Απόσυρση του νομοσχεδίου Τσιάρα τώρα - Αμετάκλητα ενάντια στο σεξισμό

Ει­σα­γω­γή

Τους τε­λευ­ταί­ους μήνες έχει απα­σχο­λή­σει έντο­να την κοινή γνώμη το θέμα της συ­νε­πι­μέ­λειας παι­διών με αφορ­μή τις νο­μο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις που προ­ω­θεί η κυ­βέρ­νη­ση της Ν.Δ στο οι­κο­γε­νεια­κό δί­καιο. Το νο­μο­σχέ­διο δεν προ­ω­θεί την ισό­τη­τα των φύλων ούτε «συ­νι­στά μια παι­δο­κε­ντρι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, η οποία δια­τη­ρεί και ενι­σχύ­ει το αλη­θές και πραγ­μα­τι­κό συμ­φέ­ρον του παι­διού ως το βα­σι­κό κρι­τή­ριο για τη ρύθ­μι­ση των σχέ­σε­ων των τέ­κνων με τους γο­νείς τους» όπως ισχυ­ρί­ζο­νται οι συ­ντά­κτες του νόμου. Δι­καί­ως λοι­πόν φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες και δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς έχουν εκ­φρά­σει την αντί­θε­σή τους ζη­τώ­ντας την από­συρ­ση του νο­μο­σχε­δί­ου. Την ίδια στιγ­μή  σε αρ­κε­τές πε­ρι­πτώ­σεις, ο τρό­πος με τον οποίο έχει διε­ξα­χθεί ο δη­μό­σιος διά­λο­γος -είτε συ­ντε­ταγ­μέ­να μέσα από τα επί­ση­μα ΜΜΕ είτε μέσω των κοι­νω­νι­κών δι­κτύ­ων-  δεν  επι­τρέ­πει πάντα να γί­νε­ται μια ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση για  τις ευ­θύ­νες της κυ­βέρ­νη­σης και του κρά­τους απέ­να­ντι στις δια­φο­ρε­τι­κές μορ­φές οι­κο­γέ­νειας και στις γυ­ναί­κες που ση­κώ­νουν το με­γα­λύ­τε­ρο βάρος της ανα­τρο­φής και της φρο­ντί­δας, ούτε να απα­ντη­θούν οι σε­ξι­στι­κές-μι­σο­γυ­νι­στι­κές ιδέες που έχουν εκ­φρα­στεί από με­ρί­δα αν­θρώ­πων που θε­ω­ρούν ότι πλήτ­το­νται από το νο­μο­σχέ­διο. Όπως ση­μειώ­νει σε ανα­κοί­νω­σή της η Εναλ­λα­κτι­κή Πα­ρέμ­βα­ση Δι­κη­γό­ρων: «Η επι­χει­ρού­με­νη νο­μο­θε­τι­κή αλ­λα­γή έχει λάβει τον χα­ρα­κτή­ρα ρε­βαν­σι­σμού "πα­τέ­ρων" ένα­ντι δήθεν "προ­νο­μιού­χων μέχρι σή­με­ρα μη­τέ­ρων", στο όνομα του συμ­φέ­ρο­ντος του παι­διού που πα­ρα­μέ­νει ως άλ­λο­θι στο επί­κε­ντρο μιας στρε­βλά πα­ρου­σια­ζό­με­νης ως "δια­μά­χης με­τα­ξύ των δύο φύλων"». Ση­μα­ντι­κή είναι