Την προσεχή Κυριακή όσοι υποστηρικτές της ΝΔ προσέλθουν στις κάλπες του κόμματος τους, θα εκλέξουν τον νέο πρόεδρο. Την ίδια μέρα – τυχαίο!; - το πάλαι ποτέ Συγκρότημα Λαμπράκη, μέσω του ΒΗΜΑΤΟΣ αποφάσισε να διανείμει στους αναγνώστες του, τον πρώτο τόμο μιας αυτοβιογραφίας. Τίτλος; «ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χωρίς τίτλο».
Πρόκειται για τα απομνημονεύματα του τελευταίου των Γλύξμπουργκ, της γνωστής δυναστείας που αφού πήρε τον θρόνο της Ελλάδας ως προστατευόμενη και εντολοδόχος πρώτα των Άγγλων και μετά των Αμερικανών – με ένα μικρό διάλειμμα γερμανοπληξίας - , άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της σε όλες τις μαύρες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας: 1897, Διχασμό, Μικρασία, Δικτατορία της 4ης Αυγούστου, Εμφύλιο, Αποστασία, Χούντα των Συνταγματαρχών και συνεπώς Κυπριακή τραγωδία.
Η αυτοβιογραφία του Γλύξμπουργκ, όπως προφανώς αντιλαμβάνονται όλοι, εκτός, ίσως, από τον ίδιο τον ΔΟΛ, έχει… τίτλο. Τον τίτλο του τέως μονάρχη. Η αυτοβιογραφία δεν είναι τα απομνημονεύματα ενός οποιουδήποτε απλού πολίτη ή έστω παλιού, δημόσιου προσώπου. Είναι όσα υποστηρίζει και λέει ο τέως εστεμμένος, τρομάρα του, ο οποίος ακόμη δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της έκπτωσης από τον θρόνο, όπως προέκυψε από το δημοψήφισμα του 1974. Ο Γλύξμπουργκ μιλά – να τα έγραψε ο ίδιος, δύσκολο, τα ελληνικά του ήταν και είναι άθλια – σαν «βασιλεύς» και ο τίτλος μπαίνει φαρδύς πλατύς στην εξώφυλλο του ενθέματος.
Στο διαφημιστικό σποτ, το οποίο φιλοξενεί, τις τελευταίες ημέρες, σταθερά ψηλά, η ιστοσελίδα του ΒΗΜΑΤΟΣ, ο Γλύξμπουργκ υποστηρίζει : «Ήρθε η ώρα να μιλήσω. Θα τα πω όλα…». Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσει ο Γλύξμπουργκ!; Καταρχάς και ειδικά τη δεκαετία του 1990 αλλά και αργότερα, δεν σταμάτησε να παρεμβαίνει, όταν του δινόταν ο λόγος, κυρίως μέσω της τηλεοπτικής συχνότητας του ΑΝΤ1, του μεγαλομετόχου και φίλου του, Μίνωα Κυριακού. Και φυσικά, χωρίς αντίλογο. Συνεντεύξεις – χάδια και ατελείωτοι μονόλογοι με μοναδικό σκοπό να εξωραΐσουν, να διαστρεβλώσουν και να παραχαράξουν τα πεπραγμένα της θητείας του στον θρόνο, με κύρια βέβαια σημεία τέτοιας… αναπροσαρμογής την περίοδο της Αποστασίας και το πώς φθάσαμε στην απριλιανή δικτατορία του 1967. Παράλληλα, όταν άρχισε ο εσμός των εκπομπών κουτσομπολιού και του κίτρινου τύπου να κατακλύζει τη μεσημεριανή, κυρίως, ζώνη, όλο και κάποιο ρεπορταζάκι θα υπήρχε, έτσι δήθεν αθώο, για την οικογένεια του Γλύξμπουργκ, τα παιδιά τους, τις νύφες του, τις κινήσεις τους, για παράδειγμα στο Λονδίνο ή στις πολυτελείς διακοπές ή στις σποραδικές επισκέψεις του στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, συχνά πυκνά, ο Γλύξμπουργκ είχε βήμα – και όχι μόνο ΤΟ ΒΗΜΑ… - και κελαηδούσε. Και έκοβε και έραβε τη νεότερη, πολιτική ιστορία της Ελλάδας, όπως τον συνέφερε, όπως θα τον αθώωνε ο ίδιος του ο εαυτός και φυσικά όπως θα παλινορθωνόταν ένα κάλπικο είδωλο της μοναρχίας, άσπιλο, αμόλυντο, καθαρό, ελκυστικό, μπροστά στα μάτια τηλεθεατών και αναγνωστών.
