Τζιχαντισμός με «λατινική καλύπτρα»

Πρό­κει­ται για την καλ­λιέρ­γεια μί­σους και ξε­νο­φο­βί­ας στις ευ­ρω­παϊ­κές κοι­νω­νί­ες, όχι μόνο από τα συ­νή­θη ακρο­δε­ξιά και ρα­τσι­στι­κά μορ­φώ­μα­τα, αλλά ακόμη κι από ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα των πο­λι­τι­κών ηγε­σιών της γη­ραιάς ηπεί­ρου. Πίσω από την κοι­νό­το­πη τις τε­λευ­ταί­ες ημέ­ρες φράση «εί­μα­στε σε πό­λε­μο», δεν κρύ­βε­ται η συ­στρά­τευ­ση κατά των τζι­χα­ντι­στών, αλλά η εμπέ­δω­ση ενός κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης, στα πλαί­σια του οποί­ου ήδη πα­ρα­τη­ρεί­ται η αύ­ξη­ση της αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας και συ­ζη­τού­νται πρα­κτι­κές εντα­τι­κής πα­ρα­κο­λού­θη­σης ακόμη και των πιο κα­θη­με­ρι­νών συ­ναλ­λα­γών των πο­λι­τών(π.χ σω­μα­τι­κοί έλεγ­χοι σε σού­περ μάρ­κετ), οι οποί­ες πα­ρα­βιά­ζουν θε­με­λιώ­δη ατο­μι­κά δι­καιώ­μα­τα, στο όνομα της «εθνι­κής ασφά­λειας» κατά της «ισλα­μι­κής απει­λής»

Η θε­ω­ρη­τι­κο­ποί­η­ση αυτής της «κα­τά­στα­σης πο­λέ­μου», βα­σί­ζε­ται στο γνω­στό δι­χο­το­μι­κό μα­νι­χαι­στι­κό σχήμα της «σύ­γκρου­σης των πο­λι­τι­σμών», όπου αντι­πα­ρα­τί­θε­ται η «ορ­θο­λο­γι­κή» και «πο­λι­τι­σμέ­νη» χρι­στια­νι­κή Δύση, απέ­να­ντι στο «βάρ­βα­ρο» και «ολο­κλη­ρω­τι­κό» Ισλάμ. Αυτό το σχήμα, παρά τις κα­τα­φα­νώς ακρο­δε­ξιές κι αντι­δρα­στι­κές συ­νυ­πο­δη­λώ­σεις του,  στην Ελ­λά­δα κιν­δυ­νεύ­ει να λάβει  αυ­ξη­μέ­νη απή­χη­ση, καθώς εκ­φρά­ζε­ται κι από «δια­νο­ού­με­νους», που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται ή θε­ω­ρού­νται από πολ­λούς ως φι­λε­λεύ­θε­ροι. Ένα τέ­τοιο πα­ρά­δειγ­μα είναι η γνω­στή και μη εξαι­ρε­τέα Σ. Τρια­ντα­φύλ­λου, η οποία σε ένα πρό­σφα­το άρ­θρο-λι­βε­λο­γρά­φη­μα, το οποίο δη­μο­σιεύ­τη­κε στην Athens Voice, με τίτλο Rock and Roll will never die, επι­χει­ρεί να «δια­φω­τί­σει» τον ανα­γνώ­στη σχε­τι­κά με την «πο­λι­τι­σμι­κή ρίζα» του Τζι­χα­ντι­σμού. Το φαι­νό­με­νο δεν απο­δί­δε­ται στις επεμ­βά­σεις της Δύσης στη Μ. Ανα­το­λή, οι οποί­ες αναι­τιο­λό­γη­τα θε­ω­ρού­νται άσχε­τες, αλλά στο Ισλάμ συ­νο­λι­κά, στην «πο­λε­μο­χα­ρή φύση» του ως «πο­λι­τι­κού προ­γράμ­μα­τος κι ιδε­ο­λο­γί­ας εκ­βαρ­βα­ρι­σμού».

