Πορεία προς τις "πρόωρες" εκλογές;

Η στάση της ηγε­σί­ας της ευ­ρω­ζώ­νης και του Δ.Ν.Τ. απο­δει­κνύ­ει ότι αυτά τα κέ­ντρα εξου­σί­ας του διε­θνούς χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου δεν εν­δια­φέ­ρο­νται στοι­χειω­δώς για το ζή­τη­μα του πο­λι­τι­κού κό­στους εκ μέ­ρους των ίδιων των δια­χει­ρι­στών της πο­λι­τι­κής τους, των «δικών τους αν­θρώ­πων», και αι­σθά­νο­νται ότι έχουν τόση ισχύ ώστε να μπο­ρούν να κάμ­ψουν την πο­λι­τι­κή βού­λη­ση κάθε υπαρ­κτού ή επί­δο­ξου φορέα ή δια­χει­ρι­στή της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Συ­νε­πώς, δεν εν­δια­φέ­ρο­νται και ιδιαί­τε­ρα για την ταυ­τό­τη­τα του επί­δο­ξου δια­χει­ρι­στή. Ιδίως μά­λι­στα, στον βαθμό που δεν φαί­νε­ται σή­με­ρα η ανερ­χό­με­νη δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα – εν προ­κει­μέ­νω κυ­ρί­ως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- να θέτει ένα από­λυ­τα κα­θα­ρό δια­χω­ρι­στι­κό όριο όσον αφορά την πι­θα­νή παύση πλη­ρω­μών σε πε­ρί­πτω­ση εμπλο­κής της δια­πραγ­μά­τευ­σης, το εν­δε­χό­με­νο ρήξης και εξό­δου από την ευ­ρω­ζώ­νη και το εν­δε­χό­με­νο επα­να­κα­θο­ρι­σμού της διε­θνούς θέσης της χώρας.  

Το θρά­σος και η επι­θε­τι­κό­τη­τα του εγ­χώ­ριου κε­φα­λαί­ου και των διε­θνών κέ­ντρων εξου­σί­ας (όπως φαί­νε­ται και στην πε­ρί­πτω­ση/ στάση των φο­ρέ­ων της τρόι­κας αλλά και στην κα­τα­στρο­φι­κή κί­νη­ση του Χρη­μα­τι­στη­ρί­ου Αθη­νών) είναι ευ­θέ­ως ανά­λο­γο της χα­μη­λής κι­νη­μα­τι­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας στην Ελ­λά­δα αλλά και των διε­τών συ­στη­μα­τι­κά με­τριο­πα­θών πο­λι­τι­κών με­τα­το­πί­σε­ων καθώς και της σα­φούς έλ­λει­ψης ενός ικα­νο­ποι­η­τι­κού σχε­δί­ου αντί­στα­σης, στη­ριγ­μέ­νου στην κοι­νω­νι­κή υπο­στή­ρι­ξη, εκ μέ­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όσο πλη­σιά­ζου­με στην πι­θα­νό­τα­τη άνοδο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, τόσο η απου­σία όσο και η ανά­γκη ενός σχε­δί­ου αντί­στα­σης και αντί­δρα­σης γί­νε­ται όλο και πιο εμ­φα­νής.  

Από την άλλη πλευ­ρά, δεν είναι απο­λύ­τως απί­θα­νο- αν και απο­τε­λεί σο­βα­ρά μειο­ψη­φι­κή πι­θα­νό­τη­τα- το εν­δε­χό­με­νο να μπο­ρέ­σουν οι μνη­μο­νια­κοί να συ­γκε­ντρώ­σουν τους 180 βου­λευ­τές μέσα σε ένα κλίμα απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης, τρο­μο­κρα­τί­ας και πο­λύ­μορ­φων «δω­ρο­λη­ψιών» ή συ­ναλ­λα­γών. Το να παί­ζου­με όλα τα χαρ­τιά μας στο σαφώς πιο πι­θα­νό εν­δε­χό­με­νο των πρό­ω­ρων εκλο­γών θα ήταν μια τρα­γι­κά λα­θε­μέ­νη κί­νη­ση. Στην απευ­κταία πε­ρί­πτω­ση αυτήν, θα πρέ­πει να σχε­δια­σθεί ένας πιο μα­κρο­χρό­νιος και πα­ρα­τε­τα­μέ­νος αγώ­νας για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και να λη­φθεί με ικα­νο­ποι­η­τι­κό­τε­ρο τρόπο υπόψη ο αγνοη­μέ­νος σε ση­μα­ντι­κό βαθμό κι­νη­μα­τι­κός πα­ρά­γων.  

