Η εξέλιξη της χθεσινής νύχτας στις Βρυξέλλες, όπου η πρόταση των δανειστών ήταν το mail Χαρδούβελη επί δύο, θα έπρεπε να είχε ήδη διαλύσει τις όποιες αυταπάτες για τη διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς».
Οι συνομιλητές της ελληνικής κυβέρνησης είναι γκάνγκστερ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και σε καμία περίπτωση "εταίροι". Παρά τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην ΕΕ (αλλά και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού), έχουν μία και μόνο στρατηγική διεξόδου από την κρίση: άγρια επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, μεταφορά εισοδήματος και πλούτου από τον κόσμο της εργασίας στους «από πάνω», ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση αυτού που μεταπολεμικά ονομάστηκε «κοινωνικό κράτος», εμβάθυνση του «δημοκρατικού ελλείμματος».
Δεν έχουν καμία διάθεση «αμοιβαίας επωφελούς συμφωνίας» και «έντιμου συμβιβασμού». Το σχέδιο τους, που έχει μπει σε εφαρμογή εδώ και μήνες, περιέχει δύο μόνο εκδοχές. Υποταγή ή ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ως μέσο παραδειγματισμού και πειθάρχησης κάθε φωνής αμφισβήτησης της πανευρωπαϊκής λιτότητας.
Μετά από τέτοια ωμή-νεοφιλελεύθερη-κυνικότητα, η απόρριψη των εκβιασμών, η αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις και η μη πληρωμή της αυριανής δόσης στο ΔΝΤ, ως εναρκτήρια πράξη μιας αποφασιστικής στάσης υπεράσπισης της λαϊκής εντολής του Γενάρη, είναι η αναγκαία απάντηση που επιβάλλουν οι οριακές συνθήκες.
Ταυτόχρονα, επείγει η άμεση επιστροφή στην αριστερή-ριζοσπαστική πολιτική και την εφαρμογή του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ανασταλεί επ’ αόριστον. Πρόγραμμα που περιέγραφε σαφέστατα το ξήλωμα του μνημονιακού πλαισίου και όχι κάποια «ήπια» διατήρησή του.
Αυτή η επιλογή, σε συνδυασμό με ένα ειλικρινές κάλεσμα (αγωνιστικής συμμετοχής, προετοιμασίας της κοινωνίας για σύγκρουση με οργανωμένο πολιτικό-οικονομικό σχέδιο ρήξης) του ΣΥΡΙΖΑ προς τις λαϊκές δυνάμεις, τον κόσμο του κινήματος και την Αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μοιάζει η μόνη λύση μπροστά στο αδιέξοδο.
Η διαφαινόμενη (;) πληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ και η συνέχιση των συζητήσεων, μέχρι να πειστεί το ευρωπαϊκό διευθυντήριο για το "κοινό μας συμφέρον", ανοίγει το δρόμο για ακόμα πιο οδυνηρές υποχωρήσεις της κυβέρνησης. Με κατάληξη τον οριστικό εγκλωβισμό της, την αναπόφευκτη κατάρρευση ή μετάλλαξή της και τη ραγδαία φθορά του εγχειρήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και τότε δε θα μιλάμε για ιστορική ήττα, αλλά για κάτι πολύ χειρότερο.
