Ουκρανία: Πολιτικό στραπάτσο των ΗΠΑ, αμήχανη η ΕΕ

Στις 11/5 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε σε δύο πε­ρι­φέ­ρειες της Ου­κρα­νί­ας το δη­μο­ψή­φι­σμα που διορ­γά­νω­σαν τμή­μα­τα του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού που δεν υπα­κού­ουν πλέον στην κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου. Στο δη­μο­ψή­φι­σμα, με το ερώ­τη­μα αν θα πρέ­πει να είναι αυ­τό­νο­μες οι πε­ρι­φέ­ρειες του Ντο­νέ­τσκ και του Λου­γκάνσκ, υπήρ­χε πολύ μα­ζι­κή συμ­με­το­χή (γύρω στο 80%), όπως πι­στο­ποιούν τα βί­ντεο και οι φω­το­γρα­φί­ες. Εξαί­ρε­ση ήταν οι λίγες πε­ριο­χές όπου ο ου­κρα­νι­κός στρα­τός -και οι πα­ρα­στρα­τιω­τι­κοί της Εθνι­κής Φρου­ράς που τον πλαι­σιώ­νουν- έφτα­σε πολύ κοντά στα εκλο­γι­κά τμή­μα­τα ή βομ­βάρ­δι­ζε με όλ­μους. Το απο­τέ­λε­σμα, σύμ­φω­να με τους διορ­γα­νω­τές, ήταν συ­ντρι­πτι­κό υπέρ της ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σης (στο Ντο­νέ­τσκ γύρω στο 90%, ενώ στο Λου­γκάνσκ ξε­πέ­ρα­σε το 96%).

Επι­χει­ρή­μα­τα
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ, όπως και στην πε­ρί­πτω­ση της Κρι­μαί­ας, δεν ανα­γνώ­ρι­σαν το δη­μο­ψή­φι­σμα και έδω­σαν ου­σια­στι­κά κά­λυ­ψη στις δο­λο­φο­νί­ες αμά­χων (ο Ομπά­μα είπε προ­κλη­τι­κά ότι «η ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει επι­δεί­ξει αξιο­ση­μεί­ω­τη αυ­το­συ­γκρά­τη­ση στη διάρ­κεια όλης αυτής της δια­δι­κα­σί­ας»). 
Όμως τώρα τα επι­χει­ρή­μα­τά τους έχουν πλέον λι­γο­στέ­ψει ση­μα­ντι­κά: Η δυ­τι­κή προ­πα­γάν­δα δεν ανα­γνώ­ρι­ζε το δη­μο­ψή­φι­σμα της Κρι­μαί­ας γιατί αυτό έγινε με την πα­ρου­σία ρω­σι­κού στρα­τού. Όμως, στην πε­ρί­πτω­ση του Ντο­νέ­τσκ και του Λου­γκάνσκ ο μόνος στρα­τός που βρι­σκό­ταν ένα γύρω ήταν ο ου­κρα­νι­κός, ο οποί­ος σκό­τω­σε πλειά­δα αμά­χων, με στόχο ακρι­βώς να εμπο­δί­σει τη διε­ξα­γω­γή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.

Όμως, υπάρ­χει και μια άλλη ση­μα­ντι­κή δια­φο­ρά με την πε­ρί­πτω­ση της Κρι­μαί­ας. Τότε, η κα­τα­πί­ε­ση του ρω­σι­κού πλη­θυ­σμού ήταν μόνον σε επί­πε­δο εξαγ­γε­λιών από το Κίεβο. Τώρα, στην πε­ρί­πτω­ση των Ντο­νέ­τσκ-Λου­γκάνσκ, έχουν προη­γη­θεί δύο πε­ρι­πτώ­σεις μα­ζι­κής δο­λο­φο­νί­ας μελών της ρω­σι­κής μειο­νό­τη­τας: Η πρώτη στην Οδησ­σό με πάνω από 42 νε­κρούς και πολ­λούς αγνο­ού­με­νους και η δεύ­τε­ρη στη Μα­ριού­πο­λη επί­σης με δε­κά­δες νε­κρούς. Αυτά τα δύο γε­γο­νό­τα ήταν κα­θο­ρι­στι­κά στο να αλ­λά­ξουν οι δια­θέ­σεις των αν­θρώ­πων. Έτσι, πα­ρό­τι ο Πού­τιν ζή­τη­σε να ανα­βλη­θούν τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τα, οι το­πι­κοί πα­ρά­γο­ντες αλλά και ο πλη­θυ­σμός, τον αγνό­η­σαν επι­δει­κτι­κά: «Ο Πού­τιν κυ­βερ­νά τη Ρωσία, εδώ είναι η πε­ρι­φέ­ρεια του Ντον­μπάς», είπε ο αυ­το­α­να­κη­ρυγ­μέ­νος ηγέ­της της «Δη­μο­κρα­τί­ας του Ντο­νέ­τσκ».

