Ποια η ορθολογική οδός για τον απεγκλωβισμό και την ανατροπή;

Η ήττα πράγ­μα­τι δεν είναι της φα­ντα­σί­ας μας. Δεν είναι όμως δι­καιο­λο­γία να εί­μα­στε σε μια αφα­σία σε ένα συ­νε­χές μοι­ρο­λόι για να κλαί­με τον "νεκρό".  Νεκρή δεν είναι η αρι­στε­ρά γιατί υπάρ­χει ένα υπό­βα­θρο, με­γά­λοι αγώ­νες αι­μα­τη­ροί που δεν μπο­ρεί καμιά προ­πα­γάν­δα να την κα­ταρ­ρί­ψει. Το μόνο που νε­κρώ­νει είναι ο λαός ο οποί­ος σε με­γά­λο πο­σο­στό κάτω από το όριο της φτώ­χειας κοιτά απο­χαυ­νω­μέ­νος τα γε­γο­νό­τα γύρω του ανί­κα­νος να αντι­δρά­σει αφού η αρι­στε­ρά κλαί­ει τον "νεκρό" και το κί­νη­μα που πο­λε­μά στον δρόμο να είναι άφα­ντο. Βλέπω τους ορ­γα­νω­μέ­νους σχη­μα­τι­σμούς της αρι­στε­ράς να ασχο­λού­νται με την επι­και­ρό­τη­τα ρί­χνο­ντας ανα­θέ­μα­τα μη αρ­θρώ­νο­ντας μια λέξη για την διέ­ξο­δο. Γε­νι­κο­λο­γί­ες ευ­και­ρια­κές και ακτι­βι­σμοί σε κα­τά­στα­ση φιέ­στας. Είναι λίγοι αυτοί που χτυ­πούν το χέρι στο τρα­πέ­ζι και είναι εκτός ηγε­τι­κών ομά­δων.

Το με­γά­λο πρό­βλη­μα που μα­στί­ζει το κί­νη­μα και τον λαό είναι ότι δεν έχει βρε­θεί και δεν υπάρ­χει η διά­θε­ση να βρε­θεί ένας χώρος, μια ομάδα αν­θρώ­πων, μια συλ­λο­γι­κό­τη­τα που θα πιά­σει το νήμα της αντί­στα­σης και της ανα­τρο­πής από την αρχή. Από την αρχή; Η αρι­στε­ρά δεν χω­λαί­νει σε υπό­βα­θρο ιδε­ο­λο­γί­ας. Σε αυτό που χω­λαί­νει είναι το γε­γο­νός ότι με­θο­δο­λο­γί­ες, συ­μπε­ρι­φο­ρές τόσες δε­κα­ε­τί­ες που δεν μας έδει­ξαν τον δρόμο προς το ξέ­φω­το συ­νε­χί­ζουν να υπάρ­χουν. Από την μια η εκ­πτω­τι­κή αρι­στε­ρά και από την άλλη η σε­χτα­ρι­στι­κή. Ο στα­λι­νι­σμός, η γρα­φειο­κρα­τία και η ολο­κλη­ρω­τι­κή έντα­ξη στην αστι­κή νο­μι­μό­τη­τα δεν κα­θι­στούν την αρι­στε­ρά όπως έχει ως απει­λή. Το κακό είναι ότι έγι­ναν πάρα πολλά και με­γά­λα λάθη στο πα­ρελ­θόν που άλλοι χώροι δεν τα ανα­γνω­ρί­ζουν, άλλοι δεν τα βλέ­πουν και άλλοι δεν τα χρη­σι­μο­ποιούν ως δι­δάγ­μα­τα ώστε να χτί­σουν έναν χώρο που θα δια­βεί και θα πα­ρα­σύ­ρει αυ­τούς που πραγ­μα­τι­κά πλήτ­το­νται από τον σαρ­κο­βό­ρο κα­πι­τα­λι­σμό προς την ανα­συ­γκρό­τη­ση και την ανα­τρο­πή. Κα­τα­κρί­νου­με τον λαό πολ­λές φορές για ιστο­ρι­κή λήθη αλλά δεν λαμ­βά­νου­με εμείς οι ίδιοι υπόψη τα εγκλη­μα­τι­κά λάθη του πα­ρελ­θό­ντος. Η κρι­τι­κή στάση απέ­να­ντι στην ιστο­ρία και τις πα­ρελ­θού­σες πρα­κτι­κές τις αρι­στε­ράς δεν ακυ­ρώ­νει τους αγώ­νες. Η κρι­τι­κή στάση βοηθά εκεί­νους τους αι­μα­τη­ρούς αγώ­νες αλλά και τους και­νού­ριους που θα έρ­θουν να πιά­σουν τόπο για την ερ­γα­τι­κή τάξη.

