Πραξικόπημα 2013-οδηγίες χρήσης

Στα 1969 ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Έντουαρντ Λούτβακ έγραψε το περίφημο βιβλίο του «Τεχνική του πραξικοπήματος», σχεδόν αντιγράφοντας την «Τέχνη του πραξικοπήματος» του Ιταλού φασίστα Κούρτσιο Μαλαπάρτε από το 1931. Σε αυτό περιέγραφε ως αναγκαίο πρώτο βήμα για την επιτυχή ευόδωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος την έγκαιρη κατάληψη των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών από τα στρατεύματα των στασιαστών και τον έλεγχο κάθε ροής πληροφόρησης. Αυτή τη συνταγή ακολούθησε στην Ελλάδα και ο μνημονιακός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και μάλιστα με καταιγιστική ταχύτητα.

Με τον ανατριχιαστικό λόγο του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου ότι «η ΕΡΤ θα σιγήσει τα μεσάνυχτα», η κυβέρνηση αναμετράται με περισσό τσαμπουκά με τον πολιτισμό και την Ιστορία της ελληνικής κοινωνίας. Η κίνηση Σαμαρά είχε και έχει πολλές διαστάσεις που συγκλίνουν μεταξύ τους.

-         Είναι μια κίνηση αποφασιστική στη διάλυση της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων κοινωνικών λειτουργιών -όπως ιδίως η πληροφόρηση- καθώς και στη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Αν αυτό το βήμα πετύχει και ιδίως μέσα από τη γνωστή προπαγάνδα περί «κηφήνων της ΕΡΤ» και του «παρασιτικού δημοσίου τομέα» και επιβληθεί, θα αρχίσουν εκατόμβες διαρκείς και επαναλαμβανόμενες σε όλο το μήκος και πλάτος του δημόσιου τομέα. Οι χιλιάδες απολύσεις θα γίνουν καθεστώς και θα είναι «κοινωνικά αυτονόητες». Το κοινωνικό κράτος θα καταστεί συνώνυμο της λούφας και της διαφθοράς.

-         Είναι μια κίνηση που επιζητεί, σε συνεργασία και με τα άθλια ιδιωτικά κανάλια, να ελέγξει σε οργουελική κλίμακα τη ροή της πληροφόρησης και να επιβάλει μια μονοσήμαντη και απολύτως νεοφιλελεύθερη παράσταση των πραγμάτων στην ελληνική κοινωνία. Να επιβάλει μια μορφή πληροφόρησης που θα καθαγιάζει το σφαγιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και τον έξαλλο κοινωνικό δαρβινισμό και αλληλοφάγωμα. Κάθε παραφωνία σε αυτή τη διαδικασία -ακόμη και τα περιορισμένα κεκτημένα της ΕΡΤ-  πρέπει να παταχθεί.

-         Είναι ένα μεγάλο δώρο στα ιδιωτικά μονοπωλιακά κανάλια για να μονοπωλήσουν -σε συνύπαρξη ίσως και με ένα κακέκτυπο δημόσιου φορέα- την πληροφόρηση αλλά και τα «απολύτως αναγκαία» δημόσια έργα.

-         Είναι μια τεράστια επίθεση στην αξία της δημόσιας τηλεόρασης και του δικαιώματος στην πολυφωνική και ποιοτική πληροφόρηση, αλλά και στο μεγάλο πολιτιστικό έργο που πραγματοποίησαν με σκληρή δουλειά οι άνθρωποι της ΕΡΤ μετά το 1974. Είναι φανερό ότι η «σκληρή» κυανόμαυρη Δεξιά του κ. Σαμαρά επιδιώκει να αφανίσει υπαρκτές όψεις της πολιτιστικής ηγεμονίας της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία, όπως αυτές σχηματίσθηκαν μεταπολιτευτικά σε συνδυασμό και με μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό το κοσμοείδωλο της ιδεολογικής ταξικής πάλης αλλά και της πολιτιστικής υπεροχής των αριστερών στην ελληνική κοινωνία, η Δεξιά θέλει όχι μόνο να το εξαλείψει για το μέλλον αλλά και να το σβήσει οργουελικά από την αφήγηση του παρελθόντος. Γνωστοί σύμβουλοι  του πρωθυπουργού θέλουν από καιρό να σβήσουν οι «μύθοι του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης». Να σβήσουν το στίγμα και την αποτύπωση του μοναδικού τομέα της ηγεμονίας μας μετά το 1974. Είναι ένα σοβαρό στοίχημα, ουσιαστικά ένα συμβόλαιο θανάτου.