Τα γε­γο­νό­τα
Το έγκλη­μα της Οδησ­σού, όπου χού­λι­γκαν πο­δο­σφαι­ρι­κών ομά­δων, κα­θο­δη­γού­με­νοι από τους ναζί του Δε­ξιού Τομέα, δο­λο­φό­νη­σαν δε­κά­δες άμα­χους πο­λί­τες, απο­σιω­πή­θη­κε ή δια­στρε­βλώ­θη­κε από τα με­γά­λα ΜΜΕ της Δύσης. Η αρ­χι­κή εντύ­πω­ση ότι έπει­τα από μια άγρια αντι­πα­ρά­θε­ση στο δρόμο, οι ναζί πο­λιόρ­κη­σαν υπο­στη­ρι­κτές του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και τε­λι­κά τους έκα­ψαν ζω­ντα­νούς μέσα στο κτί­ριο των Συν­δι­κά­των της Οδησ­σού, απο­δει­κνύ­ε­ται πολύ «απαλή»: Τα βί­ντεο κα­τα­δει­κνύ­ουν ανοι­χτή προ­βο­κά­τσια, δηλ. συ­νερ­γα­σία της αστυ­νο­μί­ας με «φι­λο­ρώ­σους» ενό­πλους, οι οποί­οι εν συ­νε­χεία φαί­νο­νται να επι­τί­θε­νται στο κτί­ριο των συν­δι­κά­των. Ακόμη χει­ρό­τε­ρα, υπάρ­χουν κα­ταγ­γε­λί­ες ότι πολλά από τα πτώ­μα­τα μέσα στο κτί­ριο σφα­γιά­στη­καν, πυ­ρο­βο­λή­θη­καν ή στραγ­γα­λί­στη­καν και δεν πέ­θα­ναν από τη φωτιά.

Στη Μα­ριού­πο­λη, η αλή­θεια ήταν πια αδύ­να­το να κρυ­φτεί ή να «χει­ρα­γω­γη­θεί»: οι στρα­τιώ­τες και η Εθνι­κή Φρου­ρά (που πολ­λοί κα­ταγ­γέλ­λουν ότι στε­λε­χώ­νε­ται από το Δεξιό Τομέα) δο­λο­φό­νη­σαν αμά­χους, κά­ποιους μά­λι­στα ηλι­κιω­μέ­νους, μπρο­στά στις κά­με­ρες, αδια­φο­ρώ­ντας πλέον για τον πό­λε­μο της προ­πα­γάν­δας –και μά­λι­στα ακρι­βώς κατά τη διάρ­κεια των εκ­δη­λώ­σε­ων μνή­μης για την ήττα των να­ζι­στι­κών στρα­τιών στο Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο.

