Ας μιλήσουμε επιτέλους πολιτικά

Ωστόσο, ο τρόπος που διεξάχθηκε ο προσυνδιασκεψιακός διάλογος, η ένταση που επικρατούσε στις συνεδριάσεις του περιβόητου συντονιστικού, οι παρασκηνιακές συνεννοήσεις, οι γραφειοκρατικές αντιλήψεις, η απογοήτευση νέων μελών και οι καυγάδες λιγόστεψαν ακόμα περισσότερο τον πολιτικό χρόνο και ταυτόχρονα τον έκαναν πολύ βαρύ. 

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του απολιτίκ

Από την έναρξη των συζητήσεων στο συντονιστικό για τη συγκρότηση των νέων, έγινε σαφές ότι αυτό που θα καθόριζε την πολιτική και οργανωτική συζήτηση δεν ήταν η πραγματική ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να συνδεθεί και να εμπνεύσει τη νεολαία. Αυτό που καθόρισε τη συζήτηση ήταν αφενός η επιλογή να μεταφερθεί αυτούσιο το οργανωτικό μοντέλλο της νεολαίας του ΣΥΝ (με κάποιες μικρές αλλαγές) στους νέους ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου η γνωστή κόντρα στους κόλπους της νεολαίας του ΣΥΝ. Και επειδή δεν μπορούμε πια να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, αναφερόμαστε στην κόντρα «Χρονοπουλικών» και «Καραμανικών». Αφού «ξεπετάξαμε» το κείμενο βάσης και το θέμα της διπλής ένταξης, στα οποία η πλειοψηφία συμφώνησε, ξοδέψαμε τον υπόλοιπο χρόνο στο να συζητάμε για τον εκλογικό κανονισμό της συνδιάσκεψης, για το αν το μέτρο θα ήταν 1προς 4 ή 1 προς 2, για το ποσοστό σταυροδοσίας κ.λπ. Αυτή η κόντρα απλώθηκε σαν φάντασμα πάνω από όλες τις οργανώσεις νέων. 

Προφανώς ο εκλογικός κανονισμός χρειάζεται να είναι όσο πιο δημοκρατικός γίνεται. Όμως το εκλογικό μέτρο είναι ένα πολύ μικρό δείγμα της μεγάλης συζήτησης για το τι είναι δημοκρατία. Οι ριζοσπαστικές οργανωτικές προτάσεις συνοδεύονται πάντα από ριζοσπαστικά πολιτικά προγράμματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι δύο ομάδες δεν κατέβασαν ξεχωριστές πλατφόρμες, δεν είχαν κάποιο πολιτικό προσδιορισμό (όπως Αντικαπιταλιστική, Ανανεωτική, Ενωτική κ.λπ.), δανείστηκαν απλά τα επίθετα των ηγεσιών τους. Η κόντρα για τον εκλογικό κανονισμό, αλλά και για την αξία ενός συντονιστικού στο οποίο συμμετέχουν ισότιμα όλες οι απόψεις, ήταν μια εφεύρεση για να δικαιολογήσει την ύπαρξη διαφορετικών απόψεων, η οποία καλύφθηκε μάλιστα με έναν μανδύα δημοκρατίας. Αλήθεια, είναι πιο δημοκρατικό να μεγαλώνει το εκλογικό σώμα με εγγραφές της τελευταίας στιγμής στους καταλόγους; Είναι πιο δημοκρατικό σε μια οργάνωση να γίνεται προσπάθεια όλοι οι αντιπρόσωποι να ανήκουν στην μία άποψη ή στην άλλη, μην αφήνοντας χώρο και για νέους ανθρώπους, που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι θέση θα πάρουν;

Φυσικά, εξαιρούνται δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες από όλες τις τάσεις που έστειλαν πολιτικά κείμενα, προσπάθησαν να μιλήσουν πολιτικά στις συνελεύσεις των νέων. 

