Ούτε βήμα πίσω! 100% αντι-μνημόνιο!

Είμαστε κάθε λέξη από το πρόγραμμα ανατροπής της λιτότητας και οι ανάγκες μας δεν χωράνε στις παραγράφους κανενός μνημονίου!

Το διήμερο Τετάρτης - Πέμπτης 11 και 12 Φεβρουαρίου, το έκτακτο Eurogroup και η Σύνοδος των ηγετών της Ε.Ε., θα είναι η πρώτη κρίσιμη καμπή για την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Στον αντίποδα της πρακτικής των μνημονιακών κυβερνήσεων, που μέσα από τα μνημόνια διαπραγματεύονταν με τους δανειστές την ικανοποίηση των αιτημάτων και των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχει μια εντελώς διαφορετική αποστολή: να δώσει τη μάχη ώστε να δικαιώσει τους πόθους και τις ελπίδες των θυμάτων 5 χρόνων μνημονιακής βαρβαρότητας, αποδεικνύοντας ότι η δυναμική τής μεγάλης πολιτικής - εκλογικής νίκης σε συνδυασμό με τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα και το κίνημα αλληλεγγύης σε όλη την Ευρώπη μπορούν να ανοίξουν μια νικηφόρα προοπτική. 

Οι δανειστές έχουν στήσει μια διπλή παγίδα: εκβιάζοντας με πλήρη επάνοδο στο μνημονιακό πρόγραμμα, δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν οποιαδήποτε λύση θα έστελνε το μήνυμα ότι ο λαός και η Αριστερά μιας μικρής χώρας-μέλους μπορούν να πετύχουν νίκες ενάντια στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε., αυτή την Ιερή Συμμαχία του κεφαλαίου. Ήδη το πολιτικό "ντόμινο" που προκάλεσε η μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε τέτοια δυναμική, μέσα σε δέκα μόλις μέρες, ώστε να καθιστά σαφές ότι αν το ωστικό κύμα αυτής της νίκης συνέχιζε το διαβρωτικό του έργο έστω και μερικούς ακόμη μήνες, θα απειλούσε πολύ σοβαρά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ακραίας λιτότητας, μετατοπίζοντας τον ευρωπαϊκό πολιτικό μεσημβρινό από τη γραμμή της ακραίας λιτότητας προς την κατεύθυνση της αντι-λιτότητας. Είναι αυτό που δεν μπορούν να δεχτούν όχι μόνο ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και το "μέτωπο" των πιο ακραίων συμμάχων του, αλλά και ο Ολάντ, ο Ρέντσι, ο Ντράγκι και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Αυτοί οι τελευταίοι θα ήθελαν να χαλαρώσει λίγο ο γερμανικός "βρόχος", στο βαθμό που αυτός άρχισε να σφίγγει πλέον και τα συμφέροντα της γαλλικής και της ιταλικής αστικής τάξης, αλλά αντιμετωπίζουν εξίσου εχθρικά με το γερμανικό ιμπεριαλισμό οποιαδήποτε προοπτική ανατροπής της λιτότητας. Θέλουν μια κάποια επιβράδυνση των ρυθμών επιβολής της λιτότητας στις κρατικές δαπάνες, για να μην επιδεινώσουν επικίνδυνα τα προβλήματα οικονομικής στασιμότητας - ύφεσης και αποπληθωρισμού που αντιμετωπίζουν, αλλά όχι να διακινδυνεύσουν τις κατακτήσεις και των δικών τους αστικών τάξεων.   

Να απορρίψουμε αποφασιστικά τον «ανέντιμο συμβιβασμό» των δανειστών!

