Τι να μη κάνουμε και κυρίως τι να κάνουμε μετά από μια εκλογική ήττα

Προφανώς και οι εκλογές αποτέλεσαν ένα θρίαμβο του ΤΙΝΑ και μια ήττα των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς. Μια ήττα που κουβαλάει όμως τις παθογένειες και τα λάθη όλων των χώρων, είτε του ρεύματος είτε των υπολοίπων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς δεν περιορίστηκαν και ίσως να μη γινόταν να περιοριστούν σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά όλα αυτά και ακόμα περισσότερα θα ήταν καλό να συζητηθούν με όλ@ τ@ συντρόφο@ που βρεθήκαμε στη μάχη των εκλογών, και όχι σε ένα άρθρο.

Ας αφήσουμε λοιπόν την μελαγχολία για το χτες και ας επιστρέψουμε στον… Λένιν (δυστυχώς). Τι να μη κάνουμε λοιπόν:

1. Να μην επανέλθουμε σε οχυρώσεις στα γνωστά και συνήθη ιδεολογικά μας προτάγματα. Τι σημαίνει όμως οχυρώσεις; Ειδικά μετά από μια ήττα να επιτρέψουμε την πολυδιάσπαση να λάβει μέρος και να χωριστούμε σε ομαδοποιήσεις που μας φαίνονται πιο οικείες. Δυστυχώς είχαμε συνηθίσει σε μεγάλο βαθμό να μην ανοίγουμε διαφωνίες τόσο ώστε να θεωρούμε αδύνατο να διαμορφώσουμε με ετερόκλητα πολιτικά ρεύματα. Να το ξεπεράσουμε.

2. Να μην ανάγουμε μια τακτική ήττα σε στρατηγική, δηλαδή να μην αποδεχτούμε το ΤΙΝΑ. Αν αποδεχούμε ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, νομιμοποιούμε απλά τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ με όρους καλών προθέσεων (από αυτές που οδηγούν στην κόλαση κατά των William Blake). Όμως αφενός οι καλές προθέσεις δεν συγκροτούν πολιτική ανάλυση ούτε αρκούν για τη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ καθώς ο δρόμος για το συμβιβασμό άνοιξε διαπλατα με την εποχή των κοστολογημένων προγραμμάτων. Εξάλλου ακόμα και το σενάριο Fight club (άτακτη χρεοκοπία ) ήταν μια επιλογή. Βέβαια ρήξεις και ομαλότητα δε συμβαδίζουν.

3. Να μην οδηγηθούμε στο «κάθε ιδεολογικό ρεύμα και ένας φορέας». Αν όντως θεωρούμε ότι όλα τα ιδεολογικά ρεύματα που είχαν αναφορά από την κεντροαριστερά έως την αναρχία είχαν κενά στις αναλύσεις τους για τη συγκυρία και μάλλον μειωμένη αντίληψη για την κοινωνική κινητικότητα (καθώς απέτυχαν να τη διαγνώσουν) είναι παράδοξο γι αυτά της αριστεράς τουλάχιστον να θέλουν να συνεχίσουν μόνα τους, πόσο μάλλον μετά από μια τέτοιου βαθμού ήττα.

4. Να μην μετανιώνουμε για ότι κάναμε αλλά για ότι δεν κάναμε. Προσωπικά τουλάχιστον δε μετανοιώνω ούτε για την ένταξή μου στην Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση ούτε για τη μάχη των εκλογών με τη Λαϊκή Ενότητα. Ακόμα και μέσα στην ήττα και τα λάθη που έγιναν άρχισαν να συγκροτούνται οι σχέσεις και οι βάσεις για την επόμενη μέρα.

5. Να μην φορτωνόμαστε τα λάθη και τις ήττες άλλων στον εαυτό μας. Δυστυχώς το μέγεθος της συντριβής του ΟΧΙ και η συνθήκη τασικής ειρήνης στο ΣΥΡΙΖΑ απέτρεψε πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου από το να δώσει τη μάχη. Σε συνδιασμό με την άνευ προηγουμένου επίθεση που δέχτηκε η Λαϊκή Ενότητα τόσο από ΜΜΕ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ , δημιουργώντας την αφήγηση περί ψυχοπαθών και αποστατών.