Δεν είναι μόνον το εθνι­κό ζή­τη­μα, γι’ αυτό είναι στε­νός ο όρος «φι­λο­ρώ­σοι»: Ο πλη­θυ­σμός αντι­λαμ­βά­νε­ται τι επέρ­χε­ται με τα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας του ΔΝΤ, καθώς και με την πολύ πι­θα­νή άρση του προ­στα­τευ­τι­σμού της ου­κρα­νι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, απέ­να­ντι στις βιο­μη­χα­νί­ες της ΕΕ. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στη βαριά βιο­μη­χα­νία ακρι­βώς αυτών των δύο πε­ριο­χών ξέ­ρουν ότι κιν­δυ­νεύ­ουν να έχουν την τύχη των Ελ­λή­νων ερ­γα­τών –δεν είναι τυ­χαίο ότι έχουν ξε­σπά­σει και απερ­γί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα ορυ­χεία υπέρ της αυ­το­νό­μη­σης από το Κίεβο. Ο απε­σταλ­μέ­νος της «Washington Post» στο Ντο­νέ­τσκ έγρα­ψε στις 17 Απρι­λί­ου ότι πολ­λοί από τους αν­θρώ­πους που του έδω­σαν συ­νέ­ντευ­ξη είπαν ότι η έντα­ση στην πε­ριο­χή τους προ­ερ­χό­ταν από το φόβο των «οι­κο­νο­μι­κών δυ­σκο­λιών» και του προ­γράμ­μα­τος λι­τό­τη­τας του ΔΝΤ που θα κάνει τις ζωές τους ακόμη χει­ρό­τε­ρες. «Την πιο επι­κίν­δυ­νη και κρί­σι­μη στιγ­μή, ακρι­βώς τη στιγ­μή που μά­χε­ται κατά της Μό­σχας για να κερ­δί­σει την καρ­διά και το μυαλό του πλη­θυ­σμού στα ανα­το­λι­κά, η φι­λο­δυ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση ετοι­μά­ζε­ται να επι­βά­λει μια θε­ρα­πεία-σοκ, δηλ. οι­κο­νο­μι­κά μέτρα που θα συμ­μορ­φώ­νο­νται προς τις απαι­τή­σεις ενός επεί­γο­ντος προ­γράμ­μα­τος διά­σω­σης από το ΔΝΤ», δια­μαρ­τυ­ρό­ταν η εφη­με­ρί­δα.

Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί

Η πε­ρί­ο­δος του κα­πι­τα­λι­σμού την οποία δια­νύ­ου­με είναι εδώ και πολλά χρό­νια ιμπε­ρια­λι­στι­κή. Ασφα­λώς ο ιμπε­ρια­λι­σμός των ΗΠΑ είναι ο ισχυ­ρό­τε­ρος στον πλα­νή­τη. Όμως η ισχύς του είναι φθί­νου­σα. Όπως λέει ο Σλ. Ζίζεκ «ο “αμε­ρι­κα­νι­κός αιώ­νας” έχει τε­λειώ­σει, και έχου­με ει­σέλ­θει σε μια πε­ρί­ο­δο κατά την οποία σχη­μα­τί­ζο­νται πολ­λα­πλά κέ­ντρα πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού».

Υπο­χώ­ρη­ση

Πράγ­μα­τι, τα τε­λευ­ταία χρό­νια, παρά τη σχε­δόν εξω­πραγ­μα­τι­κή στρα­τιω­τι­κή τους δύ­να­μη, οι ΗΠΑ έχουν οδη­γη­θεί σε μια σειρά πο­λε­μι­κών ηττών: Στο Ιράκ πα­ρέ­δω­σαν την εξου­σία στους χει­ρό­τε­ρους εχθρούς τους, στους σι­ί­τες συμ­μά­χους του Ιράν, ενώ ως πιο δυ­να­τή σου­νι­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση ανα­δεί­χθη­κε η… Αλ Κάι­ντα, η οποία πριν από την ει­σβο­λή των ΗΠΑ ήταν ανύ­παρ­κτη στο Ιράκ. Στο Αφ­γα­νι­στάν οι Τα­λι­μπάν είναι και πάλι δυ­να­τοί σε όλη την ύπαι­θρο, ενώ ακόμη και ο εγκά­θε­τος των ΗΠΑ πρό­ε­δρος κα­ταγ­γέλ­λει κάθε λίγο την αμε­ρι­κα­νι­κή πα­ρου­σία. Στην πε­ρί­πτω­ση του Ιράν, πα­ρό­τι σχε­δί­α­ζαν να επι­τε­θούν, οι ΗΠΑ ανα­γκά­στη­καν να κά­νουν πίσω, απο­δε­χό­με­νες το δι­καί­ω­μα της Τε­χε­ρά­νης να εμπλου­τί­ζει ου­ρά­νιο. Ούτε στη Συρία μπό­ρε­σαν να επέμ­βει η Ουά­σινγ­κτον, ενώ την προη­γού­με­νη φορά που ένας σύμ­μα­χός της (η Γε­ωρ­γία) θέ­λη­σε να δο­κι­μά­σει τη ρω­σι­κή ισχύ, κα­τα­τρο­πώ­θη­κε στρα­τιω­τι­κά χά­νο­ντας το 1/4 του εδά­φους της χώρας.

