Υπάρχουν στιγμές της ταξικής πάλης που μπορούν να κρίνουν περισσότερο τις πολιτικές εξελίξεις από ότι τετραετίες ολόκληρες «ομαλού κοινοβουλευτικού βίου».
Νίκη στους απεργούς του ΜΕΤΡΟ!
Η νίκη τους θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων - Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!
Κόπτονται, μας λένε, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ για την "ταλαιπωρία και τα χαμένα μεροκάματα των εργαζομένων που δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους". Μάλιστα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε? Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ κόπτονται –για την ακρίβεια τους έχει λούσει κρύος ιδρώτας- για τρία πράγματα:
1. Τις χαμένες εργατοώρες, τις χαμένες ψωνιστοώρες, τις χαμένες τουριστοώρες, τις χαμένες φοροώρες (ας μου επιτραπούν οι νεολογισμοί), δηλαδή για τα διαφυγόντα κέρδη των επιχειρήσεων κάθε είδους, βιομηχανίες, τράπεζες, ξενοδοχεία, πολυκαταστήματα και ως τους φόρους του κράτους. Η απεργία στις συγκοινωνίες, ως κομβικός τομέας στην οικονομία, δεν πλήττει μόνο την κερδοφορία της εταιρίας ΜΕΤΡΟ ΑΕ αλλά και πάμπολλων άλλων επιχειρήσεων, των οποίων τα συμφέροντα εκπροσωπεί η κυβέρνηση.
2. Το κακό παράδειγμα: με τέτοιες απεργίες, η εργατική τάξη δείχνει τη δύναμή της, δείχνει στον κάθε εργάτη ότι "χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά", και ότι μπορεί (τουλάχιστον σε κάποιους κλάδους) να πάρει τον δρόμο της σύγκρουσης για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του ακόμα και μέσα σε αυτή την περίοδο της μεγάλης ανεργίας και της μεγάλης ανασφάλειας. Αν κάθε κλάδος, που έχει τη δυνατότητα, πάρει τον δρόμο της σύγκρουσης, τότε η κυβέρνηση και τα αφεντικά, μπορεί να αντιμετωπίσουν μια κοινωνική ανταρσία στους χώρους δουλειάς, ακριβώς εκεί δηλαδή που πονάει πιο πολύ το σύστημα.
3. Την πιθανότητα της νίκης που, μέσα στη σημερινή συγκυρία, αποτελεί ίσως και τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τα αφεντικά και την κυβέρνηση. Αν έστω και ένας κλάδος εργαζομένων νικήσει, τότε ένας κόμπος σπάει και το πουλόβερ της μνημονιακής λιτότητας παύει να είναι μονόδρομος στον οποία πρέπει μοιρολατρικά να υποταχτούμε –μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται με τους κοινωνικούς αγώνες και πρώτα και κύρια με τις απεργίες.
Πολλά ζήσαμε και ακούσαμε τις τελευταίες εβδομάδες για τις πολιτικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση έκανε βήματα προς την εδραίωση ενός κράτους καταστολής το προηγούμενο διάστημα, όμως τα βήματα αυτά παραμένουν ακόμα αβέβαια. Επιπλέον, οι πολιτικές εξελίξεις δεν κρίνονται μόνο από τις μπαλαφαρίες που λέγονται η δεν λέγονται στη βουλή και στα κανάλια.
Υπάρχουν στιγμές της ταξικής πάλης που μπορούν να κρίνουν περισσότερο τις πολιτικές εξελίξεις από ότι τετραετίες ολόκληρες «ομαλού κοινοβουλευτικού βίου». Τη λιτότητα των Παπανδρέου-Σημίτη την έσπασαν οι απεργίες διαρκείας των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων της ΔΕΗ το 1988, η αγριότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη συντρίφτηκε από τον ηρωικό αγώνα των εργαζόμενων στον ΟΑΣΑ (τότε ΕΑΣ) το 1992, η εκσυγχρονιστική επίθεση του Σημίτη πάγωσε μπροστά στον εργατικό ξεσηκωμό του 2001 για το ασφαλιστικό.
Οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ, βρίσκονται ήδη στην 7η μέρα απεργίας, μη υποχωρώντας ούτε όταν η κυβέρνηση και οι δικαστές τους έβγαλαν παράνομους. Ο αγώνας τους έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει ο βράχος που πάνω του θα τσακιστεί η μνημονιακή λιτότητα και το αυταρχικό κράτος που τη συνοδεύει. Αυτό θα κριθεί τόσο από τη δική τους αντοχή όσο και από την συμπαράσταση των άλλων εργαζομένων και των κομμάτων -που μιλάνε στο όνομα των συμφερόντων των εργαζομένων- στον αγώνα τους. Σήμερα οι πολιτικές εξελίξεις κρίνονται στις πύλες των αμαξοστασίων του ΜΕΤΡΟ. Και η τιμή της Αριστεράς επίσης.
