Το παρόν άρθρο είναι το τελευταίο, ελπίζω, μιας σειράς άρθρων με επίκεντρο την βίαιη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα αστικού τύπου με επίκεντρο πλέον το Μέγαρο Μαξίμου. Ουσιαστικά, είναι ένα redux του κειμένου Τι κάνουμε και κυρίως τι να μη κάνουμε, καθώς έτσι και αλλιώς ο δρόμος προς τις εκλογές καθορίζει εν πολλοίς και το δρόμο που θα ακολουθήσουμε και μετά.

Προ­φα­νώς και οι εκλο­γές απο­τέ­λε­σαν ένα θρί­αμ­βο του ΤΙΝΑ και μια ήττα των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς. Μια ήττα που κου­βα­λά­ει όμως τις πα­θο­γέ­νειες και τα λάθη όλων των χώρων, είτε του ρεύ­μα­τος είτε των υπο­λοί­πων μέσα στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δυ­στυ­χώς δεν πε­ριο­ρί­στη­καν και ίσως να μη γι­νό­ταν να πε­ριο­ρι­στούν σε ένα τόσο σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Αλλά όλα αυτά και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρα θα ήταν καλό να συ­ζη­τη­θούν με όλ@ τ@ συ­ντρό­φο@ που βρε­θή­κα­με στη μάχη των εκλο­γών, και όχι σε ένα άρθρο.

Ας αφή­σου­με λοι­πόν την με­λαγ­χο­λία για το χτες και ας επι­στρέ­ψου­με στον… Λένιν (δυ­στυ­χώς). Τι να μη κά­νου­με λοι­πόν:

1. Να μην επα­νέλ­θου­με σε οχυ­ρώ­σεις στα γνω­στά και συ­νή­θη ιδε­ο­λο­γι­κά μας προ­τάγ­μα­τα. Τι ση­μαί­νει όμως οχυ­ρώ­σεις; Ει­δι­κά μετά από μια ήττα να επι­τρέ­ψου­με την πο­λυ­διά­σπα­ση να λάβει μέρος και να χω­ρι­στού­με σε ομα­δο­ποι­ή­σεις που μας φαί­νο­νται πιο οι­κεί­ες. Δυ­στυ­χώς εί­χα­με συ­νη­θί­σει σε με­γά­λο βαθμό να μην ανοί­γου­με δια­φω­νί­ες τόσο ώστε να θε­ω­ρού­με αδύ­να­το να δια­μορ­φώ­σου­με με ετε­ρό­κλη­τα πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα. Να το ξε­πε­ρά­σου­με.

2. Να μην ανά­γου­με μια τα­κτι­κή ήττα σε στρα­τη­γι­κή, δη­λα­δή να μην απο­δε­χτού­με το ΤΙΝΑ. Αν απο­δε­χού­με ότι δεν υπήρ­χε άλλη επι­λο­γή, νο­μι­μο­ποιού­με απλά τη στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με όρους καλών προ­θέ­σε­ων (από αυτές που οδη­γούν στην κό­λα­ση κατά των William Blake). Όμως αφε­νός οι καλές προ­θέ­σεις δεν συ­γκρο­τούν πο­λι­τι­κή ανά­λυ­ση ούτε αρ­κούν για τη με­τα­τό­πι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ καθώς ο δρό­μος για το συμ­βι­βα­σμό άνοι­ξε δια­πλα­τα με την εποχή των κο­στο­λο­γη­μέ­νων προ­γραμ­μά­των. Εξάλ­λου ακόμα και το σε­νά­ριο Fight club (άτα­κτη χρε­ο­κο­πία ) ήταν μια επι­λο­γή. Βέ­βαια ρή­ξεις και ομα­λό­τη­τα δε συμ­βα­δί­ζουν.

3. Να μην οδη­γη­θού­με στο «κάθε ιδε­ο­λο­γι­κό ρεύμα και ένας φο­ρέ­ας». Αν όντως θε­ω­ρού­με ότι όλα τα ιδε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα που είχαν ανα­φο­ρά από την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά έως την αναρ­χία είχαν κενά στις ανα­λύ­σεις τους για τη συ­γκυ­ρία και μάλ­λον μειω­μέ­νη αντί­λη­ψη για την κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα (καθώς απέ­τυ­χαν να τη δια­γνώ­σουν) είναι πα­ρά­δο­ξο γι αυτά της αρι­στε­ράς του­λά­χι­στον να θέ­λουν να συ­νε­χί­σουν μόνα τους, πόσο μάλ­λον μετά από μια τέ­τοιου βαθ­μού ήττα.