και η πα­ρα­τή­ρη­ση της δι­κη­γό­ρου Ιω­άν­νας Στε­ντού­μη που σε συ­νέ­ντευ­ξη της που δη­μο­σιεύ­τη­κε στις 3/4/21 στο Rproject ση­μειώ­νει: «Είναι πολύ απο­γοη­τευ­τι­κή - αν και ανα­με­νό­με­νη σε συν­θή­κες πλή­ρους απα­ξί­ω­σης του δη­μο­σί­ου τομέα και ανα­γω­γή της ‘ατο­μι­κής ευ­θύ­νη­ς’ σε κύριο ρυθ­μι­στή της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς μας,  η πλή­ρης αφω­νία για την ψυ­χο­κοι­νω­νι­κή αλλά και οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη της οι­κο­γέ­νειας και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο των ευά­λω­των στρω­μά­των, τις δη­μό­σιες και δω­ρε­άν δομές παι­δι­κών σταθ­μών, τις δομές φι­λο­ξε­νί­ας κα­κο­ποι­η­μέ­νων γυ­ναι­κών και παι­διών, την πα­ρο­χή δω­ρε­άν νο­μι­κής βο­ή­θειας στα θύ­μα­τα εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας.» Οι νο­μο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις που προ­ω­θεί η κυ­βέρ­νη­ση απο­κα­λύ­πτουν επί­σης ότι ένας από τους βα­σι­κούς στό­χους είναι η στα­δια­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του οι­κο­γε­νεια­κού δι­καί­ου και των νο­μι­κών υπη­ρε­σιών. Οι εν­δια­φε­ρό­με­νοι θα πρέ­πει να αφιε­ρώ­νουν χρόνο και χρήμα προ­κει­μέ­νου να ρυθ­μί­σουν τα ζη­τή­μα­τα επι­μέ­λειας παι­διών. Όπως ανα­φέ­ρει η Συ­νέ­λευ­ση Γυ­ναι­κών 8 Μάρτη στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, σε ανα­κοί­νω­σή της : «Έτσι οι γυ­ναί­κες, φτω­χό­τε­ρες των φτω­χών, χωρίς εξα­σφα­λι­σμέ­νο ένα μί­νι­μουμ δια­βί­ω­σης, είναι εξαρ­τη­μέ­νες για την επι­βί­ω­ση τη δική τους και των παι­διών τους από την οι­κο­γέ­νεια. Το ν/σ Τσιά­ρα εγκλω­βί­ζει τις γυ­ναί­κες και τα παι­διά τους σε ανε­πι­θύ­μη­τους γά­μους αφού οι οι­κο­νο­μι­κές απαι­τή­σεις ακόμα και του δια­ζυ­γί­ου είναι απα­γο­ρευ­τι­κές για πάρα πολ­λές.» Η κυ­βέρ­νη­ση της Ν.Δ συ­νε­πής στην εφαρ­μο­γή πο­λι­τι­κών που στρέ­φο­νται ενά­ντια στα πο­λι­τι­κά, κοι­νω­νι­κά και ερ­γα­τι­κά μας δι­καιώ­μα­τα, με την ψή­φι­ση αυτού του ν/σ επι­βε­βαιώ­νει αυτή της την κα­τεύ­θυν­ση.

