Μεγάλος αγώνας, τεράστια νίκη

Έμοια­ζε ακα­τόρ­θω­το. Έμοια­ζε απί­θα­νο. Έμοια­ζε με ανά­μνη­ση πε­ρα­σμέ­νων δε­κα­ε­τιών. Κι όμως οι ερ­γα­ζό­με­νοι της e-food, οι ντε­λι­βε­ρά­δες, αυτοί που κά­ποιοι ίσως τους έχουν στο μυαλό τους ως τα παι­διά για τα θε­λή­μα­τα ή σαν μια από τις δου­λειές του πο­δα­ριού τα κα­τά­φε­ραν. Ορ­γα­νώ­θη­καν, συ­σπει­ρώ­θη­καν, ενώ­θη­καν, πά­λε­ψαν, κέρ­δι­σαν την αλ­λη­λεγ­γύη ολό­κλη­ρης της ερ­γα­τι­κής τάξης και έγρα­ψαν τη δική τους σε­λί­δα στην ιστο­ρία του συν­δι­κα­λι­σμού και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα.

Για όσους δεν έχουν δια­βά­σει τους λό­γους που οι τα­χυ­δια­νο­μείς της e-food απέρ­γη­σαν δεν είναι κάτι το και­νούρ­γιο. Οι συμ­βά­σεις ορι­σμέ­νου χρό­νου και η freelancer ερ­γα­σία που χρη­σι­μο­ποιούν χρό­νια οι κα­πι­τα­λι­στές. Και με διά­φο­ρους τρό­πους. Πάντα προ­σπα­θού­σαν και προ­σπα­θούν να πα­ρου­σιά­ζουν τμήμα των ερ­γα­ζο­μέ­νων τους ως συ­νερ­γά­τες που πα­λεύ­ουν από κοι­νού για το καλό της εται­ρεί­ας. Και σχε­δόν πάντα αυτό ξε­χνιέ­ται όταν έρ­χε­ται η ώρα του τα­μεί­ου καθώς στα κέρδη των εται­ρειών ως σή­με­ρα δε γί­νε­ται ποτέ ίση κα­τα­νο­μή.

Τα ίδια πα­ρα­μύ­θια με μπό­λι­κη σάλ­τσα σέρ­βι­ρε και η e-food στους δι­κούς της ερ­γα­ζό­με­νους για να τους πεί­σει να απο­δε­χθούν να γί­νουν freelancer. Του­λά­χι­στον το 90% από αυ­τούς. Τους υπο­σχό­ταν ότι δεν θα αλ­λά­ξει τί­πο­τα επει­δή τους έδινε τα αυ­το­νό­η­τα και αυτά όχι όλα. Τους πλή­ρω­νε δη­λα­δή τις βεν­ζί­νες και τη συ­ντή­ρη­ση στα μη­χα­νά­κια και τους πλή­ρω­νε στην ώρα τους. Και αυτά μέσα στον ερ­γα­σια­κό με­σαί­ω­να που επι­κρα­τεί στον κλάδο, καθώς σε κά­ποια μα­γα­ζιά σε γει­το­νιές αυτά δυ­στυ­χώς δεν δί­νο­νται στους τα­χυ­δια­νο­μείς, η εται­ρεία κο­κο­ρευό­ταν ότι από αυτή δεν θα χάσει κα­νείς. Ξε­χνώ­ντας βέ­βαια να πει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Ότι η προ­σπά­θεια να με­τα­τρέ­ψει τη σχέση ερ­γα­σί­ας των τα­χυ­δια­νο­μέ­ων σε αυτή από εξαρ­τη­μέ­νη σχέση ερ­γα­σί­ας σε freelancer ξε­κί­νη­σε τώρα λόγω του νόμου Χα­τζη­δά­κη. Ώστε να μειώ­σει το ερ­γα­τι­κό κό­στος και να αυ­ξή­σει τα κέρδη της.

Αυτή την προ­σπά­θεια σά­ρω­σε ο κόκ­κι­νος ωκε­α­νός από μη­χα­νά­κια, στο­λές και κράνη που έπνι­ξε κάθε προ­σπά­θεια της εται­ρεί­ας να κερ­δί­σει. Που την ανά­γκα­σε να υπο­χω­ρή­σει.