Επί­σης, το ζή­τη­μα της σύ­γκρου­σης με την ευ­ρω­ζώ­νη και της εν­δε­χό­με­νης ανα­γκαί­ας εξό­δου από αυτήν δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να τί­θε­ται μόνο από την σκο­πιά του τα­ξι­κού και ιμπε­ρια­λι­στι­κού αντι­πά­λου, καθώς είναι ευ­νό­η­το ότι θα πα­ρου­σιά­ζε­ται από αυ­τούς ως η «από­λυ­τη κα­τα­στρο­φή» και με αυτήν την έν­νοια θα προ­σθέ­τει ένα επι­χεί­ρη­μα στην τρο­μο­κρα­τι­κή φα­ρέ­τρα των εχθρών μας. Ακόμη και με την έν­νοια της χρή­σης «όλων των δυ­να­τών όπλων», όπως έγινε δεκτό από την συ­νε­δρια­κή από­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρέ­πει αυτό το θέμα να μπο­ρεί να επα­να­τε­θεί θε­τι­κά κατά την επι­κεί­με­νη προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο στον πο­λι­τι­κό διά­λο­γο . Αν θέ­λου­με τον λαό με το μέρος μας, πρέ­πει να μπο­ρού­με να λέμε και κά­ποιες σκλη­ρές αλή­θειες στον λαό.

ΕΚΛΟ­ΓΕΣ ΚΑΙ ΚΥ­ΒΕΡ­ΝΗ­ΣΗ ΧΩΡΙΣ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΗ ΑΝΟΔΟ ;  

Αρ­χί­ζει να πα­γιώ­νε­ται – ή ορ­θό­τε­ρα έχει υπο­στη­ρι­χθεί εδώ και και­ρό- η πε­ποί­θη­ση ότι η δη­μο­σκο­πι­κή εκλο­γι­κή μας άνο­δος σε συν­δυα­σμό με την έστω πα­θη­τι­κή συσ­σώ­ρευ­ση της απο­γο­ή­τευ­σης, τηςοργής και της από­γνω­σης στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία θα οδη­γή­σει σε μια με­γά­λη εκλο­γι­κή νίκη στις πι­θα­νόν άμεσα επι­κεί­με­νες βου­λευ­τι­κές εκλο­γές. Ότι αυτή η με­γά­λη εκλο­γι­κή νίκη, αν συν­δυα­σθεί και με τις κα­τάλ­λη­λες εσω­τε­ρι­κές συ­νερ­γα­σί­ες στα ψη­φο­δέλ­τιά μας, θα απο­τε­λέ­σει ένα κα­θο­ρι­στι­κό βήμα για την εφαρ­μο­γή της πο­λι­τι­κής μας.  

Ανε­ξάρ­τη­τα από το θέμα των συ­νερ­γα­σιών, το βήμα αυτό, της με­γά­λης εκλο­γι­κής νίκης, είναι μεν ανα­γκαίο αλλά όχι ικανό ή επαρ­κές- σε καμία πε­ρί­πτω­ση. Ναι μεν, και με δε­δο­μέ­νη την μη έντο­να δια­φαι­νό­με­νη δυ­να­τό­τη­τα εκλο­γι­κής ή πά­ντως κοι­νο­βου­λευ­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, και ιδίως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΚΚΕ, είναι πολύ ση­μα­ντι­κό να υπάρ­ξει κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην επό­με­νη Βουλή. Όμως, αυτή η πλειο­ψη­φία- η οποία μπο­ρεί να απε­μπλέ­ξει το κόμμα από το δύ­σβα­το και επι­κίν­δυ­νο σχέ­διο των προς τα «δεξιά» κοι­νο­βου­λευ­τι­κών συ­νερ­γα­σιών- πρέ­πει να δια­θέ­τει και μια ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή εσω­τε­ρι­κή συ­νε­κτι­κό­τη­τα, να μην είναι δη­λα­δή έρ­μαιο σε εκ­βια­σμούς ή σε επιρ­ρο­ές βου­λευ­τών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, προ­ερ­χό­με­νων από τον κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό χώρο και ανοι­χτών στην συ­νεν­νό­η­ση με δυ­νά­μεις αυτού του χώρου αλλά και αρ­νη­τι­κών στην πραγ­μα­το­ποί­η­ση ρι­ζο­σπα­στι­κών και αντι­μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών αλ­λα­γών.  

