Μεγάλος αγώνας, τεράστια νίκη

Έμοιαζε ακατόρθωτο. Έμοιαζε απίθανο. Έμοιαζε με ανάμνηση περασμένων δεκαετιών. Κι όμως οι εργαζόμενοι της e-food, οι ντελιβεράδες, αυτοί που κάποιοι ίσως τους έχουν στο μυαλό τους ως τα παιδιά για τα θελήματα ή σαν μια από τις δουλειές του ποδαριού τα κατάφεραν. Οργανώθηκαν, συσπειρώθηκαν, ενώθηκαν, πάλεψαν, κέρδισαν την αλληλεγγύη ολόκληρης της εργατικής τάξης και έγραψαν τη δική τους σελίδα στην ιστορία του συνδικαλισμού και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Για όσους δεν έχουν διαβάσει τους λόγους που οι ταχυδιανομείς της e-food απέργησαν δεν είναι κάτι το καινούργιο. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και η freelancer εργασία που χρησιμοποιούν χρόνια οι καπιταλιστές. Και με διάφορους τρόπους. Πάντα προσπαθούσαν και προσπαθούν να παρουσιάζουν τμήμα των εργαζομένων τους ως συνεργάτες που παλεύουν από κοινού για το καλό της εταιρείας. Και σχεδόν πάντα αυτό ξεχνιέται όταν έρχεται η ώρα του ταμείου καθώς στα κέρδη των εταιρειών ως σήμερα δε γίνεται ποτέ ίση κατανομή.

Τα ίδια παραμύθια με μπόλικη σάλτσα σέρβιρε και η e-food στους δικούς της εργαζόμενους για να τους πείσει να αποδεχθούν να γίνουν freelancer. Τουλάχιστον το 90% από αυτούς. Τους υποσχόταν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα επειδή τους έδινε τα αυτονόητα και αυτά όχι όλα. Τους πλήρωνε δηλαδή τις βενζίνες και τη συντήρηση στα μηχανάκια και τους πλήρωνε στην ώρα τους. Και αυτά μέσα στον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στον κλάδο, καθώς σε κάποια μαγαζιά σε γειτονιές αυτά δυστυχώς δεν δίνονται στους ταχυδιανομείς, η εταιρεία κοκορευόταν ότι από αυτή δεν θα χάσει κανείς. Ξεχνώντας βέβαια να πει την πραγματικότητα.

Ότι η προσπάθεια να μετατρέψει τη σχέση εργασίας των ταχυδιανομέων σε αυτή από εξαρτημένη σχέση εργασίας σε freelancer ξεκίνησε τώρα λόγω του νόμου Χατζηδάκη. Ώστε να μειώσει το εργατικό κόστος και να αυξήσει τα κέρδη της.

Αυτή την προσπάθεια σάρωσε ο κόκκινος ωκεανός από μηχανάκια, στολές και κράνη που έπνιξε κάθε προσπάθεια της εταιρείας να κερδίσει. Που την ανάγκασε να υποχωρήσει.

Οι δρόμοι πλημμύρισαν και την Τετάρτη 22 και την Παρασκευή 24 Σεπτέμβρη όχι μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά σε κάθε πόλη της χώρας. Στα Γιάννενα, στην Πάτρα, στη Λάρισα, στο Βόλο, στην Κρήτη. Παντού για ώρες άκουγες τις κόρνες από τα μηχανάκια. Έβλεπες τις σημαίες των σωματείων να ανεμίζουν. Άκουγες τις φωνές να ενώνονται με τον ήχο των μηχανών διεκδικώντας το δικαίωμα τους στην εργασία. «Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες»! Και η εταιρεία δε γινόταν να μη λυγίσει. Το γρανάζι σταμάτησε να δουλεύει για τους εργοδότες και δούλεψε για να νικήσουν οι εργαζόμενοι. Δούλεψε για να κερδίσει μια απεργία. Οι εργάτες έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τις μηχανές πατώντας κάποιες φορές το γκάζι για να πάρουν μπρος τα μηχανάκια.