Οι δρό­μοι πλημ­μύ­ρι­σαν και την Τε­τάρ­τη 22 και την Πα­ρα­σκευή 24 Σε­πτέμ­βρη όχι μόνο στην Αθήνα και τη Θεσ­σα­λο­νί­κη αλλά σε κάθε πόλη της χώρας. Στα Γιάν­νε­να, στην Πάτρα, στη Λά­ρι­σα, στο Βόλο, στην Κρήτη. Πα­ντού για ώρες άκου­γες τις κόρ­νες από τα μη­χα­νά­κια. Έβλε­πες τις ση­μαί­ες των σω­μα­τεί­ων να ανε­μί­ζουν. Άκου­γες τις φωνές να ενώ­νο­νται με τον ήχο των μη­χα­νών διεκ­δι­κώ­ντας το δι­καί­ω­μα τους στην ερ­γα­σία. «Εί­μα­στε ερ­γά­τες και όχι συ­νερ­γά­τες»! Και η εται­ρεία δε γι­νό­ταν να μη λυ­γί­σει. Το γρα­νά­ζι στα­μά­τη­σε να δου­λεύ­ει για τους ερ­γο­δό­τες και δού­λε­ψε για να νι­κή­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι. Δού­λε­ψε για να κερ­δί­σει μια απερ­γία. Οι ερ­γά­τες έχουν τη δύ­να­μη να στα­μα­τή­σουν τις μη­χα­νές πα­τώ­ντας κά­ποιες φορές το γκάζι για να πά­ρουν μπρος τα μη­χα­νά­κια.

Γιατί όμως νί­κη­σαν οι ντε­λι­βε­ρά­δες; Είναι σαφές ότι μέσα στην παν­δη­μία κέρ­δι­σαν τη συ­μπά­θεια του κό­σμου καθώς δεν στα­μά­τη­σαν ποτέ να δου­λεύ­ουν και να εξυ­πη­ρε­τούν τον κόσμο δια­νύ­ο­ντας κα­θη­με­ρι­νά χι­λιά­δες χι­λιό­με­τρα. Επί­σης η δου­λειά ως ντε­λι­βε­ράς μέσα στις συν­θή­κες και την τε­ρά­στια αύ­ξη­ση της ανερ­γί­ας που δια­μόρ­φω­σαν τα μνη­μό­νια, η κρίση και η παν­δη­μία, έγινε από δου­λειά του πο­δα­ριού βα­σι­κή δου­λειά για εκα­το­ντά­δες αν­θρώ­πους. Έγινε δου­λειά που θρέ­φει ολό­κλη­ρες οι­κο­γέ­νειες. Θρέ­φει σε πολλά ει­σα­γω­γι­κά αφού οι μι­σθοί δεν ξε­περ­νά­νε πολ­λές φορές τα 3 ευρώ την ώρα. Αυτοί είναι οι λόγοι που οι ερ­γα­ζό­με­νοι έσπα­σαν τη σιωπή του μαύ­ρου μπλοκ των με­γά­λων ΜΜΕ και μπό­ρε­σαν να κερ­δί­σουν την αλ­λη­λεγ­γύη του κό­σμου μέσα από το ίντερ­νετ, τα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης.

Ο νόμος Χα­τζη­δά­κη δεν έχει θε­τι­κή απή­χη­ση στην κοι­νω­νία. Το αντί­θε­το. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι ιδιαί­τε­ρα σε δου­λειές σαν αυτές (e-food) ξέ­ρουν πολύ καλά τι θα πει να δου­λεύ­ουν υπε­ρω­ρί­ες κα­κο­πλη­ρω­μέ­νες, να είναι στη μπού­κα του ερ­γο­δό­τη αν ζη­τή­σουν το πα­ρα­μι­κρό, ξέ­ρουν τι ση­μαί­νει ο φόβος να απο­λυ­θείς ανά πάσα στιγ­μή, ξέ­ρουν τι ση­μαί­νει να μην έχεις στή­ρι­ξη συν­δι­κα­λι­στι­κή. Μπο­ρεί να μην έχουν εμπι­στο­σύ­νη στα σω­μα­τεία αλλά του­λά­χι­στον έβλε­παν ότι η εται­ρεία προ­σπα­θού­σε να τα απα­ξιώ­σει, αφού προ­τι­μού­σε αντί να συ­νο­μι­λεί με αυτά να συ­νο­μι­λεί με τους captains, δη­λα­δή με τους επι­κε­φα­λής των τα­χυ­δια­νο­μέ­ων σε κα­θέ­να από τα κέ­ντρα της e-food. Αυτά διευ­κό­λυ­ναν το έργο των σω­μα­τεί­ων καθώς αυτά που λέ­γα­νε στους ερ­γα­ζό­με­νους οι ερ­γα­ζό­με­νοι τα έβλε­παν μπρο­στά στα μάτια τους.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι κέρ­δι­σαν γιατί είχαν την τύχη όταν έσκα­σε το τε­λε­σί­γρα­φο της εται­ρεί­ας να δρουν στο χώρο τους δύο σω­μα­τεία που σε μικρό ή με­γα­λύ­τε­ρο βαθμό δεν κι­νού­νται μέσα από τον στεί­ρο γρα­φειο­κρα­τι­κό τρόπο που κι­νεί­ται η ηγε­σία της ΓΣΕΕ ή άλλων σω­μα­τεί­ων. Αντί­θε­τα και το ΣΒΕΟΔ (Συ­νέ­λευ­ση Βάσης Ερ­γα­ζο­μέ­νων Οδη­γών Δι­κύ­κλου) και το Συν­δι­κά­το Επι­σι­τι­σμού-Του­ρι­σμού-Ξε­νο­δο­χου­παλ­λή­λων είναι σω­μα­τεία που πε­ρισ­σό­τε­ρο ή λι­γό­τε­ρο επι­μέ­νουν να ορ­γα­νώ­νουν κι­νη­μα­τι­κές δρά­σεις και να έχουν δια­δι­κα­σί­ες βάσης. Αυτά τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά βο­ή­θη­σαν στο να υπάρ­ξει κοινή δράση, κοι­νές συ­νε­λεύ­σεις και κοινό πλαί­σιο αι­τη­μά­των με­τα­ξύ των δύο σω­μα­τεί­ων που θε­ω­ρη­τι­κά το μεν πρώτο κι­νεί­ται στο χώρο της αναρ­χο-αυ­το­νο­μί­ας, το δε δεύ­τε­ρο ελέγ­χε­ται από τις δυ­νά­μεις του ΠΑΜΕ.

