Τηλεοπτικές άδειες: Δύο «ξένες» στην ίδια πόλη, στην ίδια συνέντευξη Τύπου και στην ίδια δουλειά

Οι τη­λε­ο­πτι­κές άδειες - και όλο το πο­λι­τι­κό και επι­χει­ρη­μα­τι­κό γαϊ­τα­νά­κι, το οποίο στή­θη­κε γύρω από αυτές - θα ήταν το πο­λι­τι­κό και επι­κοι­νω­νια­κό «πυ­ρη­νι­κό όπλο» της συ­γκυ­βέρ­νη­σης στη ΔΕΘ, καθώς το τα­μεί­ον είναι μείον, το μνη­μό­νιο συ­νε­χί­ζει να δίνει καύ­σι­μο στην κοι­νω­νι­κή κρε­α­το­μη­χα­νή, ο ΕΝΦΙΑ αδειά­ζει και στε­γνώ­νει τα πορ­το­φό­λια, οι συ­ντά­ξεις έχουν με­τα­μορ­φω­θεί σε απο­δη­μη­τι­κά που­λιά και έχουν τρα­βή­ξει, με τις πρώ­τες πολύ χον­δρές στά­λες του φθι­νο­πώ­ρου, για άλλες πο­λι­τεί­ες και πάει λέ­γο­ντας.

Όπως όμως είναι γνω­στό τοις πάσι, όταν πυ­ρο­δο­τεί κα­νείς ένα πο­λι­τι­κό ή πραγ­μα­τι­κό πυ­ρη­νι­κό όπλο, οι... απώ­λειες δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται σε καμιά πε­ρί­πτω­ση μόνο σε αυ­τούς που επι­διώ­κε­ται να «εξο­λο­θρευ­τούν» - εν τέλει, μπο­ρεί και να μην τους αγ­γί­ζουν καν. Οι πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες όμως είναι συ­νή­θως και κο­λοσ­σιαί­ες και ανε­πα­νόρ­θω­τες και ανε­κτί­μη­τες, αν και όχι απα­ραί­τη­τα δι­δα­κτι­κές - οι Ιά­πω­νες το γνω­ρί­ζουν κα­λύ­τε­ρα από όλους μας, επί του πραγ­μα­τι­κού και όχι συμ­βο­λι­κού πε­δί­ου.

Εμ­φα­νώς ικα­νο­ποι­η­μέ­νος με τον εαυτό του, ο πρω­θυ­πουρ­γός ξε­κί­νη­σε τη συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου με μια με­γά­λη αλή­θεια - και τις αλή­θειες οφεί­λου­με να τις ανα­δει­κνύ­ου­με από όπου και αν προ­έρ­χο­νται. Είναι ο πρώ­τος μνη­μο­νια­κός πρω­θυ­πουρ­γός μετά τον Γιώρ­γο Πα­παν­δρέ­ου το 2011 που επέ­λε­ξε να κάνει ανοι­κτή συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου στη ΔΕΘ. Και φυ­σι­κά, ήρθε αντι­μέ­τω­πος με τις συ­νέ­πειες του «πυ­ρη­νι­κού του όπλου», ενώ­πιος ενω­πίω, πρό­σω­πο με πρό­σω­πο, όπως εν­δε­χο­μέ­νως θα έλεγε και ένας δη­μο­σιο­γρά­φος - ιδιο­κτή­της ΜΜΕ, με τις πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες. Τσι­κρί­κα, Σαβ­βο­πού­λου (από το Σταρ), Τσι­γου­ρής (από το Μέγκα και το iefimerida.gr όπως συ­μπλή­ρω­σε ο ίδιος), μια τριά­δα ερ­γα­ζο­μέ­νων που αντι­με­τω­πί­ζει (με δια­βαθ­μί­σεις ή ελά­χι­στες, άλλες πι­θα­νό­τη­τες επαγ­γελ­μα­τι­κής διε­ξό­δου) το φάσμα της ανερ­γί­ας, εξαι­τί­ας και των κυ­βερ­νη­τι­κών και των επι­χει­ρη­μα­τι­κών επι­λο­γών που έδωσε ο νόμος Παππά τη δυ­να­τό­τη­τα να ξε­δι­πλω­θούν αμέ­σως μετά την ψή­φι­ση του - γιατί μάλ­λον είναι τυ­χαίο το γε­γο­νός ότι για πα­ρά­δειγ­μα στο Μέγκα, η τριαν­δρία Μπό­μπο­λα - Ψυ­χά­ρη - Βαρ­δι­νο­γιάν­νη ξε­κί­νη­σε τις στά­σεις πλη­ρω­μών, πρώτα στους «εξω­τε­ρι­κούς συ­νερ­γά­τες» τε­χνι­κούς και μόλις δέκα μέρες μετά τη δη­μο­σί­ευ­ση του νόμου σε ΦΕΚ...

