Ο Κασιδιάρης του μπλε ηλεκτρίκ

Στο νέο διάγ­γελ­μά του ο Κα­σι­διά­ρης επι­βε­βαί­ω­σε αυτό που πε­ρι­μέ­να­με. Το κόμμα του είναι ένα κράμα κα­μου­φλα­ρι­σμέ­νου να­ζι­σμού, κι­τσά­της αι­σθη­τι­κής και θρη­σκευ­τι­κής πα­ρά­κρου­σης. Με ανα­φο­ρές από «τους Νό­μους του Λυ­κούρ­γου και την Πο­λι­τεία του Πλά­τω­νος μέχρι την σκέψη του Ίωνος Δρα­γού­μη και τους στί­χους του Κωστή Πα­λα­μά» ο Κα­σι­διά­ρης επι­χει­ρεί να επα­να­βα­πτι­σθεί στη δη­μό­σια σφαί­ρα. Να ξε­πλύ­νει το κόκ­κι­νο από το αίμα που έχει στα χέρια του με το φα­ντα­χτε­ρό μπλε ηλε­κτρίκ του νέου του κόμ­μα­τος. Απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νος από τις νε­α­νι­κές απε­ρι­σκε­ψί­ες δη­λώ­νει ότι θα χτί­σει ένα κόμμα με «ορ­γά­νω­ση σε επί­πε­δο ευ­ρω­παϊ­κού κρα­ταιού εθνι­κού κι­νή­μα­τος». Γιατί μπο­ρεί να υπάρ­ξει και εγκλη­μα­τι­κή ακρο­δε­ξιά χωρίς αφέ­λεια.

Τί­τλος του κόμ­μα­τος είναι το ευ­φά­ντα­στο «Έλ­λη­νες». Πρέ­πει να δει­νο­πά­θη­σε για να κα­τα­λή­ξει σε αυτόν τον τίτλο που όμως όσο απλός κι αν φαί­νε­ται, επι­κοι­νω­νια­κά είναι επι­κίν­δυ­νος. Γιατί επι­χει­ρεί να λει­τουρ­γή­σει συ­μπε­ρι­λη­πτι­κά. Να βάλει πολ­λούς «πε­ρή­φα­νους πα­τριώ­τες» κάτω από την ίδια ομπρέ­λα συ­σπει­ρώ­νο­ντας το χώρο της σκλη­ρής ακρο­δε­ξιάς και της πα­τριω­τι­κής δε­ξιάς σε μια γα­λα­νό­λευ­κη σούπα. Κάπως έτσι μαζί με τις ανα­ρίθ­μη­τες ανα­φο­ρές στο έθνος, στην πα­τρί­δα και στην Ελ­λά­δα αξιο­ποιεί­ται και το πα­παν­δρεϊ­κό «η Ελ­λά­δα ανή­κει στους Έλ­λη­νες». Συ­μπε­ρί­λη­ψη με κάθε τρόπο. Αυτό άλ­λω­στε απο­τυ­πώ­νε­ται και στο έμ­βλη­μα που επέ­λε­ξε ο Κα­σι­διά­ρης. Ένας μπλε αρ­χαί­ος Έλ­λη­νας πο­λε­μι­στής μέσα σε λευκό φόντο. Πάνε οι μαί­αν­δροι που πα­ρέ­πε­μπαν σε σβά­στι­κες και το μαύρο χρώμα που τον συ­νέ­δεε με τους πο­λι­τι­κούς απο­γό­νους του Χί­τλερ. Μπο­ρεί η δου­λειά να γίνει πιο εκλε­πτυ­σμέ­να.

