«Η Νύχτα της Ιγκουάνα», του Τενεσί Ουίλιαμς, το οποίο είναι το τελευταίο έργο του, και στα καθ’ ημάς σκηνοθέτησε η Μαρία Μαγκανάρη, παίζεται στο θέατρο «Πορεία».
Η υπόθεση διαδραματίζεται σε κάποια παραθαλάσσια τουριστική περιοχή του Μεξικού, σε ένα ξενοδοχείο, το Costa Verde (Πράσινη Ακτή), στο οποίο συναντιούνται διάφοροι τύποι ανθρώπων. Από αυτούς, κάποιοι είναι διαβρωμένοι από τον σκοτεινό τους εαυτό, όπως ο αποσχηματισμένος ιερέας Λόρενς Σάνον ή η παρακμιακή ξενοδόχος Μαξίν Φολκ με εμμονή σε ένα ζωώδη ερωτισμό χωρίς όρια, και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι παρουσιάζουν μια ποιότητα χαρακτήρα με στοιχεία που δίνουν έμφαση στην κατανόηση, στην εξήγηση, στην αγάπη και αναδεικνύουν το ανθρώπινο στοιχείο στον άνθρωπο, όπως η ζωγράφος Χάνα Τζελκς και ο τυφλός ποιητής παππούς της, εντούτοις αποδέχονται με ιώβεια υπομονή την νοσηρή πραγματικότητα γύρω τους, περιηγούμενοι ως άλλοι νομάδες, χωρίς ένα συγκεκριμένο τόπο, χωρίς πρόταγμα, και τελικά χωρίς νόημα και προορισμό.
Ο Σάνον βρίσκεται σε μια σχάση ανάμεσα στις δύο γυναίκες. Η μεν πρώτη, του αναδεικνύει τον σκοτεινό εαυτό του (σεξ, αισθησιασμός, αμαρτία, ενοχές, εγκλωβισμός), γι’ αυτό όταν μιλά μαζί της υπάρχει ένταση και οργή, ενώ η δεύτερη αναδεικνύει τα ανθρώπινα στοιχεία του (καλοσύνη, σκέψη, συναίσθημα, πνευματικότητα, δημιουργία), γι’ αυτό όταν συνδιαλέγεται μαζί της είναι ήρεμος. Μας θυμίζει κάτι σαν την Αρετή και την Κακία της μυθολογίας. Ποιο δρόμο θα επιλέξει;
Ο διάλογος μεταξύ Σάνον και Χάνας φέρνει στην επιφάνεια διάφορα υπαρξιακά ζητήματα που διακατέχουν τους ανθρώπους, όπως για παράδειγμα για το τι σημαίνει «ταξίδι», τόσο ως μετακίνηση όσο κυρίως προς την ανακάλυψη των άγνωστων πλευρών του εαυτού μας (σκοτεινών ή/και φωτεινών), ή για τη μοναξιά του ταξιδιού ή για το τι είναι επί της ουσίας «σπίτι». Για τη Χάνα, το χτίσιμο του σπιτιού είναι στην καρδιά ενός άλλου ανθρώπου, δηλαδή η Αγάπη. Πόσο σπουδαίο είναι αυτό!!! Είναι ο θεμέλιος λίθος, ο πιο σημαντικός, για να χτιστεί κατόπιν το υλικό μέρος ενός σπιτιού. Εδώ, βέβαια, φαίνεται και η αντίφασή της, η οποία ενώ θεωρεί πως το σπίτι χτίζεται στην καρδιά του άλλου ανθρώπου, εντούτοις αυτό από μόνο του δεν φτάνει, εφόσον η ίδια διάγει τη ζωή ενός πλάνητα, που δεν ριζώνει πουθενά, αλλά όλο αναχωρεί (αναχωρητισμός).
«Η Νύχτα της Ιγκουάνα» είναι ένα έργο που ίσως θέλει να δείξει την αναζήτηση των συναισθημάτων στους ανθρώπους, την ανάγκη της εξημέρωσης ή ότι οι σκιές του εαυτού μας μπορούν να μας παρέχουν τη δυνατότητα τόσο της καταστροφής όσο και της δημιουργικότητας. Τέλος, «Η Νύχτα της Ιγκουάνα», ίσως επιδιώκει να αναδείξει το σπουδαιότερο: την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή (φροντίδα, αγκαλιά, χάδια, τρυφερότητα, ηρεμία). Όπως ακριβώς, η Ιγκουάνα.
