Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες χωρίς «προαπαιτούμενα»!

Κά­τοι­κοι, αλ­λη­λέγ­γυοι ακτι­βι­στές του «Αστε­ρία», μέλη μη κυ­βερ­νη­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, λι­με­νι­κοί, άνοι­ξαν το εκ­κλη­σά­κι του Αι-Νι­κό­λα στο λι­μά­νι του Μο­λύ­βου για να πε­ρι­θάλ­ψουν τους πρό­σφυ­γες, να σώ­σουν αν­θρώ­πι­νες ζωές. Απλοί άν­θρω­ποι κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν με μία μόνο σκέψη: «να σώ­σου­με τους αν­θρώ­πους»! Ο ηλι­κιω­μέ­νος κά­τοι­κος με τις δη­λώ­σεις του το πήγε ακόμη μα­κρύ­τε­ρα: «είναι αίμα μας»!  

Θα μπο­ρού­σα­με να πούμε το ίδιο πράγ­μα κι αλ­λιώς: αλ­λη­λεγ­γύη χωρίς δεύ­τε­ρη σκέψη, αλ­λη­λεγ­γύη άνευ όρων, αλ­λη­λεγ­γύη χωρίς προ­α­παι­τού­με­να!

Οι φρά­χτες των «άλλων» και ο φρά­χτης ο «δικός μας»

Ναι, ο ιμπε­ρια­λι­σμός με τις επεμ­βά­σεις του ευ­θύ­νε­ται που η Συρία δια­λύ­ε­ται και κα­τα­στρέ­φε­ται από έναν πό­λε­μο διαρ­κεί­ας, όπως πριν απ’ αυτήν και το Ιράκ, το Αφ­γα­νι­στάν, η Λιβύη, τώρα η Υε­μέ­νη. Ναι, η Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο, με τους φρά­κτες και την πο­λι­τι­κή «απο­τρο­πής», εφαρ­μό­ζει μια δο­λο­φο­νι­κή - αποι­κιο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή. Ναι, το πρό­βλη­μα θα λυθεί στη ρίζα του όταν αρ­θούν οι αι­τί­ες που προ­κα­λούν τους κα­τα­στρο­φι­κούς πο­λέ­μους διαρ­κεί­ας. Ναι, μέχρι τότε είναι σωστό το αί­τη­μα να πέ­σουν οι φρά­χτες στα σύ­νο­ρα των ευ­ρω­παϊ­κών χωρών και να κα­τα­νε­μη­θούν «δί­καια» οι πρό­σφυ­γες ανά­με­σά τους. Όμως, δεν ορί­ζου­με εμείς, δη­λα­δή η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα, ούτε το πότε και αν θα τε­λειώ­σει ο πό­λε­μος ούτε την πο­λι­τι­κή των άλλων ευ­ρω­παϊ­κών χωρών. Αλλά και σε κάθε χώρα, το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και η Αρι­στε­ρά της δεν μπο­ρούν να ορί­σουν τι θα γίνει στις άλλες χώρες. Μπο­ρεί όμως σε κάθε χώρα το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και η Αρι­στε­ρά να πα­λέ­ψουν για να πέ­σουν οι φρά­χτες στη δική τους χώρα, και μέσα από το δυ­νά­μω­μα τέ­τοιων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, να δώ­σουν δύ­να­μη και ορμή στα κι­νή­μα­τα των άλλων χωρών. Ένα ευ­ρω­παϊ­κό κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, διε­θνι­στι­κό και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κό, θα οι­κο­δο­μη­θεί μόνο αν δο­θούν και κερ­δη­θούν οι μάχες σε κάθε επι­μέ­ρους χώρα ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή του βί­αιου απο­κλει­σμού των προ­σφύ­γων στα σύ­νο­ρα. Διότι δεν έχει την πα­ρα­μι­κρή δύ­να­μη και το πα­ρα­μι­κρό κύρος η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε μια χώρα όταν κα­ταγ­γέλ­λει τους φρά­χτες των άλλων, αλλά δεν κάνει τί­πο­τε ή ακόμη χει­ρό­τε­ρα ξε­χνά­ει να μι­λή­σει για τους φρά­χτες στη δική του χώρα! Στο κά­τω-κά­τω, αυτός είναι και ο μο­να­δι­κός τρό­πος όχι μόνο για να σω­θούν οι αν­θρώ­πι­νες ζωές από τα ναυά­για και τις κα­κου­χί­ες, αλλά και να αυ­ξη­θεί η πίεση πάνω στην Ευ­ρώ­πη-«φρού­ριο»: όταν ο φρά­χτης και γε­νι­κά τα εμπό­δια σε μια χώρα πέ­φτουν, τότε η πίεση με­τα­φέ­ρε­ται στην επό­με­νη και πιο κοντά σε όλες τις άλλες. Και με άλλα λόγια: όσο δου­λεύ­ουν ο φρά­χτης και τα «ναυά­για» στην Ελ­λά­δα, στον Έβρο και το Αι­γαίο, τόσο οι «φρού­ραρ­χοι» της Ευ­ρώ­πης κοι­μού­νται πιο ήσυ­χοι και αι­σθά­νο­νται λι­γό­τε­ρες πιέ­σεις.