4. Να μην με­τα­νιώ­νου­με για ότι κά­να­με αλλά για ότι δεν κά­να­με. Προ­σω­πι­κά του­λά­χι­στον δε με­τα­νοιώ­νω ούτε για την έντα­ξή μου στην Αρι­στε­ρή Ρι­ζο­σπα­στι­κή Κί­νη­ση ούτε για τη μάχη των εκλο­γών με τη Λαϊκή Ενό­τη­τα. Ακόμα και μέσα στην ήττα και τα λάθη που έγι­ναν άρ­χι­σαν να συ­γκρο­τού­νται οι σχέ­σεις και οι βά­σεις για την επό­με­νη μέρα.

5. Να μην φορ­τω­νό­μα­στε τα λάθη και τις ήττες άλλων στον εαυτό μας. Δυ­στυ­χώς το μέ­γε­θος της συ­ντρι­βής του ΟΧΙ και η συν­θή­κη τα­σι­κής ει­ρή­νης στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­τρε­ψε πολύ με­γά­λο κομ­μά­τι του κό­σμου από το να δώσει τη μάχη. Σε συν­δια­σμό με την άνευ προη­γου­μέ­νου επί­θε­ση που δέ­χτη­κε η Λαϊκή Ενό­τη­τα τόσο από ΜΜΕ όσο και από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ , δη­μιουρ­γώ­ντας την αφή­γη­ση περί ψυ­χο­πα­θών και απο­στα­τών.

6. Να μην πε­ρι­μέ­νου­με. Ούτε τον χρόνο ούτε όσους μέ­νουν στο μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η εκλο­γι­κή ήττα δε πρέ­πει να αφή­σου­με να γί­νουν το κενό που θα πέ­σουν η κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος ούτε οι ελ­πί­δες της νε­ο­λαί­ας. Είναι αλή­θεια ότι δεν κα­τα­φέ­ρα­με σε με­γά­λο βαθμό να τις εκ­φρά­σου­με αλλά θα ταν κα­τα­στρο­φι­κό να οδη­γη­θού­με σε μια αμε­ρι­κα­νο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής. Δη­λα­δή μόνο διά­σπαρ­τα κι­νή­μα­τα και πα­ρά­δο­ση των εκ­φρα­στών τους στην προ­ο­δευ­τι­κή πτέ­ρυ­γα των Δη­μο­κρα­τι­κών.

7. Να τε­λειώ­νου­με με τους συ­ναι­σθη­μα­τι­σμούς. Η ιστο­ρία απο­τυ­πώ­νει το απο­τέ­λε­σμα και όχι την πρό­θε­ση ή το χα­ρα­κτή­ρα. Μπο­ρεί να είναι κα­λο­προ­αί­ρε­τοι αλλά είναι επι­κίν­δυ­νοι καθώς έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να εγκλω­βί­σουν κόσμο ή να τον ανα­γκά­σουν σε δεύ­τε­ρο χρόνο να γυ­ρί­σει πίσω. Όμως ας το πά­ρου­με από­φα­ση ο δρό­μος και οι επι­λο­γές που πή­ρα­με είναι… Χωρίς Επι­στρο­φή. Και για εμάς και για ός@ απο­φά­σι­σαν να δώ­σουν τη στή­ρι­ξη τους στο μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα επί­δι­κα δια­μορ­φώ­νουν στρα­τό­πε­δα και όχι τα στρα­τό­πε­δα επί­δι­κα. Και όταν αλ­λά­ζουν τα επί­δι­κα αλ­λά­ζουν και τα στρα­τό­πε­δα ή αλ­λιώς κα­τα­λή­γουν απλοί προ­σω­πο­κε­ντρι­κοί μη­χα­νι­σμοί.

Πάνω στα συ­μπε­ρά­σμα­τα των εφτά ση­μεί­ων προ­κύ­πτουν κά­ποια συ­μπε­ρά­σμα­τα και για το τι να κά­νου­με, αν του­λά­χι­στον πά­ρου­με ως δε­δο­μέ­νο ότι θέ­λου­με να κά­νου­με κάτι και όχι να κλει­στού­με σπίτι μας ή να με­τα­να­στεύ­σου­με…

