Οι αυταπάτες που επιμένουν

Οι συ­νο­μι­λη­τές της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης είναι γκάν­γκ­στερ του ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου και σε καμία πε­ρί­πτω­ση "εταί­ροι". Παρά τις με­τα­ξύ τους δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις, οι πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές ελίτ στην ΕΕ (αλλά και στην άλλη μεριά του Ατλα­ντι­κού), έχουν μία και μόνο στρα­τη­γι­κή διε­ξό­δου από την κρίση: άγρια επί­θε­ση στα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, με­τα­φο­ρά ει­σο­δή­μα­τος και πλού­του από τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας στους «από πάνω», ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, διά­λυ­ση αυτού που με­τα­πο­λε­μι­κά ονο­μά­στη­κε «κοι­νω­νι­κό κρά­τος», εμ­βά­θυν­ση του «δη­μο­κρα­τι­κού ελ­λείμ­μα­τος».   

Δεν έχουν καμία διά­θε­ση «αμοι­βαί­ας επω­φε­λούς συμ­φω­νί­ας» και «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού». Το σχέ­διο τους, που έχει μπει σε εφαρ­μο­γή εδώ και μήνες, πε­ριέ­χει δύο μόνο εκ­δο­χές. Υπο­τα­γή ή ανα­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως μέσο πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμού και πει­θάρ­χη­σης κάθε φωνής αμ­φι­σβή­τη­σης της πα­νευ­ρω­παϊ­κής λι­τό­τη­τας.

Μετά από τέ­τοια ωμή-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-κυ­νι­κό­τη­τα, η απόρ­ρι­ψη των εκ­βια­σμών, η απο­χώ­ρη­ση από τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και η μη πλη­ρω­μή της αυ­ρια­νής δόσης στο ΔΝΤ, ως εναρ­κτή­ρια πράξη μιας απο­φα­σι­στι­κής στά­σης υπε­ρά­σπι­σης της λαϊ­κής εντο­λής του Γε­νά­ρη, είναι η ανα­γκαία απά­ντη­ση που επι­βάλ­λουν οι ορια­κές συν­θή­κες.

Ταυ­τό­χρο­να, επεί­γει η άμεση επι­στρο­φή στην αρι­στε­ρή-ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή και την εφαρ­μο­γή του προ­ε­κλο­γι­κού προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έχει ανα­στα­λεί επ’ αό­ρι­στον. Πρό­γραμ­μα που πε­ριέ­γρα­φε σα­φέ­στα­τα το ξή­λω­μα του μνη­μο­νια­κού πλαι­σί­ου και όχι κά­ποια «ήπια» δια­τή­ρη­σή του.  

Αυτή η επι­λο­γή, σε συν­δυα­σμό με ένα ει­λι­κρι­νές κά­λε­σμα (αγω­νι­στι­κής συμ­με­το­χής, προ­ε­τοι­μα­σί­ας της κοι­νω­νί­ας για σύ­γκρου­ση με ορ­γα­νω­μέ­νο πο­λι­τι­κό-οι­κο­νο­μι­κό σχέ­διο ρήξης)  του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις, τον κόσμο του κι­νή­μα­τος και την Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη, μοιά­ζει η μόνη λύση μπρο­στά στο αδιέ­ξο­δο.

Η δια­φαι­νό­με­νη (;) πλη­ρω­μή της δόσης στο ΔΝΤ και η συ­νέ­χι­ση των συ­ζη­τή­σε­ων, μέχρι να πει­στεί το ευ­ρω­παϊ­κό διευ­θυ­ντή­ριο για το "κοινό μας συμ­φέ­ρον", ανοί­γει το δρόμο για ακόμα πιο οδυ­νη­ρές υπο­χω­ρή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Με κα­τά­λη­ξη τον ορι­στι­κό εγκλω­βι­σμό της, την ανα­πό­φευ­κτη κα­τάρ­ρευ­ση ή με­τάλ­λα­ξή της και τη ρα­γδαία φθορά του εγ­χει­ρή­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Και τότε δε θα μι­λά­με για ιστο­ρι­κή ήττα, αλλά για κάτι πολύ χει­ρό­τε­ρο.