Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα κινήματα δικαιωμάτων και η ριζοσπαστική Αριστερά

Πάνω από δύο χρό­νια έχουν πε­ρά­σει από την υπο­γρα­φή του 3ου μνη­μο­νί­ου. Η μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ και καιρό στε­ρεί­ται φύλ­λου συκής και οι ρα­γδαί­οι ρυθ­μοί υλο­ποί­η­σης των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων εν­στα­λά­ζο­νται με επί­σης ρα­γδαίο ρυθμό στο σώμα του πάλαι ποτέ κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Το αρ­χι­κό μότο πως όλα γί­νο­νται ανα­γκα­στι­κά «παρά τη θέ­λη­σή μας» (με πρώτα όσα ήταν κά­πο­τε ση­μαία του αγω­νι­ζό­με­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: ξε­πού­λη­μα λι­μα­νιών, αε­ρο­δρο­μί­ων, πάρ­κων και του­ρι­στι­κών υπο­δο­μών) έχει με­τα­τρα­πεί σε με­γα­λο­πρε­πές λι­βά­νι­σμα της ανα­πτυ­ξια­κής χρη­σι­μό­τη­τας του GR-invest. Ομοί­ως, οι αξίες της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες και του αντι­ρα­τσι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έδω­σαν τη θέση τους στο θε­σμι­κό ρα­τσι­σμό και στην υπέρ­τα­τη «αξία» της απο­τρο­πής νέων αφί­ξε­ων με κάθε μέσο (FRONTEX, ΝΑΤΟ, φυ­λα­κές και απε­λά­σεις) μετά της συγ­γνώ­μης Μου­ζά­λα προς το Δέν­δια για τα κακά λόγια που είχαν ξε­στο­μι­στεί κά­πο­τε για τις Αμυ­γδα­λέ­ζες.

Συ­νε­πα­κό­λου­θα το έγκλη­μα της απο­τρο­πής των «ροών» από το Αι­γαίο στοι­χί­ζει ήδη πάνω από 5.000 πνιγ­μέ­νους πρό­σφυ­γες το 2017 στην ανοι­χτή θά­λασ­σα ανά­με­σα σε Λιβύη και Σι­κε­λία και κα­νέ­να κυ­βερ­νη­τι­κό ή κομ­μα­τι­κό στέ­λε­χος δεν βρέ­θη­κε να ανα­τρι­χιά­σει από αλ­λη­λέγ­γυα τσίπα και να πα­ραι­τη­θεί. Αντί­θε­τα το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες που συ­νε­χί­ζει να αντι­στέ­κε­ται και αρ­νή­θη­κε να ΜΚΟ­ποι­η­θεί, συ­κο­φα­ντή­θη­κε από ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­ους υπουρ­γούς σε συ­νερ­γα­σία με τα με­γά­λα ΜΜΕ σε βαθμό κα­κουρ­γή­μα­τος. Ταυ­τό­χρο­να, η αντι­φα­σι­στι­κή ευαι­σθη­σία του πάλαι ποτέ κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, συχνά πυκνά εναλ­λάσ­σε­ται με επι­σκέ­ψεις κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών από κοι­νού με να­ζι­στές βου­λευ­τές σε ακρι­τι­κές πε­ριο­χές, ανα­τρι­χια­στι­κές πόζες του Κα­σι­διά­ρη με τα όπλα του ελ­λη­νι­κού στρα­τού σε ασκή­σεις, σε ένα συ­νε­χές ξέ­πλυ­μα των φα­σι­στών με πρό­φα­ση την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ιδιό­τη­τα του «νό­μι­μου κόμ­μα­τος».

Ακρι­βώς γι' αυ­τούς τους λό­γους, ακόμα και εν μέσω της δίκης της ΧΑ οι ναζί συχνά πυκνά δο­κι­μά­ζουν τις αντο­χές του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος του «δη­μο­κρα­τι­κού τόξου» με κα­τα­δρο­μι­κές επι­θέ­σεις των ταγ­μά­των εφό­δου τους σε αφι­σο­κολ­λη­τές της ΠΕΝΕΝ και σε στε­λέ­χη του ΚΚΕ στον Πει­ραιά, Πα­κι­στα­νούς ερ­γά­τες στον Ασπρό­πυρ­γο,
Ρομά στο Με­νί­δι, προ­σφυ­γό­που­λα στα σχο­λεία.