6. Να μην περιμένουμε. Ούτε τον χρόνο ούτε όσους μένουν στο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογική ήττα δε πρέπει να αφήσουμε να γίνουν το κενό που θα πέσουν η κοινωνική δυναμική του δημοψηφίσματος ούτε οι ελπίδες της νεολαίας. Είναι αλήθεια ότι δεν καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να τις εκφράσουμε αλλά θα ταν καταστροφικό να οδηγηθούμε σε μια αμερικανοποίηση της πολιτικής. Δηλαδή μόνο διάσπαρτα κινήματα και παράδοση των εκφραστών τους στην προοδευτική πτέρυγα των Δημοκρατικών.

7. Να τελειώνουμε με τους συναισθηματισμούς. Η ιστορία αποτυπώνει το αποτέλεσμα και όχι την πρόθεση ή το χαρακτήρα. Μπορεί να είναι καλοπροαίρετοι αλλά είναι επικίνδυνοι καθώς έχουν τη δυνατότητα να εγκλωβίσουν κόσμο ή να τον αναγκάσουν σε δεύτερο χρόνο να γυρίσει πίσω. Όμως ας το πάρουμε απόφαση ο δρόμος και οι επιλογές που πήραμε είναι… Χωρίς Επιστροφή. Και για εμάς και για ός@ αποφάσισαν να δώσουν τη στήριξη τους στο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Τα επίδικα διαμορφώνουν στρατόπεδα και όχι τα στρατόπεδα επίδικα. Και όταν αλλάζουν τα επίδικα αλλάζουν και τα στρατόπεδα ή αλλιώς καταλήγουν απλοί προσωποκεντρικοί μηχανισμοί.

Πάνω στα συμπεράσματα των εφτά σημείων προκύπτουν κάποια συμπεράσματα και για το τι να κάνουμε, αν τουλάχιστον πάρουμε ως δεδομένο ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι και όχι να κλειστούμε σπίτι μας ή να μεταναστεύσουμε…

1. Να συνεχίσουμε τη συγκρότηση ενός ομοσπονδιακού μετώπου που θα δώσει τη μάχη ενάντια στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Η Λαϊκή Ενότητα αποτέλεσε στην εκλογική μάχη το πρόπλασμα (με όσα λάθη και αν έγιναν) γι αυτή τη διαδικασία. Και η διαδρομή αυτή αφήνει μνήμες. Σκοπός δεν είναι να εγκαταλείψουμε ό,τι υπάρχει και να κάνουμε συνεχώς restart αλλά να εκμεταλλευτούμε τις σχέσεις και τις προϋποθέσεις που δημιουργήσαμε ώστε να συνεχίσει το εγχείρημα. Όχι βέβαια ως κόμμα Λαφαζανη (ή κόμμα με κορμό το ρεύμα) ούτε ως ΣΥΡΙΖΑ2. Το βιαστικό του εγχειρήματος χρειάζεται από δω και πέρα ήρεμες και προσεκτικές κινήσεις προς την δημιουργία ενός ομοσπονδιακού φορέα .

2. Να συγκροτήσουμε τον Πόλο της Κομμουνιστικής Ανανέωσης μέσα σε αυτό τον ομοσπονδιακό φορέα. Η παράδοση της ανανέωσης και της αμφισβήτησης να μη χαθεί για άλλα δέκα χρόνια όπως το 91. Η συγκρότηση και η ανανέωση της στρατηγικής μας θα γίνει σε χρόνο ενεστώτα και εντός των διεργασιών του κινήματος αλλά και των πολιτικών φορέων εντός του. Και ως προς αυτό, ας μην υποτιμούμε τις ιδέες μας και τη δυναμική που δύνανται να έχουν, αν τις πάρουμε στα σοβαρά. Και για να το πάρουμε στα σοβαρά,  χρειάζεται να πάρουμε διαζύγιο με την αριστερά που βλέπει την αποτύπωση της μόνο σε γραπτά κείμενα. Η δημοκρατία, η αλληλεγγύη και ο στρατηγικός στόχος δεν περιγράφονται ούτε δοκιμάζονται σε ταμπλό αλά στρατέγκο. Βιώνονται και επανακαθορίζονται στην καθημερινότητα.

3. Να ανασυνθέσουμε και να συνεχίσουμε την εμβάθυνση των στρατηγικών επεξεργασιών μας μέσα από την όσμωση με άλλα ρεύματα ιδεών, με όσ@ έδωσαν την εκλογική μάχη αλλά και με όσ@ δεν μπόρεσαν αν και έβλεπαν έστω και μια μικρή προοπτική στη Λαϊκή Ενότητα. Η μάχη των εκλογών δεν αφορούσε μόνο κοινοβουλευτικές έδρες αλλά συνδιάζεται με τη μάχη ενάντια στη μνημονιακή πολιτική. Και γι αυτό πρέπει να συνεχιστεί ξεκινώντας όμως από αυτό που υπάρχει στην υλική πραγματικότητα.