Στα χρό­νια της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά έχει ένα πεδίο κα­θα­ρό για να κα­τα­κτή­σει τον λαό και μαζί του να φέρει την ανα­τρο­πή. Πεδίο κα­θα­ρό γιατί το αστι­κό κρά­τος δεν μπο­ρεί και δεν θέλει να υιο­θε­τή­σει άλλα κεϋν­σια­νά πα­ρα­μύ­θια. Το αστι­κό κρά­τος δεν μπο­ρεί να ξε­γε­λά­σει τους πο­λί­τες με κά­ποια ξε­ρο­κόμ­μα­τα που έρι­χνε στις επο­χές των πα­χιών αγε­λά­δων την ίδια στιγ­μή που το κε­φά­λαιο και οι υμέ­τε­ροι έκα­ναν πλιά­τσι­κο στο δη­μό­σιο χρήμα. Με­γα­λο­καρ­χα­ρί­ες, συ­νή­θεις ύπο­πτοι την "σκα­που­λά­ρουν" από τα δό­ντια της αστι­κής δι­καιο­σύ­νης ενώ ταυ­τό­χρο­να άν­θρω­ποι κάτω από το όριο της φτώ­χειας-οφει­λέ­τες λόγω της φτώ­χειας, μι­κρών ποσών βλέ­πουν τις μι­κρές πε­ριου­σί­ες τους να δη­μεύ­ο­νται ή να "βά­ζουν χέρι" στους λο­γα­ρια­σμούς μι­σθο­δο­σί­ας από την ερ­γα­σία τους και τις συ­ντά­ξεις τους. Είναι η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία ένα πεδίο που μπο­ρείς να της δεί­ξεις  ποιο είναι το συμ­φέ­ρον της.

Αλλά ποια πραγ­μα­τι­κά είναι η στο­χο­θε­σία της αρι­στε­ράς και ποια θα έπρε­πε να είναι; Είναι ένας ρε­α­λι­στι­κός στό­χος η εί­σο­δος στην βουλή με κά­ποιο εκλο­γι­κό πο­σο­στό; Και αν είναι αυτός από τους πρω­ταρ­χι­κούς στό­χους το ερώ­τη­μα είναι τι θα κάνει αν μπει τε­λι­κά στην βουλή ένα εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κόμμα; Είναι απει­λή ένα αρι­στε­ρό ρι­ζο­σπα­στι­κό κόμμα εντός της βου­λής για το αστι­κό κρά­τος; Αν ήταν απει­λή, έχου­με δει πολ­λές φορές το αστι­κό κρά­τος να παίρ­νει δρα­στι­κά μέτρα ενά­ντια σε κάθε αρι­στε­ρή απει­λή. Πα­ρό­λα ταύτα το κρά­τος προ­χω­ρεί ακά­θε­κτο το κα­τα­στρο­φι­κό του έργο. Άρα δεν υπάρ­χει ορατή απει­λή για αυτό.

Διέ­ξο­δος

Κρί­νο­ντας τα λάθη του πα­ρελ­θό­ντος και τις ανά­γκες στο παρόν πι­στεύω πως η διέ­ξο­δος από την δυ­σχε­ρή κα­τά­στα­ση κα­ταρ­χάς είναι το βάρος να μην πέσει στα πο­σο­στά ει­σό­δου στο κοι­νο­βού­λιο αλλά οι σχη­μα­τι­σμοί θα πρέ­πει να στα­θού­νε υπο­βοη­θη­τι­κά προς το κί­νη­μα και όχι το κί­νη­μα να είναι υπο­βο­ή­θη­ση των κομ­μα­τι­κών σχη­μα­τι­σμών. Ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός δρό­μος προς την εξου­σία έχει δεί­ξει πως απο­τε­λεί τρο­χο­πέ­δη για την δη­μιουρ­γία προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων ανα­τρο­πής. Αν λά­βου­με υπόψη πως μέχρι στιγ­μής το κρά­τος έχει και το μα­χαί­ρι και το καρ­πού­ζι. Ο λαός αφού κα­τα­λά­βει ότι είναι η πλειο­ψη­φία, αφού κα­τα­λά­βει ότι δεν μπο­ρεί να απο­φα­σί­ζουν άλλοι για αυτόν,  αφού κα­τα­λά­βει ποιο είναι το τα­ξι­κό του συμ­φέ­ρον μπο­ρεί να ανα­δυ­θεί στην εξου­σία μέσα από εξε­γερ­σια­κές κα­τα­στά­σεις.