Τόσο εκλε­πτυ­σμέ­να που από εκεί που εί­χα­με συ­νη­θί­σει την ακρο­δε­ξιά των μπρά­βων, των πορ­τιέ­ρη­δων, των ντα­βα­τζή­δων και του υπο­κό­σμου, μας πλα­σά­ρει μια νέα έκ­δο­ση που θα απαρ­τί­ζε­ται από «επι­στή­μο­νες, επι­χει­ρη­μα­τί­ες, ανώ­τα­τους στρα­τιω­τι­κούς, δι­κα­στι­κούς, αθλη­τές και Έλ­λη­νες που δια­πρέ­πουν σε κάθε τομέα της δη­μό­σιας ζωής». Σε δύο εβδο­μά­δες από σή­με­ρα μά­λι­στα θα γίνει και επί­ση­μη πα­ρου­σί­α­σή τους. Οι για­λαν­τζί ηρω­ι­σμοί των νε­ο­να­ζί για ακόμη μια φορά έρ­χο­νται στην επι­φά­νεια. Πλέον ο Κα­σι­διά­ρης δεν ανή­κει σε «λαϊκό σύν­δε­σμο» αλλά σε «κρα­ταιό κόμμα ευ­ρω­παϊ­κού τύπου». Πλέον τα εξέ­χο­ντα μέλη δεν είναι οι φου­σκω­τοί των ταγ­μά­των εφό­δου, αλλά μέλη της καλής κοι­νω­νί­ας που προ­βάλ­λο­νται βάσει της επαγ­γελ­μα­τι­κής του ιδιό­τη­τας και όχι βάσει των σι­χα­μέ­νων αντι­λή­ψε­ών τους. Κα­μου­φλά­ρι­σμα κα­λύ­τε­ρο και από λο­κα­τζή­δες σε επι­χεί­ρη­ση. Πλέον ο Κα­σι­διά­ρης δεν μπου­γε­λώ­νει, δε βρί­ζει, δε δέρ­νει, δε συλ­λαμ­βά­νε­ται. Μάλ­λον θα τα κά­νουν άλλοι γι’ αυτόν.

Ξε­δι­πλώ­νο­ντας τις θέ­σεις του κόμ­μα­τός του ανα­πτύσ­σει το πρό­γραμ­μα ενός στρα­τιω­τι­κού κα­θε­στώ­τος με ρη­το­ρι­κή θε­σμι­κής ακρο­δε­ξιάς. Για ακόμη μια φορά δεν ανα­φέ­ρει τη λέξη «εθνι­κι­σμός». Πε­ρι­γρά­φει ένα κρά­τος που ως μο­ντέ­λο αφε­τη­ρί­ας θα έχει την Ουγ­γα­ρία του Όρ­μπαν χωρίς όμως να πε­ρι­γρά­φε­ται η κα­τα­λη­κτι­κή του κρα­τι­κή φα­ντα­σί­ω­ση. Αυτή μένει κρυφή. Ως προ­τε­ραιό­τη­τα θέτει την επί­λυ­ση του δη­μο­γρα­φι­κού ζη­τή­μα­τος με άμεσο στόχο να αυ­ξη­θούν οι Έλ­λη­νες. Με μια τρα­γε­λα­φι­κή ανα­γω­γή θα έλεγε κα­νείς ότι θα ήθελε με αυτό τον τρόπο να αυ­ξή­σει τα μέλη του ομώ­νυ­μου κόμ­μα­τός του. Πε­ρισ­σό­τε­ροι Έλ­λη­νες στους «Έλ­λη­νες». Όλα ελ­λη­νι­κά με λίγα λόγια. Αλλά και με πολύ οι­κο­γέ­νεια ταυ­τό­χρο­να. Ο Κα­σι­διά­ρης βλέ­πει τις γυ­ναί­κες σα μια μη­χα­νή πα­ρα­γω­γής Ελ­λή­νων και όχι σαν κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση μά­λι­στα προ­τεί­νει και μέτρα ενί­σχυ­σης της μη­τρό­τη­τας.