1. Να συ­νε­χί­σου­με τη συ­γκρό­τη­ση ενός ομο­σπον­δια­κού με­τώ­που που θα δώσει τη μάχη ενά­ντια στον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τη ΝΔ. Η Λαϊκή Ενό­τη­τα απο­τέ­λε­σε στην εκλο­γι­κή μάχη το πρό­πλα­σμα (με όσα λάθη και αν έγι­ναν) γι αυτή τη δια­δι­κα­σία. Και η δια­δρο­μή αυτή αφή­νει μνή­μες. Σκο­πός δεν είναι να εγκα­τα­λεί­ψου­με ό,τι υπάρ­χει και να κά­νου­με συ­νε­χώς restart αλλά να εκ­με­ταλ­λευ­τού­με τις σχέ­σεις και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις που δη­μιουρ­γή­σα­με ώστε να συ­νε­χί­σει το εγ­χεί­ρη­μα. Όχι βέ­βαια ως κόμμα Λα­φα­ζα­νη (ή κόμμα με κορμό το ρεύμα) ούτε ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ2. Το βια­στι­κό του εγ­χει­ρή­μα­τος χρειά­ζε­ται από δω και πέρα ήρε­μες και προ­σε­κτι­κές κι­νή­σεις προς την δη­μιουρ­γία ενός ομο­σπον­δια­κού φορέα .

2. Να συ­γκρο­τή­σου­με τον Πόλο της Κομ­μου­νι­στι­κής Ανα­νέ­ω­σης μέσα σε αυτό τον ομο­σπον­δια­κό φορέα. Η πα­ρά­δο­ση της ανα­νέ­ω­σης και της αμ­φι­σβή­τη­σης να μη χαθεί για άλλα δέκα χρό­νια όπως το 91. Η συ­γκρό­τη­ση και η ανα­νέ­ω­ση της στρα­τη­γι­κής μας θα γίνει σε χρόνο ενε­στώ­τα και εντός των διερ­γα­σιών του κι­νή­μα­τος αλλά και των πο­λι­τι­κών φο­ρέ­ων εντός του. Και ως προς αυτό, ας μην υπο­τι­μού­με τις ιδέες μας και τη δυ­να­μι­κή που δύ­να­νται να έχουν, αν τις πά­ρου­με στα σο­βα­ρά. Και για να το πά­ρου­με στα σο­βα­ρά,  χρειά­ζε­ται να πά­ρου­με δια­ζύ­γιο με την αρι­στε­ρά που βλέ­πει την απο­τύ­πω­ση της μόνο σε γρα­πτά κεί­με­να. Η δη­μο­κρα­τία, η αλ­λη­λεγ­γύη και ο στρα­τη­γι­κός στό­χος δεν πε­ρι­γρά­φο­νται ούτε δο­κι­μά­ζο­νται σε τα­μπλό αλά στρα­τέ­γκο. Βιώ­νο­νται και επα­να­κα­θο­ρί­ζο­νται στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.

3. Να ανα­συν­θέ­σου­με και να συ­νε­χί­σου­με την εμ­βά­θυν­ση των στρα­τη­γι­κών επε­ξερ­γα­σιών μας μέσα από την όσμω­ση με άλλα ρεύ­μα­τα ιδεών, με όσ@ έδω­σαν την εκλο­γι­κή μάχη αλλά και με όσ@ δεν μπό­ρε­σαν αν και έβλε­παν έστω και μια μικρή προ­ο­πτι­κή στη Λαϊκή Ενό­τη­τα. Η μάχη των εκλο­γών δεν αφο­ρού­σε μόνο κοι­νο­βου­λευ­τι­κές έδρες αλλά συν­διά­ζε­ται με τη μάχη ενά­ντια στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Και γι αυτό πρέ­πει να συ­νε­χι­στεί ξε­κι­νώ­ντας όμως από αυτό που υπάρ­χει στην υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

4. Να απο­τι­νά­ξου­με τον κυ­βερ­νη­τι­σμό που κου­βα­λά­με από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ένα από τα βα­σι­κά λάθη της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας ήταν η συ­νέ­χεια της με­τα­τρο­πής του πό­λε­μου θέ­σε­ων σε πό­λε­μο αριθ­μών κα η ανα­γω­γή της αντί­στα­σης σε πάση θυσία κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα. Δεν είναι πι­σω­γύ­ρι­σμα να απο­δε­χτού­με ότι προς το παρόν δε χρεια­ζό­μα­στε πρό­γραμ­μα εξου­σί­ας γιατί δεν υπήρ­χε έτσι και αλ­λιώς πε­ρί­πτω­ση να βγού­με κυ­βέρ­νη­ση αλλά πάλη στα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα με τις απα­ραί­τη­τες ανα­κα­τα­τά­ξεις ) ώστε να δια­σω­θεί η αντί­στα­ση ως προ­ο­πτι­κή απέ­να­ντι στον ατο­μι­κό δρόμο. Εξ άλλου όσ@ κα­τά­λα­βαν ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βγήκε κυ­βέρ­νη­ση επει­δή το είπε κάτι έχουν ξε­χά­σει.