Όλοι αυτοί αφήνουν σαν οδό διαφυγής τον υποτιθέμενο "έντιμο συμβιβασμό". Δεν αποδέχονται μια διαπραγμάτευση στη διάρκεια της οποίας το μνημονιακό πρόγραμμα «παγώνει» ή -πολύ περισσότερο- αρχίζει να «ξηλώνεται» μονομερώς με πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης. Όπως θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο, δεν αποδέχονται η «γέφυρα» να έχει μοναδικό περιεχόμενο την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών του ελληνικού Δημοσίου για τους επόμενους λίγους μήνες ώστε η ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματεύεται την ανατροπή της λιτότητας με… χρηματοδότηση των δανειστών! Ζητούν να συνεχίσει να υπάρχει το παλιό πρόγραμμα: να έρθει η τρόικα, να γίνει η τελευταία αξιολόγηση, να εκταμιευτούν τα 7,2 δισ. ευρώ της τελευταίας δόσης – κάτι που όμως όχι μόνο οδηγεί με βεβαιότητα στη ρήξη μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών, αλλά ακυρώνει και κάθε έννοια συζήτησης. Σε κάθε περίπτωση, απαιτούν να συνεχίσει να υπάρχει «κάποιο πρόγραμμα» μέχρι να ολοκληρωθεί η συνολική διαπραγμάτευση για το χρέος. Στη βάση αυτή, κάποιοι «καλοθελητές» προτείνουν σαν «συμβιβαστική» λύση τη μετονομασία του μνημονίου, με αποδοχή των βασικών συντεταγμένων του μνημονίου και ενδεχόμενη «παραχώρηση» να παγώσει για τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης η λήψη νέων πρόσθετων μέτρων περικοπών και φοροεπιβάρυνσης για την υλοποίησή του αλλά και οποιοδήποτε μέτρο από την ελληνική κυβέρνηση θα έθιγε τις βασικές συντεταγμένες του μνημονιακού προγράμματος.

Πρόκειται για «συμβιβασμό», που αυτονόητα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός!

Καμία «γέφυρα» με το μνημόνιο!

Αυτή η πρόωρη «σύγκρουση δίχως αύριο» οφείλεται σε δύο λόγους: Πρώτο, στο γεγονός ότι το πολιτικό «ντόμινο» που ενεργοποίησε η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ακραίας λιτότητας και επομένως οι δανειστές θέλουν να το ανακόψουν άμεσα, πριν αποκτήσει επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Δεύτερο, στο γεγονός ότι η «γέφυρα» των 4 περίπου μηνών της διαπραγμάτευσης για συνολική συμφωνία δεν μπορεί να είναι ουδέτερη: είτε θα είναι «γέφυρα» προς την αποδοχή του μνημονίου με την προσθήκη ελάφρυνσης του χρέους σαν αυτή που είχαν υποσχεθεί και στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου (επιμήκυνση, μείωση επιτοκίου), είτε θα είναι «γέφυρα» προς την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας! Οι δανειστές θέλουν να είναι «γέφυρα» προς την αποδοχή ενός νέου μνημονίου με ελάχιστες, δευτερεύουσες και συμβολικού χαρακτήρα διαφορές από το παλιό. Και για μας, για την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, για το κίνημα και την Αριστερά, πρέπει να είναι «γέφυρα» για το ξήλωμα των πολιτικών, των τετελεσμένων και των μηχανισμών επιβολής των μνημονίων, αλλά και συνολικότερα την ανατροπή της λιτότητας. Όσο και αν ρετουσαριστεί σαν «αμοιβαία επωφελής», οποιαδήποτε «γέφυρα» με τη χρηματοδότηση των δανειστών και στη βάση «μεταβατικού προγράμματος» μνημονιακού τύπου, θα είναι η εισαγωγή για την υποταγή στους δανειστές. 

Η σύγκρουση, που ούτως ή άλλως ήταν αναπόφευκτη, έρχεται νωρίς και είναι πολύ σκληρή, ακριβώς γιατί δεν υπάρχουν «ενδιάμεσες» λύσεις, δεν υπάρχει win-win ούτε για τη μεταβατική περίοδο των λίγων μηνών της διαπραγμάτευσης.