Κε­ντρι­κή θέση του είναι και το επι­χεί­ρη­μα περί ακό­ρε­στων πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών εθνι­κών πηγών οι οποί­ες πα­ρα­μέ­νουν ανεκ­με­τάλ­λευ­τες. Αυτό είναι ένα επι­χεί­ρη­μα που χρη­σι­μο­ποιεί ο Κα­σι­διά­ρης απ’ όταν ήταν στη Χρυσή Αυγή και που κατά τη γνώμη του οδή­γη­σε στην ανα­τρο­πή του «στρα­τιω­τι­κού» και όχι χου­ντι­κού κα­θε­στώ­τος. Όπως δη­λώ­νει ο ίδιος υπερ­φί­α­λα και αλα­ζο­νι­κά μόνο οι πόροι που βρί­σκο­νται νότια της Κρή­της «στην πε­ρί­φη­μη λε­κά­νη του Ηρο­δό­του, αρ­κούν για να κα­λύ­ψουν τις ενερ­γεια­κές ανά­γκες της Ευ­ρώ­πης για πέντε δε­κα­ε­τί­ες». Με λίγα λόγια ο Κα­σι­διά­ρης μας λέει ότι η χώρα θα γίνει στα χέρια του μια υπερ­δύ­να­μη με αυ­τάρ­κεια σε επί­πε­δο πα­ρα­γω­γής τρο­φί­μων, φαρ­μά­κων, καυ­σί­μων και βε­βαί­ως όπλων. Ο ίδιος πε­ρι­γρά­φει ένα νέο αμυ­ντι­κό δόγμα το οποίο θα μπο­ρού­σε άνετα να είναι εμπνευ­σμέ­νο από κά­ποια στρα­τιω­τι­κή ται­νία του Χό­λι­γουντ. Αλλά είναι επί­ση­μη θέση κόμ­μα­τος.

Αυτό που πα­ρου­σιά­ζει ιδιαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον όμως είναι η θέση του για «ενί­σχυ­ση της ερ­γα­σί­ας και της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας». Ο ορι­σμός του «και με τον αστυ­φύ­λαξ και με τον χω­ρο­φύ­λαξ». Κά­πο­τε ο κατ’ επί­φα­ση τα­ξι­κός Κα­σι­διά­ρης κα­τήγ­γει­λε τον ψευ­το­α­ντι­συ­στη­μι­σμό της Αρι­στε­ράς. Πλέον παίρ­νει ξε­κά­θα­ρη θέση. Να τα βρού­με όλοι μαζί στο όνομα της πα­τρί­δας κι ας εί­μα­στε σε αντί­πα­λες τα­ξι­κές μπά­ντες. Πέρα από κά­ποια επι­κοι­νω­νια­κά τσι­τά­τα ότι «θα βάλει τους κλέ­φτες στη φυ­λα­κή» και κά­ποιες γε­νι­κό­λο­γες κα­τη­γο­ρί­ες για τα «διε­φθαρ­μέ­να κα­νά­λια της δια­πλο­κής» ο Κα­σι­διά­ρης κλεί­νει το μάτι ξε­κά­θα­ρα σε με­ρί­δες του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού και όχι μόνο. Γιατί μπο­ρεί να απαι­τεί «πά­τα­ξη της λα­θρο­με­τα­νά­στευ­σης» και «απέ­λα­ση όλων των αλ­λο­δα­πών» όμως πα­ράλ­λη­λα δη­λώ­νει πως επι­διώ­κει «προ­σέλ­κυ­ση επεν­δυ­τών μέσω της γε­ω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης της χώρας». Είναι ξε­κά­θα­ρος. Δεν έχει θέμα με τα ξένα κε­φά­λαια. Έχει θέμα με τους ξέ­νους αν­θρώ­πους. Αλλά δεν πε­ρι­μέ­να­με κάτι άλλο από έναν νε­ο­να­ζί.

Νέο κόμμα λοι­πόν. Νέος τί­τλος, νέο έμ­βλη­μα, νέο χρώμα, νέα ρη­το­ρι­κή, νέα πρό­σω­πα. Όλα νέα για τον Κα­σι­διά­ρη και τους πα­ρα­τρε­χά­με­νούς του. Εκτός βέ­βαια από ένα που δε θα αλ­λά­ξει ποτέ...

Τη σβά­στι­κα στο μπρά­τσο του που ορί­ζει το μυαλό του.