Πολιτική Συμβολή της συνέλευσης της ΠΕ ΛΑΕ Εορδαίας

Α) τη Στρατηγική:

Δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις. Τετοιες υποτίθεται πως είχε και ο … Τσίπρας μέχρι τελικά να αποδειχθεί το αντίθετο. Ο κόσμος άλλωστε σήμερα έχει πείρα και τον απωθούν υποσχέσεις για «εύκολες λύσεις» και δήθεν αναπτυξιακές αφηγήσεις , δεν είναι σωστό να τον υποτιμάμε, «στρογγυλεύοντας» υποτίθεται τα πιστεύω μας για  «να μην τρομάξει». Ο κόσμος μας, ιδιαίτερα ο κόσμος των μεγάλων λαϊκών αγώνων των προηγούμενων χρόνων,  γνωρίζει καλά ότι για να νικήσουμε απαιτούνται μεγάλες συγκρούσεις με το κεφάλαιο («θα σας αφήσουν να κάνετε αυτά που λέτε;») . Δεν έχει ανάγκη από εφησυχασμούς ή υποσχέσεις, αλλά από αποφασισμένη πολιτική ηγεσία που θα καλεί σε μια μεγάλη ταξική σύγκρουση με τα ντόπια και ξένα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα , εμπνέοντας και μπαίνοντας η ίδια μπροστά να οργανώσει τη μάχη.

Χρειάζεται λοιπόν μεγαλύτερο στρατηγικό ξεκαθάρισμα. Στη ΛΑΕ συνυπάρχουν , εκ των πραγμάτων ,  διαφορετικές αντιλήψεις για το πώς φανταζόμαστε την ανατροπή και το σοσιαλισμό, κι αυτό αποτυπώνεται και στο κείμενο θέσεων (και ακόμα περισσότερο στις δημόσιες εμφανίσεις ηγετικών στελεχών μας).  Για κάποιους συντρόφους και συντρόφισσες, αυτό που υποτίθεται ότι χρειάζεται τώρα, είναι η ανασυγκρότηση των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου που θα οδηγήσει σε κάποιου είδους –καπιταλιστική- ανάπτυξη μέσω του εθνικού νομίσματος, ενώ η ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων μπορεί να περιμένει  και να αναβάλλεται στο απροσδιόριστο μέλλον.  Ότι  μπορεί να υπάρξει -και μάλιστα σε συνθήκες δομικής κρίσης του καπιταλισμού- η δυνατότητα για φιλολαϊκές πολιτικές και σύγκρουση με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο χωρίς να θιγούν οι σταθερές του καπιταλιστικού συστήματος.

Εμείς πιστεύουμε ότι παραγωγική ανασυγκρότηση δεν νοείται χωρίς να θίξουμε τα ιερά και τα όσια του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Το ζήτημα της διεκδίκησης της εξουσίας δεν θα τεθεί «κάποια στιγμή στο μέλλον», αλλά από την επόμενη μέρα της όποιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης : η άρχουσα τάξη και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να ανατρέψουν άμεσα την κυβέρνηση που θα διανοηθεί να υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Έτσι η μεγάλη πολιτική ανατροπή που θα φέρει μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με το άμεσο πέρασμα στη μάχη για την κατάκτηση της εξουσίας και το σοσιαλισμό. Ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση και το σοσιαλισμό δεν μπορεί να υπάρξει ούτε κάποιου είδους ισορροπία ούτε κάποιο  «στάδιο» ανάπτυξης που θα εξασφάλιζε ανακωχή (ή χρόνο για την καλύτερη –υποτίθεται- οργάνωση της μάχης) με τον ταξικό αντίπαλο και τον ιμπεριαλισμό, αλλά λυσσαλέα πάλη με την οικονομική (την πραγματική) εξουσία και το κράτος της.

Β) τις Συμμαχίες:

Η Αριστερή Πλατφόρμα  είχε για χρόνια την άποψη , την οποία πάλεψε με συνέπεια απέναντι στη συστημική στροφή του Τσίπρα :  Κυβέρνηση της Αριστεράς, Συμπαράταξη με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αντί για τη στροφή στην Κεντροαριστερά ή τη συνεργασία με δεξιόστροφες «πατριωτικές δυνάμεις» τύπου ΑΝΕΛ) .  Τώρα δε δικαιολογείται να πάμε πίσω από αυτό.

