Παρά τη στοχοποίηση οι μαθητές/τριες συνεχίζουν το δίκαιο αγώνα τους
Δεν χρειάστηκε να περάσει ούτε ένας μήνας από το άνοιγμα των σχολείων και το μαθητικό κίνημα κατόρθωσε με τον πιο ζωντανό και αγωνιστικό τρόπο να εκθέσει την εγκληματική αδιαφορία της κυβέρνησης για τη δημόσια εκπαίδευση. Οι μαθητές και οι μαθήτριες προχώρησαν σε κινητοποιήσεις απαιτώντας τα αυτονόητα σε περίοδο πανδημίας. Και αυτός είναι ο λόγος που η κοινωνία στάθηκε στο πλευρό τους παρά τη στοχοποίησή τους από πολιτικά πρόσωπα, εισαγγελείς, αστυνομικούς και ρεπόρτερς.
Η φετινή σχολική χρονιά βρήκε τα σχολεία ανοχύρωτα απέναντι στο νέο κύμα κορονοϊού, κάτι το οποίο αποδεικνύεται από τα δεκάδες κρούσματα που εντοπίστηκαν μόλις μέσα στην πρώτη εβδομάδα λειτουργίας τους. Αποδείχθηκε πολύ γρήγορα πως η κυβέρνηση δεν είχε το παραμικρό σχέδιο για το άνοιγμά τους, το οποίο έγινε όπως όπως χωρίς να ληφθεί κανένα μέτρο προστασίας τόσο των μαθητών όσο και των καθηγητών.
Παρά τα ψέματα της κυβέρνησης πως τάχα ενίσχυσε τη δημόσια υγεία αλλά και πως πήρε μέτρα για την διασπορά του ιού στα σχολεία, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική αφού, οι προσλήψεις σε μόνιμο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ήταν ελάχιστες, ούτε οι κλίνες ΜΕΘ αυξήθηκαν σε σχέση με την περίοδο της καραντίνας, ούτε και μαζικά τεστ πραγματοποιούνται με αποτέλεσμα το δημόσιο σύστημα υγείας να έχει φτάσει στα όρια του. Σα να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση αποφάσισε σε αυτή τη συνθήκη να αυξήσει το όριο των μαθητών ανά τάξη σε 25-27 μαθητές με αποτέλεσμα να μπαίνουν σε κίνδυνο οι ζωές μαθητών και δασκάλων καθώς και των οικογενειών τους αλλά και ευρύτερα ολόκληρης της κοινωνίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, πλήρους αδιαφορίας από την πλευρά της κυβέρνησης, οι μαθητές-τρίες βγήκαν μπροστά και με βασικό σύνθημα το «15 μαθητές ανά τάξη» και αιτήματα όπως «πρόσληψή μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού και καθαριστριών», «παροχή δωρεάν μασκών και διενέργεια μαζικών και δωρεάν τεστ», από κοινού με τους εκπαιδευτικούς ξεκίνησαν έναν πρώτο γύρω μαζικών αγώνων μέσα από συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις. Από τις πρώτες κιόλας μέρες εκατοντάδες σχολεία πήραν απόφαση για κατάληψη και συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν μαζί με εκπαιδευτικούς. Παράλληλα στήριξαν και την πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση της ΟΕΝΓΕ την οποία μάλιστα χαιρέτησαν και κάποιοι μαθητές δίνοντας το ενωτικό στίγμα που πρέπει να έχουν οι αγώνες στο μέλλον.
Η κυβέρνηση, πιστή στο δόγμα νόμος και τάξη που μας έχει συνηθίσει από την αρχή της θητείας της, προχώρησε σε ένα κρεσέντο κρατικής καταστολής και προσπάθειας τρομοκράτησης των μαθητών με χημικά και ξυλοδαρμούς έξω από το υπουργείο παιδείας και με εισαγγελικές παρεμβάσεις και ποινικές διώξεις σε όσους μαθητές συμμετείχαν σε καταλήψεις. Η Κεραμέως έφτασε μάλιστα στο σημείο να απειλεί πως όσα σχολεία τελούν υπό κατάληψη θα προχωρήσουν άμεσα σε υποχρεωτική διαδικασία τηλεκπαίδευσης, στην οποία μάλιστα δεν θα μπορούν να έχουν πρόσβαση οι καταληψίες, αποκλείοντας έτσι από την εκπαιδευτική διαδικασία όσους τολμούν να αντιστέκονται.
Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης και των ΜΜΕ να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν τους μαθητές ως «αρνητές της μάσκας», ως «τεμπέληδες», «αλητάκια» και «καθοδηγούμενους από κόμματα», οι μαθητές και οι μαθήτριες κατάφεραν να εκθέσουν την κυβέρνηση. Το μαθητικό κίνημα, μετά τους υγειονομικούς είναι το αμέσως επόμενο μαζικό κίνημα που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα. Αυτό φαίνεται τόσο από την μαζικότητα των κινητοποιήσεων που πραγματοποιήθηκαν, που ήταν από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών, όσο κι από τον ενωτικό χαρακτήρα τους.
Οι μαθητές χρησιμοποίησαν μαζικά και ταξικά αιτήματα τα οποία έσπασαν το αφήγημα «όλοι μαζί απέναντι στον κορονοϊο» και έβαλαν διαχωριστικές γραμμές απέναντι στην κυβέρνηση και τις καθεστωτικές δυνάμεις. Με αυτό τον τρόπο ανέδειξαν τον ταξικό χαρακτήρα διαχείρισης της πανδημίας και συνέδεσαν τις ανάγκες τους με αυτές ευρύτερα της κοινωνίας και των εργαζομένων. Έτσι, κέρδισαν πολύ κόσμο στο πλευρό τους, απέκτησαν κοινωνική γείωση και απεύθυνση δημιουργώντας μια άτυπη κοινωνική συμμαχία.
Η κυβέρνηση για τα κέρδη των λίγων ρισκάρει τη δημόσια υγεία όλων μας. Την ίδια στιγμή που δεν δίνει ούτε ευρώ για να καλυφθούν οι κοινωνικές μας ανάγκες, να ενισχυθούν τα νοσοκομεία και να οχυρωθούν τα σχολεία απέναντι στον κορονοϊο, επιλέγει να ανακοινώνει εξοπλιστικά πρόγραμμα «μαμούθ» αξίας 10 δισεκατομμυρίων και να μοιράζει λεφτά σε ιδιώτες και κανάλια. Η πολιτική αυτή δεν αφορά μόνο τα σχολεία αλλά ολόκληρη την κοινωνία και όσο οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θα οξύνονται και θα επιτίθενται στα κεκτημένα μας, θα διαλύουν τα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία, τόσο οι κοινωνικές αντιστάσεις θα πυκνώνουν και νέοι αγώνες θα ξεσπούν.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες δείχνουν το δρόμο για το πώς πρέπει να κινηθούμε από δω και πέρα. Στόχος μας πρέπει να είναι τα μαζικά αιτήματα που θα έρχονται σε αντιπαράθεση συνολικά με την κυβερνητική πολιτική και θα ενώνουν τα επιμέρους πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας και των εργαζομένων σε κοινούς αγώνες. Μόνο έτσι θα έρθουμε σε ευθεία αντιπαράθεση και θα σταθούμε όρθιοι απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που τσακίζουν τις ζωές μας.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
