Είναι φανερό ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ο θρίαμβος της πολιτικής Μέρκελ- Σόιμπλε- τραπεζών και πολυεθνικών.
80% των ψηφοφόρων έδωσαν την έγκρισή τους στο 3ο μνημόνιο, το ίδιο δηλαδή και χειρότερο μνημόνιο που πριν από δύο μόλις μήνες είχαν απορρίψει κατά 62% στο δημοψήφισμα. Δεδομένης της μεγάλης αποχής, τα δύο ποσοστά αφορούν συγκρίσιμο αριθμό ψηφοφόρων.
Αναστηλώθηκε ο δικομματισμός που θεωρητικά τουλάχιστον είναι πιο σταθερό σύστημα σε σχέση με τις κυβερνήσεις ευρύτερων ή και «εθνικών» συνεργασιών που αφήνουν χώρο για πιο ριζοσπαστική αντιπολίτευση. Το τελευταίο ενδεχόμενο έχει μικρές πιθανότητες, αφού οι δύο βασικοί στόχοι των εκλογών υπερκαλύφθηκαν:
Από την μια οι αντιστεκόμενες στο μνημόνιο αριστερές δυνάμεις έμειναν για πρώτη φορά εκτός βουλής, τουλάχιστον αυτές που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εν δυνάμει νέο κίνδυνο για να συσπειρώσουν ή να εκφράσουν εκ νέου τις κοινωνικές αντιστάσεις. Το ΚΚΕ ως γνωστό δεν αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα, υπονομεύοντας οποιαδήποτε λαϊκή κινητοποίηση δεν ελέγχει και κρατώντας …ερμητικά ακίνδυνες τις δικές του κινητοποιήσεις. Ούτως ή άλλως, καμία από τις παραπάνω δυνάμεις δεν κατάφερε να εκφράσει την δυσαρέσκεια και την αμηχανία όσων επέλεξαν συνειδητά να απέχουν από την εκλογική διαδικασία.
Από την άλλη τα επώδυνα μέτρα ανέλαβε να διεκπεραιώσει με ανέλπιστα υψηλό ποσοστό το κόμμα του κ. Τσίπρα, που κρίθηκε ότι δεν έχει καταναλώσει όλο το πολιτικό του κεφάλαιο,ενώ ταυτόχρονα ο κ. Μεϊμαράκης έκανε ότι μπορούσε για να παραμείνει ως εφεδρεία η Ν.Δ. Τα αποτελέσματα εξασφαλίσθηκαν με διάφορους τρόπους, ανάμεσα στους οποίους και τα δημοσκοπικά «ντέρμπυ» που ενίσχυσαν τη συσπείρωση των μονομάχων. Η ευρωπαϊκή αριστερά στο πάλκο της προεκλογικής συγκέντρωσης του Α. Τσίπρα, παρείχε την αναγκαστική υποστήριξη προκειμένου αφενός να μην αποδεχθεί ή έστω να καθυστερήσει η αποδοχή της ήττας και αφετέρου να δώσει τα δικά της διαπιστευτήρια ορθολογισμού.
Έκλεισε έτσι με τον καλύτερο τρόπο η σοβαρή ρωγμή που είχαν ανοίξει οι αντιστάσεις του ελληνικού λαού στα τείχη του νεοφιλελευθερισμού της Ευρώπης. Μια ρωγμή που αποτυπώθηκε με την κατάρρευση του παλιού δικομματικού συστήματος και την ανάδειξη μιας κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο, τον περασμένο Γενάρη. Χρειάστηκαν 6 μήνες μιας δήθεν διαπραγμάτευσης, εξαρχής ναρκοθετημένης. Χρειάστηκε πρώτα να στεγνώσουν τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας, να μη μείνει ούτε δεκάρα στις τράπεζες, να μετατραπεί ο λαός σε θεατή μιας αέναης διαδικασίας «σήμερα μας πετάνε έξω- αύριο έρχεται μνημόνιο». Χρειάστηκε ένα δημοψήφισμα που αναπτέρωσε τις ελπίδες και στην συνέχεια χρειάστηκε η κορύφωση της στρατηγικής του φόβου ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναπόφευκτη η ήττα και η υποταγή. Η εξουσία σε συνδυασμό με την κρίση, αποδείχτηκε ότι παράγει άριστα αποτελέσματα εκμαυλισμού συνειδήσεων. Οι περισσότεροι έχουν κάτι να φοβηθούν, κάτι να κερδίσουν, από κάπου να πιαστούν. Ακόμη και για ασήμαντες προσδοκίες ή φόβους αποτροπής του χειρότερου, έφτασαν μέχρι την κάλπη με μάτια και αυτιά ερμητικά κλειστά.
Η αντιμνημονιακή φωνή στη Βουλή, θα έχει τη χροιά της στριγκλιάς του Μιχαλολιάκου, αφού η απελπισία και το αδιέξοδο είναι ως γνωστόν κακοί σύμβουλοι για τους ευάλωτους στη σαγήνη της ισχύος.
Η Αριστερά πνέει τα λοίσθια. Οι εναπομείνασες δυνάμεις εξακολουθούν να είναι διασπασμένες και παρά την αγωνιστικότητα και την συνέπεια τους, εξακολουθούν να αποπνέουν αγκυλώσεις, παραγοντισμό, ηγεμονισμό και χαμηλή επικοινωνία με την δρώσα κοινωνία. Το κυριότερο πρόβλημα όμως προέρχεται από το χάσμα που άνοιξε ο αυτοακυρωμένος και ανανήψας ΣΥΡΙΖΑ. Με ιστορικές αναλογίες,θα ζήσουμε ημέρες ανάλογες με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, που παρέσυρε στην ανυποληψία και την κρίση ακόμη και όσες δυνάμεις και ρεύματα αμφισβητούσαν το σοβιετικό μοντέλο.
Νίκη λοιπόν σε όλα τα σημεία σε αυτό τον γύρο. Για πόσο καιρό ακόμα; Αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς, το πόσο γρήγορα θα ανακάμψει η λαϊκή αγωνιστικότητα, απέναντι στην ισοπέδωση και την δουλεία. Και από το κατά πόσο η Αριστερά θα κατορθώσει να συγκροτήσει ένα πολιτικό υποκείμενο ικανό να εκφράσει και να αποτελέσει οργανικό και αναπόσπαστο μέρος αυτής της κινητοποίησης και όχι να την αντιμετωπίζει με καχυποψία, απόσταση ή ως δεξαμενή άντλησης «επιρροών» και ψήφων.
Το δύσκολο έδαφος της δημοκρατίας και της συμμετοχής είναι η απάντηση όποια και αν είναι η ερώτηση. Δημοκρατία ως αίτημα για την λειτουργία των κομμάτων, των ομάδων, των δικτύων, των μετώπων, των κινημάτων. Δημοκρατία ως αίτημα για τη λειτουργία του πολιτεύματος, δημοκρατία ως βάση για την κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι το πρώτο που φοβούνται, το πρώτο που καταργούν. Είναι το κύριο όπλο απέναντι στον θρίαμβο του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτικού συστήματος που επιβάλλεται δια χειρός Μέρκελ σ’ ένα σύγχρονο προτεκτοράτο. Τη χώρα μας.