Οπότε τουλάχιστον ως προς το περιεχόμενο, το τρίτομο… έργο δεν έχει να κομίσει κάτι καινούριο. Λογικά, ο Γλύξμπουργκ θα συμπυκνώσει το παραλήρημα αυτοαθώωσης και θα επιτεθεί, κατά την προσφιλή του τακτική, σε όλους τους άλλους πρωταγωνιστές της περιόδου της καταστρεπτικής βασιλείας του. Γιατί όπως τονίζει και το σποτ του ΒΗΜΑΤΟΣ, ο Γλύξμπουργκ παρεμβαίνει και ως «ο τελευταίος ζων πρωταγωνιστής της νεότερης ιστορίας». Παρεμπιπτόντως, μια απορία προς τον καθ’ ύλη αρμόδιο του ΔΟΛ για το σποτ: Έχετε αποφασίσει να αυθαιρετήσετε εντελώς τελείως, που λένε και στην αργκό; Γιατί αν θυμάμαι καλά, και μεταξύ άλλων, «ζων πρωταγωνιστής» είναι πχ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης… Εκτός και αν δεν θεωρείται… πρωταγωνιστής. Γιατί ζων, είναι.
Το περιεχόμενο όμως μπορεί να έρχεται δεύτερο. Το θέμα είναι οι προθέσεις του ίδιου του Γλύξμπουργκ, των εφοπλιστικών και οικονομικών κύκλων που σταθερά τον υποστηρίζουν με κέντρο το Σίτυ του Λονδίνου, και βέβαια, των συγκροτημάτων του τύπου που δίνουν… ΒΗΜΑ στον τέως. Γιατί καταρχάς το αναφέραμε ήδη, ο ίδιος δεν έχει συμβιβαστεί ούτε έχει συμφιλιωθεί με την αποπομπή της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση αβασίλευτης δημοκρατίας, μετά το 1974. Αναρωτιέμαι, μήπως δεν έχουν συμβιβαστεί και άλλοι με αυτήν την εξέλιξη της μεταπολίτευσης;
Γιατί βλέποντας την πολιτική κρίση, την αξιοπιστία των δημοκρατικών θεσμών να κλυδωνίζεται παράλληλα με τη βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, όσοι ορατοί και αόρατοι εχθροί της δημοκρατίας έχουν ξεσκίσει τη μεταπολίτευση συμπυκνώνοντας την αποκλειστικά ως περίοδο γέννησης του χρέους της χώρας- θυμηθείτε τις μπούρδες Ράμφου για το «μηδέν χρέος» της Χούντας - και επομένως ενός δήθεν συλλογικού μαρτυρίου και καθαρτηρίου, που ακολούθησε την τελευταία πενταετία, με το Μνημόνιο, θα καλόβλεπαν μια επαναφορά, μια «παλινόρθωση», μια «λύση» τύπου Γλύξμπουργκ. Όχι βέβαια με έναν θρόνο στα οπίσθια του, αλλά ακολουθώντας τα πρότυπα και την-πρόσκαιρη - επιτυχία του αντίστοιχου μοντέλου «επανασύστασης» των τέως μοναρχών ή των διαδόχων τους, όπως αυτό λανσαρίστηκε στη Σερβία με τον Καραγεώργεβιτς ή τη Βουλγαρία με τον Συμεών, μετά την κρίση και την πτώση των καθεστώτων του «υπαρκτού».
Εξάλλου, το τοπίο αποσύνθεσης στα δεξιά του πολιτικού φάσματος και η εκλογική σταθερότητα της απήχησης των ναζιστών της Χρυσής Αυγής, μάλλον θα απαιτούσαν έναν «τρίτο δρόμο» για τους συντηρητικούς κύκλους εντός και εκτός της χώρας, προκειμένου η Δεξιά να αποκτήσει ένα νέο σύμβολο συσπείρωσης και επανεκκίνησης της όλης παράταξης. Από τους προσεχείς τρεις τόμους οι προθέσεις δεν θα αποκαλυφθούν. Μόνο τα πολλά ψέματα θα επαναληφθούν όπως και η ακόμη μια φορά απόπειρα του Γλύξμπουργκ να εμφανίσει τον εαυτό του σαν τον καλό και αγαθό μονάρχη που νοιάστηκε για το καλό του τόπου… Για να περιοριστούμε μόνο στα δικά του κατορθώματα, η Αποστασία, η Χούντα και η Κύπρος αποδεικνύουν πως εννοεί διαχρονικά ο Γλύξμπουργκ το… καλό του τόπου.
