Προς τον οριστικό εγκλωβισμό;

Ση­μαί­νει ότι έχου­με πε­ρά­σει ένα κα­τώ­φλι έχει πλέον δια­σχι­σθεί στην εξέ­λι­ξη της ελ­λη­νι­κής κρί­σης, και, αυτό, για μια σειρά λό­γους.
 

Ενα κα­θο­δι­κό σπι­ράλ υπο­χώ­ρη­σης
 

Το άρθρο αυτό επι­κυ­ρώ­νει με επί­ση­μο τρόπο και για πρώτη φορά, ακόμη και για το εγ­χώ­ριο κοινό, το σύ­νο­λο των πα­ρα­χω­ρή­σε­ων που η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει ήδη απο­δε­χθεί κατά την διάρ­κεια των πε­ρί­φη­μων «δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων» - τα ει­σα­γω­γι­κά εδώ ση­μαί­νουν ότι το νόημά τους, σύμ­φω­να με όλες τις εν­δεί­ξεις, συ­νί­στα­ται στην υπο­κα­τά­στα­ση τους από την επι­βο­λή της θέ­λη­σης του ισχυ­ρό­τε­ρου. Και ο κα­τά­λο­γος αυτών των πα­ρα­χω­ρή­σε­ων είναι εντυ­πω­σια­κός: στό­χος αυ­ξα­νό­με­νων ανά έτος δη­μο­σιο­νο­μι­κών πλε­ο­να­σμά­των, σιω­πη­ρή εγκα­τά­λει­ψη της διεκ­δί­κη­σης της δια­γρα­φής του χρέ­ους (που δεν ανα­φέ­ρε­ται καν στο κεί­με­νο), αύ­ξη­ση του ΦΠΑ, ανα­βο­λή για ένα απροσ­διό­ρι­στο μέλ­λον (και με ασα­φείς όρους) της αύ­ξη­σης του κα­τώ­τα­του μι­σθού και της επα­να­φο­ράς των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, με­ταρ­ρυθ­μί­σεις του ασφα­λι­στι­κού με σκοπό την μεί­ω­ση του κό­στους, δια­τή­ρη­ση του ΕΝΦΙΑ και του κα­θε­στώ­τος φο­ρο­λο­γι­κής κα­τα­λή­στευ­σης της τε­λευ­ταί­ας πε­ντα­ε­τί­ας. 

Σε αυτά πρέ­πει να προ­στε­θεί ένα εξαι­ρε­τι­κά ου­σιώ­δες ση­μείο: όπως ανα­φέ­ρει η ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή του κει­μέ­νου, η «ενί­σχυ­ση της ανε­ξαρ­τη­σί­ας» ορι­σμέ­νων δη­μό­σιων αρχών δεν αφορά μόνο την ΕΛ­ΣΤΑΤ αλλά πριν απ’ό­λα την Γραμ­μα­τεία δη­μο­σί­ων εσό­δων. Αυτό ση­μαί­νει ότι η καρ­διά του κρα­τι­κού οι­κο­νο­μι­κού μη­χα­νι­σμού φεύ­γει από τον έλεγ­χο των εκλεγ­μέ­νων κυ­βερ­νή­σε­ων και λει­τουρ­γεί, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, υπό την άμεση επι­τή­ρη­ση των θε­σμών της ΕΕ, όπως εξ’άλ­λου ήδη συμ­βαί­νει και όπως μαρ­τυ­ρεί η πα­ρα­μο­νή στη θέση της της Κα­τε­ρί­νας Σαβ­βαϊ­δου.

«Χα­λα­ρό» ένα­ντι «σκλη­ρού» Μνη­μό­νιου;
 

Ας εί­μα­στε σα­φείς: κα­τ’αρ­χήν, οι υπο­χω­ρή­σεις αυτές, τις οποί­ες ο Αλέ­ξης Τσί­πρας επι­ση­μο­ποιεί για πρώτη φορά, δεν συ­ζη­τή­θη­καν ποτέ ανοι­χτά δη­μό­σια, ούτε στον Σύ­ρι­ζα, ούτε στη Βουλή, ούτε καν εντός της κυ­βέρ­νη­σης - με την έν­νοια μιας συλ­λο­γι­κής από­φα­σης για την οποία οι πο­λί­τες τη­ρή­θη­καν ενή­με­ροι. Απλά ανα­κοι­νώ­νο­νται, , αφού μα­γει­ρεύ­τη­καν στην πιο πλήρη αδια­φά­νεια των «δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων» με τους «θε­σμούς» και τους ηγέ­τες της ΕΕ.