Τα φώτα, όμως της δη­μο­σιό­τη­τας, έπε­σαν κατά κύριο λόγο πάνω στην πρώτη, την κυρία Ευαγ­γε­λία Τσι­κρί­κα και δι­καί­ως. Αλλά ταυ­τό­χρο­να και αδί­κως - και θα εξη­γή­σω αμέ­σως το σκε­πτι­κό μου. Κα­ταρ­χάς δι­καί­ως γιατί η κυρία Τσι­κρί­κα κα­τά­φε­ρε να βγά­λει τον πραγ­μα­τι­κό εαυτό του Τσί­πρα σε δη­μό­σια θέα - τον πραγ­μα­τι­κό πρω­θυ­πουρ­γό Τσί­πρα, τον με­γά­λο αρ­μο­στή του τρί­του μνη­μο­νί­ου, το «χρυσό παιδί (golden boy)» της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης, ευ­ρω­παϊ­κής Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, ενός τέ­ρα­τος οί­η­σης και κοι­νω­νι­κού δαρ­βι­νι­σμού. Αυτό πι­στώ­νε­ται στην κυρία Τσι­κρί­κα. Ότι η μάσκα του δήθεν ακέ­ραιου, δήθεν κοι­νω­νι­κά ευαί­σθη­του, δήθεν πα­νί­σχυ­ρου, δήθεν στρογ­γυ­λο­κα­θι­σμέ­νου στην πρω­θυ­πουρ­γι­κή κα­ρέ­κλα και αμε­τα­κί­νη­του μέχρι το 2019 (εδώ, γε­λά­με...), Τσί­πρα δια­λύ­θη­κε σε κοινή θέα. Και γιατί δια­λύ­θη­κε;

Γιατί ο Τσί­πρας ξέ­χα­σε τα λόγια του ποι­η­τή (νο­μί­ζω, είναι ο Νίκος Κα­ρού­ζος), που θα τα πα­ρα­φρά­σω ελα­φρώς. Ο Τσί­πρας έκανε το «λάθος» να πλη­σιά­σει πάρα πολύ έναν υπο­ψή­φιο άνερ­γο και τα χέρια (αλλά και τα λόγια) ενός άνερ­γου ή ενός αν­θρώ­που που βλέ­πει να χάνει την δου­λειά του, είναι σφιγ­μέ­να στις τσέ­πες του, σαν χει­ρο­βομ­βί­δες. Οπότε, όταν απα­σφα­λί­ζουν αυτές οι χει­ρο­βομ­βί­δες, τύφλα να ‘χουν τα... πυ­ρη­νι­κά όπλα και οι πο­λι­τι­κές με­γα­λο­στο­μί­ες.

Ταυ­τό­χρο­να όμως στους ώμους της κυ­ρί­ας Τσι­κρί­κα έπεσε ένα δυ­σα­νά­λο­γο βάρος, ένα βάρος που το πολ­λα­πλα­σιά­ζουν ο τόπος και ο χρό­νος και η συ­γκυ­ρία και ήταν απο­λύ­τως άδικο να το ση­κώ­σει αυτή και από επαγ­γελ­μα­τι­κή σκο­πιά.