Μια άλλη πα­ρά­με­τρος που απου­σιά­ζει από την ση­με­ρι­νή αρι­στε­ρά είναι οι προ­σο­μοιώ­σεις με­τά­βα­σης σε μια άλλη οι­κο­νο­μία. Υπάρ­χουν σε με­γά­λη πλη­θώ­ρα επι­στή­μο­νες-μέ­λη κομ­μα­τι­κών σχη­μα­τι­σμών όπου με πολύ δου­λειά και συ­νεί­δη­ση μπο­ρούν να προ­σφέ­ρουν σχέ­διο σε πολ­λούς το­μείς της κοι­νω­νί­ας και όχι γε­νι­κο­λο­γί­ες, αο­ρι­στί­ες και στρογ­γυ­λέ­μα­τα. Απο­τέ­λε­σμα αυτού του στό­χου θα είναι να κα­τα­δει­χτεί ο άλλος δρό­μος με στοι­χεία και ασκή­σεις επί χάρ­του και όχι στον αέρα. Η έξο­δος από τις νο­μι­σμα­τι­κές και άλλες ενώ­σεις είναι απλά ένα και μόνο ερ­γα­λείο μέσα σε πλή­θος ερ­γα­λεί­ων και αυτό γιατί δεν δίνει μια έξοδο, ούτε  την λύση στο πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα. Ο εθνι­κός κα­πι­τα­λι­σμός δεν είναι το λι­γό­τε­ρο κακό και σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν είναι ο προ­ο­ρι­σμός. Στο πολύ πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν εί­δα­με ότι ακρι­βώς επει­δή δεν υπήρ­χαν ακρι­βείς συ­ντε­ταγ­μέ­νες γί­να­με απο­δέ­κτες μιας πρω­το­φα­νούς προ­δο­σί­ας και ήττας. Συ­ντε­λε­στές αυτής της ήττας ήταν και άν­θρω­ποι κλει­διά που θα μπο­ρού­σαν να ανα­κό­ψουν την πο­ρεία προς την ήττα και όμως δεν το έπρα­ξαν. Ο πο­λι­τι­κός χρό­νος είναι πολύ μι­κρός για να κρί­νου­με πραγ­μα­τι­κά ως θε­α­τές που δεν υπήρ­ξα­με συμ­μέ­το­χοι στην αιχμή της ροής των γε­γο­νό­των. Οι πρω­τα­γω­νι­στές όμως που έχουν απο­στα­σιο­ποι­η­θεί, απο­φεύ­γουν συ­στη­μα­τι­κά τον απο­λο­γι­σμό των πε­πραγ­μέ­νων τους σε κοινή θέα. Αυτό μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί από ύπο­πτο έως και εγω­ι­στι­κό.

Τέλος θα ήθελα να επι­ση­μά­νω το γε­γο­νός ότι το αστι­κό κρά­τος σε εκα­το­ντά­δες πε­ρι­πτώ­σε­ων ξε­φεύ­γει από την ίδια του την αστι­κή νο­μι­μό­τη­τα. Αυτό συμ­βαί­νει λόγω της τρο­πής που έχει πάρει ο πα­γκό­σμιος και εγ­χώ­ριος κα­πι­τα­λι­σμός. Έχουν πε­ρά­σει ανε­πι­στρε­πτί τα χρό­νια όπου μέσα σε ένα κοι­νω­νι­κό-προν­νοια­κό κρά­τος ο κα­πι­τα­λι­σμός μπο­ρού­σε να απο­λαμ­βά­νει υπερ­κέρ­δη. Οι υπε­ρα­σπι­στές της κεϋν­σια­νής θε­ω­ρί­ας όσο και αν ρη­το­ρεύ­ουν υπέρ της ανά­καμ­ψης και της επι­στρο­φής στις ψευ­δαι­σθή­σεις της ευ­η­με­ρί­ας για όλους ξέ­ρουν πως δεν υπάρ­χει επι­στρο­φή. Τέ­τοιες ελ­πί­δες δεν πρέ­πει να τρέ­φουν οι πο­λί­τες και σε καμία πε­ρί­πτω­ση στε­λέ­χη αρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών δεν πρέ­πει να δί­νουν τέ­τοιες ελ­πί­δες.