-         Είναι μια μεγάλη πολιτική επίθεση στην ελληνική Αριστερά και ιδίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η κυβέρνηση πετύχει να εμπεδώσει τη διάλυση της ΕΡΤ στην κοινωνική συνείδηση, ανοίγει ο δρόμος για ένα κυανόμαυρο κοινωνικό μέτωπο -με πρασινοροζ αποχρώσεις- που θα ανασχέσει ίσως οριστικά την άνοδο της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία και θα σταθεροποιήσει ένα εμπεδωμένο πια νεοφιλελεύθερο κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης, όλο και λιγότερο κοινοβουλευτικό στην πραγματικότητα. Toκυανόμαυρο αυτό μπλοκ, παρά τον δηλωμένο εθνικισμό του, θα υπηρετήσει βολικά και τον ευρωζωνικό καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό. Ποιος θα μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς πια σε αυτήν τη χώρα;

-         Είναι μια κίνηση πυγμής που μετατοπίζει αποφασιστικά τις ισορροπίες στην κρατική διαχείριση υπέρ του Σαμαρά και των τυχόν ακροδεξιών συμμάχων του και σε βάρος των πρασινορόζ συμμάχων του, αλλά και υπέρ ενός όλο και πιο έκτακτου και ολοκληρωτικού καπιταλιστικού κρατικού μορφώματος. Το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το 73» αποτυπώνει αυτόν τον κίνδυνο να εδραιωθεί απολύτως μια ορισμένη κοινοβουλευτική δικτατορία, χωρίς να αγνοούμε πια πλήρως και το ενδεχόμενο μιας κανονικής στρατιωτικής δικτατορίας - με κοινοβουλευτικό μανδύα ή και χωρίς. Η απόσταση ανάμεσα στο κλείνουμε την ΕΡΤ εν μια νυχτί και στο σας προσφέρουμε δωρεάν κοινωνικές διακοπές στην άγονη γραμμή δεν είναι και τόσο αβυσσαλέα...

-         Είναι μια κίνηση όχι μόνο ακραία αντισυνταγματική αλλά -σε συνδυασμό και με τη διακοπή του σήματος του σταθμού 902 που θέλησε να καλύψει τη συνέχεια μετάδοσης της ΕΡΤ- και ένας προπομπός των περιορισμών στην ίδια την ελευθερία πολιτικού λόγου και οργάνωσης. Θυμηθείτε και τους περιορισμούς διαδηλώσεων του κ. Δενδια.

-         Η κίνηση Σαμαρά δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Η απάντησή μας ως Αριστεράς οφείλει να είναι καίρια και αποφασιστική. Να του αφαιρέσει την ισχυρή ως τώρα πρωτοβουλία των κινήσεων. Να του αποστερήσει την κοινωνική συναίνεση. Να οξύνει τις αντιφάσεις του κυβερνητικού στρατοπέδου και να ωθήσει την κυβέρνηση  Σαμαρά στην άμεση πτώση και στην προκήρυξη εκλογών με όρους ευνοϊκούς για την Αριστερά. Το μειονέκτημα μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία. Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός δεν θα περάσει.

Το πρώτο σημείο πάληςμπορεί να είναι η διατήρηση της κατάληψης της ΕΡΤ και η μετατροπή της σε κέντρο κοινωνικού και πολιτικού αγώνα και διαβούλευσης και συντονισμού των εργατικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η ανυποχώρητη υπεράσπιση του χώρου της ΕΡΤ μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ακόμη και για ένα -αναίμακτο ελπίζουμε- «Πολυτεχνείο» του καιρού μας.      

Το δεύτερο σημείο πάληςμπορεί να είναι η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα για να προωθήσουν ενημερωτικά και προτρεπτικά το μήνυμα του ανένδοτου πια αγώνα για τη νίκη των εργαζομένων και την πτώση της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά υπό την πίεση των κοινωνικών αγώνων και κινηματικών πρωτοβουλιών.

