Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η υπαρκτή και θεσμοθετημένη μορφή «ενοποίησης» της Ευρώπης, βυθίζεται σε αντιδραστικό μεσαίωνα.
Οι ευρωηγεσίες γνωρίζουν πλέον καλά –8 χρόνια μετά τη Λίμαν Μπράδερς– ότι οι νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να οδηγήσουν τον καπιταλισμό στην έξοδο από την πιο βαθιά διεθνή κρίση του συστήματος μετά το 1929. Είναι όμως αποφασισμένοι να επιμείνουν αταλάντευτα στις... νεοφιλελεύθερες πολιτικές, φροντίζοντας απλώς (απλώς!) να μετακυλίεται το κόστος της κρίσης διαρκώς πάνω στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών.
Αυτό που ηλιθίως αποκαλείται «ευρωπαϊκό κεκτημένο», δηλαδή τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με τους μεγάλους αγώνες του 1950, ’60 και ’70, είναι πλέον σε διαδικασία ραγδαίας υπονόμευσης και διάβρωσης.
Στο Καλέ, η γαλλική σοσιαλδημοκρατία οργανώνει τη στρατιωτική ανακατάληψη της αποκαλούμενης «Ζούγκλας» (τι προφανής ρατσιστική κατρακύλα...), δηλαδή του καταυλισμού των χιλιάδων απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών. Η ΕΕ βυθίζεται στο ρατσισμό και η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει τις ηγεσίες που ασύστολα ανοίγουν το δρόμο για τις ακροδεξιές και νεοναζιστικές συμμορίες.
Μετά το ελληνικό παράδειγμα, στην Ισπανία και την Πορτογαλία αποδεικνύεται ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα έχουν πλέον αξία φύλλου συκής. Γιατί ανεξάρτητα από τι ψήφισαν ή ψηφίζουν οι άνθρωποι, η πραγματική πολιτική των κυβερνήσεων καθορίζεται από τις συνθήκες και τις νόρμες που έχουν ήδη επιβληθεί. Κάθε «παρέκκλιση» έχει τον κίνδυνο επιβολής μνημονίου και καθεστώτος επιτήρησης. Και αυτός ο κίνδυνος αφορά πλέον ακόμα και τεράστιες σε μέγεθος οικονομίες, όπως στην Ιταλία...
Αυτό το καθεστώς εκτός από ακραία αντιδραστικό είναι, ολοφάνερα σήμερα, σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό συνέβη το Brexit. Γι’ αυτό στη Γαλλία και την Ιταλία αυξάνει το ρεύμα ενός ευρωσκεπτικισμού υπό σκληρή δεξιά ή και ακροδεξιά ηγεσία.
Ο Αλ. Τσίπρας, κλείνοντας έναν χρόνο στην εξουσία, μετά τις εκλογές στις 20/9, δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η μόνη προοπτική που του απομένει είναι η πιο σαφής, η πιο ολοκληρωμένη ένταξη σε αυτό το νεοφιλελεύθερο, αντιδραστικό ευρωπαϊκό «πλαίσιο». Όχι τυχαία. Έχοντας δεσμευτεί να εφαρμόσει μέχρι τέλους το Μνημόνιο 3, έχει ως μοναδική ελπίδα να πάρει κάποτε ένα «αντίδωρο» από τους δανειστές, με τη μορφή μιας κάποιας χαλάρωσης της θηλιάς του χρέους. Μέχρι στιγμής η ελπίδα του διαψεύδεται. Και αυτό, μαζί με την αγανάκτηση της κοινωνικής πλειοψηφίας από τα μνημονιακά μέτρα, εξηγεί τη φανερή αποσάθρωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το άνοιγμα –ξανά!– της συζήτησης για πιθανή πτώση της ή ακόμα και για την επιλογή «δραπέτευσης» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της προσφυγής σε πρόωρες κάλπες.
Πρόκειται για πολιτικό εκφυλισμό, αλλά και πολιτικό αδιέξοδο. Η ταύτιση του Τσίπρα με το ευρωπαϊκό «πλαίσιο» ανοίγει το δρόμο στον πιο αυθεντικό εκφραστή αυτής της πολιτικής, στον ακραία νεοφιλελεύθερο και μνημονιακό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η έξοδος από αυτό το τέλμα απαιτεί Lexit. Αριστερή ριζοσπαστική πολιτική ενάντια στα μνημόνια, στη λιτότητα, στο νεοφιλελευθερισμό και στο ρατσισμό. Άρνηση πληρωμών στο χρέος με προοπτική τη διαγραφή του. Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και κατάργηση των «ελευθεριών» του κεφαλαίου. Σύγκρουση με την πολιτική των ευρωηγεσιών και στήριξη της επιλογής εξόδου από το ευρώ. Αντικαπιταλιστική πολιτική με στόχο τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση.
Αυτά τα καθήκοντα τίθενται σήμερα επιτακτικά μπροστά στη ριζοσπαστική Αριστερά σε όλη την Ευρώπη. Αυτά θα συζητήσουμε στη διεθνή τριήμερη συνάντηση στην Αθήνα, στις 4, 5 και 6 Νοέμβρη, μαζί με εκπροσώπους σημαντικών οργανώσεων και κομμάτων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Βρετανία, την Κύπρο, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ. Σας περιμένουμε!
