Η μάχη των ευρωεκλογών και η κυβέρνηση της Αριστεράς

Μετά από τέσ­σε­ρα χρό­νια κοι­νω­νι­κά κα­τα­στρο­φι­κών πο­λι­τι­κών των μνη­μο­νί­ων και δύο χρό­νια μετά την ορια­κή νίκη της ΝΔ στις εθνι­κές εκλο­γές, κα­λού­μα­στε να το­πο­θε­τη­θού­με με την ψήφο μας τόσο απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές της κυ­βερ­νη­τι­κής συμ­μο­ρί­ας Σα­μα­ρά και Βε­νι­ζέ­λου όσο και στην ίδια την ΕΕ και τις βαθιά αντερ­γα­τι­κές και αντι­κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές που εκ­πο­ρεύ­ει για το σύ­νο­λο των χω­ρών-με­λών.

Τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα των Ευ­ρω­ε­κλο­γών: λι­τό­τη­τα, ανερ­γία και επι­σφά­λεια, ακρο­δε­ξιά και φα­σι­σμός

Ίσως το πρώτο και ση­μα­ντι­κό­τε­ρο μή­νυ­μα που πρέ­πει να στα­λεί από την Ελ­λά­δα σε όλους/ες τους/ις ερ­γα­ζό­με­νους/ες και τη νε­ο­λαία είναι ένα με­γά­λο και απο­φα­σι­στι­κό όχι στις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας που στην κυ­ριο­λε­ξία αφή­νουν πίσω τους κοι­νω­νι­κές στά­χτες. Οποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή δύ­να­μη θέλει να λέ­γε­ται αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, δεν μπο­ρεί παρά να θέτει την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας ως πρώ­τι­στο κα­θή­κον. Πρέ­πει να μπει επι­τέ­λους ένα τέλος στις πο­λι­τι­κές αυτές που κα­τα­δι­κά­ζουν τη νέα γενιά στην ανερ­γία και τη διαρ­κή επι­σφά­λεια (που τεί­νει να γίνει κα­νο­νι­κό­τη­τα για κάθε ερ­γα­ζό­με­νο/η), τσα­κί­ζο­ντας τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα. Και οφεί­λου­με να ανα­δεί­ξου­με ότι αυτή η σκλη­ρά τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή επι­λο­γή της λι­τό­τη­τας είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και η πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία της ΕΕ και των αστι­κών τά­ξε­ων της Ευ­ρώ­πης, δη­λα­δή η δια­τή­ρη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης σε κάθε χώρα. Οποια­δή­πο­τε άλλη δια­φω­νία (εντός του αστι­κού στρα­το­πέ­δου) έχει να κάνει με τον τρόπο «εφαρ­μο­γής» της εκ­με­τάλ­λευ­σης και όχι με την ίδια την εκ­με­τάλ­λευ­ση.

Μετά από 4 χρό­νια μνη­μο­νί­ων και λι­τό­τη­τας σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη και με πολύ δυ­να­μι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και εξε­γερ­σια­κά ξε­σπά­σμα­τα, κυ­ρί­ως μέσω των κι­νη­μά­των των πλα­τειών αλλά και με πολύ με­γά­λους ερ­γα­τι­κούς κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, φαί­νε­ται ότι η Αρι­στε­ρά πα­νευ­ρω­παϊ­κά δεν έχει κα­τα­φέ­ρει να εκ­φρά­σει πο­λι­τι­κά τις αντι­στά­σεις και τους αγώ­νες, με μο­να­δι­κη εξαί­ρε­ση την Ελ­λά­δα και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αντί­θε­τα δια­φαί­νε­ται μια με­γά­λη εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή της ακρο­δε­ξιάς αλλά και της συ­ντη­ρη­τι­κής δε­ξιάς, η οποία σε με­γά­λο βαθμό έχει υιο­θε­τή­σει (μαζί με τη “σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία”), ακρο­δε­ξιά ατζέ­ντα .

