Πολύ αργά για κροκοδείλια δάκρυα, Αλέξη…

Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, στο εμβληματικό για τις αντίστοιχες συνεδριάσεις (ή και, συνεδρίες με ψυχοθεραπευτικό περιεχόμενο…) του αντίστοιχου οργάνου του ΠΑΣΟΚ, Κάραβελ, δεν έκρυβε, κατά τη γνώμη μου, μεγάλες εκπλήξεις. Αλλά είχε τις κατάλληλες δόσεις αυτογελοιοποίησης και ξεκατινιάσματος, μπροστά στη συνειδητοποίηση της ήττας. 

Με τη γνωστή χρονοκαθυστέρηση που διακρίνει ούτως ή άλλως τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ και για την ακρίβεια ΤΣΙΠΡΙΖΑ της τριτομνημονιακής, κυβερνητικής περιόδου και του πρώτου εξαμήνου (ανύπαρκτης) αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Τσίπρας και οι περί αυτόν αποφάσισαν να κάνουν σκληρή… αυτοκριτική! 

Είχε προηγηθεί το γνωστό κείμενο απολογισμού, το οποίο, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα στο ελλαδικό διαδίκτυο, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το βρήκε και… εξαιρετικό! 

Κατά τη γνώμη μου, το κείμενο απολογισμού, τη σύνταξη και την ευθύνη του οποίου ανέλαβαν δημοσίως (γιατί, παρασκηνιακά, άλλοι φαίνεται να το έγραψαν…) ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Αριστείδης – Νικόλαος – Δημήτριος Μπαλτάς και ο Θοδωρής Δρίτσας δεν χωράει σοβαρής πολιτικής κριτικής και ανάλυσης – γιατί στερείται σοβαρότητας, ειλικρίνειας, ιστορικότητας και βάθους. 

Για κείμενο επιθεώρησης στο «Δελφινάριο» θα άντεχε κριτικής, ως τέτοιο και μόνο – ως κείμενο επιθεώρησης. Στο «Δελφινάριο». Αλλά, δεν κυκλοφόρησε ως τέτοιο – δημοσιεύτηκε ως το… αποστομωτικό και… απολογιστικό, τελεσίδικο κείμενο «αυτοκριτικής», και μάλιστα έπειτα από κυβερνητική θητεία τρίτης φοράς μνημόνιο!

Στο μεσοδιάστημα και επειδή άνοιξε και το Τριώδιο, ο απολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ αντί να προβληματίζει αδίκως διάφορους σπουδαιοφανείς αρθρογράφους, μπορεί να γίνει ωραίος χαρτοπόλεμος για να ράνουν οι χαρούμενοι καρναβαλιστές, το άρμα με το χάρτινο άγαλμα του Τσίπρα, που θα αυτοαναφλέγεται, κατά προτίμηση στη προκυμαία της Πάτρας, από το πάθος και την οίηση του για κυβερνητική εξουσία και για (αποτυχημένη) μίμηση του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου (είτε με Κάραβελ, είτε χωρίς Κάραβελ). 

Με τη ραγδαία και προβλέψιμη (στο rproject, τα είχαμε γράψει έγκαιρα, ήδη από το 2016) «αποσυριζοποίηση» του νέου, αρχηγικού, τσιπρικού κόμματος, το κείμενο των Δραγασάκη-Μπαλτά-Δρίτσα, απλώς δεν έχει και δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία. 

Όμως, στη συνεδρίαση της ΚΕ ακούστηκαν, πάντα σύμφωνα με τα δημοσιεύματα και τις σχετικές διαρροές, και πιο «βαριά» πράγματα. Για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να χρεώσει την τραγωδία στο Μάτι με τους 102 νεκρούς, στη ΝΔ και πιο συγκεκριμένα στην τότε φυσική και επιχειρησιακή ηγεσία της ΕΛΑΣ και της Πυροσβεστικής. 

Το υπονοούμενο είναι εκπληκτικό : Ο πρωθυπουργός που ενέκρινε αυτές τις τοποθετήσεις και τις προαγωγές λίγους μήνες νωρίτερα από το Μάτι, θεωρεί ότι αυτές οι επιλογές του (οι δικές του επιλογές!) έδρασαν οργανωμένα και παρασκηνιακά εναντίον του και έκαψαν κόσμο και κοσμάκη στην Ανατολική Αττική για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση του!

