«Μπλόφα» -για δεύτερη φορά- ο εκβιασμός του Grexit!

Την πρώτη φορά που μάθαμε ότι ο Σόιμπλε και η παρέα του «μπλόφαραν» εκβιάζοντας με Grexit, ήταν ενάμιση χρόνο ύστερα από το καταστροφικό PSI και τη συμφωνία για το δεύτερο μνημόνιο. Τότε, την αποκάλυψη έκανε αυτοπροσώπως η Άνγκελ Μέρκελ, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Στην περίπτωση του τρίτου μνημονίου, όμως, η αποκάλυψη ήρθε πολύ νωρίς, και πάλι από αρμόδια χείλη: τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Κονστάντσιο. Αν το συντεταγμένο -παρά τις προεκλογικές κόντρες- μνημονιακό κατεστημένο, τα μίντια και τα κόμματά δεν είχαν το σχεδόν απόλυτο μονοπώλιο της ενημέρωσης και χιλιάδες λόγους να θέλουν να κρύψουν πάση δυνάμει τέτοιες ειδήσεις, η αποκάλυψη αυτή θα προκαλούσε πραγματικό πολιτικό σεισμό.   

Ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ Βιτόρ Κονστάντσιο, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο πρακτορείο Ρόιτερς στις 14 Σεπτεμβρίου και είναι αναρτημένη στην πρώτη σελίδα του επίσημου ιστότοπου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), αποκαλύπτει ότι η πραγματική προοπτική για Grexit δεν υπήρξε ποτέ στ’ αλήθεια!

Δήλωσε συγκεκριμένα ο κ. Κονστάντσιο:

«Υπήρξαν αμφιβολίες από τις αγορές για χώρες όπως η Ελλάδα ότι δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της νομισματικής ένωσης. Δεν υπήρξαν ποτέ αμφιβολίες από την πλειοψηφία των μελών-κρατών. Επιμένουμε ότι η ένταξη στο ευρώ είναι μη αναστρέψιμη. Νομικά, καμία χώρα δεν μπορεί να εκδιωχθεί. Η πραγματική προοπτική να συμβεί αυτό δεν υπήρξε ποτέ στα αλήθεια». (υπογραμμίσεις δικές μου) 

Η φράση «στ’ αλήθεια» είναι η αναπόφευκτη διπλωματική έκφραση για να ειπωθεί ότι η απειλή του Grexit ήταν «αναληθής», επί το λαϊκότερον «μπλόφα».
Η αποκάλυψη αυτή εκθέτει βαρέως τον Αλέξη Τσίπρα και τον «ΣΥΡΙΖΑ του Μαξίμου» και πλήττει ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative - Δεν υπάρχει εναλλακτική) που εμπνεύστηκαν σαν άλλοθι για τη συνθηκολόγησή τους με τα μνημόνια.   

Απαντώντας εκ των προτέρων στους απολογητές της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και της ΤΙΝΑ που θα αμφισβητήσουν το περιεχόμενο της δήλωσης πατώντας πάνω στη διπλωματικότητα των εκφράσεων, ας δούμε πώς ανέγνωσε το συγκεκριμένο σημείο της συνέντευξης η γαλλική συντηρητική εφημερίδα La Tribune σε άρθρο της δύο μέρες μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης, στις 16 Σεπτεμβρίου:

«Η ομολογία του αντιπροέδρου της ΕΚΤ καταστρέφει την αφήγηση του Έλληνα πρώην πρωθυπουργού σύμφωνα με την οποία "δεν είχε επιλογή" και ότι εάν αρνιόταν να υπογράψει τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου, η Ελλάδα θα αποκλειόταν από την Ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα, μπορούμε στο εξής να ισχυριζόμαστε ότι εάν ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε υποκύψει, εάν είχε εισάγει ένα σχέδιο παράλληλου νομίσματος, ο φόβος θα είχε αλλάξει στρατόπεδο». 

Δεν ισχύει η ΤΙΝΑ, λέει ούτε λίγο ούτε πολύ ο συντηρητικός La Tribune…

Σε τι συνίσταται η «μπλόφα»;

«Μπλόφα», λοιπόν, για δεύτερη φορά, ο εκβιασμός του Grexit! Με θύμα της αυτή τη φορά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τον πρωθυπουργό που εξελέγη επικεφαλής ενός κόμματος της Αριστεράς που δεσμεύτηκε για την κατάργηση των μνημονίων.