Έτσι, ως πλη­γω­μέ­νο θηρίο, η αστε­ρό­εσ­σα έχει γίνει ακόμη πιο επι­κίν­δυ­νη για εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους, σε όλη τη Γη, και για την πα­γκό­σμια ει­ρή­νη. Σή­με­ρα ο αμε­ρι­κά­νι­κος ιμπε­ρια­λι­σμός λει­τουρ­γεί με γυμνή βία σε όποια πε­ριο­χή και με όποιο τρόπο μπο­ρεί. Ακόμη και κάτω από τη δια­κυ­βέρ­νη­ση Μπους, οι ΗΠΑ ήθε­λαν να συλ­λά­βουν και να δι­κά­σουν «τρο­μο­κρά­τες» (δηλ. όσους δια­φω­νούν εμπρά­κτως μαζί τους) από όλον τον κόσμο. Κάτω από τη δια­κυ­βέρ­νη­ση Ομπά­μα, οι δίκες θε­ω­ρού­νται δη­μο­κρα­τι­κή πο­λυ­τέ­λεια. Τώρα πλέον τα τη­λε­κα­τευ­θυ­νό­με­να αε­ρο­πλά­να δο­λο­φο­νούν μα­ζι­κά (κυ­ρί­ως αθώ­ους αμά­χους βε­βαί­ως) στο Αφ­γα­νι­στάν, στο Πα­κι­στάν, στην Υε­μέ­νη και στη Σο­μα­λία, σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νά. Ταυ­τό­χρο­να οι πα­ρα­κο­λου­θή­σεις αν­θρώ­πων σε όλο τον πλα­νή­τη από τις αμε­ρι­κα­νι­κές μυ­στι­κές υπη­ρε­σί­ες έχουν συ­στη­μα­το­ποι­η­θεί και διευ­ρυν­θεί όσο ποτέ (η πε­ρί­πτω­ση Σνό­ου­ντεν είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή). 

Η βία μπο­ρεί να είναι γυμνή αλλά δεν είναι τυφλή. Η αμε­ρι­κα­νι­κή υπο­χώ­ρη­ση θέλει να μην αφή­σει πίσω της ευ­νοϊ­κό έδα­φος για τους μελ­λο­ντι­κούς αντα­γω­νι­στές, αξιο­ποιώ­ντας το πλε­ο­νέ­κτη­μα που δια­θέ­τει εν αφθο­νία: τα όπλα και τις πάνω από 800 βά­σεις που έχει σε 100 χώρες με 400.000 στρα­τιώ­τες. Ο στό­χος των ΗΠΑ είναι πα­λιός, εκ­κι­νώ­ντας από την αρχή της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, και δια­τυ­πώ­θη­κε με σα­φή­νεια από τον προ­ε­δρι­κό σύμ­βου­λο Ζμπί­γκνιου Μπρε­ζίν­σκι στην έκ­θε­σή του προς το υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών των ΗΠΑ με τίτλο «Σχέ­διο Παι­χνι­διού: Γε­ω­στρα­τη­γι­κό Πλαί­σιο για τη διε­ξα­γω­γή του αντα­γω­νι­σμού ΗΠΑ-ΕΣΣΔ». 

Η τα­κτι­κή δια­μορ­φώ­θη­κε εκ νέου κυ­ρί­ως μετά το 1991. Στα πρό­σφα­τα εκ­δο­θέ­ντα απο­μνη­μο­νεύ­μα­τά του ο πρώην υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών και διευ­θυ­ντής της CIA, Ρό­μπερτ Γκέιτς απο­κα­λύ­πτει το εξής: «Όταν κα­τέρ­ρεε η Σο­βιε­τι­κή Ένωση στα τέλη του 1991, ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Ντικ Τσένι ήθελε το δια­με­λι­σμό όχι μόνο της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και της ρω­σι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας, αλλά και της ίδιας της Ρω­σί­ας ώστε να μην μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει απει­λή για τον υπό­λοι­πο κόσμο (σ.σ.: διά­βα­ζε: για την κυ­ριαρ­χία των ΗΠΑ)». Τε­λι­κά, τότε, η κα­ταρ­ρέ­ου­σα Σο­βιε­τι­κή Ένωση συ­ναί­νε­σε στην επα­νέ­νω­ση της Γερ­μα­νί­ας, με αντάλ­λαγ­μα οι ΗΠΑ να μην επε­κτεί­νουν το ΝΑΤΟ προς τις χώρες της σφαί­ρας επιρ­ρο­ής  της ΕΣΣΔ. Φυ­σι­κά οι ΗΠΑ δεν τή­ρη­σαν την άτυπη συμ­φω­νία και 12 χώρες της πρώην σφαί­ρας επιρ­ρο­ής της ΕΣΣΔ, εντά­χθη­καν στο ΝΑΤΟ του οποί­ου οι βά­σεις πλη­σί­α­σαν πλέον απει­λη­τι­κά τα ρω­σι­κά σύ­νο­ρα.

Εμπλο­κή

Στην ίδια την Ου­κρα­νία η αμε­ρι­κα­νι­κή εμπλο­κή είναι διαρ­κής τα τε­λευ­ταία χρό­νια –πώς θα μπο­ρού­σε να είναι αλ­λιώς αφού το ίδιο το Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ ομο­λο­γεί ότι έχει ξο­δέ­ψει 5 δισ. δολ. γι’ αυτό το σκοπό. Σύμ­φω­να με το Γαλ­λι­κό Πρα­κτο­ρείο Ει­δή­σε­ων, «δε­κά­δες ει­δι­κοί της CIA και του FBI  συμ­βου­λεύ­ουν την ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, βοη­θώ­ντας το Κίεβο να τερ­μα­τί­σει την εξέ­γερ­ση στα ανα­το­λι­κά της Ου­κρα­νί­ας και να στή­σει μια λει­τουρ­γι­κή δομή ασφα­λεί­ας». Ο ίδιος ο επι­κε­φα­λής της CIA πα­ρα­δέ­χθη­κε ότι βρι­σκό­ταν στο Κίεβο όταν άρ­χι­σε η στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση της ακρο­δε­ξιάς κυ­βέρ­νη­σης ενα­ντί­ον των ρω­σι­κών πλη­θυ­σμών. 

Σύμ­φω­να με τη γερ­μα­νι­κή εφη­με­ρί­δα «Bild am Sonntag», στις στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις συμ­με­τέ­χουν 400 μι­σθο­φό­ροι της δια­βό­η­της Blackwater (που τώρα ονο­μά­ζε­ται Academi), με­τα­ξύ άλλων γνω­στή για μα­ζι­κές σφα­γές αμά­χων στο Ιράκ. Η γερ­μα­νι­κή εφη­με­ρί­δα ισχυ­ρί­ζε­ται ότι για τη συμ­με­το­χή αυτών των μι­σθο­φό­ρων είναι ήδη ενή­με­ρη η Μέρ­κελ.

Η επέμ­βα­ση στην Ου­κρα­νία συν­δυά­ζε­ται με στρα­τιω­τι­κή πίεση προς τη Ρωσία: στρα­τιω­τι­κά γυ­μνά­σια στην Εσθο­νία με 6.000 Αμε­ρι­κα­νούς στρα­τιώ­τες, και ανά­πτυ­ξη χι­λιά­δων άλλων στρα­τιω­τών στην Πο­λω­νία, τη Λε­το­νία και τη Ρου­μα­νία. 