Τα νο­μι­κά-συ­νταγ­μα­τι­κά κα­λού­πια μέσα στα οποία εξε­λί­χθη­κε το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο για δε­κα­ε­τί­ες δεν βο­λεύ­ουν πια ούτε το κρά­τος ούτε και το κε­φά­λαιο.  Το σύ­νταγ­μα, η ποι­νι­κή δι­κο­νο­μία, οι ηθι­κοί-άγρα­φοι μέχρι τώρα νόμοι έχουν γίνει κου­ρε­λό­χαρ­το στον βωμό των συ­ντε­χνια­κών και πο­λυ­ε­θνι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Σύγ­χρο­νοι μαρ­ξι­στές δη­λώ­νουν την ανά­γκη η ερ­γα­τι­κή τάξη και οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί φο­ρείς να με­τα­τρέ­ψουν την στάση τους σε αυ­στη­ρά επι­θε­τι­κή απέ­να­ντι σε κάθε επι­θε­τι­κή ενέρ­γεια του κρά­τους: "Εφό­σον το κε­φά­λαιο στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ελέγ­χει κάθε ζω­τι­κή πλευ­ρά του κοι­νω­νι­κού με­τα­βο­λι­σμού, έχει την πο­λυ­τέ­λεια να ορί­ζει την ξε­χω­ρι­στά την συ­γκρο­τη­μέ­νη σφαί­ρα της πο­λι­τι­κής νο­μι­μο­ποί­η­σης ως αυ­στη­ρά τυ­πι­κό θέμα. Επο­μέ­νως απο­κλεί­ει a priori την δυ­να­τό­τη­τα να αμ­φι­σβη­τη­θεί νό­μι­μα στην ου­σια­στι­κή του σφαί­ρα κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής ανα­πα­ρα­γω­γι­κής δρά­σης. Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, ως αντα­γω­νι­στής του πραγ­μα­τι­κά υπάρ­χο­ντος κε­φα­λαί­ου, εφό­σον συμ­μορ­φώ­νε­ται με αυ­τούς τους πε­ριο­ρι­σμούς, μόνο να κα­τα­δι­κα­στεί σε μό­νι­μη ανι­κα­νό­τη­τα μπο­ρεί.". I. Meszaros "Σο­σια­λι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα". Το αστι­κό κρά­τος που ιστο­ρι­κά υπε­ρά­σπι­ζε και εξυ­πη­ρε­τού­σε τα συμ­φέ­ρο­ντα της μειο­ψη­φί­ας του κε­φα­λαί­ου, είχε πάντα και το "νό­μι­μο" δι­καί­ω­μα άσκη­σης βίας. Οπότε όταν κά­ποιες ομά­δες αν­θρώ­πων ή με τις απερ­γί­ες ή με τις πο­ρεί­ες δια­μαρ­τυ­ρί­ας απο­φά­σι­ζαν να συ­γκρου­στούν με το αστι­κό κρά­τος προ­σέ­κρουαν πάνω στο τοί­χος της "νό­μι­μης" μο­νο­πω­λια­κής βίας. Όσο το αστι­κό κρά­τος στε­νεύ­ε­ται τόσο θα στε­νεύ­ει τα όρια της νο­μι­μό­τη­τας μέσα στα οποία θα μπο­ρεί να κι­νη­θεί το κί­νη­μα. Όσο το κρά­τος θα θέτει τα όρια τόσο το κί­νη­μα θα κα­θί­στα­ται ανί­κα­νο. Το δί­καιο είναι με το μέρος της πλειο­ψη­φί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων αν αυτοί κα­τα­λά­βουν το πραγ­μα­τι­κό τους συμ­φέ­ρον.

Σή­με­ρα κά­ποιο κομ­μά­τι της αρι­στε­ράς απο­προ­σα­να­το­λί­ζει τους πο­λί­τες μι­λώ­ντας για εθνι­κή κυ­ριαρ­χία. Αντι­κα­θι­στά το ζη­τού­με­νο της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας μέσω της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης με μια ρη­το­ρι­κή που κατά πα­ρά­δο­ση χρη­σι­μο­ποιού­σε η αστι­κή τάξη όποτε αυτή η ρη­το­ρι­κή την βό­λευε. Μετά από την μέθη της πε­ριό­δου των "πα­χιών αγε­λά­δων" όπου η αρι­στε­ρά ήταν σε πλήρη αδυ­να­μία να ανα­δεί­ξει τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες ερ­χό­μα­στε σε μια πε­ρί­ο­δο όπου το τοπίο είναι κα­θα­ρό, το με­θύ­σι έχει πε­ρά­σει αλλά η αρι­στε­ρά εξα­κο­λου­θεί να αστο­χεί.