Ο Τσίπρας στη ΔΕΘ: Νέος ρόλος, ίδια πολιτική

Στην ομι­λία του κυ­ριάρ­χη­σε η υπε­ρά­σπι­ση της προη­γού­με­νης κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, η οι­κο­δό­μη­ση του αέρα μιας «σο­βα­ρής» αντι­πο­λί­τευ­σης και τα επι­λε­κτι­κά ανοίγ­μα­τα σε επι­χει­ρη­μα­τί­ες. Καμία κου­βέ­ντα για ορ­γά­νω­ση αγώ­νων, στή­ρι­ξη των συν­δι­κά­των και ενί­σχυ­ση των νέων κι­νη­μά­των.

Ίδια συ­ντα­γή

Από το βήμα της ΔΕΘ ο Τσί­πρας ξε­κί­νη­σε μι­λώ­ντας για τα όσα πέ­τυ­χε η κυ­βέρ­νη­σή του από τον Ιού­λιο του 2015 και έπει­τα. Το χρο­νι­κό ση­μείο από το οποίο επέ­λε­ξε να κάνει τον κυ­βερ­νη­τι­κό απο­λο­γι­σμό του δεν είναι κα­θό­λου τυ­χαίο. Η μνη­μο­νια­κή με­τα­στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκεί­νο το κα­λο­καί­ρι έμελ­λε να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά την πο­λι­τι­κή του κόμ­μα­τος, αλλά και να με­τα­το­πί­σει δε­ξιό­τε­ρα το κέ­ντρο βά­ρους της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης συ­νο­λι­κά. Ο Τσί­πρας πα­ρου­σί­α­σε σαν κα­τα­κτή­σεις τα ψί­χου­λα που έδωσε στους ερ­γα­ζό­με­νους μέσα σε συν­θή­κες από­λυ­της φτώ­χειας και υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης.

Μί­λη­σε για την αν­θρω­πι­στι­κή κρίση και την αντι­με­τώ­πι­σή της, την ώρα που αν­θί­ζει η ανερ­γία, η μαύρη και ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία και η με­τα­νά­στευ­ση των νέων στο εξω­τε­ρι­κό. Έκανε «ευαί­σθη­τες» ανα­φο­ρές στο προ­σφυ­γι­κό, όταν επί πρω­θυ­πουρ­γί­ας του συ­νέ­χι­σαν να υπάρ­χουν τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης, οι φρά­χτες, η FRONTEX και προ­στέ­θη­κε στον κα­τά­λο­γο και το ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο. Τό­νι­σε τη στάση της κυ­βέρ­νη­σης στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος μια εθνι­κή γραμ­μή που φλέρ­τα­ρε με θερμά επει­σό­δια και στη­ρι­ζό­ταν σε συμ­μα­χί­ες με το κρά­τος τρο­μο­κρά­τη του Ισ­ρα­ήλ και τις ΗΠΑ. Τέλος, στο πλαί­σιο μιας  «αυ­το­κρι­τι­κής» ανα­γνώ­ρι­σε ότι μπο­ρού­σε να έχει κάνει πε­ρισ­σό­τε­ρα στα οι­κο­λο­γι­κά ζη­τή­μα­τα, χωρίς όμως ούτε μια ανα­φο­ρά στις εγκλη­μα­τι­κές συμ­βά­σεις έρευ­νας και εκ­με­τάλ­λευ­σης με τε­ρά­στιες εξο­ρυ­κτι­κές εται­ρί­ες στο Ιόνιο και την Κρήτη.

