Να υπερασπιστούμε τα προσφυγόπουλα!

Η πρόκληση του χρυσαυγίτη Λαγού σε σχολείο του Περάματος ήταν η κορυφή ενός ρατσιστικού παγόβουνου και σήμανε ‒ορθά‒ συναγερμό για το κίνημα και την Αριστερά στην περιοχή.

Η διαδήλωση στους δρόμους του Περάματος, με τη συμμετοχή σωματείων, φορέων της περιοχής, όλων των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, με ειλικρινή ενωτική διάθεση (βλ. και την ενωτική παρουσία μαζικών φορέων που πρόσκεινται στο ΚΚΕ), ήταν μια πρώτη απάντηση, που είχε συνέχεια.

Η απόφαση για διαρκή δράση (στα σχολεία, αργότερα σε πλατείες κ.λπ.), οι εξορμήσεις διάφορων δυνάμεων στις γειτονιές, είναι αναγκαία απάντηση σε μια περίοδο που οι χρυσαυγίτες, «μεταμφιεσμένοι» σε απλούς πολίτες και με συστηματικότητα, διαχέουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο στα μαγαζιά της περιοχής, ενάντια στα «βρόμικα, ανεμβολίαστα, επικίνδυνα» προσφυγόπουλα.

Μια σημαντική στιγμή σε αυτήν την προσπάθεια ήταν η κινητοποίηση τις μέρες που τα παιδιά των προσφύγων θα ξεκινούσαν τα μαθήματά τους, σε σχολεία στη Νίκαια, στο Κερατσίνι, το Πέραμα. Ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων κινητοποιήθηκε μαζικά και μετέτρεψε την πρώτη μέρα στο σχολείο σε πραγματική γιορτή αλληλεγγύης, καλωσορίζοντας τα παιδιά και χαρίζοντας πραγματικά όμορφες και συγκινητικές στιγμές στα προαύλια.

Ο κόσμος της Νίκαιας, που ξέρει από προσφυγιά, με το σωματείο των εργαζομένων στο Δήμο, με εκπροσώπους το συλλόγου γονέων, με τοπικούς φορείς, αγκάλιασε τα προσφυγόπουλα.

Αντίστοιχα και στο Κερατσίνι, σε ένα σχολείο με τη δική του παράδοση (έναν μαχητικό σύλλογο διδασκόντων, ένα κοινωνικό παντοπωλείο που στηρίζουν εκπαιδευτικοί και μαθητές), που έχει μπει από καιρό «στο μάτι» των χρυσαυγιτών, σε έναν δήμο όπου η δημοτική αρχή «Άλλος Δρόμος» έπαιξε σημαντικό ρόλο με τις δράσεις και τις ενέργειές της στην ομαλή ένταξη των προσφυγόπουλων, καθώς μια μειοψηφία «αγανακτισμένων γονιών» απομονώθηκε από την πλειοψηφία.

Αντίστοιχης μαζικότητας κινητοποίηση έγινε και στο Ικόνιο του Περάματος, μια «δύσκολη» περιοχή, όπου οι χρυσαυγίτες έχουν επιλέξει να δώσουν μάχη –με τρικάκια ενάντια στα παιδάκια, με πιο συστηματική δουλειά στη γειτονιά (που οδήγησε σε ρατσιστικές αντιδράσεις κόσμου της γειτονιάς), με παρουσία (αν και σε απόσταση) την ίδια τη μέρα της κινητοποίησης. Η μαζική παρουσία των αλληλέγγυων μετέτρεψε τη μέρα σε γιορτή για τα μικρά και περιφρούρησε την ομαλή διεξαγωγή της πρώτης μέρας, ενώ ξεχώρισε η εμφάνιση μαζικού μαθητικού μπλοκ από άλλο γυμνάσιο για να εκφράσει την αλληλεγγύη του στα προσφυγόπουλα. Ωστόσο, όπως γράψαμε, είναι μια «δύσκολη» μάχη. Η δουλειά των χρυσαυγιτών έχει βρει έδαφος σε ένα ρεύμα «αγανακτισμένων γονιών», που αποφάσισαν αποχή των παιδιών τους από τα μαθήματα (ενώ πολλοί έφτασαν να κάνουν αιτήσεις μετεγγραφής). Μια αντίστοιχη πρωτοβουλία στη Θεσσαλονίκη δεν άντεξε στο χρόνο, αλλά η απουσία των παιδιών από τις τάξεις κατά τις πρώτες αυτές μέρες είναι μια προειδοποίηση για τον αγώνα που έχουμε μπροστά μας.