Υπό αυτήν την έν­νοια, η δια­μόρ­φω­ση των ψη­φο­δελ­τί­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ , ανε­ξάρ­τη­τα από την σύν­θε­ση σύμ­φω­να με τά­σεις ή από­ψεις εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρέ­πει να δια­λά­βει και του ζη­τή­μα­τος ποιά κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα συ­γκρο­τη­θεί στην επό­με­νη Βουλή, ποιά ποιο­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά θα έχει και αν θα πε­ρι­λά­βει άτομα προ­ερ­χό­με­να πρό­σφα­τα από τον μνη­μο­νια­κό χώρο και ιδιαί­τε­ρα από τον χώρο της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Κα­νέ­να σχέ­διο για τους 180/121 δεν πρέ­πει να αγνο­ή­σει αυτόν τον ση­μα­ντι­κό πα­ρά­γο­ντα, καθώς είτε το θέ­λου­με είτε όχι η επό­με­νη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα απο­βεί κε­ντρι­κό πεδίο έντο­νων πο­λι­τι­κών προ­βλη­μα­τι­σμών και πι­θα­νόν και της πο­λι­τι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής τα­ξι­κής πάλης.  

Επι­πλέ­ον, η πα­ρέμ­βα­ση στον κι­νη­μα­τι­κό πα­ρά­γο­ντα απο­κτά πια επεί­γο­ντα χα­ρα­κτή­ρα και χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Καμία δήθεν αντί­λη­ψη περί από­λυ­της αυ­το­νο­μί­ας του κοι­νω­νι­κού και του πο­λι­τι­κού επι­πέ­δου ή δήθεν προ­στα­σία της αυ­το­νο­μί­ας των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των δια της πα­ραί­τη­σης από την πα­ρέμ­βα­ση σε αυτά δεν ευ­στα­θεί πο­λι­τι­κά. Και μά­λι­στα μπο­ρεί να απο­βεί και κα­τα­στρο­φι­κή. Τόσο η ανα­γκαία πα­ρέμ­βα­σή μας στα δια­φαι­νό­με­να κι­νή­μα­τα νε­ο­λαί­ας κατά του κρα­τι­κού αυ­ταρ­χι­σμού όσο και σε υπαρ­κτές εστί­ες αντί­στα­σης στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, στα κι­νή­μα­τα πόλης, πε­ρι­βάλ­λο­ντος και προ­στα­σί­ας της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας ή στα κι­νή­μα­τα κατά των φόρων και της δή­μευ­σης της ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας οφεί­λει να ενι­σχυ­θεί και να πα­ρα­γά­γει πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Ας ση­μειω­θεί εδώ ότι η από­φα­ση για αποχή διαρ­κεί­ας στους δι­κη­γο­ρι­κούς συλ­λό­γους της χώρας δεί­χνει μια αύ­ξου­σααπο­στοί­χι­ση των πα­λαιών με­σαί­ων στρω­μά­των και των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών από τον κυ­βερ­νη­τι­κό και μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό χώρο, μια με­γά­λη ρωγμή στις συμ­μα­χί­ες της εξου­σί­ας και προς την κα­τεύ­θυν­ση της συμ­μα­χί­ας μι­σθω­τών και με­σαί­ων τά­ξε­ων, που επλή­γη­σαν από την κρίση.  