Τελικά, στο Κάραβελ ο Τσίπρας, τι ντύθηκε μέσα στο Τριώδιο; Ανδρέας της ΠΑΣΟΚάρας ή Αλιέντε της Χιλής του 1973; Θεωρεί και το υποστηρίζει στα σοβαρά και δημόσια, πως, για παράδειγμα, η ηγεσία της ΕΛΑΣ, συγκεκριμένα ο αρχηγός του σώματος, Κωνσταντίνος Τσουβάλας, που σήμερα έχει ανταμειφθεί από την κυβέρνηση των α(χ)ρίστων του Κυριάκου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τη θέση γενικού γραμματέα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ότι ο Τσουβάλας, την «άκουσε», μικρός Πινοτσέτ της ελληνικής αστυνομίας; Ότι οι άνθρωποι στο Μάτι κάηκαν βάσει οργανωμένου σχεδίου για να πληγεί το κύρος της κυβέρνησης και να τερματιστεί η θητεία της; Αυτό υποστήριξε ο Τσίπρας στο Κάραβελ;

(παρένθεση: Τελικά από τη ΝΔ υπήρχαν καλές και κακές μεταγραφές στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-προθύμων – ο «Ρασπούτιν» πχ μάλλον ήταν καλή μεταγραφή, ο Τσουβάλας, ήταν, ως φαίνεται, κακή μεταγραφή, ήταν «παλτό»). 

Αν ο Τσίπρας, είχε τέτοιες υπόνοιες και πολύ περισσότερο αν έχει τέτοια στοιχεία, γιατί δεν καταφεύγει στη δικαιοσύνη; – είτε με «Ρασπούτιν» στο πλευρό του, είτε χωρίς «Ρασπούτιν» στο πλευρό του. Ή μήπως δεν εμπιστεύεται την ελλαδική δικαιοσύνη, την ώρα που κατά τα άλλα, υπερψήφισε την πρόεδρο του ΣτΕ, Κατερίνα Σακελλαροπούλου για την προεδρία της δημοκρατίας; - όντας και αυτή, δική του επιλογή, ως επικεφαλής του ανώτατου δικαστηρίου. 

Αν ο κρατικός μηχανισμός, σε οποιοδήποτε επίπεδο, βυσσοδομεί ενάντια στην κυβέρνηση, ποιος ο ρόλος της κυβέρνησης που δεν μπορεί και δεν θέλει να χαλιναγωγήσει και να ελέγξει αυτόν τον μηχανισμό; Για να το πω και με λέξεις, που πια καταλαβαίνουν όλοι οι εναπομείναντες τσιπριζαίοι, τελικά, τον κυβερνήσατε τον τόπο ή τα προηγούμενα χρόνια χτυπάγατε γροθιές σε πολυτελή, δρύινα γραφεία όπως ο κιουπκιοϊάρχης της Δεξιάς μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη και αναρωτιόσασταν ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο!; 

Αν τον κυβερνήσατε, (η απάντηση είναι θετική) τον κυβερνήσατε ως συνέχεια του μικροελλαδικού (παρα)κράτους και ως συνέπεια του τρίτου (κατάδικου σας!) μνημονίου. 

Ως συνέχεια και συνέπεια της γενικής σαπίλας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της εγκατάλειψης και προδοσίας του κόσμου της εργασίας. Ως διαχειριστές της πτώχευσης και συγκάτοικοι, ακόμη και στα υπουργικά έδρανα, με διάφορα παρακλάδια των προηγούμενων κυβερνήσεων, που κατά τα άλλα είχαν απαξιωθεί πλήρως το 2015, σε συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία του λαού (αυτό είχε αποδείξει το δημοψήφισμα) – είτε στο κράτος, είτε στη δικαιοσύνη, είτε στα ΜΜΕ και την τοξική επιχειρηματικότητα. 

Αν δεν τον κυβερνήσατε (μη γράφουμε αρλούμπες!) τότε πείτε μας σε έναν καλύτερο, αληθινότερο, ιστορικότερο και πληρέστερο απολογισμό των Δραγασάκη-Μπαλτά-Δρίτσα, ποιοι τον κυβέρνησαν. Ο «Ρασπούτιν», ο ΣΕΒ, η Τράπεζα της Ελλάδος, ο ερυθρόλευκος ολιγάρχης, ο μελανόλευκος βογιάρος, το ΣτΕ, η Ελντοράντο Γκολντ και η Κόσκο; 

Αν συνέβη (αποκλειστικά και μόνο) το δεύτερο, τότε είστε δυο φορές υπόλογοι και δυο φορές άχρηστοι σε σχέση με τους ά(χ)ριστους του Μητσοτάκη. Και άντε να βρείτε και να τυπώσετε, μαζικά, διαβατήρια με το όνομα Τριανταφυλλίδης για να εγκαταλείψετε τη χώρα. 

Γιατί στην πραγματικότητα συνέβη και το πρώτο, και το δεύτερο – ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε και εξουσίασε, συνθηκολογώντας με τους έξω και υποταγμένος στους μέσα, μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. 