Το κείμενο θέσεων  της ΛΑΕ μιλά για συμμαχία τόσο με  αριστερές δυνάμεις όσο και με πατριωτικές δυνάμεις. Δεν μας πειράζει ο όρος «πατριωτικές» αλλά δεν αρκεί. Πολλοί-ές  σ. λένε ότι θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία έστω σε επιμέρους ζητήματα (πχ εθνικό νόμισμα) με κάποιες αυτοπροσδιοριζόμενες ως «πατριωτικές» δυνάμεις . Ωστόσο, οι συμμαχίες που προτείνουμε έχουν σχέση με την ειλικρίνεια που εκπέμπουμε σε ό,τι αφορά  το ταξικό περιεχόμενο της μάχης και το σοσιαλιστικό προσανατολισμό –αυτόν που ορκιζόμαστε ότι υπηρετούμε. Έχει σημασία λοιπόν να κάνουμε καθαρό αν δίνουμε μεγαλύτερο βάρος στις αριστερές παρά στις πατριωτικές δυνάμεις, όπως εμείς ισχυριζόμαστε.  Διότι  τυχόν έμφαση τις ‘πατριωτικές δυνάμεις’ υποβαθμίζει τα ταξικά αιτήματα υπέρ του ομιχλώδους «εθνικού ζητήματος»,  δίχως να διασφαλίζει απαραίτητα αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των φτωχών τάξεων. Διότι σε ορισμένες περιπτώσεις αυτές οι περιπτώσεις φτάνουν να ακυρώνουν τον πυρήνα του ταξικού μας προγράμματος.

Προτείνουμε να δηλωθεί ονομαστικά ποιες δυνάμεις  εννοούμε κάθε φορά ως «πατριωτικές», να γίνεται κάθε φορά συγκεκριμένη συζήτηση για την κάθε δύναμη και  τα χαρακτηριστικά τους, για να μην αφήνονται περιθώρια αμφισημιών και διασταλτικών ερμηνειών, ώστε όποια δύναμη (ή συνεργασία) δεν μπορεί να «μπει από την πόρτα», να μην μπορεί να «μπεί από το παράθυρο».

Γ) τη στάση μας για την ΕΕ

 Η διατύπωσή μας για τη ρήξη με τις πολιτικές ΕΕ μπορεί να γίνει τολμηρότερη. Η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική ένωση και ξέρουμε (και από την εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ) ότι πρακτικά από την πρώτη μέρα θα μας πολεμήσει λυσσαλέα, εφόσον απειθαρχήσουμε.  Επιπλέον, το αν «θα μας πετάξουν έξω από την ΕΕ» δεν απαντιέται ως ζήτημα τεχνικό («δεν μπορούν γιατί δεν προβλέπεται διαδικασία εξόδου»), καθώς αποτελεί  ζήτημα εξόχως πολιτικό ζήτημα (αρκεί μια ματιά στη στάση των ΕΚΤ, Eurogroup , Συνόδων κλπ) .

Προτείνουμε να συμπληρωθεί στο κείμενο ρητά ότι θα συγκρουστούμε και θα απειθαρχήσουμε πλήρως στις ντιρεκτίβες της ΕΕ και δεν θα υποκύψουμε σε κανέναν εκβιασμό, έως την έσχατη συνέπεια της εξόδου. Ακόμα και αν δεν το επιλέξει πρώτη μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η έξοδος –επί της ουσίας- είναι βέβαιη και θα κριθεί στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον.  Αναποφασιστικότητα φανερώνει κι η διατύπωση περί δημοψηφίσματος, που πετάει το μπαλάκι στον κόσμο αντί να πάρει θέση ευθέως .

Η περιφραστική διατύπωση σε συνδυασμό με τη μη αναφορά στη λέξη «έξοδος» φέρνει στη μνήμη ήξεις-αφίξεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ , που έκανε επιστήμη την υποτίμηση του κόσμου τη δειλία και την ψηφοθηρία με την κακή έννοια του όρου.  Όχι μόνο ο «δικός μας» κόσμος, αλλά κι η πλειοψηφία της κοινωνίας, καταλαβαίνει πλέον απόλυτα ότι ΕΕ και Ευρώ πάνε μαζί. 

Μια πιο τολμηρή διατύπωση μπορεί να διευκολύνει και την κρίσιμη προσέγγισή μας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αλλά και με άλλες δυνάμεις και τον κόσμο της Αριστεράς), αφαιρώντας ταυτόχρονα από την πλευρά τους επιχειρήματα σεχταριστικής περιχαράκωσης .

