Μετά από ένα χρόνο γενοκτονικού πολέµου, καταστροφής της Γάζας, επιθέσεων στη Δυτική Όχθη και στο φόντο των σηµερινών χτυπηµάτων στο Λίβανο, µόνο όποιος ακόµα εθελοτυφλεί δεν µπορεί να συµφωνήσει µε την τοποθέτηση του Ταρίκ Αλί την εποµένη της 7ης Οκτώβρη του 2023, που αποτελεί µια στάση αρχής για να κρίνει κανείς κάθε «επεισόδιο» στη µακρά ιστορία του Παλαιστινιακού: «Δεν υπάρχει καµιά ηθική, πολιτική ή στρατιωτική ισοδυναµία ανάµεσα στις δύο πλευρές».
Σε αυτή την εφηµερίδα και στο Rproject.gr έχουµε γράψει πολλά για τις βαθύτερες αιτίες που οδηγούσαν στην 7η Οκτώβρη µε µαθηµατική ακρίβεια. Με αφορµή τη συµπλήρωση ενός χρόνου, που αναµφίβολα θα αναθερµάνει τη σιωνιστική προπαγάνδα και τις µιντιακές επιθέσεις στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και όσους/όσες την υποστηρίζουν, αυτό το άρθρο υπενθυµίζει τι ήταν η Επιχείρηση «Πληµµύρα της Αλ Άκσα» κι επιχειρεί µια πρώτη/προσωρινή πολιτική αποτίµηση της 7ης Οκτώβρη και όσων έβαλε σε κίνηση.
Ανταλλαγή αιχµαλώτων
Η 7η Οκτώβρη ήταν καταρχήν µια φιλόδοξη προσπάθεια να διεκδικηθεί µια µαζική ανταλλαγή αιχµαλώτων. Χιλιάδες αγωνιστές κι αγωνίστριες αργοπεθαίνουν στα Ισραηλινά κελιά, ενώ ανάµεσά τους υπάρχουν πολλοί βετεράνοι αγωνιστές της Δυτικής Όχθης, µε τις ικανότητες και το πολιτικό κύρος να στελεχώσουν την παλαιστινιακή αντίσταση και εκεί. Το 2011, το Ισραήλ είχε δεχτεί να απελευθερώσει εκατοντάδες Παλαιστίνιους για να εξασφαλίσει την επιστροφή του λοχία Γκιλάντ Σαλίτ. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις έλπιζαν ότι ένας µεγάλος αριθµός ισραηλινών αιχµαλώτων θα πίεζε προς µια ιστορικής κλίµακας απελευθέρωση συναγωνιστών και συντρόφων τους. Η αρπαγή οµήρων/αιχµαλώτων είχε κι έναν άλλο υπολογισµό. Γνωρίζοντας ότι στη σιωνιστική κοινωνία (και στις συµµαχικές µε το Ισραήλ κυβερνήσεις) ενδιαφέρονται µόνο για τις Ισραηλινές ζωές, οι παλαιστινιακές ηγεσίες στη Γάζα εκτιµούσαν ότι οι αιχµάλωτοι αποτελούν το µόνο διαπραγµατευτικό χαρτί στην προσπάθεια να διεκδικήσουν την άρση ή τη χαλάρωση του αποκλεισµού της Γάζας, όπως και ο µοναδικός λόγος που θα µπορούσε να επιβάλει µια «αυτοσυγκράτηση» στην (αναµενόµενη) σκληρή απάντηση Ισραηλινού Στρατού.
