Ο Ηλίας Κασιδιάρης αποτέλεσε το τελευταίο μεγάλο όνομα που πήδηξε από το καράβι της ναζιστομάνας Χρυσής Αυγής αφήνοντας τον καπετάνιο απελπιστικά μόνο. Όμως δεν πήδηξε από το καράβι εν είδει αυτομαστιγώματος, προσωπικού απολογισμού ή ακόμη και αναστοχασμού. Πήδηξε από το καράβι γιατί πολύ απλά είχε άλλο καράβι έτοιμο. Και ένα πηδάλιο να τον περιμένει.
Στο νέο διάγγελμά του ο Κασιδιάρης επιβεβαίωσε αυτό που περιμέναμε. Το κόμμα του είναι ένα κράμα καμουφλαρισμένου ναζισμού, κιτσάτης αισθητικής και θρησκευτικής παράκρουσης. Με αναφορές από «τους Νόμους του Λυκούργου και την Πολιτεία του Πλάτωνος μέχρι την σκέψη του Ίωνος Δραγούμη και τους στίχους του Κωστή Παλαμά» ο Κασιδιάρης επιχειρεί να επαναβαπτισθεί στη δημόσια σφαίρα. Να ξεπλύνει το κόκκινο από το αίμα που έχει στα χέρια του με το φανταχτερό μπλε ηλεκτρίκ του νέου του κόμματος. Αποστασιοποιημένος από τις νεανικές απερισκεψίες δηλώνει ότι θα χτίσει ένα κόμμα με «οργάνωση σε επίπεδο ευρωπαϊκού κραταιού εθνικού κινήματος». Γιατί μπορεί να υπάρξει και εγκληματική ακροδεξιά χωρίς αφέλεια.
Τίτλος του κόμματος είναι το ευφάνταστο «Έλληνες». Πρέπει να δεινοπάθησε για να καταλήξει σε αυτόν τον τίτλο που όμως όσο απλός κι αν φαίνεται, επικοινωνιακά είναι επικίνδυνος. Γιατί επιχειρεί να λειτουργήσει συμπεριληπτικά. Να βάλει πολλούς «περήφανους πατριώτες» κάτω από την ίδια ομπρέλα συσπειρώνοντας το χώρο της σκληρής ακροδεξιάς και της πατριωτικής δεξιάς σε μια γαλανόλευκη σούπα. Κάπως έτσι μαζί με τις αναρίθμητες αναφορές στο έθνος, στην πατρίδα και στην Ελλάδα αξιοποιείται και το παπανδρεϊκό «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Συμπερίληψη με κάθε τρόπο. Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται και στο έμβλημα που επέλεξε ο Κασιδιάρης. Ένας μπλε αρχαίος Έλληνας πολεμιστής μέσα σε λευκό φόντο. Πάνε οι μαίανδροι που παρέπεμπαν σε σβάστικες και το μαύρο χρώμα που τον συνέδεε με τους πολιτικούς απογόνους του Χίτλερ. Μπορεί η δουλειά να γίνει πιο εκλεπτυσμένα.
Τόσο εκλεπτυσμένα που από εκεί που είχαμε συνηθίσει την ακροδεξιά των μπράβων, των πορτιέρηδων, των νταβατζήδων και του υποκόσμου, μας πλασάρει μια νέα έκδοση που θα απαρτίζεται από «επιστήμονες, επιχειρηματίες, ανώτατους στρατιωτικούς, δικαστικούς, αθλητές και Έλληνες που διαπρέπουν σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής». Σε δύο εβδομάδες από σήμερα μάλιστα θα γίνει και επίσημη παρουσίασή τους. Οι γιαλαντζί ηρωισμοί των νεοναζί για ακόμη μια φορά έρχονται στην επιφάνεια. Πλέον ο Κασιδιάρης δεν ανήκει σε «λαϊκό σύνδεσμο» αλλά σε «κραταιό κόμμα ευρωπαϊκού τύπου». Πλέον τα εξέχοντα μέλη δεν είναι οι φουσκωτοί των ταγμάτων εφόδου, αλλά μέλη της καλής κοινωνίας που προβάλλονται βάσει της επαγγελματικής του ιδιότητας και όχι βάσει των σιχαμένων αντιλήψεών τους. Καμουφλάρισμα καλύτερο και από λοκατζήδες σε επιχείρηση. Πλέον ο Κασιδιάρης δεν μπουγελώνει, δε βρίζει, δε δέρνει, δε συλλαμβάνεται. Μάλλον θα τα κάνουν άλλοι γι’ αυτόν.
