2ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Σήψη και «παράνοια» στο Φάληρο

Εν ανα­μο­νή της ψή­φι­σης των ντο­κου­μέ­ντων του 2ου συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (που θα επι­βε­βαιώ­σει τη με­τα­τρο­πή του σε κόμμα της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας) και της εκλο­γής των μελών της Κ.Ε. (που θα απο­τυ­πώ­σει και τους νέους συ­σχε­τι­σμούς στο εσω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τος), με­ρι­κά στιγ­μιό­τυ­πα από το κλει­στό του Ταε-Κβον Ντο αρ­κούν για να ανα­δεί­ξουν τόσο τη δια­δι­κα­σία συ­στη­μι­κής με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όσο και το «προ­σω­πι­κό σύ­μπαν» στο οποίο κα­τοι­κούν αρ­κε­τά από τα ενα­πο­μεί­να­ντα μέλη του.

Οι ισχυ­ρές αστυ­νο­μι­κές δυ­νά­μεις στους δρό­μους γύρω από το κλει­στό του Φα­λή­ρου, αλλά και έξω από αυτό, μαρ­τυ­ρούν τι θα αντι­με­τω­πί­σει κά­ποιος που θέλει να προ­χω­ρή­σει στο εσω­τε­ρι­κό του γη­πέ­δου. Μη­χα­νή­μα­τα ανί­χνευ­σης με­τάλ­λων και αστυ­νο­μι­κός έλεγ­χος για πρό­σω­πα και αντι­κεί­με­να, στη μία και μο­να­δι­κή εί­σο­δο. Τώρα, πώς ο κα­θε­στω­τι­κός φόβος του νε­ο­μνη­μο­νια­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αντι­στοι­χεί με τη μό­νι­μο επωδό πολ­λών ομι­λιών συ­νέ­δρων για «κόμμα ανοι­χτό στην κοι­νω­νία», μόνο οι δη­μιουρ­γοί του συ­ρι­ζαϊ­κού σου­ρε­α­λι­σμού μπο­ρούν να το εξη­γή­σουν.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Και τι δεν εί­δα­με τις δύο πρώ­τες μέρες του συ­νε­δρί­ου. Τον ακρο­δε­ξιό Καμ­μέ­νο να απευ­θύ­νε­ται στους συ­νέ­δρους με τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό «σύ­ντρο­φοι», βα­φτί­ζο­ντας τη συ­ναλ­λα­γή με το Μα­ξί­μου «νέο Γορ­γο­πό­τα­μο». Την επι­κύ­ρω­ση της πο­λι­τι­κής διεύ­ρυν­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τα δεξιά με χρε­ω­κο­πη­μέ­να στε­λέ­χη της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και του ΠΑΣΟΚ όλων των εκ­δο­χών. Πρό­σω­πα με βα­ρύ­τα­τες ευ­θύ­νες για τη λε­η­λα­σία των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών στρω­μά­των (Φ. Κου­βέ­λης, Μ. Ξε­νο­για­να­κο­πού­λου κ.α.), βρέ­θη­καν στην πρώτη σειρά προ­βά­ρο­ντας υπουρ­γι­κές κα­ρέ­κλες. Μπλου­ζά­κια της ΒΙΟΜΕ και των Ευ­ρω­παϊ­κών Φό­ρουμ να συ­νυ­πάρ­χουν με κο­στου­μα­ρι­σμέ­νους κρα­τι­κο­δί­αι­τους τε­χνο­κρά­τες. Καμιά 100α­ριά νε­ο­λαί­ους όλους και όλους να βε­βη­λώ­νουν «ξε­ρο­νή­σια και κομ­μου­νι­στές». Γε­μά­τες κερ­κί­δες (χωρίς παλμό και εν­θου­σια­σμό) και προ­σω­πο­λα­τρία στην ει­ση­γη­τι­κή ομι­λία Τσί­πρα, τα συ­νή­θη άδεια κα­θί­σμα­τα τις ώρες που δό­θη­κε ο λόγος στα «τα­πει­νά» μέλη της βάσης.  

Οι ομι­λί­ες των πε­ρισ­σό­τε­ρων συ­νέ­δρων-εκτός από τα στοι­χεία επι­λε­κτι­κής αμνη­σί­ας και πλή­ρους δια­στρέ­βλω­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας για να μπο­ρεί να γί­νε­ται ανε­κτή-πε­ριεί­χαν τα γνω­στά απο­λο­γη­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα της ακο­λου­θού­με­νης μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής ή τον υπερ­το­νι­σμό πτυ­χών της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης δια­χεί­ρι­σης της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που πα­ρου­σια­ζό­ταν σαν «αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα». Με αυ­τα­πά­τες ή μη, αρ­κε­τοί/ες σύ­νε­δροι μί­λη­σαν περί «προ­σω­ρι­νής υπο­χώ­ρη­σης σε έναν μα­κρο­πρό­θε­σμο πό­λε­μο θέ­σε­ων» και  για την ανα­ζή­τη­ση ενός «σχε­δί­ου απε­μπλο­κής από τη λι­τό­τη­τα», όταν έχει πε­ρά­σει ήδη πάνω από 1 χρό­νος μετά την υφαρ­πα­γή της λαϊ­κής ψήφου (με υπό­σχε­ση κά­ποιο ανύ­παρ­κτο «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα») και με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να έχει υιο­θε­τή­σει πλή­ρως το μνη­μό­νιο Τσί­πρα. Και φυ­σι­κά, όλα αυτά τα αντι­φα­τι­κά, στο όνομα της Αρι­στε­ράς και με στόχο τον «σο­σια­λι­στι­κό κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό», στον οποίο φαί­νε­ται ότι κα­τα­λή­γεις υπη­ρε­τώ­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα διά­φο­ρων κέ­ντρων του κα­τε­στη­μέ­νου, διευ­θύ­νο­ντας πο­λι­τι­κά την επί­θε­ση στις ερ­γα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις και τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα και στοι­βά­ζο­ντας πρό­σφυ­γες σε στρα­τό­πε­δα («κου­τσά-στρα­βά καλά τα κα­τα­φέ­ρα­με», που είπε και ο Μου­ζά­λας…)