Αυτή η σηµασία των οµήρων/αιχµαλώτων αποτελεί ίσως το ισχυρότερο τεκµήριο υπέρ του ισχυρισµού της ηγεσίας της Χαµάς ότι οι φόνοι αµάχων δεν περιλαµβάνονταν στο σχεδιασµό της επίθεσης. Ασφαλώς υπήρξαν εκτελέσεις Ισραηλινών αµάχων που έχουν αποδειχθεί, στη διάρκεια αυτού που η Χαµάς έχει περιγράψει (στο «Η Δική µας Αφήγηση») ως «ταχύτατη κατάρρευση του Ισραηλινού στρατιωτικού συστήµατος ασφαλείας και χάους που προκλήθηκε στις συνοριακές µε τη Γάζα περιοχές». Δεν µας ενδιαφέρει να «ωραιοποιήσουµε» γεγονότα. Όµως έχει µια αξία η απάντηση στην προπαγανδιστική καταιγίδα, που θέλησε να παρουσιάσει την «Πληµµύρα του Αλ Άκσα», ως τυφλή τροµοκρατική επίθεση χωρίς πολιτικό/στρατιωτικό στόχο πέρα από τις «σφαγές αµάχων». Από τις πρώτες µέρες υπήρχαν ερωτήµατα γύρω από τις συνθήκες αρκετών θανάτων, ιδιαίτερα όσον αφορά τα διασταυρούµενα πυρά µετά την αντεπίθεση των IDF για την ανακατάληψη των (επ)οικισµών, που περιλάµβανε τανκς και ελικόπτερα. Πλέον έγινε γνωστό ότι οι IDF ενεργοποίησαν σε µαζική κλίµακα το «Δόγµα Χάνιµπαλ» (βλ. και σελ. 18) µε τη ρητή εντολή: «Ούτε ένα όχηµα δεν πρέπει να επιστρέψει στη Γάζα». Όµως οι πιο παταγώδεις διαψεύσεις αφορούν τις ιστορίες τρόµου, για αποκεφαλισµούς, για µωρά σε φούρνους, για µαζικούς βιασµούς, για ακραία «σπλάτερ» ιστορίες µε ανατριχιαστικές λεπτοµέρειες. Αυτά είχαν ως πηγή την ΜΚΟ στην οποία ανέθεσε η ισραηλινή κυβέρνηση την περισυλλογή θυµάτων, την «Ζάκα», µια υπερ-ορθόδοξη οργάνωση η οποία εξαρτάται από εθελοντικές δωρεές και από κρατική βοήθεια και η οποία σύµφωνα µε Ισραηλινά ΜΜΕ, κατασκεύασε πολλά ψευδή στοιχεία, τα πιο «αποκρουστικά», δηµιουργώντας ένα κλίµα που της εξασφάλισε έτσι µια κατακόρυφη αύξηση των ατοµικών δωρεών, όπως και γενναία κρατική βοήθεια, για να στηριχθεί το «έργο» της. Αυτή η οργάνωση λειτούργησε ως βασική πηγή των διεθνών ΜΜΕ τις µέρες µετά την 7η Οκτώβρη. Σήµερα η ερευνητική δηµοσιογραφία έχει διαψεύσει όλους τους πιο «αποκρουστικούς» ισχυρισµούς της. Αλλά ενώ οι αρχικοί ισχυρισµοί της γίνονταν σε ζωντανή σύνδεση και σε πρωτοσέλιδα, οι ανασκευές του Ισραηλινού Τύπου περνάνε στα ψιλά των σάιτ και των εφηµερίδων…
Πολιτικοστρατιωτική απάντηση
Όµως η 7η Οκτώβρη δεν ήταν µόνο µια επιχείρηση αρπαγής κι ανταλλαγής αιχµαλώτων. Ήταν επίσης µια στρατιωτική επίθεση στη Μεραρχία της Γάζας, δηλαδή τη δύναµη που επιβάλει κι επιτηρεί τον βάρβαρο αποκλεισµό της µικρής λωρίδας γης -και µάλιστα επιτυχηµένη, ταπεινώνοντας τον πολυδιαφηµισµένο Ισραηλινό Στρατό. Ήταν µια επίθεση σε εγκαταστάσεις της Σιν Μπετ, µε στόχο την απόσπαση πολύτιµου υλικού για τις πληροφορίες που διαθέτει το σιωνιστικό κράτος.