Ξεδιπλώνοντας τις θέσεις του κόμματός του αναπτύσσει το πρόγραμμα ενός στρατιωτικού καθεστώτος με ρητορική θεσμικής ακροδεξιάς. Για ακόμη μια φορά δεν αναφέρει τη λέξη «εθνικισμός». Περιγράφει ένα κράτος που ως μοντέλο αφετηρίας θα έχει την Ουγγαρία του Όρμπαν χωρίς όμως να περιγράφεται η καταληκτική του κρατική φαντασίωση. Αυτή μένει κρυφή. Ως προτεραιότητα θέτει την επίλυση του δημογραφικού ζητήματος με άμεσο στόχο να αυξηθούν οι Έλληνες. Με μια τραγελαφική αναγωγή θα έλεγε κανείς ότι θα ήθελε με αυτό τον τρόπο να αυξήσει τα μέλη του ομώνυμου κόμματός του. Περισσότεροι Έλληνες στους «Έλληνες». Όλα ελληνικά με λίγα λόγια. Αλλά και με πολύ οικογένεια ταυτόχρονα. Ο Κασιδιάρης βλέπει τις γυναίκες σα μια μηχανή παραγωγής Ελλήνων και όχι σαν κάτι περισσότερο. Σε αυτή την κατεύθυνση μάλιστα προτείνει και μέτρα ενίσχυσης της μητρότητας.
Κεντρική θέση του είναι και το επιχείρημα περί ακόρεστων πλουτοπαραγωγικών εθνικών πηγών οι οποίες παραμένουν ανεκμετάλλευτες. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο Κασιδιάρης απ’ όταν ήταν στη Χρυσή Αυγή και που κατά τη γνώμη του οδήγησε στην ανατροπή του «στρατιωτικού» και όχι χουντικού καθεστώτος. Όπως δηλώνει ο ίδιος υπερφίαλα και αλαζονικά μόνο οι πόροι που βρίσκονται νότια της Κρήτης «στην περίφημη λεκάνη του Ηροδότου, αρκούν για να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης για πέντε δεκαετίες». Με λίγα λόγια ο Κασιδιάρης μας λέει ότι η χώρα θα γίνει στα χέρια του μια υπερδύναμη με αυτάρκεια σε επίπεδο παραγωγής τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων και βεβαίως όπλων. Ο ίδιος περιγράφει ένα νέο αμυντικό δόγμα το οποίο θα μπορούσε άνετα να είναι εμπνευσμένο από κάποια στρατιωτική ταινία του Χόλιγουντ. Αλλά είναι επίσημη θέση κόμματος.
Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως είναι η θέση του για «ενίσχυση της εργασίας και της επιχειρηματικότητας». Ο ορισμός του «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Κάποτε ο κατ’ επίφαση ταξικός Κασιδιάρης κατήγγειλε τον ψευτοαντισυστημισμό της Αριστεράς. Πλέον παίρνει ξεκάθαρη θέση. Να τα βρούμε όλοι μαζί στο όνομα της πατρίδας κι ας είμαστε σε αντίπαλες ταξικές μπάντες. Πέρα από κάποια επικοινωνιακά τσιτάτα ότι «θα βάλει τους κλέφτες στη φυλακή» και κάποιες γενικόλογες κατηγορίες για τα «διεφθαρμένα κανάλια της διαπλοκής» ο Κασιδιάρης κλείνει το μάτι ξεκάθαρα σε μερίδες του ελληνικού αστισμού και όχι μόνο. Γιατί μπορεί να απαιτεί «πάταξη της λαθρομετανάστευσης» και «απέλαση όλων των αλλοδαπών» όμως παράλληλα δηλώνει πως επιδιώκει «προσέλκυση επενδυτών μέσω της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας». Είναι ξεκάθαρος. Δεν έχει θέμα με τα ξένα κεφάλαια. Έχει θέμα με τους ξένους ανθρώπους. Αλλά δεν περιμέναμε κάτι άλλο από έναν νεοναζί.
Νέο κόμμα λοιπόν. Νέος τίτλος, νέο έμβλημα, νέο χρώμα, νέα ρητορική, νέα πρόσωπα. Όλα νέα για τον Κασιδιάρη και τους παρατρεχάμενούς του. Εκτός βέβαια από ένα που δε θα αλλάξει ποτέ...
Τη σβάστικα στο μπράτσο του που ορίζει το μυαλό του.
