Ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο αλλιώτικο από τα άλλα

Αυτό βα­σι­ζό­ταν σε μια γε­νι­κά σωστή αντί­λη­ψη, ότι αν πχ χτυ­πιού­νται οι φοι­τη­τές/τριες αυτό ση­μαί­νει χτύ­πη­μα συ­νο­λι­κά στο δη­μό­σιο πα­νε­πι­στή­μιο κτλ. Με μο­να­δι­κές εξαι­ρέ­σεις κά­ποιες πρω­το­βου­λί­ες αγώνα, το πα­ρα­πά­νω αί­τη­μα πα­ρέ­με­νε στη σφαί­ρα της προ­πα­γάν­δας.

Αυτές τις μέρες βλέ­που­με στος σχο­λές, με μπρο­στά­ρη­δες τους διοι­κη­τι­κούς (για τους οποί­ους η κυ­βέρ­νη­ση ετοι­μά­ζει χι­λιά­δες απο­λύ­σεις στο πλαί­σιο διά­λυ­σης του δη­μο­σί­ου πα­νε­πι­στη­μί­ου) να συ­γκρο­τεί­ται και να προ­χω­ρά­ει ένας πρω­το­φα­νής συ­ντο­νι­σμός με φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους και συλ­λό­γους κα­θη­γη­τών. Εν­δει­κτι­κά ανα­φέ­ρω, τις δύο μα­ζι­κό­τα­τες συ­νε­λεύ­σεις την τε­λευ­ταία βδο­μά­δα στο αμ­φι­θέ­α­τρο ΤΜΑΧ στο πο­λυ­τε­χνείο με ερ­γα­ζό­με­νους, κα­θη­γη­τές και φοι­τη­τές από το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ, με συμ­με­το­χή μά­λι­στα εκ­προ­σώ­πων από τις ΕΛΜΕ. Αυτό έχει από μόνο του ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία, με την έν­νοια ότι η φλόγα της απερ­γί­ας της ΟΛΜΕ απλώ­νε­ται και στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση πολ­λα­πλα­σιά­ζο­ντας τις εστί­ες αντί­στα­σης και τα κέ­ντρα αγώνα, μα­ζι­κο­ποιώ­ντας το αγω­νι­στι­κό μπλοκ ενά­ντια στη διά­λυ­ση της δη­μό­σιας παι­δεί­ας και εν γένει των κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών, για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών.

Υπάρ­χει όμως και κάτι ακόμα πολύ ση­μα­ντι­κό, ξα­να­πιά­νο­ντας το νήμα από την αρχή του πα­ρό­ντος άρ­θρου. Στην Αρ­χι­τε­κτο­νι­κή Σχολή του ΕΜΠ ο φοι­τη­τι­κός σύλ­λο­γος έχει απο­φα­σί­σει κα­τά­λη­ψη και ενερ­γό συμ­με­το­χή στον αγώνα, οι κα­θη­γη­τές και οι διοι­κη­τι­κοί έχουν απο­φα­σί­σει απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις διαρ­κεί­ας. Εκεί λοι­πόν έχου­με συ­γκρο­τή­σει από κοι­νού, ένα κοινό απερ­για­κό συ­ντο­νι­στι­κό φοι­τη­τών, κα­θη­γη­τών και ερ­γα­ζο­μέ­νων που έχει τη συ­νο­λι­κή επο­πτεία του αγώνα στο κάτω πο­λυ­τε­χνείο, ορ­γα­νώ­νο­ντας από κοι­νού τις αγω­νι­στι­κές μας κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Οι βάρ­διες πε­ρι­φρού­ρη­σης ορ­γα­νώ­νο­νται κοινά, κεί­με­να γρά­φο­νται κοινά, η με­γά­λη συ­ναυ­λία της Τε­τάρ­της στο Πο­λυ­τε­χνείο στην Πα­τη­σί­ων ορ­γα­νώ­νε­ται από κοι­νού.

Υπάρ­χει ένα άρωμα από Μάη του '68, όταν το σύν­θη­μα "φοι­τη­τές ερ­γα­τιά, μια φωνή και μια γρο­θιά" απο­κτά­ει πλέον υλική υπό­στα­ση. Είναι ένα κά­ποιο πα­ρά­δειγ­μα για την ορ­γά­νω­ση του αγώνα σε κάθε σχολή. Όχι μόνο για το υπο­δειγ­μα­τι­κό σε επί­πε­δο συ­ντο­νι­σμού. Αλλά γιατί αυτή η μορφή συ­ντο­νι­σμού, έστω και σε εμ­βρυα­κό στά­διο, εμπε­ριέ­χει σπέρ­μα­τα μιας άλλης εξου­σί­ας στο πα­νε­πι­στή­μιο, εμπε­ριέ­χει σπέρ­μα­τα ενός άλλου πα­νε­πι­στη­μί­ου. Ενός δη­μό­σιου δω­ρε­άν πα­νε­πι­στη­μί­ου που θα διοι­κεί­ται ισό­τι­μα από φοι­τη­τές, ερ­γα­ζό­με­νους και κα­θη­γη­τές μέσα από τα συλ­λο­γι­κά τους όρ­γα­να. Είναι ένα  πολύ χρή­σι­μο πα­ρά­δειγ­μα ανα­φο­ρι­κά με την ορ­γά­νω­ση των από κάτω με όρους αντι­πα­ρα­θε­τι­κής, προς την αστι­κή, εξου­σί­ας, όχι σε κά­ποιο πα­ράλ­λη­λο εναλ­λα­κτι­κό κόσμο, αλλά στις πραγ­μα­τι­κές συ­γκρού­σεις της τα­ξι­κής πάλης, θέ­το­ντας ως πρώτο στόχο τη νίκη του κι­νή­μα­τος.

*φοι­τη­τής Αρ­χι­τε­κτο­νι­κής ΕΜΠ