Κατά δεύ­τε­ρον, στο κεί­με­νο αυτό, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας δεν με­τα­φέ­ρει στο γαλ­λό­φω­νο και διε­θνές κοινό στο οποίο απευ­θύ­νε­ται αυτά που είχε ο ίδιος κα­τ’ε­πα­νά­λη­ψη δη­λώ­σει, ότι δη­λα­δή από τον Φε­βρουά­ριο και μετά η Ελ­λά­δα είναι θύμα ενός διαρ­κούς εκ­βια­σμού ρευ­στό­τη­τας από την πλευ­ρά ΕΚΤ – η «θη­λειά στο λαιμό» όπως την χα­ρα­κτή­ρι­σε σε προη­γού­με­νη συ­νέ­ντευ­ξή του στο Der Spiegel. Ανα­φέ­ρε­ται μόνο η δια­κο­πή κα­τα­βο­λής των δα­νεια­κών δό­σε­ων, που ανά­γκα­σε την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να ανα­λά­βει την πλη­ρω­μή του χρέ­ους απο­κλει­στι­κά από δι­κούς της πό­ρους και που οδή­γη­σε στην ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση των άδειων τα­μεί­ων και του «σκου­πί­σμα­τος» κάθε ρευ­στού δη­μό­σιου ορ­γα­νι­σμού. Η απο­σιώ­πη­ση αυτού του κρί­σι­μου στοι­χεί­ου του στε­ρεί όμως το μεί­ζον επι­χεί­ρη­μα που θα είχε απο­κα­λύ­ψει στη διε­θνή κοινή γνώμη την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των εκ­βια­στι­κών ενερ­γειών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Βέ­βαια κάτι τέ­τοιο θα είχε ταυ­τό­χρο­να οδη­γή­σει στην πα­ρα­δο­χή της απο­δυ­νά­μω­σης της θέσης της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και στην ανα­γνώ­ρι­ση του «επώ­δυ­νου», όπως τον χα­ρα­κτή­ρι­σε η κε­ντρι­κή επι­τρο­πή του Σύ­ρι­ζα, χα­ρα­κτή­ρα της συμ­φω­νί­ας της 20ης Φε­βρουα­ρί­ου την οποία παρ΄όλα αυτά συ­νε­χί­ζει να επι­κα­λεί­ται.

Τρί­τον, είναι ξε­κά­θα­ρο ότι, όπως κι αν το δούμε, το πλαί­σιο που θέτει σε αυτό το κεί­με­νο ο πρω­θυ­πουρ­γός είναι αυτό μιας, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, ένα πλαί­σιο «χα­λά­ρω­σης» της λι­τό­τη­τας και σε καμία πε­ρί­πτω­ση αυτό μιας ρήξης. Το οι­κο­δό­μη­μα των μνη­μο­νί­ων δια­τη­ρεί­ται ου­σια­στι­κά ανέ­πα­φο, ελα­φρά στρογ­γυ­λε­μέ­νο στα άκρα. Αντί­θε­τα, ελά­χι­στα πα­ρα­μέ­νουν από το «Πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης» που, ας μην το ξε­χνά­με, είχε πα­ρου­σια­στεί ως μί­νι­μουμ πρό­γραμ­μα, εφαρ­μο­στέο άμεσα και «εκτός δια­πραγ­μά­τευ­σης», σε αντί­θε­ση με την δα­νεια­κή σύμ­βα­ση για την οποία είχε επι­λε­γεί η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή οδός. Όπως φαί­νε­ται όμως ακόμη και οι τέσ­σε­ρις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» που ο ίδιος ο Αλέ­ξης Τσί­πρας είχε θέσει στις 16 Απρι­λί­ου σε επί­ση­μη δή­λω­ση στο πρα­κτο­ρείο Reuters (ασφα­λι­στι­κό, ΦΠΑ, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και ερ­γα­σια­κά) έχουν ΟΛΕΣ, σε μι­κρό­τε­ρο ή με­γα­λύ­τε­ρο βαθμό, πα­ρα­βια­στεί. Σε ότι αφορά ει­δι­κά τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις υπάρ­χει πλή­ρης ανα­τρο­πή τόσο του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης όσο και της συ­νε­δρια­κής από­φα­σης του Σύ­ρι­ζα.

Υστε­ρα από όλα μπο­ρού­με δι­καί­ως να ανα­ρω­τη­θού­με γιατί πα­ρα­μέ­νει η εμπλο­κή στις «δια­πραγ­μα­τεύ­σεις» και γιατί σ’αυ­τό το άρθρο ο πρω­θυ­πουρ­γός κα­τα­φεύ­γει στη δρα­μα­το­ποί­η­ση, όπως δεί­χνουν η κα­τα­λη­κτι­κή φράση του άρ­θρου («Για ποιόν χτυπά η κα­μπά­να;») και ορι­σμέ­νες δια­τυ­πώ­σεις του; Ο λόγος έγκει­ται ότι οι «Θε­σμοί» δεν αρ­κού­νται στη δια­χεί­ρι­ση του υπάρ­χο­ντος μνη­μο­νια­κού πλαι­σί­ου. Επι­διώ­κουν μια βε­βα­ρυ­μέ­νη εκ­δο­χή ενός νέου «πα­κέ­του» μέ­τρων λι­τό­τη­τας, με μειώ­σεις συ­ντά­ξε­ων και πε­ραι­τέ­ρω απο­ρύθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και με προ­φα­νή στόχο την διά­λυ­ση του Σύ­ρι­ζα.
 

Σε αυτά ο πρω­θυ­πουρ­γός απα­ντά ρί­χνο­ντας πίσω τη μπάλα: «εσείς είστε που επι­ζη­τά­τε την ρήξη, όχι εγώ. Από την πλευ­ρά μου, όπως βλέ­πε­τε, είμαι έτοι­μος να δια­χει­ρι­στώ την λι­τό­τη­τα και να με­τα­θέ­σω την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος για το οποίο εκλέ­χτη­κα. Αυτό όμως που επί πλέον μου ζη­τά­τε είναι να υπερ­βώ και αυτά ακόμη που εί­χα­τε ζη­τή­σει από τον Σα­μα­ρά». Και, στο ση­μείο αυτό, επι­σεί­ει το φάσμα της «διαί­ρε­σης της Ευ­ρώ­πης» και καλεί τους «Εταί­ρους» να σε­βα­στούν τις «αξίες» της. Λες και ο εντα­φια­σμός των δε­σμεύ­σε­ων του Συ­ρι­ζα πέντε μόλις μήνες μετά την εκλο­γι­κή του νίκη του να απο­τε­λού­σε απο­δε­κτή θυσία για την προ­στα­σία της «ενό­τη­τας» της Ευ­ρώ­πης. Ωσάν η απο­δο­χή του προ­τει­νό­με­νου πλαί­σιου συμ­φω­νί­ας να απο­τε­λού­σε ένα βήμα προς την «Ευ­ρώ­πη της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της ισό­τη­τας και της δη­μο­κρα­τί­ας» την οποία επι­κα­λεί­ται, και που δεν είναι παρά κού­φια λόγια και που σπά­νια ήχη­σαν με τόσο μα­κά­βριο τρόπο.
 

Υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή!
 

Χωρίς να θέ­λου­με να παί­ξου­με τους προ­φή­τες δει­νών που πα­ρα­μέ­νουν απο­λύ­τως απο­τρέ­ψι­μα δεν μπο­ρού­με παρά να δια­πι­στώ­σου­με τα εξής:
 

1. Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει μπει σε ένα κα­θο­δι­κό σπι­ράλ ανα­δι­πλώ­σε­ων όπου η μια πα­ρα­χώ­ρη­ση οδη­γεί στην επό­με­νη και, μετά την πα­ρα­βί­α­ση των προ μηνός ανα­κοι­νω­θέ­ντων ελά­χι­στων «κόκ­κι­νων γραμ­μών» δεν υπάρ­χει κα­τ’αρ­χήν κα­νέ­νας λόγος να πι­στέ­ψου­με ότι αυτή θα στα­μα­τή­σει όσο δια­τη­ρεί­ται το ίδιο βα­σι­κό πο­λι­τι­κό σκε­πτι­κό.
 

2. Όλα αυτά ήταν απο­λύ­τως προ­βλέ­ψι­μα εφό­σον δεν είχε προ­ε­τοι­μα­στεί και υιο­θε­τη­θεί μια γραμ­μή σύ­γκρου­σης όπως προ­τεί­νει εδώ και καιρό ένα με­γά­λο τμήμα του Σύ­ρι­ζα, για την ακρί­βεια κάτι λι­γό­τε­ρο από το μισό αν πά­ρου­με υπ’ό­ψη τις ψη­φο­φο­ρί­ες των τε­λευ­ταί­ων συ­νε­δριά­σε­ων της κε­ντρι­κής επι­τρο­πής.
 

3. Ότι, προ­φα­νέ­στα­τα, το να επι­μέ­νει κα­νείς, μετά από όλ’αυ­τά, να ανα­φέ­ρε­ται σε ρήξη με την λι­τό­τη­τα και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές εντός του ση­με­ρι­νού ευ­ρω­παϊ­κού πλαι­σί­ου δεν μπο­ρεί παρά να απο­τε­λεί έν­δει­ξη είτε ασυ­νει­δη­σί­ας ή εθε­λο­τυ­φλί­ας.

Σε καμ­μία πε­ρί­πτω­ση δεν απο­τε­λεί μο­νό­δρο­μο η υπο­χώ­ρη­ση και, προ­ο­πτι­κά, η συν­θη­κο­λό­γη­ση στους εκ­βια­σμούς των Ευ­ρω­παί­ων.
 

Οι βα­σι­κοί κόμ­βοι μιας δια­φο­ρε­τι­κής πο­ρεί­ας τέ­θη­καν από το κεί­με­νο που κα­τέ­θε­σαν εννέα μέλη της κε­ντρι­κής επι­τρο­πής του Σύ­ρι­ζα και που έλαβε 44% των πα­ρό­ντων στην ψη­φο­φο­ρία.
 

• Αντε­πί­θε­ση με ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο που θα στη­ρί­ζε­ται στις προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τις κυ­βερ­νη­τι­κές προ­γραμ­μα­τι­κές εξαγ­γε­λί­ες
• Αμεση εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών με κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο και υιο­θέ­τη­ση πα­ρα­γω­γι­κών, ανα­πτυ­ξια­κών και κοι­νω­νι­κών κρι­τη­ρί­ων.
• Ου­σια­στι­κή φο­ρο­λό­γη­ση του με­γά­λου πλού­του, των με­γά­λων πε­ριου­σιών, των πολύ με­γά­λων ει­σο­δη­μά­των και της υψη­λής κερ­δο­φο­ρί­ας των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων.
• Αμεση και πλή­ρης επα­να­φο­ρά, κα­το­χύ­ρω­ση και τή­ρη­ση στην πράξη, των ερ­γα­σια­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας.
   

Αμεση προ­τε­ραιό­τη­τα για την κυ­βέρ­νη­ση, αντι­μέ­τω­πη με την συ­νε­χι­ζό­με­νη εκ­βια­στι­κή τα­κτι­κή των δα­νει­στών, απο­τε­λεί η μη-πλη­ρω­μή της επό­με­νης δόσης του ΔΝΤ. Ας απα­ντη­θεί επι­τέ­λους η προ­πα­γάν­δα των κυ­ρί­αρ­χων κύ­κλων που κα­τα­τρο­μο­κρα­τούν το λαό με την από­λυ­τη κα­τα­στρο­φή που, υπο­τί­θε­ται, θα επι­φέ­ρουν η δια­κο­πή απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους και η εν­δε­χό­με­νη έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη!π

Η με­γα­λύ­τε­ρη κα­τα­στρο­φή για τη χώρα είναι η επι­βο­λή νέου μνη­μο­νί­ου, εκεί­νης ή της άλλης μορ­φής και η πα­ρά­τα­ση της εφαρ­μο­γής των προη­γού­με­νων. Ο Σύ­ρι­ζα εκλέ­χτη­κε ακρι­βώς για να απο­τρέ­ψει αυτήν την εξέ­λι­ξη.
 

Πάση θυσία, ή όπως έλεγε ο αμε­ρι­κά­νος Αφρο­α­με­ρι­κα­νός μα­χη­τής Μάλ­κομ Χ «με κάθε ανα­γκαίο μέσο».

Μια πρώτη εκ­δο­χή αυτού του κει­μέ­νου αναρ­τή­θη­κε στην  γαλ­λι­κή ιστο­σε­λί­δαtlaxcala-int.org / σε με­τά­φρα­ση στα ελ­λη­νι­κά της Christine Cooreman.