της καθήκοντα θα είναι αφενός να συνειδητοποιήσει η εργαζόμενη νεολαία τον εαυτό της ως κομμάτι της εργατικής τάξης και αφετέρου να μπορεί με την παρέμβαση της να χτίζει όλες τις νεολαιίστικες αντιστάσεις με τρόπο τέτοιον ώστε αυτές να υπερασπίζονται τα αιτήματα εκείνα που θα είναι προς το ταξικό συμφέρον όλων των καταπιεσμένων και θα έρχονται σε σύγκρουση με το σύστημα. Θέλουμε μια νεολαία που θα πρωτοστατήσει στο χτίσιμο σωματείων στους χώρους που δουλεύει η νεολαία, που δεν θα φοβάται να απεργήσει. Που θα σπάει το φόβο απέναντι στο αφεντικό. Μια νεολαία που θα στηρίζει πραγματικά τους νέους εργαζόμενους. Οι ξεχωριστές κλαδικές οργανώσεις νέων δεν βοηθούν στην ενότητα και το συντονισμό όλων των εργαζόμενων σε ένα κλάδο. Οι νέοι δάσκαλοι δεν έχουν διαφορετικά συμφέροντα από τους μεγαλύτεροςυ δασκάλους, ούτε οι νέοι γιατροί από τους παλιούς. Ακόμα και αν δουλεύουν με διαφορετικό και σε χειρότερο εργασιακό καθεστώς είναι όλοι κομμάτι μιας εναίας εργατικής τάξης με τον ίδιο τρόπο που είναι οι μετανάστες εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να χωρίζονται ηλικιακά με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούν να χωρίζονται με βάση το φύλο, τη φυλή ή την εθνικότητα. Επομένως σε έναν εργασιακό χώρο θα πρέπει να υπάρχει μια οργάνωση εργαζομένων του ΣΥΡΙΖΑ όπως και μια παράταξη. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η νεολαία πρέπει να οργανώνει την παρουσία και συμμετοχή της περα από τις μεγάλες γενικές απεργίες σε κάθε μικρή και μεγάλη εργατική μάχη. Όταν ο κόσμος ρωτάει που είναι οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να απαντάει: «είμαστε παντού».

2. Θέλουμε μια Νεολαία που θα ενώνει και που δεν θα κλείνεται στο καβούκι της. Θέλουμε μια Νεολαία όχι μόνο ούτε κυρίως φοιτητική, όχι μόνο των εκπαιδευτικών μηχανισμών ένταξης, αλλά μια Νεολαία για όλη τη νεολαία: γι’ αυτούς/ές που σπουδάζουν αλλά και γι’ αυτούς/ές που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές, γι’ αυτούς/ές που διαμορφώνουν συνείδηση με βάση τις προοπτικές που διαμορφώνει (ή μάλλον δεν διαμορφώνει) ο εκπαιδευτικός μηχανισμός αλλά και γι’ αυτούς που διαμορφώνουν συνείδηση στους χώρους εργασίας ή βιώνοντας τα αδιέξοδα της ανεργίας. Στα πανεπιστήμια η ανάγκη συντονισμού και επιτροπών αγώνα όλων των εκπαιδευτικών φορέων είναι μεγάλη. Επομένως η οργανωτική μας δομή θα πρέπει να υπηρετεί αυτό τον στόχο. Χρειαζόμαστε κοινές οργανώσεις φοιτητών και εργαζομένων και κοινές δομές στα πανεπιστήμια που θα συζητούν από κοινού τα προβλήματα και τις ανάγκες του χώρου και θα σχεδιάζουν την κοινή τους παρέμβαση και στάση. Μόνο έτσι μπορούν να αρχίσουν να λύνονται και φαινόμενα μη στήριξης ενός αγώνα από όλους τους πανεπιστημιακούς φορείς.