Είναι πραγ­μα­τι­κά τρο­μα­κτι­κό και τρα­γι­κό πως μπο­ρεί μια τέ­τοια ει­κό­να να πα­ρου­σιά­ζε­ται ως αυ­το­νό­η­τη αλή­θεια. Όποιος γνω­ρί­ζει στοι­χειω­δώς ευ­ρω­παϊ­κή και πα­γκό­σμια ιστο­ρία, ξέρει καλά πως οι πλέον τρο­με­ρές και μα­ζι­κές σφα­γές κι εκτο­πί­σεις στο όνομα της θρη­σκεί­ας, από το Με­σαί­ω­να ως σή­με­ρα, απο­τε­λούν «προ­νό­μιο» της «πο­λι­τι­σμέ­νης» και «δη­μο­κρα­τι­κής» Δύσης, κι όχι του «βάρ­βα­ρου» Ισλάμ. Δε­κά­δες πα­ρα­δείγ­μα­τα το τεκ­μη­ριώ­νουν αυτό, από τις λε­η­λα­σί­ες και τα εγκλή­μα­τα των σταυ­ρο­φό­ρων, μέχρι τη «Νύχτα του Αγίου Βαρ­θο­λο­μαί­ου», και τον αφα­νι­σμό των ιν­διά­νων ιθα­γε­νών της Αμε­ρι­κής από τους ευ­ρω­παί­ους αποί­κους, ως ανε­πί­δε­κτων «εκ­πο­λι­τι­σμού», σκη­νι­κό που επα­να­λή­φθη­κε πολ­λές φορές τους επό­με­νους αιώ­νες με θύ­μα­τα τους λαούς της αποι­κιο­κρα­τού­με­νης Αφρι­κής(Κον­γκό κτλ). Όσο για τη βία και τον αυ­ταρ­χι­σμό, κι εδώ η «χρι­στια­νι­κή Δύση» κα­τέ­χει δι­καιω­μα­τι­κά την πρώτη θέση, από το κυ­νή­γι μα­γισ­σών και τα θύ­μα­τα της Ιεράς Εξέ­τα­σης, μέχρι το τυ­ραν­νι­κό κα­θε­στώς που υπέ­στη ο ιρ­λαν­δι­κός λαός την πε­ρί­ο­δο της αγ­γλι­κής κα­το­χής(δή­μευ­ση γης και πε­ριου­σιών, πε­ριο­ρι­σμός των εμπο­ρι­κών δι­καιω­μά­των στα όρια της «βρε­τα­νι­κής κοι­νο­πο­λι­τεί­ας», απο­κλει­σμός από τα δη­μό­σια αξιώ­μα­τα), για να ασπα­στεί την κρα­τι­κά επι­βε­βλη­μέ­νη προ­τε­στα­ντι­κή θρη­σκεία. Την ίδια πε­ρί­ο­δο, στις χώρες του «απο­λί­τι­στου» Ισλάμ, αν­θού­σαν οι τέ­χνες κι οι επι­στή­μες(ζω­γρα­φι­κή, αρ­χι­τε­κτο­νι­κή, άλ­γε­βρα, χη­μεία, αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κή γραμ­μα­το­λο­γία κτλ), ενώ, με ελά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις, υπήρ­χε θε­σμι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­νη ανε­ξι­θρη­σκία των υπη­κό­ων των Χα­λι­φά­των (εν­δει­κτι­κό είναι το θρη­σκευ­τι­κά δια­χω­ρι­σμέ­νο διοι­κη­τι­κό σύ­στη­μα των μιλ­λέτ στην Οθω­μα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρία).

Η δαι­μο­νο­ποί­η­ση του Ισλάμ, οδη­γεί μα­θη­μα­τι­κά την κ. Τρια­ντα­φύλ­λου, στο δόγμα της συλ­λο­γι­κής ευ­θύ­νης των μου­σουλ­μά­νων ανά τον κόσμο για τα ει­δε­χθή εγκλή­μα­τα των τζι­χα­ντι­στών, παρά το γε­γο­νός ότι η συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία τα έχει κα­τα­δι­κά­σει σαφώς και ποι­κι­λο­τρό­πως. Φτά­νει μά­λι­στα στο ση­μείο να επι­κα­λε­στεί τον Μάρκο Πόλο(!), σε μια αήθη γε­νί­κευ­ση, πως  «φα­να­τι­κός μου­σουλ­μά­νος είναι αυτός που σου κόβει το κε­φά­λι, ενώ με­τριο­πα­θής είναι εκεί­νος που σε κρα­τά­ει για να σου κό­ψουν το κε­φά­λι». Έτσι, προ­βάλ­λει ως μόνη διέ­ξο­δος ο ολο­κλη­ρω­τι­κός πό­λε­μος κατά της ισλα­μι­κής θρη­σκεί­ας, τον οποίο κα­τη­γο­ρού­νται οι δυ­τι­κές ηγε­σί­ες ότι δι­στά­ζουν να κη­ρύ­ξουν. Επι­πλέ­ον, με κα­τά­φω­ρα πα­τρο­να­λι­στι­κή-αυ­ταρ­χι­κή διά­θε­ση, απαι­τεί­ται από τους με­τριο­πα­θείς μου­σουλ­μά­νους της Ανα­το­λής(των οποί­ων την ύπαρ­ξη ωστό­σο έχει η ίδια αρ­νη­θεί), κι ιδίως τους μου­σουλ­μά­νους κα­τοί­κους της Ευ­ρώ­πης, τους οποί­ους «τα­ΐ­ζουν και προ­στα­τεύ­ουν οι δυ­τι­κές δη­μο­κρα­τί­ες», ενώ αυτοί «τρώνε και πί­νουν με κρα­τι­κές πα­ρο­χές πα­ρα­βιά­ζο­ντας τους νό­μους της Γαλ­λί­ας» να συ­στρα­τευ­τούν σε αυτό τον «υπέρ πά­ντων αγώνα», δια­δη­λώ­νο­ντας μα­ζι­κά κατά των τζι­χα­ντι­στών. Πέραν του γε­γο­νό­τος ότι τα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα αντι­με­τω­πί­ζο­νται, κατά τα φε­ου­δαρ­χι­κά πρό­τυ­πα, ως ανταλ­λάγ­μα­τα «εκ­δού­λευ­σης» απέ­να­ντι στην εκά­στο­τε(από­λυ­τη κι αλά­θη­τη) εξου­σία, όσοι μου­σουλ­μά­νοι δεν στη­ρί­ξουν τυφλά τον πό­λε­μο αφα­νι­σμού της θρη­σκεί­ας τους, που προ­τεί­νε­ται στο κεί­με­νο, και δεν ασπα­στούν τα υστε­ρι­κά κι ανι­στό­ρη­τα φλη­να­φή­μα­τα της «δια­νο­ού­με­νης-συγ­γρα­φέ­ως», θε­ω­ρού­νται αυ­το­δί­καια εσω­τε­ρι­κός εχθρός, δά­κτυ­λος του «Ισλα­μι­κού Κρά­τους».