Η πολιτική δεν είναι χαρτοπαιξία, θα πει δικαίως κάποιος. Πράγματι, στη χαρτοπαιξία αν η μπλόφα δεν πιάσει, ο μπλοφαδόρος χάνει πάραυτα. Στην πολιτική όμως, ιδιαίτερα μάλιστα στη συζητούμενη περίπτωση, δεν ισχύει το ίδιο. Λέγοντας «μπλόφα», δεν εννοούμε ότι αν η κυβερνητική ηγεσία δεν υπέκυπτε, ο αντίπαλος θα οδηγούνταν οπωσδήποτε στην ήττα. Εννοούμε όμως ότι α) το Grexit δεν ήταν υποχρεωτικό ή άμεσα εφικτό και β) ότι οι εξελίξεις από μια ρήξη με την Ευρωζώνη θα ήταν «ανοιχτές». Εννοούμε με λίγα λόγια ότι δεν υπήρχε/υπάρχει ΤΙΝΑ, αλλά αγώνας με «ανοιχτές» προοπτικές. Ούτε ήμασταν καταδικασμένοι σε κάτι πολύ χειρότερο από το τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε, ούτε όμως και ήμασταν προορισμένοι να νικήσουμε εκ του ασφαλούς. Η απάντηση την ΤΙΝΑ είναι ότι υπήρχε/υπάρχει εναλλακτική, και αυτή έχει διπλό νόημα: α) ότι ο Σόιμπλε δεν μπορούσε να επιβάλει μια άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη - κι αυτό σημαίνει ότι οι συνέπειες μιας ρήξης θα ήταν οδυνηρές και για το δικό του στρατόπεδο, β) υπάρχει η δυνατότητα να παλέψουμε και να νικήσουμε ύστερα από μια ρήξη με την Ευρωζώνη. Ο Σόιμπλε και η ηγεσία της Ευρωζώνης δεν θα παραιτούνταν από την προσπάθεια να μας «πνίξουν» μόνο και μόνο επειδή δεν θα μπορούσαν άμεσα να μας πετάξουν άμεσα έξω από την Ευρωζώνη – θα επιστράτευαν όλα τα διαθέσιμα μέσα στον αγώνα. Κι εμείς, χωρίς να είμαστε σε απελπιστική θέση ή εκ των προτέρων χαμένοι, θα μπορούσαμε να επενδύσουμε σε μια προοπτική νίκης στην αναπόφευκτη σκληρή σύγκρουση. Ούτε εμείς ούτε ο Σόιμπλε και η παρά του ήμασταν για κάποιο λόγο υποχρεωμένοι να παραιτηθούμε από τον αγώνα, να συνθηκολογήσουμε χωρίς μάχη!   

Γιατί ο «ΣΥΡΙΖΑ του Μαξίμου» «κατάπιε» τη μπλόφα

Όμως τίθεται και ένα βαθύτερο ερώτημα: Πράγματι η ηγεσία του Μαξίμου δεν γνώριζε την ύπαρξη εναλλακτικής, πράγματι πίστευε ότι το μνημόνιο είναι προτιμότερη επιλογή από μια ρήξη με την Ευρωζώνη; Ειλικρινώς «κατάπιε» την μπλόφα του Σόιμπλε ή χρησιμοποιεί συνειδητά την ΤΙΝΑ για να καλύψει την έλλειψη πολιτικής βούλησης για σύγκρουση με την Ευρωζώνη;   

