Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αριστερά, μνημόνιο χωρίς αναισθητικό!

Με μνημόνιο χωρίς αναισθητικό, με πρώτη φορά αριστερό Ατλαντισμό χωρίς όριο και με «ηγεμονικές» κινήσεις αναδόμησης του αστικού - μνημονιακού μπλοκ εξουσίας, η «πρώτη φορά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αριστερά» επιχειρεί να ολοκληρώσει το έγκλημα της εμπέδωσης του μνημονιακού καθεστώτος ακραίας εκμετάλλευσης, με πολιτικό ισοδύναμο την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμονικό διαχειριστή αυτού του καθεστώτος. Ποιος μίλησε για ισοδύναμα και παράλληλο πρόγραμμα; Κάθε «σοβαρό» μνημονιακό κόμμα έχει να λέει μετεκλογικά ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις θα υλοποιηθούν σε βάθος τετραετίας – αλλά, τι ατυχία, τα τελευταία πολλά χρόνια ποτέ δεν εξαντλείται η τετραετία…

Ο Βηματοδότης 1 το ’χει τούμπανο, κι ο ΣΥΡΙΖΑ κρυφό καμάρι: «Κερδίζοντας ωστόσο τις εκλογές, αμέσως απελευθερώθηκε, και αυτό έδειξε και στην ομιλία του το βράδυ της Παρασκευής στη Βουλή. Με πίστη και με πάθος υπερασπίστηκε τη συμφωνία. (…) το διεθνές οικονομικό σύστημα έχει πεισθεί για τη μεγάλη στροφή που έκανε ο κ. Τσίπρας». Αλλά ποίαν ανάγκην αποδείξεων έχουμε όταν μιλάει ο Μάρδας: «Με τα πρόσφατα μέτρα που ψήφισε η Βουλή αγγίζονται πλέον θέματα τα οποία ουδέποτε τόλμησε οποιαδήποτε κυβέρνηση να αγγίξει στο παρελθόν», δήλωσε ο χειραφετημένος από τα «αριστερά βαρίδια» υπουργός. Τόσο «χειραφετημένος», ώστε -όπως αποκάλυψε στο «Mega Σαββατοκύριακο»- έβαλε αμέσως μπροστά το σχέδιο για τη δημιουργία «ελληνικού Νταβός» σε ένα νησάκι απέναντι από τα Στύρα Ευβοίας! Αυτό μάλιστα, είναι… παράλληλο πρόγραμμα: «Η σκέψη είναι να γίνει ένα κέντρο των τεχνών και της φιλοσοφίας που σημαίνει να γίνει ένα μεγάλο συνεδριακό κέντρο διεθνών συνεδρίων και στο πλαίσιο όλης αυτής της διαδικασίας να υπάρχει και μια περίοδος, όπου θα συναντώνται αρχηγοί κρατών κατά το καλοκαίρι και θα έχουμε το λεγόμενο θερινό Νταβός».

«Όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα»!

Το «Βήμα» αποκαλύπτει μάλιστα το «μεγάλο πλάνο» του Αλέξη Τσίπρα: «Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας έχει πάρει πλέον οριστικά την απόφαση να ψηφίσει όλες (και όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες) τις δεσμεύσεις που ανέλαβε στη συμφωνία του Αυγούστου με τους Ευρωπαίους, με όποια μέτρα κι αν προβλέπονται από αυτήν. Έτσι, μετά την ψήφιση του πρώτου πολυνομοσχεδίου την Παρασκευή το βράδυ, θα ακολουθήσει η ψήφιση του δεύτερου πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα, στις 10 Νοεμβρίου, και του «οδυνηρού» ασφαλιστικού νομοσχεδίου ξεχωριστά. Στόχος, όπως άκουσα, είναι να περάσει ο κ. Τσίπρας και τις τρεις αξιολογήσεις χωρίς καμία αμφισβήτηση. Την πρώτη αξιολόγηση μέσα στον Νοέμβριο, τη δεύτερη μέσα στην άνοιξη και την τρίτη το καλοκαίρι».

Έτσι λοιπόν, τα «ισοδύναμα» και το «παράλληλο πρόγραμμα» δεν αφορούν τη φάση αυτή, της ψήφισης των μνημονιακών δεσμεύσεων. Δεν θα έρθει η σειρά τους ούτε στις αρχές του 2016, όταν θα έχει συντελεστεί η ανακεφαλαίωση των τραπεζών. Ούτε καν όταν δρομολογηθεί η διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους. Θα χρειαστούν πρώτα τρεις επιτυχημένες αξιολογήσεις!