Το αντι-ισλα­μι­κό πα­ρα­λή­ρη­μα, κλεί­νει με μια προει­δο­ποί­η­ση- έμ­με­ση απει­λή προς τους «ισλα­μι­στές και τους ποι­κί­λους φί­λους τους», που «προ­τι­μούν το τούρ­κι­κο σα­ρί­κι από την λα­τι­νι­κή κα­λύ­πτρα», πως «ό, τι κι να κά­νε­τε, ο δυ­τι­κός πο­λι­τι­σμός θα επι­ζή­σει, είναι απεί­ρως ισχυ­ρό­τε­ρος».

Εκ­φρά­ζε­ται από πολ­λούς η άποψη πως η απά­ντη­ση σε εκρή­ξεις πα­ρά­νοιας και μί­σους όπως αυτή, θα πρέ­πει να είναι η αγνό­η­σή τους, γιατί κάθε ενα­σχό­λη­ση τους προσ­δί­δει αξία και δη­μο­σιό­τη­τα. Δυ­στυ­χώς, τα πράγ­μα­τα δεν είναι τόσο απλά. Το αντι­μου­σουλ­μα­νι­κό μένος κι η μι­σαλ­λο­δο­ξία δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται σε γρα­φι­κές πε­ρι­πτώ­σεις ψυ­χο­λο­γι­κά άρ­ρω­στων κι εμ­μο­νι­κών ατό­μων, όπως πι­θα­νό­τα­τα είναι η Σώτη Τρια­ντα­φύλ­λου. Εξάλ­λου, η ψυ­χια­τρι­κο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής είναι ίδιον αυ­ταρ­χι­κών με­θο­δεύ­σε­ων κι αντι­λή­ψε­ων. Το φαι­νό­με­νο έχει βα­θιές πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές ρίζες. Ο να­ζι­σμός, όπως κι οι άλλες μορ­φές της αντι­δρα­στι­κής και συ­ντη­ρη­τι­κής δε­ξιάς με φι­λε­λεύ­θε­ρο προ­σω­πείο, είναι συμ­πτώ­μα­τα της κα­ταρ­ρα­κω­μέ­νης ευ­η­με­ρί­ας και της πλη­γω­μέ­νης αξιο­πρέ­πειας των ευ­ρω­παϊ­κών λαών που πλήτ­το­νται  από τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λαί­λα­πα, κι οδη­γού­νται να απο­δώ­σουν τα δεινά τους σε εξω­τε­ρι­κούς, και πρω­τί­στως, σε κα­τα­σκευα­σμέ­νους εσω­τε­ρι­κούς εχθρούς, κατά τεκ­μή­ριο κοι­νω­νι­κά αδύ­να­μους, όπως οι μου­σουλ­μά­νοι ευ­ρω­παί­οι πο­λί­τες, οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες. Δεν είναι τυ­χαία ως προς αυτό, η απί­στευ­τη αλλά και προ­σχε­δια­σμέ­νη σε προ­κλη­τι­κό­τη­τα και βλα­κεία δή­λω­ση του Ντό­ναλντ Τραμπ, υπο­ψη­φί­ου για την ηγε­σία των ρε­που­μπλι­κα­νών στις ΗΠΑ, πως τα θύ­μα­τα θα ήταν λι­γό­τε­ρα αν οι Γάλ­λοι πο­λί­τες οπλο­φο­ρού­σαν. Στα καθ’ ημάς, αρκεί να θυ­μί­σου­με αντί­στοι­χες δη­λώ­σεις βου­λευ­τών, πως δεν είναι δυ­να­τόν τα προ­σφυ­γι­κά ρεύ­μα­τα να εξαρ­τώ­νται από τους πο­λέ­μους στη Μ. Ανα­το­λή, ή πως οι με­τα­νά­στες χωρίς χαρ­τιά πρέ­πει να πυ­ρο­βο­λού­νται στα σύ­νο­ρα.

Τού­των δο­θέ­ντων, και κλεί­νο­ντας, πι­στεύω πως τούτη τη στιγ­μή επι­χει­ρεί­ται να ανα­δυ­θεί εκ νέου ένας τζι­χα­ντι­σμός «με λα­τι­νι­κή κα­λύ­πτρα», που είναι πολύ πιο επι­κίν­δυ­νος για τον αν­θρω­πι­σμό και τη δη­μο­κρα­τία, από το τζι­χα­ντι­σμό των ακραί­ων ισλα­μι­στών, τον οποίο χρη­σι­μο­ποιεί ως πρό­σχη­μα. Κι είναι πιο επι­κίν­δυ­νος διότι δεν επι­βάλ­λε­ται μόνο με βία και τρο­μο­κρα­τία, όπως ο ισλα­μι­κός αντί­στοι­χος, ώστε να μπο­ρεί να πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θεί συ­σπει­ρώ­νο­ντας αυ­τό­μα­τα απέ­να­ντί του τα κράτη και τις κοι­νω­νί­ες που απει­λεί, αλλά αντί­θε­τα επι­βάλ­λε­ται έμ­με­σα, ιδε­ο­λο­γι­κά και συ­ναι­σθη­μα­τι­κά, με φι­λε­λεύ­θε­ρο μαν­δύα, ει­σχω­ρώ­ντας στους θε­σμούς και την κα­θη­με­ρι­νή ζωή των ευ­ρω­παϊ­κών κοι­νω­νιών, μέσα από το χώρο της πο­λι­τι­κής και της «δια­νό­η­σης». Πρό­κει­ται για έναν θα­να­τη­φό­ρο ιό που πα­ρα­σι­τεί σε ό, τι έχει απο­μεί­νει από τις ευ­ρω­παϊ­κές αστι­κές δη­μο­κρα­τί­ες. Πρώ­τι­στο κα­θή­κον λοι­πόν όλων όσων νοιά­ζο­νται πραγ­μα­τι­κά για τη διά­σω­ση των δη­μο­κρα­τι­κών ιδα­νι­κών του Δια­φω­τι­σμού, είναι ο συ­νε­χής ιδε­ο­λο­γι­κός, πο­λι­τι­σμι­κός, πο­λι­τι­κός, και βιο­λο­γι­κός αν χρεια­στεί, πό­λε­μος ενα­ντί­ον των υπο­στη­ρι­κτών αυτού του «χρι­στια­νι­κού ιερού πο­λέ­μου», που υπο­κι­νεί­ται από τα τα­πει­νό­τε­ρα έν­στι­κτα του αν­θρώ­που, ενα­ντί­ον δη­λα­δή της Σ. Τρια­ντα­φύλ­λου και των ομοί­ων της. Ο «δυ­τι­κός πο­λι­τι­σμός» που ευαγ­γε­λί­ζο­νται ισο­δυ­να­μεί με μια βαρ­βα­ρό­τη­τα ανά­λο­γη με αυτήν του ισλα­μι­κού τζι­χα­ντι­σμού, τον οποίο τρο­φο­δο­τεί κι από το οποίο τρο­φο­δο­τεί­ται, δείγ­μα της οποί­ας απο­τε­λούν τα πρό­σφα­τα αν­θρω­πι­στι­κά εγκλή­μα­τα των ΗΠΑ και των συμ­μά­χων τους στο Ιράκ και το Αφ­γα­νι­στάν. Πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία ση­μαί­νει  αμ­φι­σβή­τη­ση και κα­τα­στρο­φή αυτού του «δυ­τι­κού πο­λι­τι­σμού», χωρίς  οπι­σθο­δρό­μη­ση στον βίαιο ακραίο ισλα­μι­σμό, που είναι το ανε­στραμ­μέ­νο εί­δω­λό του.