5. Να γί­νου­με ρε­α­λι­στές ζη­τώ­ντας το αδύ­να­το. Δη­λα­δή, την δια­μόρ­φω­ση συν­θη­κών που θα κι­νη­το­ποιούν το πλητ­τό­με­νο κομ­μά­τι της κοι­νω­νί­ας στο οποίο απευ­θυ­νό­μα­στε. Γιατί αυτό είναι το αδύ­να­το σή­με­ρα, σε μια κα­τά­στα­ση μνη­μο­νια­κής δη­μο­κρα­τί­ας στη νέα βουλή. Όχι το να έχεις ορά­μα­τα και με­γά­λες ει­κό­νες. Αυτό είναι εύ­κο­λο και…. πα­ντός και­ρού.

6. Να ξε­χά­σου­με τη γραμ­μι­κή και στα­τι­κή αντί­λη­ψη της πο­λι­τι­κής. Το λάθος των τα­σι­κών οχυ­ρώ­σε­ων στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ντε φάκτο άρ­νη­σης με­τα­τό­πι­σης της εκά­στο­τε πλευ­ράς να στα­μα­τή­σει. Η πάλη για την γκραμ­σια­νή ιδέα της ηγε­μο­νί­ας επι­τρέ­πει να στο­χεύ­ου­με σε ανα­κα­τα­τά­ξεις, ανα­συν­θε­σεις και όχι σε προ­κάτ πλειο­ψη­φί­ες και μειο­ψη­φί­ες.

7. Να συμ­βι­βα­στού­με με το ότι δεν εκ­φρά­ζου­με ούτε θα θέ­λα­με να­ψεκ­φρά­σου­με όλο το ΟΧΙ και να επι­κε­ντρω­θού­με σε μια ιε­ράρ­χη­ση. Στη νε­ο­α­λαία και στους άνερ­γους και στον κόσμο της απο­χής. Δεν είναι ανά­γκη ούτε να πεί­σου­με τους ψη­φο­φό­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ότι δεν εί­μα­στε απο­στά­τες με την βα­ρύ­τη­τα που έχει ιστο­ρι­κά η λέξη ούτε ότι δεν εί­μα­στε δραχ­μο­στα­γείς οι­κο­νο­μι­στές. Πολύ πιο χρή­σι­μο να πεί­σου­με ένα κομ­μά­τι της απο­χής ότι δεν εί­μα­στε μια από τα ίδια. Και ο ξύ­λι­νος λόγος ή η συ­νέ­πεια δεν αρ­κούν. Υπήρ­χε φα­ντα­σία αλλά χρειά­ζε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρη.

Η Δη­μο­κρα­τία των κλει­στών απο­φά­σε­ων πέ­θα­νε και οι εσω­τε­ρι­κοί εχθροί με­τα­τρά­πη­καν σε στοι­χειά και φα­ντά­σμα­τα. Οι επι­θα­νά­τιοι ρόγ­χοι της και ο πα­νι­κός που δη­μιούρ­γη­σε δυ­στυ­χώς όμως μας κέρ­δι­σε. Πα­ρο­λαυ­τά εί­χα­με την ευ­και­ρία να δούμε, με τον άσχη­μο τρόπο, τι συμ­βά­λα­με να δη­μιουρ­γη­θεί με τα όσα κά­να­με αλλά κυ­ρί­ως με τα όσα δεν κά­να­με την τε­λευ­ταία τριε­τία, και δυ­στυ­χώς δε σώ­ζο­νται όλα σε δυο βδο­μά­δες. Βέ­βαια δεν κα­τα­στρέ­φο­νται και όλα από δω και πέρα.

Η εποχή των βε­βαιο­τή­των και των αβε­βαιο­τή­των τε­λεί­ω­σε. Στην εποχή της ερή­μου του ΤΙΝΑ ή το κά­νεις ή δεν το κά­νεις , δεν προ­σπα­θείς. Και εφό­σον τολ­μή­σα­με να το κά­νου­με πα­ρα­μέ­νου­με όρ­θιοι. Χρειά­ζε­ται να μα­ζέ­ψου­με τις δυ­νά­μεις μας και να αρ­χί­ζου­με να οι­κο­δο­μού­με την ανα­σύν­θε­ση. Όμως όπως κάθε λεξη έτσι και η ανα­σύν­θε­ση είναι κενή χωρίς επι­θε­τι­κό προσ­διο­ρι­σμό, στην πε­ρί­πτω­ση μας χωρίς το «αρι­στε­ρή».

Ετικέτες