Όπως φαί­νε­ται, στο πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο της Ουά­σινγ­κτον κυ­ριαρ­χεί πλέον η άγρια ψυ­χρο­πο­λε­μι­κή φρά­ξια, όπως την εκ­φρά­ζει η ανα­πλη­ρώ­τρια υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Β. Νού­λαντ. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι οι αρχές του Κιέ­βου ξε­κα­θά­ρι­σαν επα­νει­λημ­μέ­νως ότι η στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση στα ανα­το­λι­κά της χώρας θα συ­νε­χι­ζό­ταν ακόμη και στην πε­ρί­πτω­ση που ανα­βάλ­λο­νταν τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τα. Τα νέα «γε­ρά­κια» της Ουά­σινγ­κτον θε­ω­ρούν ότι πρό­κει­ται για win-win τα­κτι­κή: Αν ο Πού­τιν δεν επέμ­βει, θα έχουν πε­τύ­χει μια στρα­τιω­τι­κή νίκη την οποία θα πε­ρι­φέ­ρουν ως λά­φυ­ρο πα­γκο­σμί­ως –και μά­λι­στα ίσως στη συ­νέ­χεια εντά­ξουν και την Ου­κρα­νία στο ΝΑΤΟ. Αν ο Πού­τιν επέμ­βει στρα­τιω­τι­κά, τότε οι ΗΠΑ θα δεί­ξουν στους δυ­τι­κούς συμ­μά­χους τους, κύρια στη Γερ­μα­νία, ότι η «ρω­σι­κή αρ­κού­δα» είναι πράγ­μα­τι επι­κίν­δυ­νη και γι’ αυτό πρέ­πει να στοι­χη­θούν όλοι πίσω από τις κα­νο­νιο­φό­ρους και τα πυ­ρη­νι­κά της Ουά­σινγ­κτον, εγκα­τα­λεί­πο­ντας τις οι­κο­νο­μι­κές συμ­φω­νί­ες και τα πο­λι­τι­κά φλερτ με τη Μόσχα. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση ο άρ­ρη­τος στό­χος είναι η Γερ­μα­νία, η οποία θα υπο­φέ­ρει ιδιαί­τε­ρα σε πε­ρί­πτω­ση δια­κο­πής της ροής υδρο­γο­ναν­θρά­κων από τη Ρωσία. Αυτός ο προ­φα­νής στό­χος έχει υπο­τι­μη­θεί από τους πε­ρισ­σό­τε­ρους ανα­λυ­τές της τω­ρι­νής κρί­σης (θυ­μί­ζου­με ότι ο κα­πι­τα­λι­σμός, ακόμη και στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή εποχή, υπάρ­χει μόνον ως δια­φο­ρε­τι­κά και αντα­γω­νι­ζό­με­να με­τα­ξύ τους κε­φά­λαια και οι συμ­μα­χί­ες είναι πά­ντο­τε λυ­κο­φι­λί­ες).
 

Πού­τιν και ΕΕ

Αυτή η υπαρ­κτή σχέση Γερ­μα­νί­ας-Ρω­σί­ας εξη­γεί και τη στάση Πού­τιν, ο οποί­ος ζή­τη­σε την ανα­βο­λή των δη­μο­ψη­φι­σμά­των. Μά­λι­στα ο Ρώσος πρό­ε­δρος έφτα­σε στο ση­μείο να χα­ρα­κτη­ρί­σει «κί­νη­ση προς τη σωστή κα­τεύ­θυν­ση» τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές που ορ­γα­νώ­νει στις 25 Μαΐου η κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου. Είναι ξε­κά­θα­ρο ότι είχαν προη­γη­θεί δια­βου­λεύ­σεις με το Βε­ρο­λί­νο, όπου προ­φα­νώς η Μόσχα θα πήρε κά­ποια ανταλ­λάγ­μα­τα και εξα­σφα­λί­σεις για τη συμ­με­το­χή της στο μέλ­λον της Ου­κρα­νί­ας. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι πλειά­δα με­γά­λων Γερ­μα­νών επι­χει­ρη­μα­τιών πιέ­ζουν ακόμη και τώρα για ει­ρη­νι­κή διευ­θέ­τη­ση του ζη­τή­μα­τος με τη Ρωσία. Είναι επί­σης εν­δει­κτι­κό ότι η ανά­πτυ­ξη της Γερ­μα­νί­ας εν­δέ­χε­ται να μειω­θεί μέχρι και κατά 1% φέτος, αν η ΕΕ επι­βά­λει σκλη­ρό­τε­ρες κυ­ρώ­σεις, όπως ανέ­φε­ρε γερ­μα­νι­κό πε­ριο­δι­κό επι­κα­λού­με­νο με­λέ­τη της Ευ­ρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής. Γι’ αυτό η Γερ­μα­νία ζητεί πε­ρισ­σό­τε­ρο χώρο για δι­πλω­μα­τία, τη στιγ­μή που άλλοι στην ΕΕ, όπως η Βρε­τα­νία, πιέ­ζουν για σκλη­ρό­τε­ρη δράση. Ο Χανς Βέρ­νερ Ζιν, πρό­ε­δρος του γερ­μα­νι­κού Ιν­στι­τού­του Οι­κο­νο­μι­κών Ερευ­νών, έγρα­ψε πολύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στις 2/5 στη «Γουόλ Στριτ Τζέρ­ναλ»: «Πρέ­πει να κρα­τά­με στο μυαλό μας ότι η τω­ρι­νή κρίση πυ­ρο­δο­τή­θη­κε από τη Δύση… Αφού σκό­τω­σε εκα­τομ­μύ­ρια Ρώ­σους στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και απή­λαυ­σε την καλή τύχη της ει­ρη­νι­κής επα­νέ­νω­σης, χάρη επί­σης στη στή­ρι­ξη της Ρω­σί­ας, η Γερ­μα­νία έχει ιδιαί­τε­ρο κα­θή­κον να απο­κλι­μα­κώ­σει τη σύ­γκρου­ση με τη Ρωσία». Αλλά και η Γαλ­λία, πα­ρό­τι κα­τα­δι­κά­ζει τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τα, θα συ­νε­χί­σει τη συ­νερ­γα­σία και δη­λώ­νει ότι θα πα­ρα­δώ­σει στη Μόσχα τα δύο πο­λε­μι­κά πλοία που κα­τα­σκευά­ζει.

Ο Μπα­ρό­ζο επι­βε­βαί­ω­σε τις εσω­τε­ρι­κές δια­φω­νί­ες στη ΕΕ. Πα­ρό­τι δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε επει­δή ο Πού­τιν «θέλει να χτί­σει μια Ευ­ρα­σια­τι­κή Ένωση, ένα είδος πόλου εξου­σί­ας απέ­να­ντι στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, δυ­στυ­χώς» και πα­ρό­τι δή­λω­σε πως η κρίση στην Ου­κρα­νία απο­τε­λεί τη με­γα­λύ­τε­ρη απει­λή για την ασφά­λεια στην Ευ­ρώ­πη μετά την πτώση του Τεί­χους του Βε­ρο­λί­νου, τό­νι­σε ότι οι χώρες της ΕΕ πα­σχί­ζουν για να συμ­φω­νή­σουν στην προ­σέγ­γι­ση που θα υιο­θε­τή­σουν ένα­ντι της κρί­σης. «Και, ας εί­μα­στε ει­λι­κρι­νείς, αυτό είναι το ζή­τη­μα», τό­νι­σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. 

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση οι αντιρ­ρή­σεις τμη­μά­των του γερ­μα­νι­κού κε­φα­λαί­ου δεν αναι­ρούν την επί­ση­μη στάση της ΕΕ, όπως την εκ­φρά­ζει η επί­τρο­πος Εξω­τε­ρι­κής Πο­λι­τι­κής, Κά­θριν Άστον, η οποία έδωσε στο Κίεβο το «πρά­σι­νο φως» για τις σφα­γές στα ανα­το­λι­κά, λέ­γο­ντας ότι η ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει το δι­καί­ω­μα να επι­βά­λει το νόμο και την τάξη στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Φυ­σι­κά όλοι οι Δυ­τι­κοί οι ηγέ­τες έλε­γαν τα εντε­λώς ανά­πο­δα όταν η κυ­βέρ­νη­ση Για­νου­κό­βιτς κα­τέ­στελ­λε την εξέ­γερ­ση του Μαϊ­ντάν.