Ανυ­πο­χώ­ρη­τοι πο­λι­τι­κά, ανοι­χτοί στη βάση

Κι ενώ όλα αυτά έχουν ήδη συ­νο­δευ­τεί με δια­σπά­σεις του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος, πα­ραι­τή­σεις βου­λευ­τών και κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών, απο­δε­σμεύ­σεις χι­λιά­δων μελών καθώς και δη­μο­σκο­πι­κή κα­θί­ζη­ση στα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα, εξε­λίσ­σε­ται μια πα­ράλ­λη­λη προ­πα­γάν­δα του νε­ο­μνη­μο­νια­κού κόμ­μα­τος που επι­χει­ρεί να πεί­σει την κοι­νω­νία και τα δυ­σα­ρε­στη­μέ­να μέλη του πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρα­μέ­νει πι­στός στις αξίες και τις αρχές του και πως –όσο μπο­ρεί– υλο­ποιεί προ­ο­δευ­τι­κά «δι­καιω­μα­τι­κά» μέτρα (π.χ. νόμος για ταυ­τό­τη­τα φύλ­λου και για ια­τρι­κή χρήση κάν­να­βης). Αυτή η εκ­στρα­τεία συ­νο­δεύ­ε­ται με εμ­φά­νι­ση σε κάθε ευ­και­ρία κυ­βερ­νη­τι­κών ή/και κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις του αντι­ρα­τσι­στι­κού και αντι­φα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος, σε δια­δη­λώ­σεις Κούρ­δων προ­σφύ­γων για να μην κλεί­σει το στρα­τό­πε­δο του Λαυ­ρί­ου (όπου ο Μου­ζά­λας βάζει το λου­κέ­το), ή σε αντι­φα­σι­στι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις όπως πρό­σφα­τα στον Πει­ραιά απέ­να­ντι στους Χρυ­σαυ­γί­τες που εγκαι­νί­α­ζαν τα νέα τους γρα­φεία (πε­ρή­φα­νοι για τους πρό­σφα­τους ατι­μώ­ρη­τους τσα­μπου­κά­δες τους). Πρό­κει­ται για μια πρό­κλη­ση προς τους αγω­νι­στές του κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που χρειά­ζε­ται να απα­ντη­θεί. Όχι με στόχο να απο­θαρ­ρυν­θούν οι απλοί –συ­νή­θως απο­γοη­τευ­μέ­νοι αλλά πα­ρα­μέ­νο­ντες– ΣΥ­ΡΙ­Ζαί­οι με κι­νη­μα­τι­κές ευαι­σθη­σί­ες να κα­τε­βαί­νουν στις δια­δη­λώ­σεις. Απε­να­ντί­ας το κί­νη­μα μπο­ρεί και πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νει ανοι­χτό σε αυτό τον κόσμο. Όμως –στο δρόμο της διε­τούς πρα­κτι­κής των Αντι­ρα­τσι­στι­κών Φε­στι­βάλ– δεν μπο­ρού­με και δεν πρέ­πει στο όνομα αυτού του κό­σμου να ανε­χτού­με ή ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο να επι­διώ­κου­με την πα­ρου­σία του ίδιου του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: δια κε­ντρι­κών στε­λε­χών, νε­ο­λαι­ί­στι­κων και δι­καιω­μα­τι­κών υπο­γρα­φών, δη­μο­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων ευ­θέ­ως στη­ρι­ζό­με­νων και εξαρ­τώ­με­νων από το κυ­βερ­νη­τι­κό κόμμα, που τον τε­λευ­ταίο καιρό επι­χει­ρούν μια πα­σα­ρέ­λα εντυ­πώ­σε­ων πε­ρι­δια­βαί­νο­ντας στις κι­νη­μα­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις.

Αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό κί­νη­μα

Οι λόγοι είναι σο­βα­ροί και αφο­ρούν τη φυ­σιο­γνω­μία του κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης στη λι­τό­τη­τα και το ρα­τσι­σμό. Για να μπο­ρού­με να εί­μα­στε απο­τε­λε­σμα­τι­κοί χρειά­ζε­ται να εί­μα­στε κα­θα­ροί για το ρόλο της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ που υλο­ποιεί αυτές τις πο­λι­τι­κές. Όπως στο πα­ρελ­θόν όταν κυ­βερ­νού­σαν οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες του ΠΑΣΟΚ, έτσι και σή­με­ρα ο μνη­μο­νια­κός κε­ντρο­α­ρι­στε­ρός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρί­σκε­ται στο απέ­να­ντι στρα­τό­πε­δο και οι ευ­θύ­νες του χρειά­ζε­ται να ανα­δει­κνύ­ο­νται κα­θα­ρά και ξά­στε­ρα στα κεί­με­να των δια­δη­λω­τών, στα πλαί­σια των συ­γκε­ντρώ­σε­ων και των αντι­ρα­τσι­στι­κών φε­στι­βάλ, στα πανό των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας από τα πάνω «ενιαιο­με­τω­πι­κός» κοι­νός πα­ρο­νο­μα­στής με τις ορ­γα­νώ­σεις και τα στε­λέ­χη του μνη­μο­νια­κού κόμ­μα­τος, εκτός αν τα ίδια απο­φα­σί­σουν να κα­ταγ­γεί­λουν ευ­θέ­ως την πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σής τους. Όσοι σύ­ντρο­φοι του κι­νή­μα­τος επι­κα­λού­νται αντι­φα­σι­στι­κές τα­κτι­κές κοι­νής δρά­σης των επα­να­στα­τών με σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα τη δε­κα­ε­τία του '30 θα χρεια­στεί να θυ­μη­θούν πως εκεί­νη η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, εκτός από κυ­βερ­νη­τι­κή δύ­να­μη του αστι­κού μπλοκ, ήταν ταυ­τό­χρο­να ηγε­σία σε συν­δι­κά­τα εκα­τομ­μυ­ρί­ων ερ­γα­τών που συχνά πυκνά απερ­γού­σαν ενά­ντια στα μέτρα λι­τό­τη­τας της δικής τους κυ­βέρ­νη­σης. Ο ση­με­ρι­νός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­χει πα­ρα­σάγ­γας από αυτή την ει­κό­να, έστω και ως κα­ρι­κα­τού­ρα της ιστο­ρί­ας. Επί­σης χρειά­ζε­ται να θυ­μη­θού­με –ορι­σμέ­νοι από εμάς και αυ­το­κρι­τι­κά– πως το επί­πε­δο ανά­πτυ­ξης και πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης του κι­νή­μα­τος δεν στά­θη­κε αρ­κε­τό το 2015 για να απο­τρέ­ψει τη μνη­μο­νια­κή κω­λο­τού­μπα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ παρά τις επι­θυ­μί­ες του 60% του ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα. Δεν υπάρ­χει λοι­πόν κα­νέ­νας λόγος σή­με­ρα το κί­νη­μα να δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα δη­μιουρ­γί­ας δι­καιω­μα­τι­κών «άλ­λο­θι» σε κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη, όπως πρό­σφα­τα σε συ­νε­ντεύ­ξεις Τύπου και κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στους φα­σί­στες του Ασπρο­πύρ­γου. Αντί­θε­τα η κυ­βέρ­νη­ση χρειά­ζε­ται να απο­κα­λύ­πτε­ται ως συ­νέ­νο­χη στην απο­θρά­συν­ση των νε­ο­να­ζί. Όχι μόνο διά της ατι­μω­ρη­σί­ας των δρα­στών των ρα­τσι­στι­κών επι­θέ­σε­ων. Αλλά κυ­ρί­ως διά της εφαρ­μο­γής της ρα­τσι­στι­κής αντι­προ­σφυ­γι­κής πο­λι­τι­κής της συμ­φω­νί­ας ΕΕ-Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας, όσο και δια της συμ­με­το­χής της στο έγκλη­μα που συ­ντε­λεί­ται στη Συρία και τη Μέση Ανα­το­λή, δί­νο­ντας χέρι φι­λί­ας στα πο­λε­μο­κά­πη­λα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια του Τραμπ με την ανα­βάθ­μι­ση της βάσης των ΗΠΑ στη Σούδα.

Τέλος, αυτά δεν ση­μαί­νουν πως θα πρέ­πει ξαφ­νι­κά, αντί για το φα­σι­σμό να κα­τα­διώ­κου­με τους ΣΥ­ΡΙ­Ζαί­ους που εμ­φα­νί­ζο­νται στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις, όπως πρό­σφα­τα επι­χεί­ρη­σε μια μικρή ομάδα θερ­μό­αι­μων πα­λου­κο­φό­ρων στην αντι­φα­σι­στι­κή συ­γκέ­ντρω­ση της πλα­τεί­ας Κοραή στον Πει­ραιά. Αρ­κούν τα αντι­κυ­βερ­νη­τι­κά συν­θή­μα­τα όπως το «Αυτή η πο­λι­τι­κή η μνη­μο­νια­κή θρέ­φει τους φα­σί­στες και τη Χρυσή Αυγή», ή ακόμα και η προ­φα­νής δια­πί­στω­ση πως το «Μέ­τω­πο κατά του φα­σι­σμού δεν γί­νε­ται με Τραμπ και ΔΝΤ». Εκ­φρά­ζουν την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να συ­νε­χί­σου­με να πο­λε­μά­με απέ­να­ντι στους πραγ­μα­τι­κούς εχθρούς και βά­ζουν κα­θα­ρά το δί­λημ­μα πως χρειά­ζε­ται να επι­λέ­ξει κα­νείς με ποιους θα πάει και ποιους θα αφή­σει.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά" φ.394 (25/10/17)