3. Θέλουμε μια οργάνωση Νεολαίας με «σκληρή» δομή κι όχι πλαδαρή, αλλά ταυτόχρονα δημοκρατική. Αυτό σημαίνει να υπάρχουν οργανώσεις βάσεις με τακτική λειτουργία, σαφή ορισμό του μέλους και ζωντανή κοινωνική και πολιτική παρέμβαση. Σημαίνει επίσης δημοκρατική εκλογή καθοδηγητικών οργάνων, έλεγχος και συμμετοχή στις διαδικασίες παραγωγής πολιτικής γραμμής, αιρετότητα και ανακλητότητα στα όργανα. Για εμάς είναι απαραίτητο το καταστατικό δικαίωμα στην ύπαρξη/δημιουργία πολιτικών τάσεων (και όχι μόνο ιδεολογικών ρευμάτων) σαν δικλίδα δημοκρατίας απέναντι στο φραξιονισμό και σαν δικλίδα ασφαλείας για την έκφραση των μειοψηφιών αλλά και των τάσεων που έχουν στρατηγική διαφοροποίηση.

4. Αν θέλουμε μια Νεολαία που να βρίσκεται και να παρεμβαίνει σε όλους τους χώρους που ζει, σπουδάζει, ψυχαγωγείται και εργάζεται η νεολαία, πρέπει να αποφύγουμε ένα οργανωτικό μοντέλο με κέντρο το φοιτητικό. Για αυτό και έχει μεγάλη σημασία η δημιουργία τοπικών οργανώσεων νέων ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να βρούμε τρόπους η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να συνδέεται με τα υπόλοιπα μέλη του κόμματος και να παίρνει μέρος στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του κόμματος. Η σύνδεση της νεολαίας με το κόμμα δεν μπορεί να γίνεται μόνο με θεσμικό και εκλογικό τρόπο. Το ζήτημα δεν είναι να ψηφίζουν οι νέοι για τις αυτοδιοικητικές και βουλευτικές εκλογές. Το ζήτημα είναι να συμμετέχουν στην πολιτική συζήτηση μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του κόμματος, να παίρνουν μέρος στις αποφάσεις που αφορούν το σχεδιασμό της πολιτικής δουλειάς σε τοπικό επίπεδο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί σε όλη του την έκταση μόνο με μια συνθήκη διπλής ένταξης και στη νεολαία και στο κόμμα, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλά κόμματα και οργανώσεις τη αριστεράς στην Ελλάδα και διεθνώς. Το να κλειστεί η νεολαία σε 5μελείς, 7μελείς ή 20μελείς οργανώσεις χαράζοντας τη δική της αυτόνομη πολιτική τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χιλιάδες μέλη σε όλη την Ελλάδα θα ήταν καταστροφικό. Πέρα από τις νεολαιίστικες δράσεις της θα πρέπει να διασφαλιστεί η κοινή δουλειά με τις τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ σε κοινές και τακτικές συνεδριάσεις και να μη στερηθεί το κόμμα την προσφορά αλλά και το ριζοσπαστισμό της νεολαίας. Οι νέοι/ες πρέπει να συμμετέχουν στις τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ, να εκφράζουν τη γνώμη τους, να μεταφέρουν τα δικά τους προβλήματα να βρίσκουν κοινές λύσεις, ιδιαίτερα αν είναι νέοι εργαζόμενοι θα είναι χρήσιμο να ανταλλάξουν εμπειρίες με τους υπόλοιπους εργαζόμενους μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση οι νέοι/ες του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συμμετέχουν και να πρωτοστατήσουν μαζί με τα μέλη του κόμματος στη δημιουργία τοπικών επιτροπών αγώνα, επιτροπών ανατροπής και λαικών συνελεύσεων.

5. Θέλουμε μια νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αντιφασιστική. Θα είμαστε στην πρώτη γραμμή των αγώνων ενάντια στο φασισμό και στην οικοδόμηση ενός μαζικού και μαχητικού αντιφασιστικού κινήματος, με ενωτικές πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο. Για να είμαστε αποτελεσματικοί, οφείλουμε ταυτόχρονα να βάζουμε απεναντί μας και την ίδια την καπιταλιστική εκμετάλλευση που «γεννάει» το φασισμό. Έχουμε καθήκον να οργανώσουμε τη συλλογική προστασία του κόσμου μας. Ταυτόχρονα θέλουμε μια νεολαία αντιρατσιστική που θα εντάσσει τους μετανάστες σαν ίσα μέλη στις οργανώσεις μας.Διεκδικούμε ίσα πολιτικά δικαιώματα στους/ις μετανάστες/-τριες και ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ. Δικαίωμα ψήφου για τους μετανάστες σε τοπικές και εθνικές εκλογές. Παλεύουμε για ελεύθερη μετακίνηση των μεταναστών/-τριών και των προσφύγων Κατάργηση της FRONTEX και των συνοριοφυλακών. Να σταματήσουν οι απελάσεις. Ξενώνες φιλοξενίας αντί για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατάργηση της συμφωνίας “Δουβλίνο ΙΙ” που εγκλωβίζει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στην πρώτη χώρα εισόδου της Ε.Ε.

8. Θέλουμε μια νεολαία αντισεξιστική. Παλεύουμε ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση και διαχωρισμό λόγω φύλου ή σεξουαλικής ταυτότητας, όπως οφείλουμε να παλεύουμε ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση και εκμετάλλευση. Ενισχύουμε τη φεμινιστική μας δράση για τα δικαιώματα των γυναικών και την αντισεξιστική μας δράση για τα διακιαώματα των LGBT ατόμων, για τη σεξουαλική χειραφέτηση και απελευθέρωση.

9. Θέλουμε μια νεολαία , διε­θνι­στι­κή και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή, χρειαζόμα­στε ένα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αυτά τα χαρα­κτηριστικά, που θα χτί­σει «γέ­φυ­ρες» με τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης και τις λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις, από την «Αρα­βι­κή άνοι­ξη» μέχρι το Occupy World Street, από την Τουρ­κία μέχρι τη Σου­η­δία, από την Αθήνα μέχρι τη Λι­σα­βό­να, τη Ρώμη, τη Βαρκε­λώνη και το Πα­ρί­σι, από τη Βουλ­γαρία και τη Ρου­μα­νία μέχρι τη Ρωσία, από τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή μέχρι την Αφρι­κή και την Άπω Ανα­τολή . Ένας τέ­τοιος διε­θνι­σμός δεν μπο­ρεί παρά να είναι τα­ξι­κός και να «απο­δει­κνύ­ε­ται» πρώτα απ' όλα στη δική μας χώρα πρώτα να δίνεις τη μάχη ενάντια στη «δική σου» αστική τάξη, , δίνοντας ταυτόχρονα το παράδειγμα του αγώνα, και αξιοποιώντας όλους τους πιθανούς τρόπους διεθνούς δικτύωσης για να μεταφερθεί η φλόγα. Παράλληλα παλεύουμε ενάντια στον εθνι­κι­σμό και το σοβινισμό .

1Ο. Τέλος, είναι αδήριτη ανάγκη, σε αυτήν την εποχή που η δομική κρίση του καπιταλισμού ξαναβγάζει στην επιφάνεια όλες τις βαθιές και ανεπίλυτες αντιφάσεις του, να μπορέσουμε να κάνουμε πραγματικότητα ένα πολιτικό σχέδιο που θα ανοίξει δρόμους για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Οφείλουμε να επιλέξουμε την έξοδο από τον καπιταλισμό σε κρίση (και όχι την έξοδο από την κρίση του καπιταλισμού) και να ανοίξουμε στο σήμερα το δρόμο για την επανάσταση, το σοσιαλισμο και τον κομμουνισμό, τόσο ως ταυτοτικά μας στοιχεία όσο και ως τη μόνη ρεαλιστική λύση προς όφελος των εργαζομένων, των φτωχών και όλων των καταπιεσμένων. Να εμπνεύσουμε τη νεολαία του 2014 με τα συνθήματα του Μάη του 68, «εμείς είμαστε η δύναμη» και «Μια μόνο λύση επανάσταση».