Σε μια αί­θου­σα γε­μά­τη δη­μο­σιο­γρά­φους, στην πρώτη συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου μνη­μο­νια­κού πρω­θυ­πουρ­γού μετά το 2011, τις ερω­τή­σεις - το­πο­θε­τή­σεις με άξονα την ανερ­γία στα κα­νά­λια που (κατά πάσα με­γά­λη πι­θα­νό­τη­τα) κλεί­νουν είτε με κυ­βερ­νη­τι­κή είτε και με επι­χει­ρη­μα­τι­κή υπαι­τιό­τη­τα, τις έκα­ναν εκεί­νοι που κατά το κοι­νώς λε­γό­με­νο «καί­γε­ται η γούνα τους» - σε ενε­στώ­τα χρόνο.

Για άλλη μια φορά - και σε δη­μό­σια, κοινή θέα συ­ντε­λέ­στη­κε και αυτό - ο δη­μο­σιο­γρα­φι­κός κλά­δος έδει­ξε έμπρα­κτα και την... εσω­τε­ρι­κή αλ­λη­λεγ­γύη που τον διέ­πει, και τα αι­σθή­μα­τα... συ­μπα­ρά­στα­σης, τα οποία ξε­χει­λί­ζουν από τα μπα­τζά­κια πάρα πολ­λών (και όχι μόνο εκεί­νων που βρέ­θη­καν στην αί­θου­σα), και τα... ενη­με­ρω­τι­κά αντα­να­κλα­στι­κά του, όταν οι (επαγ­γελ­μα­τι­κές και ερ­γα­σια­κές) οι­κί­ες (ορι­σμέ­νων εξ) ημών έχουν πάρει (ξανά) φωτιά, για πολ­λο­στή φορά αυτή την μνη­μο­νια­κή επτα­ε­τία, και άλλοι άδουν και σφυ­ρί­ζουν αδιά­φο­ρα, λες και το θέαμα δεν τους εν­δια­φέ­ρει ή δεν τους αφορά, όπως δεν τους αφο­ρού­σε χθες και προ­χθές, στο Άλτερ, τον ΔΟΛ, τον Πή­γα­σο, την Ελευ­θε­ρο­τυ­πία, την ΕΡΤ, την Κα­θη­με­ρι­νή και τον Σκάι και πάει λέ­γο­ντας.

Ου­δείς έτε­ρος δη­μο­σιο­γρά­φος ευα­ρε­στή­θη­κε να ση­κώ­σει μέρος από το σι­σύ­φειο, ψυ­χο­λο­γι­κό, επαγ­γελ­μα­τι­κό και προ­σω­πι­κό βάρος που κου­βα­λού­σαν οι δη­μο­σιο­γρά­φοι υπό προ­θε­σμία ανερ­γί­ας και εν­δε­χό­με­νου, μα­κρο­χρό­νιου επαγ­γελ­μα­τι­κού απο­κλει­σμού. Κα­νέ­νας, ενώ αυτή ακρι­βώς θα ήταν η κα­λύ­τε­ρη στιγ­μή και υπη­ρε­σία στο κοινό συμ­φέ­ρον όχι μόνο των δη­μο­σιο­γρά­φων και των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον Τύπο, αλλά όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη χώρα.

Όταν ο Χ δη­μο­σιο­γρά­φος ρωτά και απαι­τεί απα­ντή­σεις για την επερ­χό­με­νη ανερ­γία της κάθε κυ­ρί­ας Τσι­κρί­κα (και της κάθε άνερ­γης γε­νι­κά) και όχι η κυρία Τσι­κρί­κα για τον εαυτό της. Με τέ­τοια βή­μα­τα και τέ­τοιες στά­σεις ζωής ξε­κι­νά να σφυ­ρη­λα­τεί­ται και να δέ­νε­ται το πραγ­μα­τι­κά πολύ επι­κίν­δυ­νο ατσά­λι για κυ­βερ­νή­σεις, κρα­τού­ντες και ερ­γο­δό­τες, όταν έρ­χε­ται η ώρα που χτυπά η κα­μπά­να του με ποια πλευ­ρά εί­μα­στε, γιατί η κα­μπά­να όπως έγρα­ψε και ο μέγας Χε­μιν­γου­έι, χτυπά πάντα για εμάς.