Οι προ­ο­πτι­κές

Μετά τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τα, οι ηγε­σί­ες των εξε­γερ­μέ­νων σε Ντο­νέ­τσκ και Λου­γκάνσκ δή­λω­σαν ότι θα ζη­τή­σουν είτε άμεσα είτε μέσω νέου δη­μο­ψη­φί­σμα­τος την ένωση με τη Ρωσία. Ο Πού­τιν σε αυτή τη φάση προ­κρί­νει τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με το Κίεβο ώστε να προ­κύ­ψει έμ­με­ση ανα­γνώ­ρι­ση των δύο νέων οντο­τή­των. Ωστό­σο το αίμα που έχει χυθεί κάνει πολύ απί­θα­νη αυτή την εξέ­λι­ξη. Από τη μια οι πλη­θυ­σμοί των δύο πε­ριο­χών απέ­δει­ξαν ήδη ότι δεν απο­δέ­χο­νται τους συμ­βι­βα­σμούς του Πού­τιν με τη Δύση. Από την άλλη, η κυ­βέρ­νη­ση του Κιέ­βου δεν φαί­νε­ται διε­τε­θει­μέ­νη να απο­δε­χτεί άλλη μια ήττα μετά την Κρι­μαία γιατί τότε κιν­δυ­νεύ­ει από την ίδια της την κοι­νω­νι­κή βάση στη Δ. Ου­κρα­νία. Γι’ αυτό, ήδη πριν από τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τα, το ου­κρα­νι­κό υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών διε­μή­νυ­σε ότι «ένας διά­λο­γος με τρο­μο­κρά­τες είναι αδύ­να­τος και αδια­νό­η­τος», ενώ και ο με­τα­βα­τι­κός πρό­ε­δρος της χώρας Τουρ­τσί­νοφ έχει απο­κλεί­σει κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά την έναρ­ξη δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με όποιον έχει «αίμα στα χέρια του». Εξάλ­λου η αυ­το­νό­μη­ση αυτών των πε­ριο­χών θα ση­μά­νει την απώ­λεια της πιο βα­ριάς βιο­μη­χα­νί­ας της χώρας, όπως τα χη­μι­κά (44% της εθνι­κής πα­ρα­γω­γής λι­πα­σμά­των –στην οποία βα­σί­ζε­ται η με­γά­λη αγρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή της δυ­τι­κής Ου­κρα­νί­ας– βρί­σκε­ται στις δύο πε­ριο­χές), καθώς και των ορυ­χεί­ων.

Η κα­τά­στα­ση θα πα­ρα­μεί­νει εκρη­κτι­κή, έτσι κι αλ­λιώς. Μόνον οι μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις χώρες όλης της Ευ­ρώ­πης μπο­ρούν να στα­μα­τή­σουν την αμε­ρι­κα­νι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα (όπως και την επι­θε­τι­κό­τη­τα της συμ­μά­χου των ΗΠΑ, της ΕΕ). Αλλά για να απο­τρα­πεί η κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου, και οι σφα­γές των αμά­χων, πρέ­πει οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε όλη την Ου­κρα­νία να ξα­να­πιά­σουν το νήμα της κοι­νω­νι­κής εξέ­γερ­σης η οποία αμ­φι­σβή­τη­σε την κυ­ριαρ­χία των ολι­γαρ­χών, δυ­τι­κών και ανα­το­λι­κών, ου­κρα­νό­φω­νων και ρω­σό­φω­νων, αλλά της οποί­ας την ηγε­σία έκλε­ψαν οι νε­ο­να­ζί του Δυ­τι­κού Τομέα στα δυ­τι­κά, και οι εθνι­κι­στές και οι δυ­νά­μεις του Πού­τιν στα ανα­το­λι­κά. Το υπέρ­τα­το αγαθό της αν­θρω­πό­τη­τας, η ει­ρή­νη, δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λι­στεί στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, της Νού­λαντ, της Άστον, του Λα­βρόφ και των υπο­χεί­ριών τους.