Το τρίτο σημείο πάληςμπορεί να είναι ένα πλατύ κάλεσμα για την ενότητα της Αριστεράς ενάντια στην εκτροπή που προωθεί η μνημονιακη κυβέρνηση και για την ανάληψη κοινών πολιτικών πρωτοβουλιών. Είναι σαφές ότι η κατάσταση που ζούμε έφερε πιο κοντά τους αγωνιστές και αγωνίστριες, τον κόσμο της Αριστεράς. Ας φέρει κοντά και τις ηγεσίες τους.

Το τέταρτο σημείο πάληςπρέπει να είναι ο συντονισμός από το πρωί της Τετάρτης των πρωτοβαθμίων σωματείων και των ομοσπονδιών για μαζικές πολιτικές απεργίες κατά του πραξικοπήματος της Τρίτης. Επίσης, η συστηματική δουλειά για να  προχωρήσει η λογική της πανελλαδικής πολιτικής απεργίας από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και σε βάρος των συνδικαλιστικών τους γραφειοκρατιών και να έχει την μέγιστη χρονική διάρκεια. Επίσης, πρέπει να σκεφθούμε αν η απεργία στο χώρο των ΜΜΕ πρέπει να καλύψει και τα ηλεκτρονικά μέσα, πράγμα που μπορεί να ενισχύσει το κενό ενημέρωσης και την omertaπου επιζητεί ο κ. Σαμαράς.

Το πέμπτο σημείο πάλης αφορά τον αναγκαία πρωταγωνιστικό και όχι απαθή και αμέτοχο χαρακτήρα των οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη διαδικασία με πρωτοβουλία της ηγεσίας του - όλων των απόψεων περιλαμβανομένων. Δεν μπορεί να ξανα-ακουσθεί και να γίνει αποδεκτό το επιχείρημα «Το κίνημα από μόνο του προχωρά – εμείς το υποστηρίζουμε» αλλά το κόμμα οφείλει να έχει ενοποιητικό και καθοδηγητικό ρόλο, πράγμα απολύτως διάφορο από το χειραγωγητικό ρόλο. Eδώ ας σημειωθεί ότι ακόμη και απλοί δημοκράτες που πίστευαν και πιστεύουν στο δημιουργικό και πολυφωνικό ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφώνου  μπορεί να μη στηρίξουν τον Σαμαρά.

Το έκτο σημείο πάληςείναι η πλέρια κοινοβουλευτική στήριξη αυτής της προσπάθειας από τους βουλευτές μας. Είναι αρκετά λογική η σκέψη να υποβληθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ -ενόψει και των ρηγμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού- μια πρόταση μορφής κατά του πραξικοπήματος της κυβέρνησης Σαμαρά. Η κίνηση αυτή είτε θα οξύνει τις αντιθέσεις και θα ανατρέψει την κυβέρνηση είτε θα απαξιώσει βαθιά και αναντίστρεπτα την πολιτική των ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και θα βοηθήσει στη διαγραφή τους από το πολιτικό προσκήνιο με τη μετατόπιση των δυνάμεών τους προς τα αριστερά.

Το έβδομο σημείο πάληςαφορά τη ανάληψη μιας μεγάλης πολιτικής ευθύνης και μιας πολιτικο-οργανωτικής δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ για να μη χαθεί και αυτή η μάχη. Η κατανόηση δηλαδή του στρατηγικού της χαρακτήρα και η δημιουργία ενός κεντρικού κινηματικού κέντρου.  Αν χάσουμε, μέρος των αριστερών ψηφοφόρων θα χαθεί στη κατάθλιψη και την απάθεια, ενώ σημαντικό τμήμα των δεξιών και κεντρώων ψηφοφόρων θα διαλέξει το ισχυρό και νικηφόρο κυανόμαυρο στρατόπεδο - πάντοτε με πρασινορόζ αποχρώσεις.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να συμπυκνώσουν το διάχυτο θυμό, να μετατρέψουν τα ρυάκια σε ορμητικό ποταμό και ρωμαλέο κίνημα και να οδηγήσουν στην κοινωνική σάρωση της μνημονιακής κυβέρνησης. Δεν θα έχουμε πολλές ακόμη ευκαιρίες, πόσο μάλλον που μετά την αποτυχία της ΟΛΜΕ δεσμευτήκαμε ως κόμμα να μετατρέψουμε τον επόμενο μεγάλο αγώνα σε πολιτική απεργία, πολιτική σύγκρουση. Αν όχι τώρα, πότε; Kαι αν όχι εμείς, ποιοι;