Μετά τις πανηγυρικές-αλληλέγγυες μέρες υποδοχής, ήδη χρυσαυγίτες και κάποιοι «αγανακτισμένοι γονείς» προχώρησαν σε συνάντηση για να εξετάσουν «τα επόμενα βήματα». Είναι κάτι που υπογραμμίζει τη –δεδομένη έτσι κι αλλιώς‒ ανάγκη να προχωρήσουμε και εμείς αντίστοιχα με συστηματικότητα και συνέπεια την παρέμβαση και τις δράσεις μας.

Από την προσπάθεια να γίνουν δεκτά τα προσφυγόπουλα την πρώτη τους μέρα στα θρανία, και την απάντηση στις προκλήσεις της ΧΑ, προκύπτουν κάποια αναγκαία κρατούμενα γι’ αυτήν τη συνέχεια.

-Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μπορεί να αποδειχτεί σημαντικός, τόσο στην έμπρακτη λύση ζητημάτων όσο και στην τοπική κοινή γνώμη. Το παράδειγμα του Κερατσινίου δείχνει πως μπορεί να είναι βοηθητική η ενεργοποίηση αριστερών δημοτικών αρχών ή η πίεση σε άλλες δημοτικές αρχές να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

-Ο ρόλος των σωματείων, των συλλόγων αλλά και των δυνάμεων της Αριστεράς, όταν συντονίζονται και κινούνται ενωτικά, μπορεί να είναι καταλυτικός στην ενεργοποίηση του αντιφασιστικού-αλληλέγγυου κόσμου. Τη σοβαρότητα που έδειξαν όλες οι δυνάμεις απέναντι σε ένα τόσο κραυγαλέο ζήτημα (τα παιδιά) και μια τόσο χοντρή απειλή (τη ΧΑ) μπορούν να τη δείξουν και σε όλα τα άλλα μέτωπα της περιόδου, και να μονιμοποιήσουν αυτήν την αναγκαία συμπόρευση.

-Η πάλη δεν είναι υπόθεση «μιας μέρας». Δεν χωρά κανένας εφησυχασμός μετά το επιτυχημένο καλωσόρισμα, θα χρειαστεί συνεχής δράση και επαγρύπνηση. Όλοι όσοι βρεθήκαμε έξω από τα σχολεία για να υπερασπιστούμε τα παιδιά, πρέπει να συνεχίσουμε την καθημερινή δουλειά στα σχολεία, στις γειτονιές, για να χτίσουμε ένα μόνιμο «τείχος αλληλεγγύης» απέναντι στις επιθέσεις και τις προκλήσεις. Η δουλειά όλων μας για γεγονότα όπως η 18η Μάρτη, που είναι ο επόμενος μεγάλος αντιρατσιστικός σταθμός, έχει σημασία, αλλά πρέπει να γίνεται τοπικά, συστηματικά, με τρόπο που να επιτρέπει να «ριζώσουμε», να αλλάξουμε συσχετισμούς, να διαμορφώσουμε το «κλίμα» στις γειτονιές μας.

Τα προσφυγόπουλα δεν πήγαν στα σχολεία μόνο για μία μέρα. Και θα πρέπει να εργαστούμε για να κάνουμε πράξη αυτό που μας είπε και ηλικιωμένη γειτόνισσα όταν έμαθε (με χαρά) πως θα έρχονται συνέχεια: «Αν τα πειράξει κανένας, εμείς θα είμαστε εδώ». 

*Αναδημοσίευση από την "Εργατική Αριστερά" που κυκλοφορεί