Οι ρωγ­μές αυτές απο­τε­λούν μια χρυσή ευ­και­ρία για πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση.   Ταυ­τό­χρο­να, οφεί­λου­με να επα­νε­νερ­γο­ποι­ή­σου­με τις ορ­γα­νώ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέσα σε αυτό το ρευ­στό και ανοι­χτό σε δυ­να­τό­τη­τες πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό. Και να δου­λέ­ψου­με, όσο υπάρ­χει και­ρός, για ένα πο­λι­τι­κό κί­νη­μα , συν­δε­ό­με­νο με τις πα­ρα­πά­νω αντι­στά­σεις, με σκοπό την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και την ώθηση της επό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης (ως κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς) προς την υλο­ποί­η­ση ενός αντι­μνη­μο­νια­κού και ρι­ζο­σπα­στι­κού κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Που μπο­ρεί να έχει ως πυ­ρή­να τις δε­σμεύ­σεις μας στην ΔΕΘ αλλά δεν θα πε­ριο­ρί­ζε­ται σε αυτές, θα ανοί­γει προς ένα σο­σια­λι­στι­κό με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα που θα ελέγ­ξει τις τρά­πε­ζες και τις επι­χει­ρή­σεις στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας, θα κα­ταρ­γή­σει τις βα­σι­κές μνη­μο­νια­κές ρυθ­μί­σεις, θα φέρει σε επαφή τα ερ­γα­τι­κά αι­τή­μα­τα με αυτά ενός κα­τε­στραμ­μέ­νου κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τος της μι­κρο­α­στι­κής και της αγρο­τι­κής τάξης και θα απο­κα­τα­στή­σει στοι­χειώ­δεις όψεις της δη­μο­κρα­τί­ας αλλά και ενός πο­λι­τι­κού εθνι­κού αυ­το­κα­θο­ρι­σμού, αυτού του αγα­θού που απλού­στε­ρα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται «εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία».

Η ΑΝΑ­ΓΚΑΙΑ ΚΑ­ΤΕΥ­ΘΥΝ­ΣΗ ΕΝΟΣ ΙΣΧΥ­ΡΟΥ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟΥ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΟΣ

Η προ­ο­πτι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς υπό τις γνω­στές εσω­τε­ρι­κές και διε­θνείς συν­θή­κες και υπό το παρόν πλαί­σιο απει­λών του διε­θνούς πα­ρά­γο­ντα απο­τε­λεί ένα αχαρ­το­γρά­φη­το και απρό­βλε­πτο τοπίο με άγνω­στες ακόμη πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­να­μι­κές . Υπό την επι­φύ­λα­ξη ή την εξαί­ρε­ση –που, όμως, θα προ­ϋ­πέ­θε­τε μια ισχυ­ρή επα­λη­θευ­σι­μό­τη­τα των θε­ω­ριών συ­νω­μο­σί­ας- ότι όλα τα ου­σιώ­δη ζη­τή­μα­τα θα είχαν ήδη επι­λυ­θεί ανά­με­σα στα εσω­τε­ρι­κά και διε­θνή κέ­ντρα εξου­σί­ας και στην ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.  

Το ανοι­χτό πεδίο συ­γκρού­σε­ων έχει ως απαι­τού­με­νο το άνοιγ­μα της κοι­νω­νι­κής δυ­να­μι­κής και η χα­λά­ρω­ση των πο­λι­τι­κών οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής κα­τα­στο­λής να συ­να­ντη­θεί με μια ισχυ­ρή πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση της σύ­μπα­σας Αρι­στε­ράς όχι μόνο ως φορέα κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας αλλά και-και πι­θα­νόν κυ­ρί­ως- ως πο­λι­τι­κό ηγε­μό­να της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης. Ακόμη, έχει ως απαι­τού­με­νο να ενι­σχυ­θεί με πραγ­μα­τι­κούς όρους η πίεση για ρι­ζο­σπα­στι­κά κρα­τι­κά μέτρα. Αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει μια λει­τουρ­γία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως πο­λι­τι­κού κόμ­μα­τος- ακόμη και υπό κυ­βερ­νη­τι­κές συν­θή­κες- μη κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νου και σε στρα­τη­γι­κή αυ­το­νο­μία και σχε­τι­κή εξω­τε­ρι­κό­τη­τα ως προς την κυ­βερ­νη­τι­κή λει­τουρ­γία και το αστι­κό κρά­τος συ­νο­λι­κό­τε­ρα. Όπως είχε εύ­στο­χα επι­ση­μά­νει ο Νίκος Που­λαν­τζάς στην εποχή του, το αρι­στε­ρό κυ­βερ­νη­τι­κό κόμμα οφεί­λει να συ­νε­χί­σει να είναι ένα κόμμα αγώνα ακόμη και σε συν­θή­κες μιας αμι­γούς αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης.  