Με φόντο τις νο­μο­θε­τι­κές αλ­λα­γές και την έντο­νη αντι­πα­ρά­θε­ση  γύρω από αυτές κρί­να­με απα­ραί­τη­το να πα­ρου­σιά­σου­με κά­ποιες σκέ­ψεις  επί του πε­ριε­χό­με­νου αλλά και επί της με­θο­δο­λο­γί­ας της συ­ζή­τη­σης.

Γιατί εί­μα­στε ενά­ντια  στο νο­μο­σχέ­διο

Από την 19η Μαρ­τί­ου του 2021 (μέχρι την 1η Απρι­λί­ου) τέ­θη­κε σε δη­μό­σια δια­βού­λευ­ση το νο­μο­σχέ­διο "Με­ταρ­ρυθ­μί­σεις ανα­φο­ρι­κά με τις σχέ­σεις γο­νέ­ων και τέ­κνων και άλλα ζη­τή­μα­τα οι­κο­γε­νεια­κού δι­καί­ου". Πρό­κει­ται για το νο­μο­σχέ­διο ανα­μόρ­φω­σης του οι­κο­γε­νεια­κού δι­καί­ου που φέρ­νει προς ψή­φι­ση η κυ­βέρ­νη­ση της Ν.Δ και συ­γκε­κρι­μέ­να το Υπουρ­γείο Δι­καιο­σύ­νης, με πε­ριε­χό­με­νο τη ρύθ­μι­ση των ζη­τη­μά­των που αφο­ρούν τα παι­διά γο­νέ­ων που τε­λούν σε διά­στα­ση ή έχουν λύσει τον γάμο ή το σύμ­φω­νο συμ­βί­ω­σής τους. Το τε­λι­κό κεί­με­νο του σχε­δί­ου νόμου απο­κλί­νει από αυτό που είχε αρ­χι­κά διαρ­ρεύ­σει, πα­ρα­μέ­νει όμως εξαι­ρε­τι­κά προ­βλη­μα­τι­κό και επι­κίν­δυ­νο. Όπως ση­μειώ­νει η Εναλ­λα­κτι­κή Πα­ρέμ­βα­ση δι­κη­γό­ρων: «Οι δια­τά­ξεις αυτές είναι βα­θύ­τα­τα προ­βλη­μα­τι­κές. Συγ­χέ­ουν την μέ­ρι­μνα (που σύμ­φω­να με την πα­ρού­σα νο­μο­θε­τι­κή και νο­μο­λο­για­κή πρα­κτι­κή ασκεί­ται από αμ­φό­τε­ρους τους γο­νείς) με την επι­μέ­λεια, με απο­τέ­λε­σμα να επέρ­χε­ται κίν­δυ­νος απώ­λειας της μέ­ρι­μνας στο όνομα δήθεν της ισό­τι­μης άσκη­σής της. Κα­θιε­ρώ­νουν τεκ­μή­ρια, όπως το δι­καί­ω­μα επι­κοι­νω­νί­ας κατά το ένα τρίτο του χρό­νου, που αφε­νός είναι αό­ρι­στα (ποιός είναι ο συ­νο­λι­κός χρό­νος στη ζωή ενός παι­διού;), αφε­τέ­ρου θα «δέ­σουν τα χέρια» του δι­κα­στή στην προ­σπά­θειά του να προ­βεί σε εξα­το­μι­κευ­μέ­νη κρίση ανά­λο­γα με τα συ­γκε­κρι­μέ­να πε­ρι­στα­τι­κά της υπό­θε­σης που δι­κά­ζει. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, οι δια­τά­ξεις αυτές πλήτ­τουν την παι­δο­κε­ντρι­κή αντί­λη­ψη του οι­κο­γε­νεια­κού δι­καί­ου, που θα έπρε­πε να είναι κυ­ρί­αρ­χη κατά τη ρύθ­μι­ση των ζη­τη­μά­των που γεν­νώ­νται από τη διά­στα­ση ή τη λύση του γάμου. Αντί­θε­τα, το παιδί κα­θί­στα­ται αντι­κεί­με­νο και οι ανά­γκες του υπο­τάσ­σο­νται στις δια­θέ­σεις (και τις ορέ­ξεις...) γο­νέ­ων που αντι­δι­κούν και που είναι γνω­στό από την κα­θη­με­ρι­νή πρα­κτι­κή ότι τεί­νουν να ερ­γα­λειο­ποιούν το παιδί. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό αυτής της γο­νε­ο­κε­ντρι­κής αντί­λη­ψης ότι το νο­μο­σχέ­διο θω­ρα­κί­ζει το τεκ­μή­ριο επι­κοι­νω­νί­ας ακόμα και για τον γονέα που έχει κα­τα­δι­κα­στεί για εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κή βία, μέχρι να κα­τα­στεί η δι­κα­στι­κή από­φα­ση αμε­τά­κλη­τη! (…)Ο δια­κη­ρυγ­μέ­νος σκο­πός της επί­τευ­ξης της ισό­τη­τας των δύο φύλων και της εξά­λει­ψης των έμ­φυ­λων δια­κρί­σε­ων σε σχέση με την κα­τα­σκευή των ρόλων και την άσκη­ση των κα­θη­κό­ντων τους ως γο­νέ­ων, δεν είναι δυ­να­τό να επι­τευ­χθεί «εν κενώ» και με μία νο­μο­θε­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, όσο παι­δευ­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και εάν έχει ένα νο­μο­θέ­τη­μα. Η μειο­νε­κτι­κή θέση των γυ­ναι­κών από άποψη ει­σο­δή­μα­τος, απο­κλει­σμού τους από την αγορά ερ­γα­σί­ας, αντι­με­τώ­πι­σης του κα­θη­με­ρι­νού σε­ξι­σμού και της κα­κο­ποι­η­τι­κής βίας, είναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που οι δια­τά­ξεις του νο­μο­σχε­δί­ου θα την επι­τεί­νουν προς το χει­ρό­τε­ρο. Πώς θα απο­τρα­πεί, για πα­ρά­δειγ­μα, η ερ­γα­λειο­ποί­η­ση της πρό­βλε­ψης για υπο­χρε­ω­τι­κή συ­να­πό­φα­ση (ή προη­γού­με­νη ενη­μέ­ρω­ση για κάθε κα­θη­με­ρι­νό ζή­τη­μα) από τον θύτη εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας (και μά­λι­στα ψυ­χο­λο­γι­κής για την οποία δεν θα υπο­βλη­θεί ποτέ μή­νυ­ση);»

