Οι πολιτικές εξελίξεις κρίνονται "στ' αμαξοστάσια"

Νίκη στους απερ­γούς του ΜΕΤΡΟ!

Η νίκη τους θα είναι νίκη όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων - Νόμος είναι το δίκιο του ερ­γά­τη!

Κό­πτο­νται, μας λένε, η κυ­βέρ­νη­ση και τα ΜΜΕ για την "τα­λαι­πω­ρία και τα χα­μέ­να με­ρο­κά­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων που δεν μπο­ρούν να πάνε στη δου­λειά τους". Μά­λι­στα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέ­ρε­τε? Η κυ­βέρ­νη­ση και τα ΜΜΕ κό­πτο­νται –για την ακρί­βεια τους έχει λού­σει κρύος ιδρώ­τας- για τρία πράγ­μα­τα:

1. Τις χα­μέ­νες ερ­γα­το­ώ­ρες, τις χα­μέ­νες ψω­νι­στο­ώ­ρες, τις χα­μέ­νες του­ρι­στο­ώ­ρες, τις χα­μέ­νες φο­ρο­ώ­ρες (ας μου επι­τρα­πούν οι νε­ο­λο­γι­σμοί), δη­λα­δή για τα δια­φυ­γό­ντα κέρδη των επι­χει­ρή­σε­ων κάθε εί­δους, βιο­μη­χα­νί­ες, τρά­πε­ζες, ξε­νο­δο­χεία, πο­λυ­κα­τα­στή­μα­τα και ως τους φό­ρους του κρά­τους. Η απερ­γία στις συ­γκοι­νω­νί­ες, ως κομ­βι­κός το­μέ­ας στην οι­κο­νο­μία, δεν πλήτ­τει μόνο την κερ­δο­φο­ρία της εται­ρί­ας ΜΕΤΡΟ ΑΕ αλλά και πά­μπολ­λων άλλων επι­χει­ρή­σε­ων, των οποί­ων τα συμ­φέ­ρο­ντα εκ­προ­σω­πεί η κυ­βέρ­νη­ση.

2. Το κακό πα­ρά­δειγ­μα: με τέ­τοιες απερ­γί­ες, η ερ­γα­τι­κή τάξη δεί­χνει τη δύ­να­μή της, δεί­χνει στον κάθε ερ­γά­τη ότι "χωρίς εσένα γρα­νά­ζι δεν γυρνά", και ότι μπο­ρεί (του­λά­χι­στον σε κά­ποιους κλά­δους) να πάρει τον δρόμο της σύ­γκρου­σης για να υπε­ρα­σπι­στεί τα συμ­φέ­ρο­ντά του ακόμα και μέσα σε αυτή την πε­ρί­ο­δο της με­γά­λης ανερ­γί­ας και της με­γά­λης ανα­σφά­λειας. Αν κάθε κλά­δος, που έχει τη δυ­να­τό­τη­τα, πάρει τον δρόμο της σύ­γκρου­σης, τότε η κυ­βέρ­νη­ση και τα αφε­ντι­κά, μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σουν μια κοι­νω­νι­κή ανταρ­σία στους χώ­ρους δου­λειάς, ακρι­βώς εκεί δη­λα­δή που πο­νά­ει πιο πολύ το σύ­στη­μα.

3. Την πι­θα­νό­τη­τα της νίκης που, μέσα στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία, απο­τε­λεί ίσως και τον με­γα­λύ­τε­ρο κίν­δυ­νο για τα αφε­ντι­κά και την κυ­βέρ­νη­ση. Αν έστω και ένας κλά­δος ερ­γα­ζο­μέ­νων νι­κή­σει, τότε ένας κό­μπος σπάει και το που­λό­βερ της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας παύει να είναι μο­νό­δρο­μος στον οποία πρέ­πει μοι­ρο­λα­τρι­κά να υπο­τα­χτού­με –μπο­ρεί να αρ­χί­σει να ξη­λώ­νε­ται με τους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες και πρώτα και κύρια με τις απερ­γί­ες.

Πολλά ζή­σα­με και ακού­σα­με τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες για τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Η κυ­βέρ­νη­ση έκανε βή­μα­τα προς την εδραί­ω­ση ενός κρά­τους κα­τα­στο­λής το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, όμως τα βή­μα­τα αυτά πα­ρα­μέ­νουν ακόμα αβέ­βαια. Επι­πλέ­ον, οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις δεν κρί­νο­νται μόνο από τις μπα­λα­φα­ρί­ες που λέ­γο­νται η δεν λέ­γο­νται στη βουλή και στα κα­νά­λια.

Υπάρ­χουν στιγ­μές της τα­ξι­κής πάλης που μπο­ρούν να κρί­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις από ότι τε­τρα­ε­τί­ες ολό­κλη­ρες «ομα­λού κοι­νο­βου­λευ­τι­κού βίου». Τη λι­τό­τη­τα των Πα­παν­δρέ­ου-Ση­μί­τη την έσπα­σαν οι απερ­γί­ες διαρ­κεί­ας των εκ­παι­δευ­τι­κών και των ερ­γα­ζο­μέ­νων της ΔΕΗ το 1988, η αγριό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη συ­ντρί­φτη­κε από τον ηρω­ι­κό αγώνα των ερ­γα­ζό­με­νων στον ΟΑΣΑ (τότε ΕΑΣ) το 1992, η εκ­συγ­χρο­νι­στι­κή επί­θε­ση του Ση­μί­τη πά­γω­σε μπρο­στά στον ερ­γα­τι­κό ξε­ση­κω­μό του 2001 για το ασφα­λι­στι­κό.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο ΜΕΤΡΟ, βρί­σκο­νται ήδη στην 7η μέρα απερ­γί­ας, μη υπο­χω­ρώ­ντας ούτε όταν η κυ­βέρ­νη­ση και οι δι­κα­στές τους έβγα­λαν πα­ρά­νο­μους. Ο αγώ­νας τους έχει όλες τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις να γίνει ο βρά­χος που πάνω του θα τσα­κι­στεί η μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα και το αυ­ταρ­χι­κό κρά­τος που τη συ­νο­δεύ­ει. Αυτό θα κρι­θεί τόσο από τη δική τους αντο­χή όσο και από την συ­μπα­ρά­στα­ση των άλλων ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κομ­μά­των -που μι­λά­νε στο όνομα των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων- στον αγώνα τους. Σή­με­ρα οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις κρί­νο­νται στις πύλες των αμα­ξο­στα­σί­ων του ΜΕΤΡΟ. Και η τιμή της Αρι­στε­ράς επί­σης.

http://​dim​itri​sgor​itsa​s.​wordpress.​com/