Το δεύτερο σημείο που χρήζει προσοχής και σχολιασμού από την ΚΕ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι το αναμασημένο παραμύθι για τη διαπλοκή. 

Η διαπλοκή βγήκε ισχυρότερη από την εποχή του συγκυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους ΑΝΕΛ και διάφορους πρόθυμους χαμαιλέοντες της κυβέρνησης και της εξουσίας). 

Το αποδεικνύει η αλλαγή σκυτάλης στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ, στους τηλεοπτικούς σταθμούς και τις βασικές εφημερίδες(της…Κεντροαριστεράς, μάλιστα!), όπου χαλυβδώθηκε, μεταξύ άλλων και κυρίως, η επιρροή του ερυθρόλευκου ολιγάρχη και του μελανόλευκου βογιάρου στα δημόσια πράγματα. 

Αυτό είναι έργο ΣΥΡΙΖΑ – ήταν… δίκαιο, έγινε… πράξη και νόμιζαν πως έτσι θα καλόπιαναν τον ολιγάρχη και τον βογιάρο για να τους «παίξουν» στα τηλεπαράθυρα, ώστε να ξαναδούν δεύτερη, κυβερνητική περίοδο και «αδιατάρακτη» οκταετία, πάνω στις πλάτες των νέων ισχυρών του χρήματος, των ποδοσφαιρικών ομάδων, των ΜΜΕ και της πολιτικής και ψηφοθηρικής αλληλεπίδρασης στη χώρα. 

Την πάτησαν μεγαλοπρεπώς. 

Και στους συνταγματικά και πολιτειακά αγράμματους και αστοιχείωτους κουραδόμαγκες, δεν θα έπρεπε να φταίει κανένα ΕΣΡ και καμία προεδρία της Βουλής (αυτοί έκαναν άλλα λάθη) – ο νόμος Παππά επέτρεψε σε αυτούς τους εξαιρετικά τοξικούς και εξωφρενικά επικίνδυνους επιχειρηματίες να πάρουν στα χέρια τους, τηλεοπτικές συχνότητες και κανάλια, για να απειλούν, μεταξύ άλλων, σήμερα με οπαδικούς, εμφυλίους πολέμους και διάσπαση της μικράς και ανεντίμου Ελλάδος, με εικονικά ή πραγματικά σύνορα στα Τέμπη. 

Αν ο νόμος Παππά ήταν διαφορετικός, με ασφαλιστικές δικλείδες αποκλεισμού, με συνυπολογισμό των ποινικών και φορολογικών εκκρεμοτήτων όλων των εμπλεκομένων και ενδιαφερομένων, με γνήσια, νομικά άρτια εξοπλισμένη, διάθεση να διαλυθεί η διαπλοκή, παλιότερη και νεότερη, τότε και το ΕΣΡ θα εφάρμοζε άλλον νόμο, στη διανομή των καναλιών, μετά και τη γνωστή παρωδία του πρώτου διαγωνισμού, που κατέρρευσε (αναμενόμενα και συνταγματικότατα!) στο ΣτΕ. 

Αλλά, είπαμε, το θέμα με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-προθύμων δεν ήταν η… μάχη ενάντια στη διαπλοκή, αλλά η ανάδειξη νέας διαπλοκής, ακόμη και πιο βρώμικης και άθλιας, ως φιλικής προς τη συγκυβέρνηση. 

Τελικά τι μας έμεινε από τη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, στο πασοκικά εμβληματικό Κάραβελ;

Τα κροκοδείλια δάκρυα του εμπνευστή και καθοδηγητή και μεγάλου τιμονιέρη (ωχ! Τι γράφω!;) Αλέξη Τσίπρα πως τάχα όλα θα ήταν καλύτερα σε μια άλλη διάσταση και σε έναν άλλον κόσμο αν είχε τελικά πάρει την εξουσία, ο ίδιος (γιατί άλλο, κυβέρνηση και άλλο, εξουσία-άραγε, ο «Ρασπούτιν» και διάφοροι άλλοι όμοιοι, που είδαν και υπουργικό έδρανο, πού ανήκαν, στην κυβέρνηση ή την εξουσία;)… 

Από το καλοκαίρι του 2015 και την προδοσία του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έως τον Ιούλιο του 2019, την εξουσία είχε, το «ανόητο» ολόγραμμα του απαχθέντος σούπερ ήρωα της ελλαδικής πλέον σοσιαλδημοκρατίας, το οποίο προμήθευσε στη χώρα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. 

Είπαμε, έχει ανοίξει και το Τριώδιο και ο καθένας μπορεί να ντυθεί πρόεδρος καρνάβαλος και βασιλιάς κόμματος, ακόμη και προς τον έσχατο δρόμο του αυτοεξευτελισμού του.