Συγ­χρό­νως, δεν έλει­ψαν οι φωνές που επι­σή­μα­ναν τα δια­λυ­τι­κά φαι­νό­με­να στις ορ­γα­νώ­σεις μελών, ενώ κοινή ήταν η δια­πί­στω­ση ότι ακόμα και τα ηγε­τι­κά κομ­μα­τι­κά όρ­γα­να απλά επι­κυ­ρώ­νουν ή πα­ρα­κο­λου­θούν αμή­χα­να τις απο­φά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης και ενός αυ­το­νο­μη­μέ­νου προ­ε­δρι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Πά­ντως, η (υπο­κρι­τι­κή και εντε­λώς άσφαι­ρη) κρι­τι­κή στον πα­ρα­γο­ντι­σμό και την πα­ρα­βί­α­ση των συλ­λο­γι­κών απο­φά­σε­ων έγινε δεκτή με χει­ρο­κρο­τή­μα­τα από τους συ­νέ­δρους, που βλέ­πουν τις γέ­φυ­ρες προς διά­φο­ρα συ­στή­μα­τα εξου­σί­ας, τις εξυ­πη­ρε­τή­σεις και το νε­πο­τι­σμό κε­ντρι­κών στε­λε­χών να ελα­χι­στο­ποιούν (αν δεν εξα­λεί­φουν) τις δια­χω­ρι­στι­κές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τα αστι­κά κόμ­μα­τα. Το ίδιο θε­τι­κή απο­δο­χή στο ακρο­α­τή­ριο συ­νά­ντη­σαν και όποιοι/ες σύ­νε­δροι άσκη­σαν κρι­τι­κή με αρι­στε­ρή φρα­σε­ο­λο­γία (κυ­ρί­ως από την ομάδα των «53», π.χ. ο Π. Λά­μπρου, που επα­νέ­φε­ραν τις πά­γιες θέ­σεις τους-«όχι πάση θυσία στην κυ­βέρ­νη­ση»), έστω και αν φα­ντα­σιώ­νο­νται ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι «κα­νο­νι­κό» κόμμα, ότι τα ΜΑΤ ψέ­κα­σαν χωρίς εντο­λή τους συ­ντα­ξιού­χους και ότι ο Φί­λης-δή­θεν-αμ­φι­σβη­τεί τα ισχυ­ρά προ­νό­μια της Εκ­κλη­σί­ας.

Από τις το­πο­θε­τή­σεις πρω­το­κλα­σά­των στε­λε­χών, ξε­χώ­ρι­σαν οι αιχ­μές του Π. Σκουρ­λέ­τη που απλά πα­ρου­σί­α­σε την αλή­θεια: «το πρό­γραμ­μα (σ.σ. μνη­μό­νιο 3) μάλ­λον δεν βγαί­νει, είναι ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο, επι­χει­ρεί­ται να εμπε­δω­θεί στο λαό η πο­λι­τι­κή του μνη­μο­νί­ου». Ο υπουρ­γός Ενέρ­γειας, είτε γιατί βρί­σκε­ται με το ένα πόδι εκτός υπουρ­γι­κού συμ­βου­λί­ου με προ­ο­ρι­σμό τη θέση του Γραμ­μα­τέα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (όπως επέ­με­ναν τα δη­μο­σιο­γρα­φι­κά «πη­γα­δά­κια»-ο ίδιος δεν το επι­θυ­μεί), είτε γιατί βρί­σκε­ται σε αντι­πα­ρά­θε­ση με το ΤΑΙ­ΠΕΔ για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ, είτε γιατί απλά ανα­ζη­τού­σε αρι­στε­ρή «ανα­βά­πτι­ση» μπρο­στά στο κομ­μα­τι­κό ακρο­α­τή­ριο, ομο­λό­γη­σε ανοι­χτά αυτό που αντι­λαμ­βά­νε­ται η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας. Η απά­ντη­ση ήρθε από τον Ν. Παππά («τα ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα προ­γράμ­μα­τα δεν εξα­σφα­λί­ζουν δω­ρε­άν ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη σε όλους») και τον Ε. Τσα­κα­λώ­το που υπεν­θύ­μι­σε ότι κα­νείς δε δι­καιού­ται να δρα­πε­τεύ­σει από το βούρ­κο που έχουν βου­τή­ξει («όλοι μαζί τα κά­να­με, όλοι μαζί τα εφαρ­μό­ζου­με»).

Το σκη­νι­κό ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής σήψης στο 2ο συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και «δι­πο­λι­κής δια­τα­ρα­χής» ορι­σμέ­νων συ­νέ­δρων ολο­κλη­ρώ­νε­ται απόψε με την έγκρι­ση των θέ­σε­ων και των τρο­πο­ποι­ή­σε­ων του κα­τα­στα­τι­κού. Αύριο (16/10), ακο­λου­θεί η εκλο­γή της νέας Κ.Ε. και του Τσί­πρα στη θέση του προ­έ­δρου, πι­θα­νό­τα­τα δια βοής, όπως αρ­μό­ζει σε κάθε σωστό αρ­χη­γο­κε­ντρι­κό κομ­μα­τι­κό ορ­γα­νι­σμό.