«Σο­βα­ρή» αντι­πο­λί­τευ­ση

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο Τσί­πρας επε­δί­ω­ξε να οι­κο­δο­μή­σει ένα τε­λεί­ως νέο προ­φίλ. Το προ­φίλ ενός νέου ισχυ­ρού, δη­μο­κρα­τι­κού πόλου της «προ­ό­δου» που δεν θα αρ­κεί­ται στην «ανέ­ξο­δη, αδιέ­ξο­δη κα­τα­στρο­φο­λο­γία για μι­κρο­κομ­μα­τι­κά οφέλη», όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά είπε. Με λίγα λόγια έδωσε δια­πι­στευ­τή­ρια νο­μι­μο­φρο­σύ­νης και πο­λι­τι­κής με­τριο­πά­θειας στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη, έχο­ντας ως προ­κά­λυμ­μα έναν απω­θη­τι­κό πο­λι­τι­κό πο­λι­τι­σμό, απέ­να­ντι στο σύ­στη­μα που υπο­τί­θε­ται ότι θα ανέ­τρε­πε με­ρι­κά χρό­νια πριν. Μά­λι­στα πλέον υιο­θε­τεί ακόμη και την ίδια φρα­σε­ο­λο­γία με τους μνη­μο­νια­κούς του αντι­πά­λους. Μί­λη­σε για «θε­τι­κή πο­ρεία της χώρας και της οι­κο­νο­μί­ας, η οποία είναι απο­τέ­λε­σμα των θυ­σιών όλων μας». Μάλ­λον για τον Τσί­πρα και τον νέο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ίδιες θυ­σί­ες έκα­ναν οι απλοί ερ­γα­ζό­με­νοι με τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες και το με­γά­λο κε­φά­λαιο. Μάλ­λον το μνη­μό­νιο που υπέ­γρα­ψε δεν ήταν ένας μη­χα­νι­σμός ανα­δια­νο­μής του πλού­του προς όφε­λος των κα­πι­τα­λι­στών, αλλά μια ανα­γκαία πο­λι­τι­κή επι­λο­γή.

Όμως τι συ­ζή­τη­ση μπο­ρεί να γίνει, όταν ο ίδιος ο Τσί­πρας ακόμη και τώρα θε­ω­ρεί ότι η χώρα βγήκε από τον μνη­μο­νια­κό κλοιό τον Αύ­γου­στο του 2018. Όταν ολό­κλη­ρες επι­κοι­νω­νια­κές κα­μπά­νιες στή­θη­καν γύρω από την έξοδο από τα μνη­μό­νια και την επερ­χό­με­νη ανά­πτυ­ξη. Όλα αυτά σε μια πε­ρί­ο­δο που η πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας συ­νε­χί­ζει να ζει υπό το κα­θε­στώς της ανερ­γί­ας, της επι­σφά­λειας και της έλ­λει­ψης προ­ο­πτι­κής. Ο αρ­χη­γός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ισχυ­ρί­στη­κε ότι θα αντι­τα­χθεί στην οπι­σθο­δρό­μη­ση του Μη­τσο­τά­κη, χωρίς ίχνος συ­ναί­σθη­σης της οπι­σθο­δρό­μη­σης σε πο­λι­τι­κό, κοι­νω­νι­κό και κι­νη­μα­τι­κό επί­πε­δο επί της δια­κυ­βέρ­νη­σής του. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί ή μάλ­λον δε θέλει να ερ­μη­νεύ­σει την εκλο­γι­κή του υπο­χώ­ρη­ση. Το γε­γο­νός ότι διέ­ψευ­σε τις ελ­πί­δες ενός κό­σμου, που ήλ­πι­ζε ότι θα ζήσει κα­λύ­τε­ρα και αντ’ αυτού βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πος με τις ίδιες πο­λι­τι­κές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, λοι­πόν, συ­νε­χί­ζει να επεν­δύ­ει πο­λι­τι­κά στο φόβο του λι­γό­τε­ρο κακού παρά στους αγώ­νες των με­γα­λύ­τε­ρων ανα­τρο­πών.

Νέες συμ­μα­χί­ες

Η οι­κο­δό­μη­ση αυτού του νέου προ­φίλ, βέ­βαια, απαι­τεί και τα ανά­λο­γα ανοίγ­μα­τα τόσο πο­λι­τι­κά όσο και επι­χει­ρη­μα­τι­κά. Αρ­κε­τά στε­λέ­χη του άλ­λο­τε κρα­ταιού ΠΑΣΟΚ, με προ­ε­ξέ­χο­ντα τον Γιάν­νη Ρα­γκού­ση, χει­ρο­κρό­τη­σαν θερμά τον Τσί­πρα, όταν μι­λού­σε για τον νέο με­γά­λο προ­ο­δευ­τι­κό πόλο. Ο Τσί­πρας έκανε λόγο για ενα­ντί­ω­ση στις δυ­νά­μεις του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και εθνι­κι­σμού στην Ευ­ρώ­πη, χωρίς όμως να κα­το­νο­μά­σει μαζί με ποιους θα επι­τευ­χθεί αυτή η πο­λι­τι­κή μάχη. Είναι σαφές ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­διώ­κει να απο­τε­λέ­σει τη γέ­φυ­ρα ανά­με­σα στο Κόμμα της Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς με την πα­ρα­δο­σια­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και τους Πρά­σι­νους. Αυτό άλ­λω­στε απο­δει­κνύ­ει και το με­τέ­πει­τα τα­ξί­δι του στην Ιτα­λία, προ­κει­μέ­νου να συμ­με­τά­σχει ως κε­ντρι­κός ομι­λη­τής στο φε­στι­βάλ του ArticoloUno, ενός από τα κόμ­μα­τα που συ­να­παρ­τί­ζουν τη νέα κυ­βέρ­νη­ση στην Ιτα­λία.