Πολιτικά-συµβολικά, ήταν η µεταφορά του πολέµου στα εδάφη που αρπάχθηκαν το 1948, από τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων που τότε διώχθηκαν από αυτά και κατέληξαν στα προσφυγικά στρατόπεδα της Γάζας. Ήταν το γκρέµισµα του µισητού φράχτη, µπροστά στον οποίο µάτωναν οι διαδηλωτές που επιχειρούσαν να τον προσεγγίσουν ειρηνικά λίγα χρόνια πριν στη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής». Ήταν µια «εξέγερση κρατουµένων», µια απόδραση από τη µεγαλύτερη φυλακή του πλανήτη…
Για το «ζήτηµα της Γάζας», ήταν η ανατίναξη του δόγµατος Νετανιάχου, σύµφωνα µε το οποίο η Γάζα µπορούσε απλά να καταδικαστεί σε αργό και σιωπηλό θάνατο, µε την ισραηλινή κοινωνία ασφαλή κι ευηµερούσα πίσω από τους φράχτες και τα εξελιγµένα συστήµατα αποτροπής και επιτήρησης. Ούτε οι ρουκέτες, ούτε οι µαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις είχαν καταφέρει να διαταράξουν αυτήν την απάνθρωπη µακαριότητα. Το πέτυχε η Πληµµύρα του Αλ Άκσα, υπενθυµίζοντας στον πλανήτη και στην ισραηλινή κοινωνία ότι η Γάζα… υπάρχει και δεν θα δεχτεί να πεθάνει σιωπηλά.
Συνολικότερα, η 7η Οκτώβρη ήταν η λυσσασµένη/ύστατη απόπειρα να ανακοπεί η µεθόδευση να θαφτεί το Παλαιστινιακό Ζήτηµα σιωπηλά, µε τις συµφωνίες του Αβραάµ (για εξοµάλυνση σχέσεων µεταξύ Ισραήλ και αραβικών κρατών), την αναγνώριση της Ιερουσαλήµ ως «ενιαίας κι αδιαίρετης πρωτεύουσας του Ισραήλ» από τις ΗΠΑ, τη διεθνή σιωπή καθώς ο Νετανιάχου παρουσίαζε «χάρτες» για το µέλλον «ευηµερίας της περιοχής» στους οποίους δεν υπήρχαν καν Παλαιστινιακά εδάφη, την προσπάθεια να επιβληθεί µια (µη-)λύση ερήµην των Παλαιστινίων. Η 7η Οκτώβρη υπενθύµισε ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Μιλώντας ειδικά για τη ζωή στη Γάζα, η 7η Οκτώβρη πρέπει να γίνει αντιληπτή και ως µια «υποχρεωτική» κίνηση. Η επίθεση έγινε από το Κοινό Επιχειρησιακό Κέντρο όλων των ένοπλων τµηµάτων όλων των πολιτικών παρατάξεων, αλλά το στρατιωτικό µέγεθος και το πολιτικό βάρος της Χαµάς στη Γάζα κάνει σαφές ότι αυτή είχε ηγετικό ρόλο. Η Χαµάς έχει αναλάβει ντε φάκτο «κυβερνητικές» ευθύνες στην εξαθλιωµένη Γάζα. Γνώριζε -από την εµπειρία της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη- τη φθορά και την απαξίωση που θα µπορούσε να φέρει και για την ίδια η επιλογή να περιοριστεί στη καθηµερινή διαχείριση της µίζερης καθηµερινότητας που επιβάλει η Κατοχή. Είχε δει ότι τίποτε άλλο δεν είχε αποδώσει από τη σκοπιά της διεκδίκησης επαναφοράς του Παλαιστινιακού στο τραπέζι. Ήταν υποχρεωµένη να κάνει «κάτι», και κάτι «µεγάλο», για να διατηρήσει την νοµιµοποίησή της ως εκπρόσωπος σοβαρού τµήµατος του παλαιστινιακού λαού, ως δύναµη που παραµένει πολιτικά σηµαντική στην «εξίσωση». Η έκρηξη της Γάζας ήταν θέµα χρόνου και θα µπορούσε να συµβεί «προς τα µέσα» µε τη µορφή της κοινωνικής κατάρρευσης, αν δεν στρεφόταν «προς τα έξω» µε τη µορφή της επίθεσης στην Κατοχή και την Πολιορκία…
Η σιωνιστική επίθεση
Η 7η Οκτώβρη ταπείνωσε τον ισραηλινό στρατό και τις µυστικές του Υπηρεσίες, σόκαρε την ισραηλινή κοινωνία, πλήγωσε το σιωνιστικό κράτος και διέλυσε το προηγούµενο δόγµα «διαχείρισης» και µη-λύσης του Παλαιστινιακού. Η απάντηση σε αυτά ήταν η ενεργοποίηση των πιο έξαλλων ενστίκτων στην καρδιά του σιωνιστικού σχεδίου, την επιδίωξη µιας οριστικής λύσης µε τη µορφή της εθνοκάθαρσης ή/και της γενοκτονίας. Απέναντι σε αυτήν την πρόταση, που εκφράζουν ιστορικά το Λικούντ και οι ακροδεξιοί Καχανιστές, δεν υπάρχει σοβαρό αντίπαλο δέος, µε τη «σιωνιστική Αριστερά» να έχει χρεοκοπήσει ιστορικά και τους «φιλελεύθερους σιωνιστές» να παραµένουν αµήχανοι κι ανίκανοι να αντιπροτείνουν οτιδήποτε πέρα από µια (µάταιη και υπονοµευµένη) επιστροφή στο άδικο «στάτους κβο» πριν την 7η Οκτώβρη (όσοι δεν έχουν εγκαταλείψει και τα τελευταία ίχνη του φιλελευθερισµού τους στη διάρκεια του γενοκτονικού πολέµου).
Όµως ούτε αυτή η απάνθρωπη λύση είναι απλή υπόθεση. Ανώτατοι αξιωµατούχοι έχουν δηλώσει ότι «θα κληροδοτήσουν στα παιδιά τους την µάχη µε την Χαµάς». Περίπου 70 χρόνια µετά την εµβληµατική για το σιωνιστικό κράτος οµιλία του Μοσέ Νταγιάν, διαδοχικές γενιές Ισραηλινών καλούνται ακόµα να µάθουν ότι διεκδικώντας αυτή τη γωνιά γης ως δικής τους, είναι καταδικασµένοι «να ζουν µε το ξίφος»…
Προσωρινός απολογισµός
Στρατιωτικά, η Χαµάς και η ευρύτερη Αντίσταση έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν την ικανότητα να διεξάγουν έναν µακρύ πόλεµο φθοράς. Είναι προφανές ότι µετά από ένα χρόνο διαρκούς πολέµου, θα έχει φθαρεί σε έµπειρα στελέχη και σε εξοπλισµό. Αλλά, όπως είπε ο Οσάµα Χαµντάν στο πρακτορείο AFP, «διατηρεί την ικανότητα να συνεχίσει», λόγω «της στρατολόγησης νέων γενιών» που αντικαθιστούν τους σκοτωµένους µαχητές. Αυτό (µαζί µε την πολιτική µάχη της κοινής γνώµης) ίσως είχε στο µυαλό του ο Ισραηλινός στρατηγός Γκαντί Σαµνί όταν δήλωσε πρόσφατα ότι «Η Χαµάς κερδίζει τον πόλεµο. Οι στρατιώτες µας κερδίζουν κάθε τακτική µάχη µε τη Χαµάς, αλλά χάνουµε τον πόλεµο και τον χάνουµε εντυπωσιακά». Ο εκπρόσωπος Τύπου του Ισραηλινού Στρατού, ο Ντανιέλ Χαγκάρι έχει δηλώσει από τον Ιούνη: «Η Χαµάς είναι ιδέα. Η Χαµάς είναι κόµµα. Έχει ρίζες στις καρδιές των ανθρώπων. Όποιος πιστεύει ότι µπορούµε να την εξολοθρεύσουµε κάνει λάθος».
Το τίµηµα που πληρώνει η Γάζα επί ένα χρόνο είναι βαρύ, µε τον µακάβρια απρόσωπο αριθµό των νεκρών να ξεπερνά τις 40.000, µε υπερπολλαπλάσιους τραυµατίες, ασθενείς και θαµµένους κάτω από ερείπια, µε ακραία πείνα και απειλή επιδηµιών λόγω της πολιορκίας, µε την ολοκληρωτική καταστροφή της. Αλλά και σε αυτό το πεδίο αναδεικνύεται µια Παλαιστινιακή ανθεκτικότητα που εµπνέει ίσως περισσότερο κι από την αντοχή της ένοπλης αντίστασης. Σε συνθήκες που θα µπορούσαν να έχουν οδηγήσει οποιονδήποτε πληθυσµό σε πανικόβλητη έξοδο ή σε κοινωνική «κανιβαλική» κατάρρευση, η αυτοπειθαρχία, η επιµονή («σοµούντ») και η αλληλεγγύη µε την οποία επιχειρεί να επιβιώσει συλλογικά ο λαός της Γάζας, παραµένοντας στη Γάζα, αποτελεί µαζική αντίσταση στο σιωνιστικό σχέδιο.
Η κυβέρνηση Νετανιάχου δείχνει να προτιµά να πεθάνουν οι Ισραηλινοί αιχµάλωτοι παρά να «νοµιµοποιήσει» την Παλαιστινιακή Αντίσταση ως συνοµιλητή. Αλλά η κράτησή τους αποδείχθηκε όντως το µόνο διαπραγµατευτικό χαρτί της Αντίστασης, ικανό να πυροδοτεί κρίσεις, εντάσεις κι αµφιβολίες στο εσωτερικό του Ισραήλ και στις συµµαχικές του κυβερνήσεις.
Στο πολιτικό µέτωπο, διεξάγεται κι ένας άλλος «πόλεµος φθοράς». Αυτός που διεξάγει το διεθνές κίνηµα αλληλεγγύης έχει αποδώσει καρπούς που δεν είχαµε δει για δεκαετίες, αντιστρέφοντας τη ζηµιά που προκάλεσαν οι Συµφωνίες του Όσλο και η ακόλουθη τάση «κανονικοποίησης» του τελευταίου ενεργού αποικιακού εποικιστικού σχεδίου στον πλανήτη. Οι αποφάσεις της Χάγης, του Ποινικού Δικαστηρίου, το κλίµα στον ΟΗΕ, τα ρήγµατα σε κυβερνήσεις, οι επιτυχίες του BDS, το ρήγµα µέσα στο διεθνή εβραϊσµό, όλα αυτά οφείλονται στη δράση του κινήµατος. Ποτέ άλλοτε το Κράτος του Ισραήλ δεν έχει απειληθεί περισσότερο µε το στάτους του αποµονωµένου «παρία».
Όλοι αυτοί οι παράγοντες οξύνουν τις αντιφάσεις του σιωνιστικού σχεδίου που είχαν ήδη διαφανεί πριν την 7η Οκτώβρη. Όπως το είχε θέσει ο Ίλαν Παπέ: «Η επίθεση της Χαµάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 µπορεί να παροµοιαστεί µε σεισµό που προκαλεί σοβαρές ζηµιές σε ένα παλιό κτίριο. Οι ρωγµές ήταν ορατές από πριν, αλλά τώρα πια τις βλέπουµε και στα θεµέλια του κτιρίου».
Προοπτικές
Πρόσφατα, ο Καλέντ Μεσάλ, ηγετικό στέλεχος της πολιτικής ηγεσίας της Χαµάς, σε συνέντευξη στους New York Times, υπερασπίστηκε την Πληµµύρα του Αλ Άκσα παρά το κόστος, δηλώνοντας ότι το ζήτηµα δεν ήταν τόσο η στρατιωτική νίκη επί του Ισραήλ όσο η επιβολή της συνειδητοποίησης ότι οι πολιτικές του δεν είναι βιώσιµες: «Πριν την 7η Οκτώβρη, η Γάζα αργοπέθαινε… Ήµαστε σε µια µεγάλη φυλακή και θέλαµε να απαλλαγούµε από αυτήν την κατάσταση».
Η ιστορία θα κρίνει αν η 7η Οκτώβρη θα αποδειχθεί µια τελευταία, υποχρεωτική, απελπισµένη εξέγερση των φυλακισµένων που αποφάσισαν ότι είναι καλύτερο ένα άθλιο τέλος από µια αθλιότητα χωρίς τέλος. Ή αν θα δικαιωθεί η εκτίµηση του Ίλαν Παπέ, που προβλέπει µια κλιµάκωση της σιωνιστικής αγριότητας, αλλά την ερµηνεύει ως απόδειξη της «αρχής της διαδικασίας κατάρρευσης του σιωνιστικού σχεδίου». Το σίγουρο είναι ότι η 7η Οκτώβρη έχει περάσει ήδη στην ιστορία. Ο τρόπος µε τον οποίο θα την θυµάται ο ιστορικός του µέλλοντος είναι στο χέρι όλων µας…
7/10: Απόδραση από τη φυλακή της Γάζας
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