Στη Γαλ­λία το ακρο­δε­ξιό Εθνι­κό Μέ­τω­πο της Μαρί Λεπέν διεκ­δι­κέι «στα ίσια» την πρω­τιά στις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Ταυ­τό­χρο­να έχου­με και άνοδο φα­σι­στι­κών και νε­ο­να­ζι­στι­κών κομ­μά­των όπως η ΧΑ. Ει­δι­κά η κα­τά­στα­ση στην Ου­κρα­νία, όπου μια φι­λο-ΕΕ κυ­βέρ­νη­ση έχει έναν ισχυ­ρό να­ζι­στι­κό βρα­χί­ο­να (και φα­σί­στες στην ίδια την κυ­βέρ­νη­ση), που σπέρ­νει κυ­ριο­λε­κτι­κά την τρο­μο­κρα­τία στην ερ­γα­τι­κή τάξη της Ου­κρα­νί­ας (δυ­τι­κής και ανα­το­λι­κής) για να επι­βλη­θεί μια σκλη­ρή δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή ενά­ντια στις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, ανα­δει­κνύ­ει δύο πολύ ση­μα­ντι­κά ζη­τή­μα­τα: το πρώτο έχει να κάνει με αυ­τα­πά­τες περί δη­μο­κρα­τι­κής ΕΕ. Η ΕΕ, ως ένας σκλη­ρός ιμπε­ρια­λι­στι­κός μη­χα­νι­σμός, δε θα δι­στά­σει να συ­νερ­γα­στεί ακόμα και με δο­λο­φό­νους νε­ο­να­ζί, απο­δυό­με­νη οποιο­δή­πο­τε δη­μο­κρα­τι­κό προ­σω­πείο. Το δεύ­τε­ρο έχει να κάνει με τον πραγ­μα­τι­κά υπαρ­κτό κίν­δυ­νο να ξα­να­ζή­σου­με τη θη­ριω­δία και τη φρίκη του φα­σι­σμου και συ­νε­πώς την ανα­γκαιό­τη­τα της αντι­φα­σι­στι­κής πάλης.

Πα­ρό­τι η Ου­κρα­νία δεν είναι (ακόμα του­λά­χι­στον) μέλος της ΕΕ, η συμ­με­το­χή των νε­ο­να­ζί στην κυ­βέρ­νη­ση απο­τε­λεί στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας ήττα για την ερ­γα­τι­κή τάξη, τόσο στην Ου­κρα­νία όσο και στην υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη. Μια εν­δε­χό­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή συ­νερ­γα­σία ΝΔ και ΧΑ (ει­δι­κό­τε­ρα μετά το «Μπαλ­τά­κος gate), θα έδινε λευκή επι­τα­γή στα φα­σι­στι­κά τάγ­μα­τα εφό­δου να σπέρ­νουν την τρο­μο­κρα­τία ενά­ντια στο κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά. Επο­μέ­νως είναι απο­λύ­τως κρί­σι­μο ο δι­καιο­λο­γη­μέ­νος ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμός να μην εκ­φρα­στεί από ακρο­δε­ξιά, εθνι­κι­στι­κά, φα­σι­στι­κά κόμ­μα­τα αλλά από μια σκο­πιά διε­θνι­στι­κή, τα­ξι­κή και αντι­ρα­τσι­στι­κή.