Από το Eurogroup και τη Σύνοδο Κορυφής θα βγει το μήνυμα είτε ότι κάποια πλευρά υποχώρησε «με το καλημέρα» είτε ότι βαδίζουμε για τη σύγκρουση. Για την ελληνική κυβέρνηση είναι αδιανόητο να φύγει από το διήμερο αυτό ηττημένη – δεν πρόκειται για την ίδια, αλλά για τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις ελπίδες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, των εκατομμυρίων θυμάτων της μνημονιακής βαρβαρότητας.

Γι’ αυτό, κατεβαίνουμε σε δρόμους και πλατείες για να φωνάξουμε ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ! ΚΑΜΙΑ «ΓΕΦΥΡΑ» ΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!   

Μπορούμε να νικήσουμε!

Ο βαθύτερος λόγος που οι δανειστές, δηλαδή η Ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα, τρομοκρατήθηκαν τόσο πολύ με το διεθνές πολιτικό «ντόμινο» αλληλεγγύης προς την ελληνική «ανταρσία» και είναι κάθετα ενάντια σε μια «περίοδο χάριτος» κάποιων μηνών μέχρι να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση, είναι ότι η Ευρωζώνη περιδινίζεται σε μια αδιέξοδη κρίση, με το «μίγμα» στασιμότητας και ύφεσης από τη μια και αποπληθωρισμού από την άλλη, να απειλεί να τη μετατρέψει στη «Lehman Brothers» μιας νέας έκρηξης της καπιταλιστικής κρίσης. Πολύ απλά, σε αυτή την μπαρουταποθήκη δεν μπορούν να ανεχτούν τον επικίνδυνο «σπινθήρα» της επαγγελίας για ανατροπή της λιτότητας. Λόγω της βαθιάς κρίσης, που αντί να αντιμετωπίζεται, περιπλέκεται, ο κάμπος είναι ξερός και ο κίνδυνος εκτεταμένης «πυρκαγιάς» άμεσος!  

Η αδυναμία τους εξηγεί πολύ καλά τη σκλήρυνσή τους, αλλά είναι ταυτόχρονα και πηγή αισιοδοξίας. Όταν ο κάμπος είναι τόσο ξερός, τότε η δυνατότητα να αποτελέσουμε τη σπίθα της πυρκαγιάς είναι όχι μόνο υπαρκτή αλλά και χειροπιαστή.

Δεν είναι όμως μόνο οι διεθνείς όροι ευνοϊκοί για να δώσουμε νικηφόρα τη μάχη: το ίδιο ισχύει και για το εσωτερικό. Οι διαθέσεις της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, του κόσμου της Αριστεράς αλλά και πολύ πέρα απ’ αυτήν, των κινημάτων, έχουν εκδηλωθεί με τον πιο αδιάψευστο τρόπο. Οι διαθέσεις και η στήριξη στην κυβέρνηση να συνεχίσει ανυποχώρητα τη σκληρή διαπραγμάτευση ακόμη και αν αυτό σημαίνει σύγκρουση και ρήξη ή και έξοδο από την Ευρωζώνη, είναι πλέον πλειοψηφικές! Οι διαθέσεις να εκφραστεί αυτή η στήριξη ενεργά, γεμίζουν τους δρόμους και τις πλατείες. Η δικαίωση του αγώνα των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των θυμάτων της διαθεσιμότητας κ.λπ., δημιουργεί τις προϋποθέσεις για γενικότερη ενεργοποίηση των συνδικάτων και των κινημάτων στην κατεύθυνση «Να τα πάρουμε όλα πίσω».

Η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά, μπορούν και πρέπει μέσα σε αυτήν τη συγκυρία να δώσουν τη μάχη, με στόχο τη νίκη.  

100% αντι-μνημόνιο!

