Σε οποιαδήποτε γυναίκα η είδηση της σεξουαλικής παρενόχλησης δεκάδων γυναικών σε ένα δημόσιο εορτασμό από ομάδες ανδρών θα προκαλούσε φρίκη. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να βγαίνουμε ό,τι ώρα θέλουμε, φορώντας ό,τι θέλουμε, να πηγαίνουμε σε μέρη με συνωστισμό και κανείς να μην διανοείται να απλώσει τα χέρια του πάνω μας.
Από αυτή την άποψη τα γεγονότα της Κολωνίας είναι αποκρουστικά και καταδικαστέα μετά βδελυγμίας.
Αποκρουστική ωστόσο είναι και η προσπάθεια της ακροδεξιάς στη Γερμανία (και όχι μόνο στη Γερμανία) να εκμεταλλευτεί τα γεγονότα για να αντιπαραθέσει τις «δυτικές αξίες» με το «βίαιο ισλάμ» και να επιχειρήσει για μια ακόμα φορά να στρέψει τον κόσμο ενάντια στους πρόσφυγες πολέμου που αναζητούν απεγνωσμένα καταφύγιο για να επιβιώσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Οι ακροδεξιοί του PEGIDA που βγήκαν πάλι στους δρόμους προσπαθώντας να δώσουν νέα πνοή στο κίνημά τους - που ευτυχώς η συγκλονιστική αλληλεγγύη του κόσμου προς τους πρόσφυγες εχει σχετικά θέσει στο περιθώριο – κόπτονται δήθεν για τα δικαιώματα των γυναικών. Οι ίδιοι που δεν αναγνωρίζουν καν στις γυναίκες την εξουσία πάνω στο ίδιο τους το σώμα και τίθενται κατά των αμβλώσεων, οι ίδιοι που θεωρούν τις γυναίκες μέσα αναπαραγωγής της «αρίας φυλής», ξαφνικά απέκτησαν ευαισθησίες για το γυναικείο ζήτημα. Ευτυχώς, ταυτόχρονα με τη διαδήλωση του PEGIDA, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση από φεμινιστικές οργανώσεις κατά του σεξισμού και του ρατσισμού. Δεν ξέρουμε αν ισχύουν οι αριθμοί που γράφονται σε διάφορα μέσα, που φτάνουν να αναφέρουν μέχρι και 1000 άντρες, ούτε αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί διαφόρων ότι τα άτομα αυτά φαίνονταν να είναι βορειοαφρικανικής καταγωγής, ή πολύ περισσότερο συμπεράσματα του τύπου ότι πρόκειται για αιτούντες άσυλο.
Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι σε φεστιβάλ τέτοιου τύπου όπου οι άντρες πίνουν και υπάρχει συνωστισμός, τα φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης είναι πάρα πολύ συχνά – προφανώς οι «δυτικές αξίες» δεν είναι εμπεδωμένες από τους δυτικούς άντρες για να φτάνουν να αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν κατά βούληση όταν διασταυρωθούν οι δρόμοι τους.
Αυτό που επίσης ξέρουμε είναι ότι τα ποσοστά οικογενειακής βίας είναι ιδιαίτερα υψηλά στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου, αυτές με τις δυτικές αξίες που δεν πρέπει να αλλοιωθούν από τους βαρβάρους. Ότι η κακοποίηση και ο βιασμός εντός γάμου σπάνια καταγγέλλεται και ακόμα σπανιότερα καταδικάζεται. Ότι το ποσοστό της ανεργίας για τις γυναίκες είναι πολύ μεγαλύτερο και οι μισθοί τους κατά κανόνα μικρότεροι. Ότι οι γυναίκες έχουν ακόμα να δώσουν πολλούς αγώνες σε κάθε χώρα.
Στην Ελλάδα ιδιαίτερα μεγάλα είναι τα ποσοστά σεξουαλικής παρενόχλησης ή και κακοποίησης από συγγενικά πρόσωπα. Τα λεγόμενα «εγκλήματα πάθους» είναι επίσης πολύ συχνά – με θύματα στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες που αντιμετωπίζονται από τους δράστες ως ιδιοκτησία τους και πρέπει να πληρώσουν την «προδοσία» τους με τη ζωή τους. Εργοδότες ιδιαίτερα σε καφετέριες αλλά και σε άλλους εργασιακούς χώρους θεωρούν φυσιολογικό να απαιτούν από τις εργαζόμενές τους συγκεκριμένο ντύσιμο προς τέρψιν των πελατών. Μία στις τρεις γυναίκες έχουν τουλάχιστον μία εμπειρία κακοποίησης από σύντροφο ή σύζυγο.
Ο αγώνας ενάντια στο σεξισμό πρέπει να συνεχιστεί αμείωτος. Το ίδιο όμως και ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό. Οι γυναίκες έχουν πολλά να κατακτήσουν, αλλά τα κλειστά σύνορα δεν είναι επουδενί ένα από τα μέσα που βοηθάνε σ’αυτό το σκοπό. Το αντίθετο – ο ρατσισμός είναι ένας ακόμα διαχωρισμός που συντηρητικοποιεί μια κοινωνία και δυναμώνει τις αντιδραστικές φωνές.