Η μάχη μας είναι πρώτα απ’ όλα εδώ

Μι­λώ­ντας για την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Ελ­λά­δα, τα βα­σι­κά αι­τή­μα­τα και στό­χοι πρέ­πει να είναι: α) να πέσει ο φρά­χτης του Έβρου και να ανοί­ξουν ασφα­λείς χερ­σαί­ες και θα­λάσ­σιες οδοί για τη διέ­λευ­ση των προ­σφύ­γων, β) να ορ­γα­νω­θεί με όρους αν­θρω­πιάς και αλ­λη­λεγ­γύ­ης η δια­μο­νή τους στη χώρα μας, να διευ­κο­λυν­θούν όσοι (που είναι η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα) θέ­λουν να συ­νε­χί­σουν το τα­ξί­δι τους προς τις άλλες χώρες της Ευ­ρώ­πης, να πά­ρουν άδεια πα­ρα­μο­νής όσοι θέ­λουν να πα­ρα­μεί­νουν στην Ελ­λά­δα. Αυτός πρέ­πει να είναι ο πυ­ρή­νας του δικού μας «προ­γράμ­μα­τος» αλ­λη­λεγ­γύ­ης και στη­ρί­ζε­ται στις εξής πα­ρα­δο­χές:

• Τα μέ­τω­πα με τον ευ­ρω-ρα­τσι­σμό και τον ιμπε­ρια­λι­σμό δεν βρί­σκο­νται μόνο «έξω» αλλά κυ­ρί­ως μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Είναι η δική μας κυ­βέρ­νη­ση, ο «δικός μας» φρά­χτης, ο «δικός μας» κρα­τι­κά ενορ­χη­στρω­μέ­νος ρα­τσι­σμός, ο «δικός μας» φα­σι­σμός (Χ.Α.), τα «δικά μας» επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και οι μι­κρο­με­σαίο κα­νί­βα­λοι που ενώ εξα­πο­λύ­ουν το ρα­τσι­στι­κό δη­λη­τή­ριο, ταυ­τό­χρο­να κερ­δο­σκο­πούν αδί­στα­κτα εις βάρος των προ­σφύ­γων. Η μάχη είναι πρώτα και κύρια εδώ, και είναι με όλους αυ­τούς.

• Το στα­μά­τη­μα του πο­λέ­μου στη Συρία και την ευ­ρύ­τε­ρη Μ. Ανα­το­λή, το γκρέ­μι­σμα της πο­λι­τι­κής της Ευ­ρώ­πης-«φρού­ριο» και η «δί­καιη» κα­τα­νο­μή των προ­σφύ­γων ΔΕΝ είναι «προ­α­παι­τού­με­νο» ούτε μέτρο για την έκ­φρα­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης μας!

• Οι αξίες της Αρι­στε­ράς δεν είναι η «αρι­στε­ρή γε­ω­πο­λι­τι­κή» αλλά η διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη και ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός, που δεν συν­δέ­ο­νται με προ­ϋ­πο­θέ­σεις που αφο­ρούν το τι θα πρά­ξουν οι άλλοι, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα οι ιμπε­ρια­λι­στές και ρα­τσι­στές αντί­πα­λοί μας!

Διότι απλού­στα­τα, η διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη δεν μπο­ρεί να έχει προ­α­παι­τού­με­να και όρους. Διότι και μόνο η σκέψη ότι ο αριθ­μός των προ­σφύ­γων είναι «δυ­σβά­στα­κτος για τα δε­δο­μέ­να της χώρας» υπο­σκά­πτει την αλ­λη­λεγ­γύη και αφή­νει ελεύ­θε­ρο το χώρο για το ρα­τσι­σμό κάθε προ­έ­λευ­σης και έντα­σης, που επε­λαύ­νει κρα­τώ­ντας ακρι­βώς αυτή τη ση­μαία: οι πρό­σφυ­γες κα­τα­στρέ­φουν τα νησιά μας, είναι πολ­λοί για να μπο­ρού­με να κά­νου­με οτι­δή­πο­τε, δια­λύ­ουν την «ενό­τη­τα του κοι­νω­νι­κού ιστού».

Οι κά­τοι­κοι του Μο­λύ­βου, ενός χω­ριού 1.000 ψυχών και κα­τε­ξο­χήν του­ρι­στι­κού, «υπο­δέ­χο­νται» 3-7.000 με­τα­νά­στες ημε­ρη­σί­ως! Ακού­νε λοι­πόν πολύ δυ­να­τά τέ­τοιες φωνές και τέ­τοια επι­χει­ρή­μα­τα. Αντέ­χουν όμως ακόμη. Όχι όλοι, αλλά αρ­κε­τοί ώστε μαζί με τους αλ­λη­λέγ­γυους εθε­λο­ντές του «Αστε­ρία» και τα μέλη των μη κυ­βερ­νη­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων να μην επι­τρέ­πουν ακόμη σε ένα κύ­κλω­μα το­πι­κών συμ­φε­ρό­ντων και στις ρα­τσι­στι­κές φωνές να κυ­ριαρ­χή­σουν.   

Ο ηλι­κιω­μέ­νος κά­τοι­κος του Μο­λύ­βου, παρά την «υπερ­βο­λι­κή» ημε­ρή­σια ροή προ­σφύ­γων στο χωριό του, εκ­στό­μι­σε τη φράση «είναι αίμα μας», βούρ­κω­σε για τα πνιγ­μέ­να παι­διά και τους αν­θρώ­πους, δεν σκέ­φτη­κε τί­πο­τε άλλο παρά πως «πρέ­πει να τους σώ­σου­με».
Η αλ­λη­λεγ­γύη πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα. Η αλ­λη­λεγ­γύη χωρίς δεύ­τε­ρη σκέψη και χωρίς «προ­α­παι­τού­με­να»! Ο δικός μας δρό­μος!