Τέλος να πούμε ότι ακόμα και η έξοδος από την ΕΕ δε σημαίνει απαραίτητα «εθνική απομόνωση/περιχαράκωση»:

-Αφενός τους επόμενους μήνες και χρόνια είναι πολύ πιθανό να έχει ξηλωθεί ήδη το πουλόβερ της ΕΕ με από τα δεξιάαποσχίσεις, πχ Βρετανία, Ολλανδία κλπ. Η ΕΕ δεν είναι ‘ολοκλήρωση’, είναι λυκοσυμμαχία, που εκ των πραγμάτων, και πολύ περισσότερο από την πορεία που έχει πάρει η διεθνής οικονομική κρίση, έχει ημερομηνία λήξης. Τόσο για την Ελλάδα όσο και συνολικά.

-Αφετέρου  μπορεί να γίνει (και από τη σκοπιά μας στην Ελλάδα αυτό επιδιώκουμε) σε συνθήκες λαϊκών αγώνων διεθνώς. Ρήξη στον αδύναμο κρίκο μπορεί να προκαλέσει φαινόμενο-ντόμινο. Η Αριστερά κι οι αγώνες στην Ελλάδα σίγουρα θα βρούνε συμμάχους έξω στα ταξικά μας αδέλφια. Οι δισταγμοί σήμερα γίνονται απόλυτα αντιληπτοί στον κόσμο μας.  

Δ) τη στάση μας σε Συνδικάτα - Αυτοδιοίκηση:

Χρειάζεται καθαρό και οριστικό ξέκομματων δυνάμεών μας από τη στήριξη και τη συγκατοίκηση με κυβερνητικές-μνημονιακές δυνάμεις σε συνδικαλιστικές παρατάξεις και τοπική αυτοδιοίκηση. Είναι μια πληγή που μας ταυτίζει με τον ταξικά εγκληματικό κυβερνητικό θίασο. Δίνουμε ως ΛΑΕ στήριξη στα μέλη μας που ανεξαρτητοποιούνται από αυτές τις δυνάμεις, καλούμε τα μέλη μας να ανεξαρτητοποιηθούνε. Δηλώνουμε ρητά ότι όποιος-α συμμετέχει σε κυβερνητικές δυνάμεις σε αυτούς τους τομείς δεν μπορεί να είναι μέλος της ΛΑΕ.

Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα (πέρα από την Περιφέρεια Αττικής) που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε προέκυψε 15 μέρες πριν με το  Ν. Φωτόπουλο  –η κομματική του ένταξη παρέμενε θολή μέχρι πρότινος.  Ο Ν.Φ., ο οποίος  έκανε συμμαχία με την ΠΑΣΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ για να εκλεγεί στο Δ.Σ. της ΔΕΗ, δεν μπορεί να είναι μέλος -ή σύμμαχος ή «διεύρυνση» - της ΛΑΕ.  Μάλιστα οι δυνάμεις της ΛΑΕ στη συγκεκριμένη μάχη κατέβηκαν με ξεχωριστό ψηφοδέλτιο και υποψηφίους, σε συνεργασία με άλλες ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις  .

Ο κόσμος των αγώνων και της Αριστεράς είναι απαιτητικός , ζητά εγγυήσεις, δεν θέλει αμφισημίες που να θυμίζουν έναν «ΣΥΡΙΖΑ Νο2». Λογικές «εντός-εκτός» , λογικές και χειρισμοί όπως αυτοί του ΣΥΝ με την Ανανεωτική Πτέρυγα Κουβέλη δεν μπορεί να είναι ανεκτές, και πρέπει να παταχθούν από την αρχή, πριν εξελιχθούν σε κακοήθεια.

Ε) Ζητήματα Εσωκομματικής Δημοκρατίας.

1)Κυρίαρχο όργανο η ΠΕ. Όποιος –α απορριφθεί από την ΠΕ (ως μέλος ή ως υποψήφιος βουλευτής-τρια) δεν μπορεί να προσφύγει σε ανώτερο όργανο.  Ό,τι αποφασίσει η ΠΕ δεν μπορεί να το ξε-αποφασίσει η ΝΕ και το ΠΣ. Αλλιώς και πάλι θα υπάρχει η δυνατότητα για επιβολή από την εκάστοτε ηγεσία  «διευρύνσεων»  (τύπου Τζάκρη,Καρυπίδη,Σαμπιχά κλπ) , φαινόμενα που είδαμε κατά κόρον στο ΣΥΡΙΖΑ.

