Η κυβέρνηση του μνημονίου γύρισε το ρολόι στο 1950: Το ταξίδι στην κόλαση πρέπει να τελειώσει εδώ!

Η αγο­ρα­στι­κή δύ­να­μη των απο­δο­χών του συ­νό­λου των μι­σθω­τών μειώ­θη­κε κατά την ίδια πε­ρί­ο­δο, κατά 37,2%. Η σύ­γκλι­ση των πραγ­μα­τι­κών μι­σθών ένα­ντι του μέσου όρου της ΕΕ-15 οπι­σθο­χώ­ρη­σε σε επί­πε­δα της δε­κα­ε­τί­ας του 1980. Η ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία πα­ρου­σί­α­σε ση­μα­ντι­κή αύ­ξη­ση και ήδη από το 2012 το πο­σο­στό της έχει υπερ­βεί το 36%. Η Ελ­λά­δα είναι η μο­να­δι­κή χώρα της ΕΕ όπου επι­βλή­θη­κε μεί­ω­ση των κα­τώ­τα­των ονο­μα­στι­κών μι­σθών, οδη­γώ­ντας τους χα­μη­λό­μι­σθους ερ­γα­ζό­με­νους σε απώ­λεια τριών μι­σθών σε ετή­σια βάση. Η Ελ­λά­δα είναι το μο­να­δι­κό μέλος του ΟΟΣΑ που μεί­ω­σε τις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες (συ­ντά­ξεις, δα­πά­νες υγεί­ας και προ­νοια­κές με­τα­βι­βά­σεις) και μά­λι­στα στο εξω­φρε­νι­κό πο­σο­στό του 27%.

Απο­τυ­χία
Αν αυτοί ήταν οι στό­χοι των μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, τότε έχουν πε­τύ­χει. Όμως η όποια κοι­νω­νι­κή υπο­στή­ρι­ξη δια­θέ­τει ακόμη η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση, οφεί­λε­ται στο γε­γο­νός ότι πολ­λοί άν­θρω­ποι εξα­κο­λου­θούν να πι­στεύ­ουν ότι οι στό­χοι είναι αυτοί που δια­κη­ρύσ­σο­νται δη­μό­σια (μεί­ω­ση χρέ­ους, ανά­πτυ­ξη κ.λπ.). Και επει­δή σε αυ­τούς τους το­μείς έχουν απο­τύ­χει πα­τα­γω­δώς, ο Σα­μα­ράς και η κυ­βέρ­νη­σή του ανα­γκά­ζο­νται να πιά­νο­νται, όπως ο πνιγ­μέ­νος, από τα μαλ­λιά τους. Έτσι στη ΔΕΘ, την ώρα που οι ένο­πλες δυ­νά­μεις προ­στα­σί­ας του μνη­μο­νί­ου έπαιρ­ναν δια­δη­λω­τές αιχ­μα­λώ­τους με τα χέρια ψηλά, ο πρω­θυ­πουρ­γεύ­ων εξα­ντλού­σε τις υπο­σχέ­σεις του μι­λώ­ντας για έξοδο στις αγο­ρές το 2021 ώστε, όπως είπε, να γιορ­τά­σου­με, έτσι τα 200 χρό­νια από το 1821. Με τους ρυθ­μούς που βου­λιά­ζει η οι­κο­νο­μία, αν παρ’ ελ­πί­δα έχει πα­ρα­μεί­νει πρω­θυ­πουρ­γός και το Σε­πτέμ­βρη του 2014, τότε θα μας πει σί­γου­ρα ότι μάλ­λον είναι κα­λύ­τε­ρα να βγού­με στις αγο­ρές το 2040 για να γιορ­τά­σου­με με λα­μπρό­τη­τα τα 100 χρό­νια από το έπος του 1940.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα βέ­βαια δεν είναι τόσο κω­μι­κή: Το μέσο ΑΕΠ ανά κά­τοι­κο σε στα­θε­ρές τιμές έχει επα­νέλ­θει στο επί­πε­δο του 2000, δηλ. στην πε­ρί­ο­δο πριν από την εί­σο­δο στο ευρώ. Οι 930.000 θέ­σεις ερ­γα­σί­ας που δη­μιουρ­γή­θη­καν μέσα σε 17 χρό­νια (1992-2008), χά­θη­καν κατά τη διάρ­κεια της τε­λευ­ταί­ας πε­ντα­ε­τί­ας. Την ίδια πε­ντα­ε­τία (2009-2013) οι επεν­δύ­σεις μειώ­θη­καν κατά 64,8% και –το πιο ση­μα­ντι­κό– οι κα­θα­ρές επεν­δύ­σεις πά­γιου κε­φα­λαί­ου κα­τέ­στη­σαν αρ­νη­τι­κές. Ως απο­τέ­λε­σμα, όπως τό­νι­σε ο κα­θη­γη­τής Σ. Ρο­μπό­λης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, το κε­φα­λαιου­χι­κό από­θε­μα της χώρας έχει κα­ταρ­ρεύ­σει φτά­νο­ντας στα επί­πε­δα της δε­κα­ε­τί­ας του 1950. Δηλ. η βάση της οι­κο­νο­μί­ας έχει γυ­ρί­σει μισό αιώνα και 13 χρό­νια πίσω, στο τέλος του εμ­φύ­λιου πο­λέ­μου. Και αυτό, όσα ψέ­μα­τα και να πεις, δεν μπο­ρείς να το ξορ­κί­σεις.