Θέτοντας αυτό το ερώτημα, δεν θέλουμε να υπονοήσουμε κάποια θεωρία συνωμοσίας, αλλά να βάλουμε στη συζήτηση έναν παράγοντα που αγνοείται συστηματικά - ίσως επειδή θεωρείται ότι δεν σχετίζεται με το ζήτημα. Και ο παράγοντας που αγνοείται συστηματικά, είναι ότι η ρήξη με την Ευρωζώνη είναι ρήξη με το σύστημα, και πρώτα απ’ όλα με το εγχώριο σύστημα! Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν δήλωσε τυχαία τη Δευτέρα μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ότι «αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν φέρει μέχρι την Τετάρτη συμφωνία, η αστική τάξη θα αντιδράσει διαφορετικά», ούτε ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε τυχαία για να στηρίξει την ΤΙΝΑ του ότι σε περίπτωση ρήξης και εξόδου από το ευρώ «θα πηγαίναμε σε άτακτη χρεοκοπία και εμφύλιο πόλεμο». Ούτε είναι τυχαίες -και εξάλλου δεν έχουν διαψευστεί- οι δηλώσεις Βαρουφάκη ότι το βράδυ του θριαμβευτικού 62% ΟΧΙ στο Μαξίμου επικρατούσε κλίμα… ήττας.
Ιδού λοιπόν μπροστά σε ποιο «θηρίο» οπισθοχώρησε άτακτα ο «ΣΥΡΙΖΑ του Μαξίμου»: στον εμφύλιο με την ντόπια αστική τάξη – αυτή που θα «αντιδρούσε διαφορετικά», αυτή που έχτισε με εμφυλιοπολεμικούς όρους το ταξικό μπλοκ του ΝΑΙ και του «Μένουμε Ευρώπη».
Ήταν όμως μόνο ζήτημα δειλίας; Όχι, ήταν πρώτα απ’ όλα ζήτημα πολιτικής βούλησης, πολιτικής προετοιμασίας και πολιτικής ανεξαρτησίας από την ελληνική αστική τάξη. Ο ιστορικός συμβιβασμός» πρώτα έγινε με την ελληνική αστική τάξη, με τους «μέσα», και ύστερα (χρονικά και εννοιολογικά) μετατράπηκε σε υποταγή και στους «έξω». Ας σκεφτούμε πάνω σε αυτά [που όλοι/ες ζήσαμε: ήταν ο Σόιμπλε και η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου που έκανα γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου τον Σαγιά, τον άνθρωπο του συστήματος που συμβασιοποίησε την παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά στην Cosco και του Ελληνικού στον Λάτση; που έδωσαν το υπουργείο Άμυνας στον Καμμένο; που έβαλαν στην κυβέρνηση τον Σπίρτζη, τον Πανούση κ.λπ.; που καθυστέρησαν επί πεντάμηνο το άνοιγμα της ΕΡΤ, και όταν άνοιξε, άνοιξε με διευθύνοντα σύμβουλο τον Ταγματάρχη και ήταν απλή μετωνυμία της ΝΕΡΙΤ; που καθυστέρησαν επί επτάμηνο την  κατάθεση του νομοσχεδίου για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες; Που «ευλόγησαν» την τοποθέτηση στις τράπεζες των Χριστοδουλάκη και Καραμούζη; που έκαναν επικεφαλής της ΕΥΠ τον  Γιάννη Ρουμπάτη και υφυπουργό Δικαιοσύνης τον Παπαγγελόπουλο;

Όλα αυτά δεν εξηγούνται από τους εκβιασμούς των «έξω», αλλά από τη συνθηκολόγηση με τους «μέσα», με την ελληνική αστική τάξη! Η συνθηκολόγηση έγινε πρώτα με τους «μέσα», με αποτέλεσμα να γίνει αναπόφευκτα και με τους «έξω»…

Αυτό εξηγεί το πένθιμο κλίμα στο Μαξίμου το βράδυ του συγκλονιστικού Όχι στο δημοψήφισμα: περίμεναν ένα ισόπαλο αποτέλεσμα που θα τους διευκόλυνε να ολοκληρώσουν τον ήδη συντελεσθέντα συμβιβασμό με τους «μέσα» σε συμβιβασμό και με τους «έξω», και αντ’ αυτού τους προέκυψε ένα δυσάρεστο και συγκλονιστικό ΟΧΙ!

Έτσι, παρόλο που η αστική τάξη ηττήθηκε στην πολιτική μάχη του δημοψηφίσματος, από την επομένη κιόλας άρχισαν οι μανούβρες για τη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ! Η πολιτική ήττα τηςε αστικής τάξης μετατράπηκε σε ήττα για την Αριστερά και το κίνημα. 

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστεψε στην μπλόφα περί Grexit, απλώς την αξιοποίησε πρόθυμα -για να μην πούμε με ανακούφιση- για να νομιμοποιήσει την προδιαγεγραμμένη συνθηκολόγηση. Το γεγονός ότι τώρα αποκαλύπτεται η μπλόφα, είναι μια καλή ευκαιρία να «δείξουμε» τους υπεύθυνους του «εγκλήματος» αλλά και τα πραγματικά του «κίνητρα»…

Υπ’ αυτούς τους όρους, η προπαγάνδα περί ανυπαρξίας εναλλακτικού σχεδίου είναι παραπλανητική: δεν έλειψε το εναλλακτικό σχέδιο, αλλά η στρατηγική σύγκρουσης με το εγχώριο και διεθνές σύστημα, και τα προαπαιτούμενα της πολιτικής ανεξαρτησίας από την αστική τάξη και της πολιτικής προετοιμασίας για τη σύγκρουση, του κόμματος και του δικού μας ταξικού στρατοπέδου.