Στην ομι­λία του στη ΔΕΘ, κα­λού­με­νος να πα­ρου­σιά­σει τις νέες θέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν απέ­φυ­γε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει αό­ρι­στη συν­θη­μα­το­λο­γία και φρα­σε­ο­λο­γία, ικανή να αρέ­σει σε πολ­λα­πλά ακρο­α­τή­ρια. Μί­λη­σε για δί­καιη ανά­πτυ­ξη, οι­κο­δό­μη­ση νέου κοι­νω­νι­κού κρά­τους, ψη­φιο­ποί­η­ση και εκ­συγ­χρο­νι­σμό, διεύ­ρυν­ση των δι­καιω­μά­των. Λόγια ικανά να στα­θούν επά­ξια σε μια έκ­θε­ση ιδεών. Ο Τσί­πρας αντί­θε­τα επέ­λε­ξε να γίνει πιο συ­γκε­κρι­μέ­νος, όταν έπρε­πε να τα­χθεί υπέρ συ­γκε­κρι­μέ­νων επι­χει­ρη­μα­τι­κών πρω­το­βου­λιών. Όταν, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας βα­ρύ­γδου­πες εκ­φρά­σεις, δή­λω­σε ότι σκο­πός του είναι η Θεσ­σα­λο­νί­κη να γίνει η πρω­τεύ­ου­σα των Βαλ­κα­νί­ων, μέσα από επεν­δύ­σεις και ανά­πτυ­ξη. Το ίδιο έγινε και όταν μί­λη­σε για ολική ανά­πτυ­ξη της πε­ριο­χής της Τού­μπας, λέ­γο­ντας ότι εκεί­νος πρώ­τος βο­ή­θη­σε να προ­χω­ρή­σουν οι δια­δι­κα­σί­ες για το νέο γή­πε­δο του Σαβ­βί­δη.

Με τη συ­νο­λι­κή πα­ρου­σία του στη ΔΕΘ ο Τσί­πρας κα­τέ­στη­σε σαφές ότι δεν σκο­πεύ­ει να κάνει αντι­πο­λί­τευ­ση δρό­μου και αγώ­νων. Ο ίδιος επι­χει­ρεί να εδραιώ­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη συ­νεί­δη­ση του κό­σμου ως το νέο μα­ζι­κό σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο κόμμα, το οποίο ασκώ­ντας «σο­βα­ρή» και συ­νε­τή αντι­πο­λί­τευ­ση, θα εναλ­λάσ­σε­ται στην εξου­σία με τη ΝΔ, ανα­βιώ­νο­ντας τον άλ­λο­τε ισχυ­ρό δι­κομ­μα­τι­σμό. Αυτό μά­λι­στα προ­σπα­θεί να το πε­τύ­χει μέσα από συμ­μα­χί­ες με συ­γκε­κρι­μέ­να κομ­μά­τια του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού και ευ­ρύ­τε­ρες ευ­ρω­παϊ­κές ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές συ­γκλί­σεις. Η ουσία είναι ότι απέ­να­ντι στο ξα­να­ζε­στα­μέ­νο φα­γη­τό που σερ­βί­ρει ο Τσί­πρας, η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας πρέ­πει να ξα­να­πιά­σουν το νήμα των αγώ­νων και των διεκ­δι­κή­σε­ων. Μόνο έτσι μπο­ρεί η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία να απε­γκλω­βι­στεί από ψευ­το­δί­πο­λα και να διεκ­δι­κή­σει τη ζωή της από την αρχή.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά