Ο Πούτιν και το κατώφλι του πυρηνικού τρελοκομείου

Με όρους κα­φε­νεί­ου, ο Πού­τιν παί­ζει τα ρέστα του, ελ­πί­ζο­ντας ότι οι Δυ­τι­κοί θα πάνε πάσο και θα ανε­χθούν μια «κα­το­χύ­ρω­ση κερ­δών» της Ρω­σί­ας στην Ου­κρα­νία (την προ­σάρ­τη­ση του Ντον­μπάς, της Χερ­σώ­νας και της Ζα­πο­ρί­ζια), που θα επι­τρέ­πει στον Πού­τιν να δη­λώ­σει «νι­κη­τής» και να αφή­σει για τη συ­νέ­χεια την ανα­ζή­τη­ση μιας επι­στρο­φής της Ρω­σί­ας στην «ομα­λό­τη­τα» των διε­θνών σχέ­σε­ων, των σχέ­σε­ων στη στενή γει­το­νιά της, των σχέ­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό της Ρω­σί­ας. Γιατί σε όλα αυτά τα πεδία έχουν γίνει ολο­φά­νε­ρες οι απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κές συ­νέ­πειες της ρω­σι­κής ει­σβο­λής του πε­ρα­σμέ­νου Φλε­βά­ρη στην Ου­κρα­νία.

Με βάση το διάγ­γελ­μα, κα­λού­νται στα όπλα 300.000 Ρώσοι πο­λί­τες. Όπως διευ­κρί­νι­σε ο Σοϊ­γκού, πρό­κει­ται για όσους έφε­δρους έχουν πρό­σφα­τη στρα­τιω­τι­κή εμπει­ρία, δη­λα­δή μπο­ρούν σχε­τι­κά γρή­γο­ρα να πά­ρουν θέση στο πεδίο των μαχών στο ου­κρα­νι­κό έδα­φος. Την επι­στρά­τευ­ση είχε προ εβδο­μά­δας «προ­τεί­νει» το θλι­βε­ρό μόρ­φω­μα που αυ­το­α­πο­κα­λεί­ται ΚΚΡΟ (ένα κόμμα που συν­δυά­ζει τη «νο­σταλ­γία» για την ΕΣΣΔ, το με­γα­λο­ρω­σι­κό εθνι­κι­σμό και τις άρι­στες σχέ­σεις με την Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σία). Μπαί­νο­ντας επι­σή­μως σε –του­λά­χι­στον εν μέρει– πο­λε­μι­κή κα­τά­στα­ση, το ρω­σι­κό κα­θε­στώς ενερ­γο­ποιεί τις δια­τά­ξεις του στρα­τιω­τι­κού νόμου, που απει­λεί με τις κα­τη­γο­ρί­ες περί «προ­δο­σί­ας» όσους/ες εμπλα­κούν σε αντι­πο­λε­μι­κές δια­δη­λώ­σεις, σε ανυ­πο­τα­ξία και λι­πο­τα­ξία, ή σε «πα­ρά­δο­ση στον εχθρό». Οι άν­θρω­ποι των κι­νη­μά­των κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης κάθε εί­δους θα ζή­σουν στη Ρωσία πολύ δύ­σκο­λες στιγ­μές.

Αυτή η «κλι­μά­κω­ση» (όπως το δια­βό­η­το escalation που έγινε εφιάλ­της των Αμε­ρι­κα­νών στρα­το­κρα­τών στο Βιετ­νάμ, αλλά και των Σο­βιε­τι­κών ομο­λό­γων τους αρ­γό­τε­ρα στο Αφ­γα­νι­στάν) συ­νι­στά μια ομο­λο­γία απο­τυ­χί­ας της στρα­τη­γι­κής που κα­θό­ρι­σε μέχρι σή­με­ρα την «ει­δι­κή στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση» στην Ου­κρα­νία.

Η ει­σβο­λή του ρω­σι­κού στρα­τού στην Ου­κρα­νία τον πε­ρα­σμέ­νο Φλε­βά­ρη, δεν σχε­διά­στη­κε ως «ήπια» ει­σβο­λή. Αντί­θε­τα, στη­ρί­χθη­κε στην επι­λο­γή ενός «πο­λέ­μου πυ­ρο­βο­λι­κού», ενός «πυ­ραυ­λο­κε­ντρι­κού» πο­λέ­μου, δη­λα­δή του κα­τε­ξο­χήν πο­λέ­μου των ισχυ­ρών απέ­να­ντι στους αδύ­να­μους. Ο Πού­τιν δεν έκανε «στρα­τιω­τι­κό» σφάλ­μα (άλ­λω­στε μη ξε­χνά­με ότι σε ελά­χι­στες ημέ­ρες τα ρω­σι­κά τανκς έφτα­σαν στα πρό­θυ­ρα του Κιέ­βου…), αλλά ένα διπλό πο­λι­τι­κό σφάλ­μα:

Αφε­νός, υπο­τί­μη­σε την απο­φα­σι­στι­κή διά­θε­ση της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του ου­κρα­νι­κού πλη­θυ­σμού να πο­λε­μή­σει προ­κει­μέ­νου να υπε­ρα­σπί­σει την ανε­ξαρ­τη­σία της χώρας του απέ­να­ντι στη Ρωσία. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας έδωσε στον ου­κρα­νι­κό στρα­τό την επι­λο­γή της άμυ­νας μέσα στις πό­λεις (ενός πο­λέ­μου που προ­ϋ­πο­θέ­τει τη συ­ναί­νε­ση και αντο­χή του πλη­θυ­σμού) κερ­δί­ζο­ντας πο­λύ­τι­μο χρόνο. Ταυ­τό­χρο­να έστει­λε στη ρω­σι­κή ηγε­σία ένα στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας μή­νυ­μα: Ο ρω­σι­κός έλεγ­χος πάνω στο σύ­νο­λο της Ου­κρα­νί­ας δεν θα μπο­ρού­σε να επι­βλη­θεί παρά μόνο μέσω μιας μα­κράς στρα­τιω­τι­κής κα­το­χής και όχι με την εύ­κο­λη μέ­θο­δο της εγκα­τά­στα­σης ενός κα­θε­στώ­τος-μα­ριο­νέ­τας.

Αφε­τέ­ρου, ο Πού­τιν ολο­φά­νε­ρα υπο­τί­μη­σε τις προ­θέ­σεις και τις δυ­να­τό­τη­τες του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού για σκλη­ρές απα­ντή­σεις. Το ΝΑΤΟ επα­να­συ­σπει­ρώ­θη­κε πιο γρή­γο­ρα από κάθε πρό­βλε­ψη και οι ροές δυ­τι­κών όπλων προς την Ου­κρα­νία ξε­πέ­ρα­σαν κάθε προη­γού­με­νο. Ο αρ­χι­κός συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης, που απο­δεί­κνυε ότι η Ου­κρα­νία ήταν ανέ­τοι­μη για να αντι­με­τω­πί­σει μια ρω­σι­κή ει­σβο­λή, με­τα­βλή­θη­κε με τα­χύ­τη­τα: ο «πυ­ραυ­λο­κε­ντρι­κός» πό­λε­μος έγινε δι­με­ρής και το ρω­σι­κό επι­τε­λείο άρ­χι­σε να κα­τα­γρά­φει απώ­λειες. Οι οι­κο­νο­μι­κές κυ­ρώ­σεις ήταν τμήμα των πο­λε­μι­κών απα­ντή­σε­ων. Είναι λάθος να μετρά κα­νείς τις συ­νέ­πειές τους με συ­γκυ­ρια­κούς δεί­κτες που μπο­ρούν τε­χνη­τά να δια­τη­ρη­θούν σε ανε­κτά επί­πε­δα (όπως η ει­κό­να στο ρω­σι­κό χρη­μα­τι­στή­ριο ή η οι ισο­τι­μί­ες που κρα­τά­ει το ρού­βλι). Η απει­λή εξο­βε­λι­σμού του ρω­σι­κού κα­πι­τα­λι­σμού από τις δρα­στη­ριό­τη­τες μέσα στο δυ­τι­κό τμήμα του δι­κτύ­ου της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης είναι μια σο­βα­ρή πίεση. Η μακρά λίστα «αυ­το­κτο­νιών» Ρώσων ολι­γαρ­χών, ανα­δει­κνύ­ει το πόσο βίαια λει­τουρ­γεί αυτή η απει­λή μέσα στους κόλ­πους της ρώ­σι­κης κυ­ρί­αρ­χης τάξης.

Το μέ­γε­θος της πα­ρέμ­βα­σης του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, ιδιαί­τε­ρα μετά τη Σύ­νο­δο του ΝΑΤΟ στη Μα­δρί­τη, απο­δει­κνύ­ει το διττό χα­ρα­κτή­ρα αυτού του πο­λέ­μου: Ο πό­λε­μος των Ου­κρα­νών για την ανε­ξαρ­τη­σία τους απέ­να­ντι στη Ρωσία, αλ­λη­λο­δια­πλέ­κε­ται με τον πό­λε­μο του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού με τη Ρωσία, με αντι­κεί­με­νο τη δια­τή­ρη­ση του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης μέσα στα δί­κτυα της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, όπως αυτός είχε δια­μορ­φω­θεί μέχρι σή­με­ρα. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και οι σύμ­μα­χοί τους, συμ­με­τέ­χουν στον «πό­λε­μο δι’ αντι­προ­σώ­πων» στο ου­κρα­νι­κό έδα­φος, όχι για να υπε­ρα­σπί­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα της πλειο­ψη­φί­ας του ου­κρα­νι­κού λαού, αλλά για να υπε­ρα­σπί­σουν τα προ­νο­μια­κά συμ­φέ­ρο­ντα των δικών τους κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων (γι’ αυτό άλ­λω­στε δεν δι­στά­ζουν να «τζο­γά­ρουν» την πο­λι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης μέσω της ενερ­γεια­κής κρί­σης τον ανα­με­νό­με­νο χει­μώ­να). Όποιος υπο­τι­μή­σει μια από τις πλευ­ρές του χα­ρα­κτή­ρα αυτού του πο­λέ­μου, κιν­δυ­νεύ­ει να οδη­γη­θεί σε σο­βα­ρό πο­λι­τι­κό λάθος: είτε στην εκ­φυ­λι­στι­κή ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά υπο­τί­μη­ση του ρώ­σι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού, είτε στην εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κά (ει­δι­κό­τε­ρα στις χώρες της Δύσης) ανα­γνώ­ρι­ση δι­καιο­λο­γη­τι­κών στη Να­τοϊ­κή πο­λε­μι­κή εμπλο­κή.

Αυτή η εξέ­λι­ξη απο­τυ­πώ­θη­κε στο πεδίο των μαχών. Η ρω­σι­κή προ­πα­γάν­δα που πα­ρου­σί­α­ζε την «ει­δι­κή στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση» να βα­δί­ζει από επι­τυ­χία σε θρί­αμ­βο, δεν άντε­ξε μπρο­στά στις ει­δή­σεις της ου­κρα­νι­κής αντε­πί­θε­σης στο Χάρ­κο­βο, τη διό­γκω­ση των ένο­πλων ενερ­γειών στα «με­τό­πι­σθεν» το Ντον­μπάς και της Κρι­μαί­ας, στις απώ­λειες του ρω­σι­κού στρα­τού που, κατά τον Σοϊ­γκού είναι 6.000 νε­κροί στρα­τιώ­τες και αξιω­μα­τι­κοί (ήδη πε­ρί­που στο 50% των απω­λειών της μα­κράς πο­λε­μι­κής κα­τα­στρο­φής στο Αφ­γα­νι­στάν). Όμως αυτή η πίεση δεν ήταν η μόνη απο­φα­σι­στι­κή για τον Πού­τιν.

Οι ένο­πλες συ­γκρού­σεις με­τα­ξύ Αρ­με­νί­ας και Αζερ­μπαϊ­τζάν και Τα­τζι­κι­στάν-Κιρ­γι­στάν, έδει­ξαν ότι στη στενή γει­το­νιά της Ρω­σί­ας, κυ­ριο­λε­κτι­κά στην «πίσω αυλή» της, οι το­πι­κές ηγε­σί­ες αρ­χί­ζουν να διαι­σθά­νο­νται αδυ­να­μία της Ρω­σί­ας να επι­βά­λει τάξη και πει­θαρ­χία. Και η ρω­σι­κή κυ­ρί­αρ­χη τάξη έχει νωπή τη μνήμη για το δια­λυ­τι­κό ρόλο που έπαι­ξε η αυ­το­νό­μη­ση των επαρ­χιών της 30 χρό­νια πριν, επι­τα­χύ­νο­ντας τότε την κα­τάρ­ρευ­ση της ΕΣΣΔ.

Η πρό­σφα­τη Σύ­νο­δος του Ορ­γα­νι­σμού Συ­νερ­γα­σί­ας της Σαν­γκά­ης στη Σα­μαρ­κάν­δη του Ουζ­μπε­κι­στάν, υπήρ­ξε μια όχι ιδιαι­τέ­ρως ευ­χά­ρι­στη στιγ­μή για τον Πού­τιν. Μια ανά­λυ­ση του συρ­μού έλεγε ότι η ου­κρα­νι­κή κρίση οδη­γεί σε μια σύ­σφι­ξη μπλοκ με­τα­ξύ Ρω­σί­ας, Κίνας, άλλων BRICS κ.ά. Η Σα­μαρ­κάν­δη έδει­ξε ότι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πολύ πιο πε­ρί­πλο­κη. Ο ίδιος ο Πού­τιν υπο­χρε­ώ­θη­κε, πα­ρου­σιά­ζο­ντας τα συ­μπε­ρά­σμα­τα της Συ­νό­δου, να ανα­φερ­θεί στις «ανη­συ­χί­ες» της Κίνας και της Ιν­δί­ας για τις οι­κο­νο­μι­κές συ­νέ­πειες της πα­ρά­τα­σης του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία.

Ο Κι­νέ­ζος Πρό­ε­δρος Ξι –που αρ­νή­θη­κε να μπει στο κάδρο της κοι­νής φω­το­γρά­φι­σης των ηγε­τών του Ορ­γα­νι­σμού επι­κα­λού­με­νος μέτρα ασφα­λεί­ας κατά του… Covid– δή­λω­σε στη συ­νέ­χεια ότι η Κίνα είναι έτοι­μη «να εγ­γυ­η­θεί, με κάθε μέσον, την ανε­ξαρ­τη­σία και την ακε­ραιό­τη­τα του Κα­ζακ­στάν», βά­ζο­ντας για πρώτη φορά ζή­τη­μα «κι­νε­ζι­κής εγ­γύ­η­σης» σε πε­ριο­χής της πρώην ΕΣΣΔ. Ανα­δει­κνύ­ε­ται έτσι ότι το «αντι-δυ­τι­κό» μπλοκ δεν είναι απλώς ανο­μοιο­γε­νές, αλλά στο εσω­τε­ρι­κό του η άνο­δος της οι­κο­νο­μι­κής δύ­να­μης της Κίνας επι­φυ­λάσ­σει πι­θα­νές εκ­πλή­ξεις και αιφ­νι­δια­σμούς στη ρω­σι­κή ηγε­σία.

Όσοι πα­ρα­κο­λου­θούν τις εσω­τε­ρι­κές πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στη Ρωσία γνω­ρί­ζουν ότι το κα­θε­στώς κα­θο­ρί­ζε­ται από ένα «τε­λε­τουρ­γι­κό» ιδιαί­τε­ρα άκαμ­πτο και αυ­στη­ρό. Το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα πλη­θαί­νουν τα κρού­σμα­τα πα­ρα­βί­α­σης αυτής της κα­νο­νι­κό­τη­τας. Η δο­λο­φο­νία της κόρης του Ντού­γκιν σε μια από τις πιο φυ­λασ­σό­με­νες πε­ριο­χές της Ρω­σί­ας, η λίστα των δη­μο­τι­κών συμ­βού­λων που ζή­τη­σαν επώ­νυ­μα την αντι­κα­τά­στα­ση του Πού­τιν, οι κραυ­γές των πο­λέ­μαρ­χων τύπου Κα­ντί­ροφ αλλά και εθνι­κι­στών δια­νο­ου­μέ­νων και δη­μο­σιο­γρά­φων που ζή­τη­σαν δη­μο­σί­ως τα κε­φά­λια του Επι­τε­λεί­ου μετά την ου­κρα­νι­κή αντε­πί­θε­ση, και κυ­ρί­ως το κύμα μα­ζι­κής φυγής των στρα­τεύ­σι­μων μετά το διάγ­γελ­μα είναι κρού­σμα­τα αστά­θειας, απο­λύ­τως ασυ­νή­θι­στα για τον τρόπο δια­κυ­βέρ­νη­σης του Πού­τιν μέχρι σή­με­ρα. Ο Ρώσος Πρό­ε­δρος αναμ­φι­σβή­τη­τα δια­τη­ρεί τον έλεγ­χο της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας, όμως πυ­κνώ­νουν οι προει­δο­ποι­ή­σεις ότι η πο­λι­τι­κή μοίρα του (και πι­θα­νώς η ζωή του) θα εξαρ­τη­θούν από την πα­ρου­σί­α­ση μιας νίκης στο ου­κρα­νι­κό έδα­φος.

Το σύ­νο­λο αυτών των πιέ­σε­ων οδή­γη­σε στο δεύ­τε­ρο διάγ­γελ­μα Πού­τιν. Η ρω­σι­κή κυ­βέρ­νη­ση ορ­γα­νώ­νει, χωρίς προ­σχή­μα­τα νο­μι­μο­φά­νειας, «δη­μο­ψη­φί­σμα­τα» προ­σχώ­ρη­σης του Ντον­μπάς, της Ζα­πο­ρί­ζια και της Χερ­σώ­νας στη Ρωσία. Αφή­νει να δια­φα­νεί ότι αν αυτό το «κε­κτη­μέ­νο» γίνει απο­δε­κτό, τότε η Ρωσία θα ήταν έτοι­μη να συ­ζη­τή­σει για τερ­μα­τι­σμό του πο­λέ­μου. Δη­λώ­νει όμως με έμ­φα­ση ότι, πλέον, κάθε ένο­πλη προ­σβο­λή αυτών των πε­ριο­χών θα αντι­με­τω­πι­στεί ως πο­λε­μι­κή απει­λή επί του «ρω­σι­κού εδά­φους». Που νο­μι­μο­ποιεί την από­λυ­τη κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου, ακόμα και τη χρήση των λε­γό­με­νων «μι­κρών» πυ­ρη­νι­κών όπλων.

Η ου­κρα­νι­κή ηγε­σία, του­λά­χι­στον για την ώρα, δη­λώ­νει την πρό­θε­ση να συ­νε­χί­σει τον πό­λε­μο μέχρι την επι­στρο­φή των συ­νό­ρων στα προ του Φλε­βά­ρη του ’22 όρια, αν και συχνά υπερ­θε­μα­τί­ζει βά­ζο­ντας ζή­τη­μα «απε­λευ­θέ­ρω­σης της Κρι­μαί­ας». Κα­νείς δεν γνω­ρί­ζει πόσο αυτή η γραμ­μή είναι πραγ­μα­τι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός ή δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή τα­κτι­κή, ή συν­δυα­σμός και των δύο.

Η αμε­ρι­κα­νι­κή και Να­τοϊ­κή ηγε­σία, αν και επί της ου­σί­ας δεν έχει ανοί­ξει ακόμα τα χαρ­τιά της, δεί­χνει με πολ­λούς τρό­πους την πρό­θε­ση για συ­νέ­χεια του πο­λέ­μου, με πλήρη αδια­φο­ρία για τις τρο­με­ρές ου­κρα­νι­κές απώ­λειες. Η πι­θα­νό­τη­τα ενός τε­λι­κού συμ­βι­βα­σμού με τον Πού­τιν, εάν και εφό­σον προ­κύ­ψει, θα κα­θο­ρι­στεί από τα με­γά­λα και γε­νι­κά γε­ω­πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και όχι από το αίμα των άμα­χων και των στρα­τιω­τών στην Ου­κρα­νία.

Μέσα σε αυτό το σκο­τει­νό τοπίο, η χρήση ιδιαί­τε­ρα κα­τα­στρε­πτι­κών όπλων, ακόμα και των πυ­ρη­νι­κών, γί­νε­ται μια πι­θα­νό­τη­τα που κα­νείς δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να απο­κλεί­σει.

Η πα­ρέμ­βα­ση ενός διε­θνούς αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος, ανε­ξάρ­τη­του και από τα δυο συ­γκρουό­με­να μπλοκ, γί­νε­ται πιο επεί­γου­σα από ποτέ. Και η πα­ρέμ­βα­ση αυτή δεν μπο­ρεί να κα­θο­ρί­ζε­ται από νε­φε­λώ­δεις γε­ω­πο­λι­τι­κούς ισχυ­ρι­σμούς και υπο­λο­γι­σμούς του κα­θε­νός. Αντι­πο­λε­μι­κή δράση τώρα, ση­μαί­νει απαί­τη­ση για άμεση ει­ρή­νη, για να σιω­πή­σουν τα όπλα, τώρα! Ση­μαί­νει πίεση πάνω στις κυ­βερ­νή­σεις και στους διε­θνείς «θε­σμούς» να ευ­θυ­γραμ­μι­στούν με αυτό το αί­τη­μα και να στα­μα­τή­σουν να παί­ζουν ζάρια με τον κίν­δυ­νο μιας γε­νι­κευ­μέ­νης πυ­ρη­νι­κής εμπλο­κής. Και σε αυτή την συν­θή­κη, εάν και εφό­σον επι­τευ­χθεί, θα πα­ρα­μέ­νει το πο­λι­τι­κό αί­τη­μα για πλήρη απο­χώ­ρη­ση του ρω­σι­κού στρα­τού από την Ου­κρα­νία, για ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος των Ου­κρα­νών να απο­φα­σί­σουν ανε­μπό­δι­στα και ελεύ­θε­ρα για το μέλ­λον τους.

Ζώ­ντας σε μια χώρα του ΝΑΤΟ, έχου­με ει­δι­κά κα­θή­κο­ντα. Να συ­γκρου­στού­με με τον Μη­τσο­τά­κη που στέλ­νει όπλα, που με­γε­θύ­νει και αυ­γα­τί­ζει τις αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κές βά­σεις, πε­ρι­μέ­νο­ντας ανταλ­λάγ­μα­τα στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό. Να απαι­τή­σου­με το «καμιά εμπλο­κή» στον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία, σε συν­δυα­σμό με την αντί­θε­σή μας στους εδώ εξο­πλι­σμούς, σε συν­δυα­σμό με την απαί­τη­ση να στρα­φούν όλοι οι δια­θέ­σι­μοι πόροι προς τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες. Να δια­δη­λώ­σου­με την αλ­λη­λεγ­γύη μας προς τους Ου­κρα­νούς και Ου­κρα­νί­δες μαζί με την προ­σπά­θεια αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς όλους τους πρό­σφυ­γες, ανε­ξαρ­τή­τως χρώ­μα­τος-θρη­σκεί­ας-χώ­ρας κα­τα­γω­γής. Να συν­δέ­σου­με την πάλη ενά­ντια στην αντι­δρα­στι­κή και φι­λο­πό­λε­μη κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς, με την πάλη για ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το στρα­τό­πε­δο της κυ­ρί­αρ­χης ιμπε­ρια­λι­στι­κής δύ­να­μης που έχει βα­σι­κές ευ­θύ­νες για τους κιν­δύ­νους που σή­με­ρα ολο­φά­νε­ρα αντι­με­τω­πί­ζου­με.