Ανα­γνώ­ρι­ση
Πα­τα­γω­δώς απέ­τυ­χε και το σχέ­διο για εξα­γω­γι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό της οι­κο­νο­μί­ας, μέσω της επι­βο­λής εξευ­τε­λι­στι­κών μι­σθών: η εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση μεί­ω­σε ρα­γδαία το μο­να­διαίο κό­στος ερ­γα­σί­ας (από το 2009 μέχρι σή­με­ρα ο δεί­κτης αυτός μειώ­θη­κε κατά 19,2% ένα­ντι των 36 κυ­ριο­τέ­ρων αντα­γω­νι­στριών χωρών), αλλά οι εξα­γω­γές δεν αυ­ξή­θη­καν ούτε ήρθαν επεν­δύ­σεις.

Αυτό το οι­κο­νο­μι­κό ολο­καύ­τω­μα το ανα­γνω­ρί­ζουν πια και τα συ­στη­μι­κά ΜΜΕ. Ο βα­σι­κός οι­κο­νο­μι­κός ανα­λυ­τής της «Κα­θη­με­ρι­νής», ο Κ. Καλ­λί­τσης, γρά­φει, με­τα­ξύ άλλων στις 8/9: «Αλλά, γιατί δει­νο­πα­θεί ο ελ­λη­νι­κός λαός τρία χρό­νια; Για να φτιά­ξου­με τα νού­με­ρα ή τη χώρα; Για μια αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα-φού­σκα (που θα σπά­σει στο πρώτο σκίρ­τη­μα της ανά­καμ­ψης ή στο φύ­ση­μα της πρώ­της διε­θνούς ανα­τα­ρα­χής) μέσω διά­λυ­σης της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας και ισο­πέ­δω­σης των αμοι­βών ή για ένα νέο μο­ντέ­λο βιώ­σι­μης ανά­πτυ­ξης με βιώ­σι­μες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας; […] Για να συρ­ρι­κνώ­σου­με το κρά­τος σε επί­πε­δα αφρι­κα­νι­κής χώρας ή για να το με­ταρ­ρυθ­μί­σου­με, να γίνει φι­λι­κό στον πο­λί­τη και την ανά­πτυ­ξη;» Και κα­τα­λή­γει αφο­ρι­στι­κά: «Η έλ­λει­ψη σχε­δί­ου έχει απο­τε­λέ­σμα­τα που ισο­δυ­να­μούν με τα απο­τε­λέ­σμα­τα ενός σχε­δί­ου. Κα­τα­στρο­φής».

Κέρδη
Αλλά ακόμη και μέσα σε αυτή την κα­τα­στρο­φή οι τα­ξι­κές ανι­σό­τη­τες υπάρ­χουν και διευ­ρύ­νο­νται. Την ίδια ώρα που αυ­το­ε­ξευ­τε­λί­ζε­ται συ­να­ντώ­ντας το κάθε τυ­χάρ­πα­στο διε­θνή κα­πι­τα­λι­στή μπας και κάνει καμιά επεν­δυ­σού­λα στην Ελ­λά­δα, ο Σα­μα­ράς δεν μπο­ρεί να πεί­σει ούτε καν τους Έλ­λη­νες εφο­πλι­στές, οι οποί­οι, παρά τις τε­ρά­στιες φο­ρο­α­παλ­λα­γές τους, δεν φέρ­νουν φρά­γκο τσα­κι­στό. Σύμ­φω­να με τα στοι­χεία του ναυ­λο­με­σι­τι­κού οίκου Golden Destiny, στο πρώτο εξά­μη­νο του 2013, οι Έλ­λη­νες εφο­πλι­στές πα­ρήγ­γει­λαν 110 νέα πλοία ξο­δεύ­ο­ντας πάνω από 6,5 δισ. δο­λά­ρια (160% πε­ρισ­σό­τε­ρα από το αντί­στοι­χο εξά­μη­νο του 2012). Έτσι το ελ­λη­νι­κό εφο­πλι­στι­κό κε­φά­λαιο δια­τή­ρη­σε με δια­φο­ρά την πρώτη θέση της πα­γκό­σμιας κα­τά­τα­ξης στις ναυ­πη­γή­σεις νέων πλοί­ων. Ούτε ένα από όλα αυτά δεν αφο­ρού­σε πα­ραγ­γε­λία σε ελ­λη­νι­κό ναυ­πη­γείο. Και δεν ήταν μόνον τα νέα πλοία. Σύμ­φω­να με τη «Ναυ­τε­μπο­ρι­κή», το πρώτο οκτά­μη­νο του 2013 «οι Έλ­λη­νες εφο­πλι­στές έσπα­σαν όλα τα ρεκόρ στις αγο­ρές με­τα­χει­ρι­σμέ­νων πλοί­ων, καθώς απέ­κτη­σαν 209 πλοία δια­φό­ρων τύπων σε ένα σύ­νο­λο 867 πλοί­ων που άλ­λα­ξαν χέρια πα­γκο­σμί­ως», ξε­περ­νώ­ντας έτσι για πρώτη φορά τους Κι­νέ­ζους αντα­γω­νι­στές τους.

Από την άλλη, οι τρα­πε­ζί­τες, τη θέση και τα κε­φά­λια των οποί­ων δια­σώ­ζει συ­νε­χώς ο ελ­λη­νι­κός λαός δα­νει­ζό­με­νος με αι­μο­στα­γείς όρους από την τρόι­κα, πραγ­μα­το­ποί­η­σαν κέρδη 6,5 δισ. στο πρώτο εξά­μη­νο του έτους, με «πρω­τα­θλη­τές» την Τρά­πε­ζα Πει­ραιώς που ανα­κοί­νω­σε κέρδη 3,5 δισ. και την Alpha Bank που ανα­κοί­νω­σε κέρδη 2,73 δισ. ευρώ. Ούτε θέ­σεις ερ­γα­σί­ας (για κο­ψί­μα­τα ετοι­μά­ζο­νται), ούτε επεν­δύ­σεις, ούτε ψί­χου­λο στο λαό δεν σή­μαι­νε αυτό το πάρτι κερ­δο­φο­ρί­ας (πα­ρε­μπι­πτό­ντως, μία από τις δύο πλευ­ρές λέει ψέ­μα­τα: ή οι τρά­πε­ζες για τα κέρδη τους ή ο Στουρ­νά­ρας που προει­δο­ποιεί ότι αυτές θα κα­ταρ­ρεύ­σουν αν δεν αρθεί το πά­γω­μα των πλει­στη­ρια­σμών). Τέλος, η πο­λυ­θρύ­λη­τη αύ­ξη­ση του αριθ­μού των του­ρι­στών, αν σή­μαι­νε τί­πο­τε, αυτό αφο­ρού­σε τα κέρδη με­ρι­κών με­γα­λο­ξε­νο­δο­χεί­ων και μόνον.

Ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμός
Σε αυτή τη ζε­μα­τι­στή οι­κο­νο­μι­κή βάση, οι Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λοι έχουν βα­σί­σει όλες τις ελ­πί­δες τους στους εξω­τε­ρι­κούς τους συμ­μά­χους, πη­γαί­νο­ντας και με τον χω­ρο­φύ­λαξ και με τον αστυ­φύ­λαξ: με τη Μέρ­κελ στην οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, με τον Ομπά­μα (και με τον Ολάντ) στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές εξορ­μή­σεις. Δηλ. από τους με­γά­λους ιμπε­ρια­λι­σμούς δια­λέ­γουν να συ­ντα­χθούν με την πλέον αντι­δρα­στι­κή πλευ­ρά του κα­θε­νός.