Ένα κόμμα αγώνα και ακόμη και ορ­γά­νω­σης της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης σε φά­σεις όπου το κυ­βερ­νη­τι­κό κέ­ντρο κα­θί­στα­ται κέ­ντρο πιέ­σε­ων και τα­λα­ντεύ­σε­ων εκ μέ­ρους του κε­φα­λαί­ου και των διε­θνών κέ­ντρων εξου­σί­ας και ιμπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής εξάρ­τη­σης. Ένα κόμμα αγώνα, το οποίο μπο­ρεί να συ­ντί­θε­ται με τις λοι­πές δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και να εμπνέ­ει δομές αντιε­ξου­σί­ας απέ­να­ντι στις επί­ση­μες κρα­τι­κές και κυ­βερ­νη­τι­κές δομές. Το τρί­γω­νο των σχέ­σε­ων κρά­τος- κόμ­μα- κυ­βέρ­νη­ση,ένα τρί­γω­νο που υπήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κό σε όλα τα εγ­χει­ρή­μα­τα κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας της Αρι­στε­ράς , από τα Λαϊκά Μέ­τω­πα ως την Χιλή και από την Κυ­βέρ­νη­ση του Μι­τε­ράν ως την πρώτη τε­τρα­ε­τία του ΠΑΣΟΚ στην Ελ­λά­δα, δεν μπο­ρεί παρά να ξα­να­τε­θεί ως ζή­τη­μα, αν και όταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ νι­κή­σει στις επι­κεί­με­νες εκλο­γές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και ιδίως οι αρι­στε­ρές και ρι­ζο­σπα­στι­κές του τά­σεις, οφεί­λουν να είναι έτοι­μοι απέ­να­ντι σε αυτήν την ανα­διά­τα­ξη των πο­λι­τι­κών προ­βλη­μά­των.  

Υστε­ρό­γρα­φο. Μου προ­ξέ­νη­σε έντο­νη εντύ­πω­ση το γε­γο­νός ότι ο σαρ­κα­σμός εκ μέ­ρους μου στο προη­γού­με­νο κεί­με­νό μου ( «ποια αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­τη χού­ντα ;») στα κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και δήθεν διε­θνι­στι­κά φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα κα­τα­νο­ή­θη­κε από κά­ποιους ανα­γνώ­στες ως υιο­θέ­τη­ση εκ μέ­ρους μου αυτών των επι­χει­ρη­μά­των. Τρία τινά μπο­ρεί να συμ­βαί­νουν : είτε η αί­σθη­ση του χιού­μορ έχει υπο­χω­ρή­σει σο­βα­ρά στην ζο­φε­ρή κοι­νω­νία των μνη­μο­νί­ων είτε εγώ έκανα μια πολύ άρτια δια­τύ­πω­ση αυτών των επι­χει­ρη­μά­των , πράγ­μα που επό­με­να μπέρ­δε­ψε τους ανα­γνώ­στες, είτε, τέλος, έκανα «κακή λο­γο­τε­χνία». Ό,τι και να ίσχυ­σε από αυτά, δια­βε­βαιώ­νω ότι μο­να­δι­κός μου στό­χος ήταν και πα­ρα­μέ­νει η απο­δό­μη­ση των πε­ρι­γρα­φό­με­νων στο κεί­με­νο κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών επι­χει­ρη­μά­των.

*Ο Δη­μή­τρης Μπε­λα­ντής είναι μέλος της Κ.Ε του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