Γιατί όμως νίκησαν οι ντελιβεράδες; Είναι σαφές ότι μέσα στην πανδημία κέρδισαν τη συμπάθεια του κόσμου καθώς δεν σταμάτησαν ποτέ να δουλεύουν και να εξυπηρετούν τον κόσμο διανύοντας καθημερινά χιλιάδες χιλιόμετρα. Επίσης η δουλειά ως ντελιβεράς μέσα στις συνθήκες και την τεράστια αύξηση της ανεργίας που διαμόρφωσαν τα μνημόνια, η κρίση και η πανδημία, έγινε από δουλειά του ποδαριού βασική δουλειά για εκατοντάδες ανθρώπους. Έγινε δουλειά που θρέφει ολόκληρες οικογένειες. Θρέφει σε πολλά εισαγωγικά αφού οι μισθοί δεν ξεπερνάνε πολλές φορές τα 3 ευρώ την ώρα. Αυτοί είναι οι λόγοι που οι εργαζόμενοι έσπασαν τη σιωπή του μαύρου μπλοκ των μεγάλων ΜΜΕ και μπόρεσαν να κερδίσουν την αλληλεγγύη του κόσμου μέσα από το ίντερνετ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο νόμος Χατζηδάκη δεν έχει θετική απήχηση στην κοινωνία. Το αντίθετο. Οι εργαζόμενοι ιδιαίτερα σε δουλειές σαν αυτές (e-food) ξέρουν πολύ καλά τι θα πει να δουλεύουν υπερωρίες κακοπληρωμένες, να είναι στη μπούκα του εργοδότη αν ζητήσουν το παραμικρό, ξέρουν τι σημαίνει ο φόβος να απολυθείς ανά πάσα στιγμή, ξέρουν τι σημαίνει να μην έχεις στήριξη συνδικαλιστική. Μπορεί να μην έχουν εμπιστοσύνη στα σωματεία αλλά τουλάχιστον έβλεπαν ότι η εταιρεία προσπαθούσε να τα απαξιώσει, αφού προτιμούσε αντί να συνομιλεί με αυτά να συνομιλεί με τους captains, δηλαδή με τους επικεφαλής των ταχυδιανομέων σε καθένα από τα κέντρα της e-food. Αυτά διευκόλυναν το έργο των σωματείων καθώς αυτά που λέγανε στους εργαζόμενους οι εργαζόμενοι τα έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους.

Οι εργαζόμενοι κέρδισαν γιατί είχαν την τύχη όταν έσκασε το τελεσίγραφο της εταιρείας να δρουν στο χώρο τους δύο σωματεία που σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό δεν κινούνται μέσα από τον στείρο γραφειοκρατικό τρόπο που κινείται η ηγεσία της ΓΣΕΕ ή άλλων σωματείων. Αντίθετα και το ΣΒΕΟΔ (Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου) και το Συνδικάτο Επισιτισμού-Τουρισμού-Ξενοδοχουπαλλήλων είναι σωματεία που περισσότερο ή λιγότερο επιμένουν να οργανώνουν κινηματικές δράσεις και να έχουν διαδικασίες βάσης. Αυτά τα χαρακτηριστικά βοήθησαν στο να υπάρξει κοινή δράση, κοινές συνελεύσεις και κοινό πλαίσιο αιτημάτων μεταξύ των δύο σωματείων που θεωρητικά το μεν πρώτο κινείται στο χώρο της αναρχο-αυτονομίας, το δε δεύτερο ελέγχεται από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τη μεγάλη απήχηση που όπως αναφέραμε νωρίτερα στο άρθρο έπαιξε το διαδίκτυο, αυτό δεν αρκούσε. Ακόμη και την Πέμπτη, την ενδιάμεση μέρα των δύο κινητοποιήσεων μέλη των 2 σωματείων πραγματοποιούσαν αφισοκολλήσεις καλώντας στην 24ωρη απεργία της επόμενης μέρας. Παλιά δοκιμασμένα μέσα έγιναν ένα μαζί με τα καινούργια όπλα προπαγάνδας για την εργατική τάξη. Οι ντελιβεράδες ήταν αποφασισμένοι να κάνουν πράξη αυτό που έλεγε το σύνθημά τους. Δεν θα αλλάξουμε επάγγελμα, θα αλλάξουμε το επάγγελμα. Αυτοί οι συνδυασμοί φέρανε τη νίκη. Φέρανε τη μετατροπή 2016 εργαζόμενων σε αορίστου χρόνου, ανάγκασαν την εταιρεία να μιλάει για αξιολόγηση των εργαζομένων σε συνεννόηση μαζί τους.

Η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές υποχώρησαν και ο φόβος τους να μείνει ανεφάρμοστος ο νόμος Χατζηδάκη είναι τώρα πολύ μεγαλύτερος. Γιατί τώρα υπάρχει το παράδειγμα. Γιατί τώρα οι εργαζόμενοι κατάλαβαν ή μπορούν πιο εύκολα να καταλάβουν ότι η παλιά δοκιμασμένη συνταγή του μαζικού ενωτικού αγώνα μπορεί να έχει αποτελέσματα. Γιατί η κυβέρνηση έχει μείνει στο να μετράει αριθμούς και όχι το ποιος ωφελείται από τους αριθμούς αυτούς.

Οι εργαζόμενοι στην e-food ξέρουν ότι δεν λύθηκαν όλα τα προβλήματά τους και ξέρουν ότι η νίκη τους δεν θα μείνει για καιρό αναπάντητη από την εταιρεία. Άλλωστε ακόμη και μετά την ανακοίνωση της εταιρείας για τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, στην κινητοποίηση της 24ης Σεπτέμβρη οι εργαζόμενοι βρήκαν αντί για διάλογο τα ΜΑΤ να τους περιμένουν και να φυλάνε τα γραφεία της εταιρείας. Ξέρουν όμως πια ότι μπορούν να αγωνιστούν και μπορούν να νικήσουν. Ξέρουν ότι η δύναμη της κίνησής τους μπορεί να σμπαραλιάσει κάθε αντίσταση. Ξέρουν ότι αυτοί μπορούν να καθορίσουν τις εξελίξεις και το επάγγελμά τους!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά