Η Ελλάδα δεν έχει κάνει το καθήκον της απέναντι στους πρόσφυγες. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πολιτεύεται με κοντόφθαλμο, ξενοφοβικό και έντονα εθνολαϊκιστικό ορίζοντα και χαρακτήρα.
Αντί να προχωρήσει (...χθες) σε μια συντονισμένη, ευρεία και άμεση πολιτική εγκατάστασης ικανού και μεγάλου αριθμού προσφύγων στο έδαφος της, με αναλογική κατανομή στο κέντρο και την περιφέρεια, σε κάθε διαθέσιμη υποδομή και κάθε άδειο κτήριο, με πρώτα εκείνα των (σε ερήμωση και αχρησία) Ολυμπιακών Αγώνων, αναλώνεται σε εύπεπτες κορόνες για τις...«ευθύνες» πρώτα της Τουρκίας, σήμερα του «πυρήνα» της Ευρώπης, αύριο ποιος ξέρει ποιου...
Και το μόνο που πετυχαίνει είναι να διεγείρει τα χειρότερα αντανακλαστικά του κομματιού εκείνου της ελληνικής κοινωνίας, που πρώτα έφαγε την εθνικιστική προπαγάνδα και τα περί το «έθνος ανάδελφον» από την τηλεόραση και τους κρυπτοφασίστες πολιτικούς και δημοσιογράφους και έπειτα έδωσε βήμα και λόγο ακόμη και στο Κοινοβούλιο στα ναζιστικά στιλέτα της Χρυσής Αυγής.
Η Ελλάδα είναι μέρος του προσφυγικού προβλήματος. Του προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Του προβλήματος να μην μπορούν να σταθούν σε γη και τόπο. Του προβλήματος να πρέπει να πληρώσουν κεφαλικούς φόρους χιλιάδων ευρώ προκειμένου να σωθούν από τον πόλεμο και τη φτώχεια, σε κάθε φυράματος διακινητή, πωλητή άθλιων σωσιβίων, κερδοσκόπου μιας μπουκιάς ψωμιού και ενός μπουκαλιού νερού. Του προβλήματος να θαλασσοπνίγονται γυναικόπαιδα, χθες κάτω από τα απαθή βλέμματα των ένστολων του ευρωπαϊκού κεκτημένου ονόματι Φρόντεξ, σήμερα κάτω από τις κανονιοφόρους του ΝΑΤΟ. Του προβλήματος να βαδίζουν χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων μικρά παιδιά και ανάπηροι, στην εθνική οδό Αθήνας – Θεσσαλονίκης.
Μέρος του προβλήματος είναι και ένα κομμάτι της καθ' ημάς Αριστεράς, που συνεχίζει να μιλά για «Ελλάδα, αποθήκη ψυχών», για «εισβολή», για «εθνική απειλή», για «πρόβλημα». Πρόβλημα είναι η εμπλοκή του ΝΑΤΟ, η παράταση του δράματος για κάθε χιλιόμετρο και κάθε μίλι που πρέπει να διασχίσουν στη ξηρά ή στη θάλασσα αυτοί οι άνθρωποι. Πρόβλημα είναι να μην έχεις γιατρούς, διερμηνείς, κοινωνικούς λειτουργούς και ένα κεραμίδι να τους στεγάσεις σαν χώρα και σαν κοινωνία – λες και σου λείπουν και οι γιατροί και οι διερμηνείς και οι κοινωνικοί λειτουργοί και τα κεραμίδια. Εθνική απειλή είναι να παίρνει το πάνω χέρι ο στρατός και να ετοιμάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης και να βρίσκει δημόσιο βήμα ο κάθε τρομολάγνος εθνικιστής και ο κάθε κομπλεξικός που βρίσκει καταφύγιο στο τελευταίο καταφύγιο κάθε απατεώνα, τον πατριωτισμό ή νεοελληνικά την «εθνική ασφάλεια». Εισβολή είναι η παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και κάθε είδους διεθνούς σύμβασης και συνθήκης όταν επιτρέπεις σαν κυβέρνηση να υπάρχει πχ ακόμη ο φράκτης στον Έβρο ή ετοιμάζεσαι να τους εγκλωβίσεις μέσα στα συρματοπλέγματα των χοτσπότς. Με αυτά όντως γίνεται η Ελλάδα αποθήκη ψυχών, για έστω έναν πρόσφυγα που πνίγεται, λεηλατείται από κερδοσκόπους και αισχροκερδείς, βαδίζει στην αβεβαιότητα και τον κίνδυνο, στοιβάζεται στον Σχιστό, στα Διαβατά, αύριο ποιος ξέρει που...
Με τόσες μαρτυρίες, με τόσες διηγήσεις, με τόσες εμπειρίες, με τόσες εικόνες, με τόσες φωτογραφίες, προσωπικά έπαθα σοκ, σοκ, δεν υπάρχει άλλη λέξη, μπροστά στην εικόνα εκείνου του πρόσφυγα που βαδίζει κάπου στην Κεντρική Ελλάδα, με τον γέροντα πατέρα του στους ώμους, ένας σύγχρονος Αινείας που προσπαθεί να ξεφύγει από τις φλόγες της συριακής Τροίας. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς αυτή η φωτογραφία μου χτύπησε ιδιαίτερη χορδή. Ίσως επειδή η προφορική ιστορία της οικογένειας μου έχει μια αντίστοιχη παράγραφο, σε μια από πολλές, τις αναγκαστικές μετοικεσίες του ελληνικού 20ου αιώνα (Μικρασία, Κατοχή, Εμφύλιος, Κύπρος). Ίσως επειδή ξύπνησε η μνήμη των ομηρικών επών, των αρχαίων παραδόσεων, των σπαραγμάτων της γραμματείας, που μας κάνει όχι αυτόματα και όχι μοναδικούς κληρονόμους ενός μεγάλου πολιτισμού.
Όταν οι Αχαιοί νικητές και θριαμβευτές είδαν να ξεπροβάλει από τα ερείπια και τις φλόγες της Τροίας, ο λαβωμένος Αινείας με τον πατέρα του Αγχίση στους ώμους, έσπευσαν να του προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια, προκειμένου να βρει τη γη που θα έμενε πλέον, καράβι, εφόδια, νερό. Σήμερα στον Σύρο Αινεία, πέρα από τις μεγάλες, τιτάνιες προσπάθειες των εθελοντών και των αλληλέγγυων, η... Ελλάδα του Ομήρου και του «αρχαίου κλέους», τι έχει να προσφέρει;
ΦΩΤΟ: REUTERS/Yannis Behrakis