Η ιδέα είναι πίσω από όλα αυτά είναι προφανής: «ισοδύναμα» και «παράλληλο πρόγραμμα» με… ρήτρα ανάπτυξης. Επειδή το τρίτο μνημόνιο και οι δανειστές δεν αφήνουν περιθώριο όχι για «ισοδύναμα» και «παράλληλο πρόγραμμα» αλλά ούτε για διαφορετική… υποσημείωση, οι ελπίδες μετατίθενται στην… ανάπτυξη. Και ήδη άρχισαν οι δηλώσεις ότι η ύφεση το 2015 θα είναι μικρότερη της εκτιμώμενης στο Προσχέδιο του προϋπολογισμού, άρα κατά τα μέσα του 2016 κάποιες νέες δηλώσεις θα φέρουν πιο κοντά το ραντεβού με την ανάπτυξη (κατά τη γνωστή συνήθεια, «από το δεύτερο εξάμηνο του 2016») και θα ανανεώσουν το ραντεβού με τα «ισοδύναμα» και το «παράλληλο πρόγραμμα» με «ορίζοντα» το τέλος της τετραετίας…      

Όταν ο Κατρούγκαλος ξεπερνάει τον Σπράο…

Αν ωστόσο ο Μάρδας τα λέει έξω από τα δόντια και ετοιμάζει το ελληνικό Νταβός, το επίτευγμα του Γ. Κατρούγκαλου είναι πραγματικά μοναδικό: οι «ιδέες» που ήδη έχει είτε ανακοινώσει είτε υπαινιχτεί για το Ασφαλιστικό, αποκαθηλώνουν από το βάθρο του τον πρωτοπόρο σε «ιδέες» κατεδάφισης του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και διαχρονικό σύμβολο του ακραίου νεοφιλελεύθερου πνεύματος, Γ. Σπράο. Όταν ο Γ. Σπράος παρουσίαζε, το 1997, τις νέες ιδέες για πλήρη ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και μετατροπή του σε κεφαλαιοποιητικό, τις συνόδευσε από μια θλιμμένη πολιτική διαπίστωση: ότι δυστυχώς αυτές δεν μπορούν να υλοποιηθούν διότι δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει κυβέρνηση ικανή να τις επιβάλει. Χρειάστηκαν 18 ολόκληρα χρόνια για να βρεθεί αυτή η κυβέρνηση, και είναι η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ! Ο κ. Κατρούγκαλος επιβεβαιώνει τον κ. Μάρδα: και στο Ασφαλιστικό, «αγγίζονται πλέον θέματα τα οποία ουδέποτε τόλμησε οποιαδήποτε κυβέρνηση να αγγίξει στο παρελθόν».      

Προκειμένου για το Ασφαλιστικό, το «υπόδειγμα» Ασφαλιστικού που περιγράφει ο κ. Κατρούγκαλος είναι η πλέον… πρωτοποριακή σε ευρωπαϊκό επίπεδο εφαρμογή του περίφημου αυστραλιανού μοντέλου, δηλαδή ενός πλήρως κεφαλαιοποιητικού συστήματος, όπου το Δημόσιο αναλαμβάνει να πληρώνει ένα συνταξιοδοτικό φιλοδώρημα «βασικής σύνταξης» (στην ελληνική περίπτωση, 360 ευρώ) αλλά με εισοδηματικά κριτήρια. Οτιδήποτε επιπλέον αυτού του φιλοδωρήματος, θα είναι ανταποδοτικό, παραπέμπει δηλαδή σε έναν ιδιωτικό πυλώνα. Ακόμη όμως και αυτά τα 360 ευρώ θα είναι δυσπρόσιτα, όχι μόνο για αυτούς που θα έχουν -πραγματικά ή υποθετικά- εισοδήματα που θα κάνουν τη βασική σύνταξη «μη αναγκαία», αλλά κυρίως γι’ αυτούς που δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα ένσημα και το χρόνο παραμονής στην εργασία. Διότι το αυστραλιανό σύστημα ίσχυσε και ισχύει σε μια χώρα με ανεργία που κυμαίνεται σε μακροχρόνια βάση περί το 4-5%, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου η ανεργία είναι εδώ και χρόνια και αναμένεται ότι θα παραμείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα, οι δε ελαστικές σχέσεις απασχόλησης και η «μαύρη εργασία» έχουν προσλάβει τεράστια έκταση.    