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι παρά τη με­γά­λη απή­χη­ση που όπως ανα­φέ­ρα­με νω­ρί­τε­ρα στο άρθρο έπαι­ξε το δια­δί­κτυο, αυτό δεν αρ­κού­σε. Ακόμη και την Πέμ­πτη, την εν­διά­με­ση μέρα των δύο κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων μέλη των 2 σω­μα­τεί­ων πραγ­μα­το­ποιού­σαν αφι­σο­κολ­λή­σεις κα­λώ­ντας στην 24ωρη απερ­γία της επό­με­νης μέρας. Παλιά δο­κι­μα­σμέ­να μέσα έγι­ναν ένα μαζί με τα και­νούρ­για όπλα προ­πα­γάν­δας για την ερ­γα­τι­κή τάξη. Οι ντε­λι­βε­ρά­δες ήταν απο­φα­σι­σμέ­νοι να κά­νουν πράξη αυτό που έλεγε το σύν­θη­μά τους. Δεν θα αλ­λά­ξου­με επάγ­γελ­μα, θα αλ­λά­ξου­με το επάγ­γελ­μα. Αυτοί οι συν­δυα­σμοί φέ­ρα­νε τη νίκη. Φέ­ρα­νε τη με­τα­τρο­πή 2016 ερ­γα­ζό­με­νων σε αο­ρί­στου χρό­νου, ανά­γκα­σαν την εται­ρεία να μι­λά­ει για αξιο­λό­γη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε συ­νεν­νό­η­ση μαζί τους.

Η κυ­βέρ­νη­ση και οι κα­πι­τα­λι­στές υπο­χώ­ρη­σαν και ο φόβος τους να μεί­νει ανε­φάρ­μο­στος ο νόμος Χα­τζη­δά­κη είναι τώρα πολύ με­γα­λύ­τε­ρος. Γιατί τώρα υπάρ­χει το πα­ρά­δειγ­μα. Γιατί τώρα οι ερ­γα­ζό­με­νοι κα­τά­λα­βαν ή μπο­ρούν πιο εύ­κο­λα να κα­τα­λά­βουν ότι η παλιά δο­κι­μα­σμέ­νη συ­ντα­γή του μα­ζι­κού ενω­τι­κού αγώνα μπο­ρεί να έχει απο­τε­λέ­σμα­τα. Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση έχει μεί­νει στο να με­τρά­ει αριθ­μούς και όχι το ποιος ωφε­λεί­ται από τους αριθ­μούς αυ­τούς.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην e-food ξέ­ρουν ότι δεν λύ­θη­καν όλα τα προ­βλή­μα­τά τους και ξέ­ρουν ότι η νίκη τους δεν θα μεί­νει για καιρό ανα­πά­ντη­τη από την εται­ρεία. Άλ­λω­στε ακόμη και μετά την ανα­κοί­νω­ση της εται­ρεί­ας για τη με­τα­τρο­πή των συμ­βά­σε­ων σε αο­ρί­στου χρό­νου, στην κι­νη­το­ποί­η­ση της 24ης Σε­πτέμ­βρη οι ερ­γα­ζό­με­νοι βρή­καν αντί για διά­λο­γο τα ΜΑΤ να τους πε­ρι­μέ­νουν και να φυ­λά­νε τα γρα­φεία της εται­ρεί­ας. Ξέ­ρουν όμως πια ότι μπο­ρούν να αγω­νι­στούν και μπο­ρούν να νι­κή­σουν. Ξέ­ρουν ότι η δύ­να­μη της κί­νη­σής τους μπο­ρεί να σμπα­ρα­λιά­σει κάθε αντί­στα­ση. Ξέ­ρουν ότι αυτοί μπο­ρούν να κα­θο­ρί­σουν τις εξε­λί­ξεις και το επάγ­γελ­μά τους!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά