ιδέες
-
70 χρόνια από τη Συμφωνία της Βάρκιζας: Επανάληψη των ιστορικών λαθών σημαίνει επανάληψη της ήττας
70 χρόνια από τη Βάρκιζα, το ίδιο ερώτημα σε διαφορετικές συνθήκες: θα δώσουμε τη μάχη για την εξουσία ή θα προδώσουμε τις ελπίδες της εργατικής τάξης και του κόσμου της Αριστεράς αναζητώντας "εθνικές συναινέσεις" και κυνηγώντας χίμαιρες για "φιλολαϊκούς" ταξικούς συμβιβασμούς με το εγχώριο και διεθνές σύστημα;
-
Η παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Κατσορίδα με κείμενα του Παντελή Πουλιόπουλου «Ελληνικός Μενσεβικισμός», «Η κρίση μέσα στο ΚΚΕ το 1927»
Στην Αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, στις 14/1/2015, παρουσιάστηκε το νέο βιβλίο των εκδόσεων Red Marks. Πρόκειται για μια συλλογή κειμένων του Π. Πουλιόπουλου, που επιμελήθηκε ο Δ. Κατσορίδας. Παραθέτουμε τις εισηγήσεις του Δ. Κατσορίδα και του Α. Νταβανέλου, που έκαναν την παρουσίαση του βιβλίου:
-
Οι μοχλοί και τα μέσα της οικονομικής ανασυγκρότησης από μια Κυβέρνηση της Αριστεράς: Εργατικός Έλεγχος-Κοινωνικοποίηση-Αυτοδιαχείριση
Σε κάθε χώρο εργασίας είναι σκόπιμο να εκλεγεί Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου ή Εποπτικό Συμβούλιο, καθώς επίσης Εσωτερικές Επιτροπές ανά τμήμα, με περιορισμένη θητεία και με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων, που θα ελέγχουν τα πάντα (τα οικονομικά, τις δαπάνες, τους ρυθμούς εργασίας, το περιβάλλον εργασίας, τις ειδικότητες, τις συμβάσεις, τους μισθούς κλπ.).
-
Ο Παντελής Πουλιόπουλος και η Αριστερά
Τις επόμενες ημέρες θα κυκλοφορήσει -από τις εκδόσεις Red Marks, με επιμέλεια και εισαγωγή του σ. Δ. Κατσορίδα- ένα μικρό βιβλίο με κείμενα του Παντελή Πουλιόπουλου που αφορούν την περίοδο της «αυγής» του κομουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ. Πρόκειται για κείμενα του 1924 που αναφέρονται στη σύγκρουση της τριτοδιεθνιστικής ηγεσίας του ΚΚΕ με το «μενσεβικισμό» στην Ελλάδα. Αλλά και για κείμενα του 1927 που αφορούν την πρώιμη αντιπαράθεση ενός σημαντικού τμήματος αυτής της ηγεσίας, γύρω από τον Π. Πουλιόπουλο, με τη σταλινική ομάδα των «απεσταλμένων της Διεθνούς» που επρόκειτο να κυριαρχήσει στο ΚΚΕ, με κεντρική φιγούρα το Ν. Ζαχαριάδη. Όπως σημειώνει ο Δ. Κατσορίδας, είναι κείμενα που περιγράφουν την πορεία του ΚΚΕ από την μπολσεβικοποίηση στη σταλινοποίηση.
-
Ο Ν. Ζαχαριάδης και η σημερινή Αριστερά
Πόσο «αλλιώς» μπορούμε να γράψουμε την ιστορία;
-
ΣΥΡΙΖΑ και κοινωνικές συμμαχίες
O ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να αρθρώσει και να επιτελέσει λειτουργίες ενός συλλογικού-πολιτικού «ηγεμόνα» που θα διαχέει την ιδεολογία του στο εσωτερικό του μπλοκ των λαϊκών τάξεων.
-
Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισήγηση της Ελένης Πορτάλιου (καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής Σχολής ΕΜΠ), στο διεθνές συνέδριο του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς "Crisis, State and Democracy. Working with Nicos Poulantzas’ theory to confront authoritarian capitalism", που πραγματοποιείται στην Αθήνα το διήμερο 12-13/12.
-
Λαϊκή συμμετοχή και οργάνωση κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών
H Αντίσταση στην Ελλάδα υπήρξε πριν απ’ όλα ένα τεράστιο κοινωνικό κίνημα που στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στις λαϊκές δυνάμεις: στους εργαζόμενους στις πόλεις και στους φτωχούς αγρότες στην ύπαιθρο. Η κυρίαρχη τάξη απουσίασε εκκωφαντικά. Ένα τμήμα της «δραπέτευσε» μαζί με τον βασιλιά και τις πολιτικοστρατιωτικές ηγεσίες στη Μ. Ανατολή, ενώ ένα άλλο συνεργάστηκε στενά με τις ναζιστικές και φασιστικές δυνάμεις κατοχής. Όμως αυτή η πραγματικότητα δεν αναγνωριζόταν στην ανάλυση και στη στρατηγική του ΚΚΕ, που ήταν το πρωταγωνιστικό κόμμα της εποχής. Ο χαρακτηρισμός του αγώνα ως πανεθνικού-απελευθερωτικού δεν εμπόδιζε αποφασιστικά την ανάπτυξη του κινήματος στα χρόνια της κατοχής, υπήρξε όμως καθοριστικός στην κρίσιμη ώρα του τέλους του πολέμου, όταν παιζόταν η νίκη ή η συντριβή: Έσπρωξε το ΚΚΕ στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, στο να αποδεχθεί την επιστροφή της «εθνικής» πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας στη χώρα, με τη συνοδεία ασφαλείας των βρετανικών μονάδων του Σκόμπι. Και οι δυνάμεις αυτές δεν είχαν αυταπάτες «εθνικής συνεννόησης». Ήξεραν καλά ότι δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με το νικητή και ένοπλο λαό. Ήξεραν ότι η εμπέδωση της κυριαρχίας τους προϋπέθετε την αδυσώπητη συντριβή του κινήματος αντίστασης και των οργανώσεών του. Έχοντας την αμέριστη υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων, κινήθηκαν αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή, αξιοποιώντας στο έπακρο τις συγχύσεις της πολιτικής ηγεσίας του κινήματος, αλλά και τις «δεσμεύσεις» που είχε πάρει στη Γιάλτα το, τότε, διεθνές κέντρο του. Αυτό δεν σήμαινε ότι η δουλειά των χασάπηδων ήταν εύκολη. Η εργατική και λαϊκή αντίσταση της Αθήνας, ο κόκκινος Δεκέμβρης του ’44, ήταν μια μεγάλη σελίδα στο βιβλίο των αγώνων της τάξης μας. Ακολουθεί άρθρο του Αντώνη Αντωνίου, για την πτυχή της λαϊκής αυτο-οργάνωσης στη διάρκεια του Δεκέμβρη.
-
25 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου
Στις 9 Νοέμβρη έκλεισαν 25 χρόνια από την πτώση του «Τείχους». Το γεγονός γιορτάστηκε με επισημότητα στο Βερολίνο, με την παρουσία της Μέρκελ.
-
Η παράδοση του Οκτώβρη του 1917
Η Δεξιά ισχυρίζεται ότι η επανάσταση του 1917 ήταν ένα αντιδημοκρατικό πραξικόπημα που αποδεικνύει ότι οι επαναστάσεις οδηγούν στην τυραννία και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην κοινωνία όπου ζούμε σήμερα. Όμως, στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, παρόμοια επιχειρήματα γίνονταν όλο και περισσότερο αποδεκτά και από ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς, ενός τμήματος που πίστευε ότι το αποτυχημένο «σοβιετικό» κράτος ενσωμάτωνε την κληρονομιά της Επανάστασης του 1917. Κάποιοι κατάληξαν στο ότι το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι μερικές ήπιες μεταρρυθμίσεις του υπάρχοντος συστήματος, άλλοι ότι πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να αλλάξουμε την κοινωνία, τρόπο που όμως δε θα προϋποθέτει την κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Κάθε άλλο παρά αντιδημοκρατική, η Ρωσική Επανάσταση ήταν το πρώτο παράδειγμα στην ιστορία, όπου εργαζόμενοι πήραν στα χέρια τους τον έλεγχο της χώρας που ζούσαν. Η επανάσταση επομένως ανέδειξε την προοπτική ενός πολύ διαφορετικού και πολύ πιο δημοκρατικού είδους κοινωνίας. Η τραγωδία ήταν ότι αυτή η προοπτική δεν έγινε ποτέ πλήρως κατανοητή, γιατί μέσα σε λίγα χρόνια η επανάσταση είχε, ουσιαστικά, ηττηθεί. Η κατοπινή ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης αντιπροσωπεύει όχι τη συνέχιση της επανάστασης, αλλά την άρνηση όλων όσων εκπροσωπούσε η επανάσταση.