4. Να αποτινάξουμε τον κυβερνητισμό που κουβαλάμε από το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα από τα βασικά λάθη της Λαϊκής Ενότητας ήταν η συνέχεια της μετατροπής του πόλεμου θέσεων σε πόλεμο αριθμών κα η αναγωγή της αντίστασης σε πάση θυσία κυβερνητικό πρόγραμμα. Δεν είναι πισωγύρισμα να αποδεχτούμε ότι προς το παρόν δε χρειαζόμαστε πρόγραμμα εξουσίας γιατί δεν υπήρχε έτσι και αλλιώς περίπτωση να βγούμε κυβέρνηση αλλά πάλη στα κοινωνικά μέτωπα με τις απαραίτητες ανακατατάξεις ) ώστε να διασωθεί η αντίσταση ως προοπτική απέναντι στον ατομικό δρόμο. Εξ άλλου όσ@ κατάλαβαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε κυβέρνηση επειδή το είπε κάτι έχουν ξεχάσει.

5. Να γίνουμε ρεαλιστές ζητώντας το αδύνατο. Δηλαδή, την διαμόρφωση συνθηκών που θα κινητοποιούν το πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας στο οποίο απευθυνόμαστε. Γιατί αυτό είναι το αδύνατο σήμερα, σε μια κατάσταση μνημονιακής δημοκρατίας στη νέα βουλή. Όχι το να έχεις οράματα και μεγάλες εικόνες. Αυτό είναι εύκολο και…. παντός καιρού.

6. Να ξεχάσουμε τη γραμμική και στατική αντίληψη της πολιτικής. Το λάθος των τασικών οχυρώσεων στο ΣΥΡΙΖΑ και της ντε φάκτο άρνησης μετατόπισης της εκάστοτε πλευράς να σταματήσει. Η πάλη για την γκραμσιανή ιδέα της ηγεμονίας επιτρέπει να στοχεύουμε σε ανακατατάξεις, ανασυνθεσεις και όχι σε προκάτ πλειοψηφίες και μειοψηφίες.

7. Να συμβιβαστούμε με το ότι δεν εκφράζουμε ούτε θα θέλαμε ναψεκφράσουμε όλο το ΟΧΙ και να επικεντρωθούμε σε μια ιεράρχηση. Στη νεοαλαία και στους άνεργους και στον κόσμο της αποχής. Δεν είναι ανάγκη ούτε να πείσουμε τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είμαστε αποστάτες με την βαρύτητα που έχει ιστορικά η λέξη ούτε ότι δεν είμαστε δραχμοσταγείς οικονομιστές. Πολύ πιο χρήσιμο να πείσουμε ένα κομμάτι της αποχής ότι δεν είμαστε μια από τα ίδια. Και ο ξύλινος λόγος ή η συνέπεια δεν αρκούν. Υπήρχε φαντασία αλλά χρειάζεται περισσότερη.

Η Δημοκρατία των κλειστών αποφάσεων πέθανε και οι εσωτερικοί εχθροί μετατράπηκαν σε στοιχειά και φαντάσματα. Οι επιθανάτιοι ρόγχοι της και ο πανικός που δημιούργησε δυστυχώς όμως μας κέρδισε. Παρολαυτά είχαμε την ευκαιρία να δούμε, με τον άσχημο τρόπο, τι συμβάλαμε να δημιουργηθεί με τα όσα κάναμε αλλά κυρίως με τα όσα δεν κάναμε την τελευταία τριετία, και δυστυχώς δε σώζονται όλα σε δυο βδομάδες. Βέβαια δεν καταστρέφονται και όλα από δω και πέρα.

Η εποχή των βεβαιοτήτων και των αβεβαιοτήτων τελείωσε. Στην εποχή της ερήμου του ΤΙΝΑ ή το κάνεις ή δεν το κάνεις , δεν προσπαθείς. Και εφόσον τολμήσαμε να το κάνουμε παραμένουμε όρθιοι. Χρειάζεται να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας και να αρχίζουμε να οικοδομούμε την ανασύνθεση. Όμως όπως κάθε λεξη έτσι και η ανασύνθεση είναι κενή χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, στην περίπτωση μας χωρίς το «αριστερή».