2)Οι ΠΕ θα μπορούν να διαγράφουν  τους βουλευτές  από τις κομματικές οργανώσεις τους.

Πρέπει να λάβουμε μέτρα για να λογοδοτούν οι βουλευτές στις ΠΕ που ανήκουν.

 3)Κανένα ηγετικό-βουλευτικό πόστο δεν μπορεί να το κατέχει το ίδιο πρόσωπο για πάνω από 2 θητείες. Ούτε ο Γραμματέας.

4) Να γίνεται δημοκρατικός ορισμός του σε ποια κανάλια κι εκπομπές θα πηγαίνουν τα στελέχη , αλλιώς να επιβάλλονται κομματικές ποινές σε όποιον-α απειθαρχεί, παίρνει πρωτοβουλία και «παραγοντίζει».

5) Το βασικότερο ζήτημα είναι η πειθαρχία στο συμφωνημένο λόγο.  Μια φόρμα που προτείνουμε να τηρηθεί είναι η εξής: Αν τρεις φορές ηγετικό στέλεχος εκφέρει σε ΜΜΕ και δημόσιες εμφανίσεις άποψη ρητά διαφορετική από τη συμφωνημένη, καθαιρείται από το ΠΣ. Πρέπει πάντα να εκφωνεί την κοινά αποδεκτή άποψη, κι ας διευκρινίζει , αν θέλει έπειτα, την προσωπική του.

6) Πρέπει το 50% των μελών του ΠΣ να εκλέγεται από τις γεωγραφικές περιφέρειες (11 περιφερειακά ψηφοδέλτια για το ΠΣ, με αναλογική εκπροσώπηση για κάθε γεωγραφική περιφέρεια)ώστε να προωθηθεί κατά το δυνατό, η  δημοκρατία και η αποκέντρωση για την πιο αποτελεσματική δράση μας.

Αν υποτιμήσουμε τα ζητήματα δημοκρατίας,  τα κείμενα έχει μικρή σημασία τι θα λένε, θα μπορούν να καταστρατηγούνται στο δημόσιο λόγο και στην πράξη.Το ίδιο έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα βλέπουμε την άθλια κατάντιά του. Εδώ πρέπει να είμαστε αμείλικτοι και όχι να χαριστούμε.

ΣΤ) Προτάσεις για το Πολιτικό Σύστημα

Για λόγους που έχουν να κάνουν με την αποτελεσματικότερη επαφή μας με τον κόσμο, που έχει γίνει εξαιρετικά καχύποπτο με οτιδήποτε θυμίζει «Πολιτική» και κυρίως «Πολιτικούς», θεωρούμε ότι θα βοηθούσε να προτείνουμε δραστικές αλλαγές στο Πολιτικό Σύστημα:

 α) μείωση του αριθμού των έμμισθων βουλευτών σε 150

β) πλαισίωσή τους από ένα μεγαλύτερο σώμα άμισθων βουλευτών,  που θα έχει εξίσου αποφασιστικό χαρακτήρα.

γ) Ο κοινοβουλευτικός μισθός δεν μπορεί να είναι περισσότερες από  5  φορές  μεγαλύτερος από τον εκάστοτε βασικό μισθό του εργάτη.

δ) Σύσταση Διακομματικής Επιτροπής για τον έλεγχο της αξιοπιστίας των εκλογικών αποτελεσμάτων και αμφισβήτηση του μονοπωλίου μεγάλων κι ανεξέλεγκτων καπιταλιστικών κολοσσών,  που επιπλέον ελέγχονται για διαπλοκή και σκάνδαλα.

 Ζ) Φορολογικοί παράδεισοι:

Απαγόρευση της δράσης των υπεράκτιων εταιρειών και των σχέσεων μαζί τους  από πολίτες της Ελλάδας.

Η) Υπερεθνικές συνθήκες

Πλήρης απειθαρχία όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά και στο ΝΑΤΟ , την TTIP και οποιεσδήποτε άλλες υπερεθνικές/διακρατικές συμφωνίες και «οδηγίες» που έχουν στόχο να υπηρετούν πολυεθνικές και μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, να πλήττουν την ποιότητα ζωής, τα προσωπικά δεδομένα και τις ελευθερίες των ανθρώπων. Οι ανάγκες των απλών ανθρώπων θα είναι το μοναδικό κριτήριο για την Αριστερά της ανατροπής.