Καμία θυσία για το ευρώ – καμία αυ­τα­πά­τη για τη δραχ­μή

Είναι ήδη φα­νε­ρό ότι η αστι­κή τάξη μπρο­στά στην πι­θα­νό­τα­τη εκλο­γι­κή συ­ντρι­βή των κομ­μά­των της συ­γκυ­βέρ­νη­σης, θα «πο­ντά­ρει» πάνω στον εκ­βια­σμό της εξό­δου από το ευρώ, της απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης της χώρας σε συν­δυα­σμό με την άθλια προ­πα­γάν­δα περί εξό­δου από την κρίση (που στην ουσία δεν είναι τί­πο­τα άλλο από τη θε­σμο­ποί­η­ση και μο­νι­μο­ποί­η­ση της λι­τό­τη­τας). Απέ­να­ντι σε αυτόν τον εκ­βια­σμό πρέ­πει να έχου­με θέση. Ασφα­λώς το ίδιο κόλπο δεν ξα­να­πιά­νει τόσο εύ­κο­λα, αν ανα­λο­γι­στεί κα­νείς μόνο το γε­γο­νός ότι το 2012 ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τη­γο­ρού­νταν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι θα μας πάρει τα σπί­τια και δύο χρο­νια μετά έρ­χο­νται να μας τα πά­ρουν οι τρά­πε­ζες με κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. Ωστό­σο, πρέ­πει να επα­να­λαμ­βά­νου­με σε όλους τους τό­νους ότι για εμάς είναι προ­τε­ραιό­τη­τα η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, η υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των και αυτό είναι μη δια­πραγ­μα­τεύ­σι­μο. Και εδώ κάπου αρ­χί­ζουν τα δύ­σκο­λα για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πολ­λές επί­ση­μες το­πο­θε­τή­σεις στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μι­λά­νε για «σω­τη­ρία της χώρας» μέσα στο ευρώ και ότι δεν αμ­φι­σβη­τού­με τη συμ­με­το­χή και την πα­ρα­μο­νή μας στην ΕΕ. Αυτή η θέση απέ­χει όμως πάρα πολύ από τη συ­νε­δρια­κή από­φα­ση που λέει «καμιά θυσία για το ευρώ». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η απο­δο­χή της «ιε­ρό­τη­τας» της πα­ρα­μο­νής της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ ση­μαί­νει και απο­δο­χή των όρων και των πο­λι­τι­κών της ΕΕ. Εκτός αν κα­νείς έχει αυ­τα­πά­τες ότι η Μέρ­κελ θα χρη­μα­το­δο­τεί ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, τη στιγ­μή που αυτη θε­σμο­ποιεί­ται με το νέο Σύμ­φω­νο Δη­μο­σιο­νο­μι­κής Στα­θε­ρό­τη­τας, το ευ­ρω­παϊ­κό υπερ-μνη­μό­νιο.

Από την άλλη, από­ψεις που υπάρ­χουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Αρ. Ρεύμα) αλλά και στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και που θέ­τουν ως προ­ϋ­πό­θε­ση την έξοδο από το ευρώ ή και την ίδια την ΕΕ για την υλο­ποί­η­ση ενός οποιου­δή­πο­τε προ­ο­δευ­τι­κού πρό­γραμ­μα­τος, είναι προ­βλη­μα­τι­κή από τη στιγ­μή που ου­σια­στι­κά θέτει τον άμεσο αντί­πα­λο στο υπε­ρε­θνι­κό πεδίο, στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό μη­χα­νι­σμό της ΕΕ και όχι στην εγ­χώ­ρια αστι­κή τάξη. Εδώ πρέ­πει να ξα­να­θυ­μη­θού­με τη λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας και του αδύ­να­μου κρί­κου.

Το μέ­γι­στο διε­θνι­στι­κό μας κα­θή­κον είναι να ανα­τρέ­ψου­με εδώ, στη χώρα «μας», τη λι­τό­τη­τα, να σπά­σου­με τον αδύ­να­μο κρίκο που συ­μπυ­κνώ­νει τις αντι­θέ­σεις και τις αντι­φά­σεις για να «απε­λευ­θε­ρώ­σου­με» τις δυ­να­μι­κές διά­λυ­σης αυτής της αλυ­σί­δας. Δε θα ανα­θαρ­ρή­σουν άραγε σε ένα εν­δε­χό­με­νο κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες και η Αρι­στε­ρά σε άλλες χώρες, όταν στην πράξη θα έχει αμ­φι­σβη­τη­θεί ο μο­νό­δρο­μος των πο­λι­τι­κών της ΕΕ; Αυτό όμως δεν μπο­ρεί να γίνει όταν απο­δέ­χε­σαι το πλαί­σιο που σου θέτει ο αντί­πα­λος και όταν έχεις αυ­τα­πά­τες ότι θα πει­σθούν οι αστι­κές τά­ξεις στην Ευ­ρώ­πη να στα­μα­τή­σουν να εντεί­νουν την εκ­με­τάλ­λευ­ση των ερ­γα­τι­κών τους τά­ξε­ων. Αυτό θε­ω­ρού­με ότι συ­μπυ­κνώ­νε­ται πολύ καλά στο σύν­θη­μα «Καμιά θυσία για το ευρώ – Καμιά αυ­τα­πά­τη για τη δραχ­μή».

Η ΕΕ δε με­ταρ­ρυθ­μί­ζε­ται, αλλά ανε­τρέ­πε­ται! Αν ορα­μα­τι­ζό­μα­στε μια Ευ­ρώ­πη των λαών, των ερ­γα­ζο­μέ­νων, της δη­μο­κρα­τί­ας, της ισό­τη­τας, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, δεν μπο­ρεί παρά να ορα­μα­τι­ζό­μα­στε μια Ευ­ρώ­πη σο­σια­λι­στι­κή. Μια τέ­τοια Ευ­ρώ­πη δεν μπο­ρεί παρά να οι­κο­δο­μη­θεί πάνω στα συ­ντρί­μια της ση­με­ρι­νής ΕΕ.

Το πο­λι­τι­κό στοί­χη­μα των ευ­ρω­ε­κλο­γών και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς

Ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς, ο κό­σμος του κι­νή­μα­τος, τα τε­λευ­ταία δύο χρό­νια έχει δώσει πάρα πολ­λές μάχες, χωρίς όμως να έχει κα­τα­φέ­ρει κά­ποια ση­μα­ντι­κή νίκη, λόγω αφε­νός του ανε­παρ­κούς συ­ντο­νι­σμού των αγώ­νων αλλά και εξαι­τί­ας της έλ­λει­ψης κά­ποιου ου­σια­στι­κού κι­νη­μα­τι­κού σχε­δί­ου με πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή. Αυτό με τη σειρά του είναι λο­γι­κό να καλ­λιερ­γεί μια απο­γο­ή­τευ­ση στα ερ­γα­τι­κά λαϊκά στρώ­μα­τα, που σε γε­νι­κές γραμ­μές ανα­μέ­νουν τις εκλο­γές «για να τους διώ­ξουν», αφού με τα υπό­λοι­πα ερ­γα­λεία δεν έχουν κερ­δί­σει κάτι. Από τη σκο­πιά μιας κι­νη­μα­τι­κής αν­θάρ­ρη­σης και μιας αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής προ­ο­πτι­κής σε ρήξη με τις πο­λι­τι­κές της ΕΕ και της κυ­βερ­νη­τι­κής συμ­μο­ρί­ας των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου, η εκλο­γι­κή συ­ντρι­βή των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων και ο εκλο­γι­κός θρί­αμ­βος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι μο­νό­δρο­μος.

Είναι μο­νό­δρο­μος όμως και για το πο­λι­τι­κό σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Αν την επό­με­νη μέρα των εκλο­γών η ΝΔ βγει λίγο πολύ αλώ­βη­τη, θα ση­μαί­νει συ­ναί­νε­ση στη συ­νέ­χι­ση της λι­τό­τη­τας και θα σπεί­ρει την απο­γό­η­τευ­ση στον κόσμο μας. Επι­πλέ­ον μέσα από μια τέ­τοια απευ­κταία εξέ­λι­ξη, είναι πολύ πι­θα­νή μια εδραί­ω­ση και επι­βε­βαί­ω­ση της γραμ­μής συμ­βι­βα­σμού στην ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αντί­θε­τα, μια κα­θα­ρή εκλο­γι­κή ανή­κει αφή­νει ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο ακόμα και άμε­σης ανα­τρο­πής αυτής της κυ­βέρ­νη­σης, που θα κρα­τή­σει ζω­ντα­νές τις πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές πιέ­σεις πάνω στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για σχη­μα­τι­σμό κα­θα­ρής κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και οχι μιας ψευ­δε­πί­γρα­φης κυ­βέρ­νη­σης εθνι­κής σω­τη­ρί­ας, η οποία θα υλο­ποι­ή­σει ένα πρό­γραμ­μα ρήξης και ανα­τρο­πής και θα συ­πε­ρα­σπί­ζε­ται ατα­λά­ντευ­τα τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των.

Έχου­με μπρο­στά μας μια ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία να βά­λου­με τέλος στις πο­λι­τι­κές που κα­τα­στρέ­φουν τις ζωές μας και να δώ­σου­με ένα ηχηρό μή­νυ­μα σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Να κά­νου­με το πρώτο βήμα της ανα­τρο­πής, να ανοί­ξου­με το δρόμο για το σο­σια­λι­σμό, τη μόνη απά­ντη­ση μας απέ­να­ντι στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρακ­μή και βαρ­βα­ρό­τη­τα.