Οι γενικές προϋποθέσεις για να δώσουμε τη μάχη νικηφόρα υπάρχουν, αλλά δεν αρκούν. Η αυριανή 70ή επέτειος της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που η πανουργία της Ιστορίας έφερε να συμπέσει με τη λήξη των εργασιών του Eurogroup και την έναρξη των εργασιών της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, μας καλεί να διδαχτούμε από την ιστορική πείρα και να μην επαναλάβουμε τα λάθη που οδήγησαν στις μεγάλες ήττες του παρελθόντος. Δεν είναι μια τακτική κατευνασμού και καθησυχαστικών διαβημάτων προς του δανειστές και την ελληνική αστική τάξη, δεν είναι η «εθνική ενότητα» με εκπροσώπους του μνημονιακού στρατοπέδου και της αστικής τάξης που θα θωρακίσουν τα νώτα μας, αλλά η επιμονή στην εφαρμογή του προγράμματος ανατροπής της λιτότητας, η κινητοποίηση του λαού, το ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς και η διεθνής αλληλεγγύη.

Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και η Αριστερά συνολικά οφείλουν να αρθούν στο ύψος των ιστορικής σημασίας περιστάσεων:

Ούτε βήμα πίσω από το στόχο ανατροπής της λιτότητας! Δεν διαπραγματευόμαστε για μια οριακή «χαλάρωση» των ρυθμών επιβολής της λιτότητας, αλλά για την ανατροπή της. Είμαστε όχι 30% ούτε 70% αλλά 100% αντι-μνημόνιο και αντι-λιτότητα!  

Καμία αποδοχή προγράμματος «γέφυρας» που θα ενσωματώνει μνημονιακές δεσμεύσεις, ρυθμίσεις και πολιτικές. Η μόνη «γέφυρα» που συζητάμε, είναι η χρηματοδοτική για το διάστημα που θα διαρκεί η διαπραγμάτευση.

Καμία υποχώρηση από το πρόγραμμα ανατροπής της λιτότητας.

• Παλεύουμε για διαγραφή του χρέους και όχι για «έξυπνη μηχανική» στους όρους εξυπηρέτησής του
• Υλοποιούμε άμεσα και ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές το πρόγραμμα της ΔΕΘ.
• Υλοποιούμε άμεσα το πρόγραμμά μας για υπαγωγή των τραπεζών υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, θέτουμε υπό δημόσιο έλεγχο το ΤΧΣ και την Τράπεζα της Ελλάδος
• Σταματάμε άμεσα τις ιδιωτικοποιήσεις και εκκινεί η διαδικασία ανάκτησης της δημόσιας ιδιοκτησίας και ελέγχου σε δημόσιες υποδομές, αγαθά και επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν.
• Αντιμετωπίζουμε την ανεργία με μαζικό πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων.

Σε τέτοιες συνθήκες σκληρής αναμέτρησης, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρείται προαιρετική πολυτέλεια και να μπαίνει σε «παρένθεση» αναγνωρίζοντας το μονοπώλιο των χειρισμών στην κυβέρνηση. Χωρίς τη μαχητική και μαζική ενεργοποίηση των οργανώσεων και χωρίς τη δημοκρατική και πυκνή λειτουργία των συλλογικών οργάνων του κόμματος, θα λείπει ο αποφασιστικός πολιτικός και οργανωτικός κρίκος χωρίς τον οποίο η πολιτική της κυβέρνησης θα πελαγοδρομεί επικίνδυνα και ανεξέλεγκτα, ενώ η πολιτικοποίηση και ο συντονισμός του κινήματος, η οργάνωση της διεθνούς αλληλεγγύης αλλά και το ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς θα είναι ανέφικτα.

Οι ιστορικές προϋποθέσεις, ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία, να αγωνιστούμε να τα πάρουμε όλα πίσω, και αυτά που χάθηκαν στα χρόνια των μνημονίων αλλά και όσα δεν κερδήθηκαν ποτέ, υπάρχουν! Είναι το κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης, οι διαθέσεις και η μαζική ενεργοποίηση του κόσμου της Αριστεράς και των κινημάτων στην ίδια την Ελλάδα.

Ας τολμήσουμε!