Έτσι η κυ­βέρ­νη­ση ετοι­μά­ζε­ται να πάρει και νέα μέτρα που θα της υπο­δει­χθούν, ύψους του­λά­χι­στον 4 δισ. Ο Σα­μα­ράς και τα πα­πα­γα­λά­κια του ψεύ­δο­νται ανε­ρυ­θρί­α­στα όταν λένε ότι δεν θα δε­χθούν νέα μέτρα: ήδη τα έχουν δε­χθεί διά της χρο­νι­κής επι­μή­κυν­σης των… πα­λιών μέ­τρων: χα­ρά­τσι στα ακί­νη­τα μέσω ΔΕΗ, επέ­κτα­ση της ει­δι­κής ει­σφο­ράς αλ­λη­λεγ­γύ­ης, που κα­νο­νι­κά έληγε το 2015, για ένα ακόμη χρόνο, κα­τάρ­γη­ση φο­ρο­α­παλ­λα­γών που αφο­ρούν τις λαϊ­κές τά­ξεις (ια­τρι­κές δα­πά­νες κ.λπ.).

Μπρο­στά­ρης στον τομέα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών εξορ­μή­σε­ων είναι βε­βαί­ως ο Βε­νι­ζέ­λος που έσπευ­σε να κη­ρύ­ξει τον πό­λε­μο στη Συρία –πριν απο­φα­σί­σουν τα κοι­νο­βού­λια σε Αγ­γλία και ΗΠΑ και παρά τη συ­ντρι­πτι­κά αντί­θε­τη γνώμη των λαών σε όλες τις χώρες. Μά­λι­στα στις αρχές Σε­πτέμ­βρη ο αρ­χη­γός του «κά­ποιου» ΠΑΣΟΚ επι­σκέ­φτη­κε το Κάιρο νο­μι­μο­ποιώ­ντας το στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Όπως και στο εσω­τε­ρι­κό, έτσι και στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, η απο­κρου­στι­κή σήψη της ελ­λη­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας δεν έχει πάτο: να έχει φυ­λα­κι­στεί ο νό­μι­μος πρω­θυ­πουρ­γός και μια σειρά στε­λε­χών τής νό­μι­μα εκλεγ­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης, να διώ­κε­ται και να έχει αυ­το­ε­ξο­ρι­στεί από τη χώρα μια διε­θνής προ­σω­πι­κό­τη­τα όπως ο Ελ Μπα­ρα­ντέι, και ο Βε­νι­ζέ­λος να συ­να­ντιέ­ται και να κάνει μπίζ­νες με τους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες.

Καυ­τός Σε­πτέμ­βρης
Όπως εί­πα­με η κυ­βέρ­νη­ση έχει πε­τύ­χει καί­ρια οι­κο­νο­μι­κά πλήγ­μα­τα στην ερ­γα­τι­κή τάξη. Ωστό­σο, δεν έχει κα­τα­φέ­ρει με τί­πο­τε να κάμ­ψει τις αντι­στά­σεις. Μέσα στο κα­λο­καί­ρι δεν μπό­ρε­σε να κλεί­σει το θέμα της ΕΡΤ: ούτε κα­τά­φε­ρε να φι­μώ­σει τη φωνή της ούτε να στή­σει μια άλλη ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­ση. Τώρα έχει μπρο­στά της και πάλι τους κα­θη­γη­τές -οι οποί­οι τον Ιούνη ανέ­βα­λαν τη σύ­γκρου­ση- και πι­θα­νόν και άλ­λους κλά­δους ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Δη­μό­σιο με επί­κε­ντρο την υγεία. Στην πε­ρί­πτω­ση της ΕΡΤ, οι ερ­γα­ζό­με­νοι αξιο­ποί­η­σαν απο­τε­λε­σμα­τι­κά το μέσο που δια­θέ­τουν. Στην πε­ρί­πτω­ση της παι­δεί­ας, οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να εκ­με­ταλ­λευ­θούν το μέ­γε­θος του κλά­δου. Όλοι μαζί πρέ­πει να συ­ντο­νι­στούν γιατί μόνον έτσι μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί η κυ­βέρ­νη­ση του μνη­μο­νί­ου. Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να ρίξει όλες τις δυ­νά­μεις της στην ενί­σχυ­ση αυτών των με­τώ­πων. Το ελ­λη­νι­κό δράμα δεν θα κρι­θεί από τις γερ­μα­νι­κές εκλο­γές, αλλά από την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος να προ­α­σπί­σει τις ζωές της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­νό­τη­τας του πλη­θυ­σμού.