Αλλά, ώρες και στιγ­μές, τι τα λέμε, τι τα γρά­φου­με; Εδώ, στον τόπο και στον κλάδο, πε­ρισ­σεύ­ει η υπο­κρι­σία. Γιατί την ίδια ώρα, που η κυρία Τσι­κρί­κα γί­νε­ται «σύμ­βο­λο» ακόμη και όψι­μου αντι­κυ­βερ­νη­τι­κού αγώνα από ορι­σμέ­νες γρα­φί­δες με σε­ση­μα­σμέ­νο, δη­μό­σιο, πο­λι­τι­κό και δη­μο­σιο­γρα­φι­κό βίο, κα­νέ­νας δεν είδε ούτε άκου­σε - πάλι σε κοινή θέα - την δη­μο­σιο­γρά­φο των «Πα­ρα­πο­λι­τι­κών», κυρία Ελένη Κα­λο­γε­ρο­πού­λου, αυ­θόρ­μη­τη και εν­θου­σια­σμέ­νη, χα­μο­γε­λα­στή, να πα­νη­γυ­ρί­ζει από την άλλη πλευ­ρά του χώρου και ακρι­βώς απέ­να­ντι από την κυρία Τσι­κρί­κα, ξε­κι­νώ­ντας την ερώ­τη­ση της στον πρω­θυ­πουρ­γό με την κα­θα­ρή, κρυ­στάλ­λι­νη νο­ή­μα­τος φράση «εμείς πή­ρα­με (τη­λε­ο­πτι­κή) άδεια», για να προ­σπα­θή­σει άγαρ­μπα να διορ­θώ­σει τα αδιόρ­θω­τα σε «εμείς, δη­λα­δή, οι Πει­ραιώ­τες».

Στο τέλος της ημέ­ρας, όπως λένε και οι Αμε­ρι­κα­νοί, αυτή ήταν η αντι­προ­σω­πευ­τι­κή ει­κό­να της αί­θου­σας, που ηλε­κτρί­στη­κε με το θέμα των τη­λε­ο­πτι­κών αδειών - όχι το δί­πο­λο Τσί­πρας - Τσι­κρί­κα, αλλά οι δύο «ξένες» με­τα­ξύ τους, στην ίδια πόλη, στην ίδια συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου, στην ίδια δου­λειά, η κυρία Τσι­κρί­κα, με τη ρα­γι­σμέ­νη φωνή, μπρο­στά στο τα­μείο ανερ­γί­ας, και η κυρία Κα­λο­γε­ρο­πού­λου, με τον ελά­χι­στα συ­γκα­λυμ­μέ­νο εν­θου­σια­σμό, επει­δή το (με­γά­λο και πραγ­μα­τι­κό) αφε­ντι­κό, ο... Πει­ραιώ­της, πήγε τα­μείο μετά από τον δια­γω­νι­σμό με τις άδειες.

Και βέ­βαια, μια υπο­ψία μπο­ρεί να κα­τα­τρύ­χει τον νου όλων μας: Ότι οι ρόλοι θα μπο­ρού­σαν να είναι απο­λύ­τως αντε­στραμ­μέ­νοι, αν η κυρία Τσι­κρί­κα ερ­γα­ζό­ταν (χθες) σε σταθ­μό που θα είχε πάρει τη­λε­ο­πτι­κή άδεια και η κυρία Κα­λο­γε­ρο­πού­λου ερ­γα­ζό­ταν (χθες) σε σύ­νο­λα... Πει­ραιω­τών χωρίς τη­λε­ο­πτι­κή άδεια...

Την ίδια υπο­ψία (αν όχι βε­βαιό­τη­τα) έχουν και διά­φο­ρα «χρυσά παι­διά (golden boys)» του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, στην κυ­βέρ­νη­ση, τις ερ­γο­δο­τι­κές ενώ­σεις και τις επι­χει­ρή­σεις, και ανά­βουν το φυ­τί­λι της σα­λα­μο­ποί­η­σης, του εται­ρι­κού πα­τριω­τι­σμού, του κοι­νω­νι­κού δαρ­βι­νι­σμού και του δι­χα­σμού και της πο­λυ­διά­σπα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, στον Τύπο και αλλού.

Γιατί ξέ­ρουν ότι ορι­σμέ­νοι (πάρα πολ­λοί) θα συ­νε­χί­σουν να κά­νουν τους κου­φούς όταν θα χτυπά η κα­μπά­να...