Παρ όλα αυτά, στις συνελεύσεις που έγιναν φάνηκε η μεγάλη ανάγκη για πολιτική συζήτηση. Όπου με πρωτοβουλία του Κόκκινου Δικτύου άνοιξε, για παράδειγμα, το ζήτημα της διπλής ένταξης σε πανεπιστήμια και γειτονιές, ακούσαμε με έκπληξη νέους συντρόφους να λένε χοντροκομμένα ότι οι νέοι δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τους 8οχρονους, ότι οι νέοι εργαζόμενοι δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τους παλιούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το συνταξιοδοτικό. Επιπλέον ακούσαμε ότι ο ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας δεν είναι ο κυρίαρχος, ή ότι δεν πειράζει που δεν τρέξαμε τώρα για τους διοικητικούς των ΑΕΙ, θα υπάρξουν και άλλες ευκαιρίες μετά τη συγκρότησή μας κ.λπ. Σε γενικές γραμμές φάνηκε ότι χρειάζεται πολλή συζήτηση μέσα στη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και για τα αυτονόητα. 

Είμαστε οι Αριστεροπλατφορμικοί

Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα δικαιώθηκε απόλυτα η επιμονή της Αριστερής Πλατφόρμας να διεκδικήσει την πολυτασικότητα, το δικαίωμα για κατέβασμα με λίστες και κυρίως το κατέβασμα με το εναλλακτικό πολιτικό κείμενο. Σε όλη τη διάρκεια της προσυνδιασκεψιακής διαδικασίας επιμείναμε, και θα συνεχίσουμε να επιμένουμε και στην ίδια τη συνδιάσκεψη, για την επιστροφή της πολιτικής, για να μπορέσουμε να τσακωθούμε, να συνδιαμορφώσουμε, να αποφασίσουμε πάνω στα πραγματικά πολιτικά επίδικα. Τη διαμόρφωση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος για τη νεολαία, την παρέμβαση των νέων ΣΥΡΙΖΑ στους αγώνες για την ανατροπή και το χτίσιμο μιας δημοκρατικής και ριζοσπαστικής οργάνωσης. 

Οι «κακές συνιστώσες» 

Και εκεί που απορούσαμε για το γεγονός ότι σε αυτή τη συνδιάσκεψη οι «κακοί» δεν ήμασταν εμείς αλλά οι «άλλοι», εκεί που ως Αριστερή Πλατφόρμα βλέπαμε από μακρυά να κατασκευάζεται ο εσωτερικός εχθρός, τελικά δεν το γλυτώσαμε. Ελλείψει άλλων πολιτικών επιχειρημάτων, το θέμα της εκπροσώπησης των συνιστωσών με αριστίνδην μέλη στο Κεντρικό Συμβούλιο (ένας για κάθε συνιστώσα ή τάση), στη χειρότερη παρουσιάζεται ως αντιδημοκρατική πρακτική και στη καλύτερη ως παραχώρηση. Όμως, θα πρέπει να θυμίσουμε, για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια χρονιά, ότι οι συνιστώσες είναι οργανώσεις με ιστορία, ιδρυτικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που παλεύουν για την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, που υπερασπίζονται τις ριζοσπαστικές του θέσεις. Δεν θα παραιτηθούμε από το δικαίωμά μας, σε αυτή τη μεταβατική φάση που βρισκόμαστε, να έχουμε ισότιμο λόγο στα όργανα της νεολαίας και να υπερασπιστούμε το αυτονόητο, να λαμβάνεται υπόψιν η γνώμη μας. Οι νέοι ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλειοψηφικά μαγαζάκι κάποιων, είναι το κοινό σπίτι όλων των οργανώσεων και των απόψεων που ιδρύουν τη νεολαία. 

Μετράμε αντίστροφα λοιπόν για τη συνδιάσκεψη των νέων, μια συνδιάσκεψη μεταβατική και όχι ιδρυτική. Μια συνδιάσκεψη που θα έπρεπε να εμπνεύσει και όχι να απογοητεύσει. Έστω και την τελευταία στιγμή, ας προσπαθήσουμε όλοι γι’ αυτό.