Ο Γ. Κατρούγκαλος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιούν τα πιο κρυφά όνειρα της ελληνικής αστικής τάξης και βάζουν ψηλά τον πήχη σε ευρωπαϊκό επίπεδο για μελλοντικές σκληρές αντιμεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό.

Πρώτη φορά «αριστερός» Ατλαντισμός

Όπως είναι αναμενόμενο, η θεαματική μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κυρίως όμως η δυνατότητά τους να «αγγίζουν θέματα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αγγίξει», κάνει τα ευρωπαϊκά και διεθνή κέντρα του δυτικού ιμπεριαλισμού να «αγκαλιάζουν» τον Αλέξη Τσίπρα πιο θερμά και απ’ ό,τι τον Σαμαρά. Η ανταπόκριση από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης είναι εξίσου θερμή. Έτσι, γεννιέται και ο «για πρώτη φορά ‘‘αριστερός’’ Ατλαντισμός», δηλαδή η πλήρης σύμπλευση με τα δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτά που γίνονταν ήδη από την περίοδο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (διατήρηση και «εμβάθυνση» του άξονα με Ισραήλ - Αίγυπτο, προτάσεις Καμμένου για νέα αμερικανική βάση στην Κάρπαθο κ.λπ.), αλλά για τη νέα ορμή που αποκτά ο νέος Ατλαντισμός: «εμβάθυνση» σχέσεων με Ισραήλ πέρα από οποιοδήποτε όριο διανοήθηκαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, πλήρης ένταξη στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή της Μ. Ανατολής, αλλαγή 1800  στην πολιτική για τους αγωγούς (από το ρωσο-τουρκο-ελληνικό αγωγό, στον ελληνο-βουλγαρικό) και τις μπίζνες σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις (εκτός ιδιωτικοποίησης - σιδηροδρόμων οι Ρώσοι κ.λπ.), πάνω απ’ όλα πλήρης ευθυγράμμιση με τη ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης-«φρούριο» στο ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών.

Το νέο μπλοκ εξουσίας

Υπάρχει όμως και ένα -το πραγματικό και μόνο- ισοδύναμο: η μετατροπή της κυβέρνησης σε «πολιτικό ηγεμόνα», σε πολιτικό διαχειριστή αφενός του καθεστώτος του μνημονίου και αφετέρου του νέου ρόλου του ελληνικού καπιταλισμού στο νότιο άκρο της ευρωπαϊκής ηπείρου και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Το «ισοδύναμο» αυτό διεκδικείται με όλα τα κλασικά «όπλα» με τα οποία παραδοσιακά αναδεικνύονται οι «νέοι ηγεμόνες» του αστικού πολιτικού συστήματος: με επέκταση του ελέγχου στους σκληρούς μηχανισμούς του βαθέος κράτους, με τη δημιουργία φιλοκυβερνητικής «νέας τάξης» (μνημονιακής όπως και η προηγούμενη) στο χώρο των μίντια, με ευρεία αναδιάταξη των πολιτικο-επιχειρηματικών συμμαχιών, με τη δημιουργία «νέων τζακιών» κ.λπ.

Ωστόσο, κανένα ηγεμονικό σχέδιο δεν είναι στιβαρό και δεν αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου και της ταξικής πάλης όταν λείπει η θεμελιώδης προϋπόθεση: η δυνατότητα της κυρίαρχης τάξης και των επίδοξων πολιτικών των «ηγεμόνων» να πείσουν ότι το συμφέρον της κυρίαρχης τάξης ταυτίζεται με το γενικό κοινωνικό συμφέρον. Μπορεί ο επίδοξος ηγεμόνας να μην κινδυνεύει από τη ΝΔ (που είναι σε κρίση) ή από το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα βρει απέναντί του αυτούς των οποίων τα δικαιώματα βάλθηκε να καταργήσει…    

Σημειώσεις

1. Το «Βήμα» της Κυριακής 18 Οκτωβρίου είναι αφιερωμένο θαρρείς ολόκληρο στους νέους «ηγεμόνες»: τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Δραγασάκη… Με δέος αλλά και προσμονή…

Σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη για τη Realnews-11/10/15