Τι δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει το νο­μο­σχέ­διο

Από το νο­μο­σχέ­διο που είχε διαρ­ρεύ­σει τους προη­γού­με­νους μήνες όσο και αυτό που τε­λι­κά τέ­θη­κε για δια­βού­λευ­ση «απου­σιά­ζει εκ­κω­φα­ντι­κά από τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση το προς ποια κα­τεύ­θυν­ση θέ­λου­με συ­νο­λι­κά να ανα­μορ­φω­θεί το οι­κο­γε­νεια­κό δί­καιο. Πρό­κει­ται για ένα ερώ­τη­μα που "ακου­μπά" την ίδια τη φύση του θε­σμού της οι­κο­γέ­νειας και πώς την αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε. Το "προ­ο­δευ­τι­κό" νο­μο­σχέ­διο της Κυ­βέρ­νη­σης ει­σά­γει μία "ανώ­δυ­νη" με­ταρ­ρύθ­μι­ση, η οποία όχι μόνο δεν αμ­φι­σβη­τεί την "κα­θε­στη­κυία τάξη" των οι­κο­γε­νεια­κών σχέ­σε­ων, αλλά αντί­θε­τα τη δια­τη­ρεί ανέ­πα­φη: τα βάρη και το κό­στος της φρο­ντί­δας (νοι­κο­κυ­ριό, ανα­τρο­φή παι­διών, φρο­ντί­δα ηλι­κιω­μέ­νων) πα­ρα­μέ­νουν στα άτομα και συ­γκε­κρι­μέ­να στις γυ­ναί­κες, ενώ το κρά­τος απο­σύ­ρε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο. Έτσι, σε συν­θή­κες παν­δη­μί­ας και ενώ συ­νε­χί­ζε­ται επι­θε­τι­κά η διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, η Κυ­βέρ­νη­ση εφευ­ρί­σκει ένα βο­λι­κό άλ­λο­θι» όπως ση­μειώ­νει σε άρθρο της που δη­μο­σιεύ­τη­κε στις 16/12/20  στο Rproject η φοι­τή­τρια νο­μι­κής και μέλος της Συ­νέ­λευ­σης 8 Μάρτη Χρύσα Τσι­κα­λου­δά­κη (βλ. επί­σης άρθρο της ίδιας στην εφη­με­ρί­δα Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά στις 30/11/20) . Επι­πλέ­ον όπως ανα­φέ­ρει στην ανα­κοί­νω­σή της η Συ­νέ­λευ­ση 8 Μάρτη το ν/σ αγνο­εί τα κοι­νω­νι­κά ώριμα αι­τή­μα­τα της ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ κοι­νό­τη­τας για συ­μπε­ρί­λη­ψη και ισό­τη­τα στις οι­κο­γε­νεια­κές σχέ­σεις. Πώς;  Όλες οι ρυθ­μί­σεις αφο­ρούν μόνο το ετε­ρο­κα­νο­νι­κό μο­ντέ­λο πυ­ρη­νι­κής οι­κο­γέ­νειας. Εξο­βε­λί­ζε­ται από τον δη­μό­σιο διά­λο­γο κάθε ανα­φο­ρά για συ­μπε­ρί­λη­ψη και ισό­τη­τα στις οι­κο­γε­νεια­κές σχέ­σεις ομό­φυ­λων ζευ­γα­ριών και εναλ­λα­κτι­κών μο­ντέ­λων οι­κο­γέ­νειας (ενώ­σεις ομό­φυ­λων προ­σώ­πων, τρανς γο­νεϊ­κό­τη­τα κ.ο.κ.)».  Επο­μέ­νως έχου­με να κά­νου­με με ένα  νο­μο­σχέ­διο το οποίο σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν με­ρι­μνά για τα δι­καιώ­μα­τα των παι­διών, των γυ­ναι­κών και ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ ατό­μων.

O δη­μό­σιος διά­λο­γος

Τους τε­λευ­ταί­ους μήνες με βα­σι­κή ευ­θύ­νη της κυ­βέρ­νη­σης και  του μπλοκ δυ­νά­με­ων που συ­σπει­ρώ­θη­καν γύρω από το αί­τη­μα της υπο­χρε­ω­τι­κής συ­νε­πι­μέ­λειας (Ενερ­γοί Μπα­μπά­δες , ατο­μι­κές πε­ρι­πτώ­σεις μπα­μπά­δων,  συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα και «προ­σω­πι­κό­τη­τες») η συ­ζή­τη­ση απέ­κτη­σε «πο­λε­μι­κά» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και στρά­φη­κε ενά­ντια στις φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες. Εμ­φα­νί­στη­καν πε­ρι­στα­τι­κά στο­χο­ποί­η­σης φε­μι­νι­στριών-αγω­νι­στριών και βγή­καν στην επι­φά­νεια  μι­σο­γυ­νι­στι­κά-σε­ξι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα για τη θέση των γυ­ναι­κών στην κοι­νω­νία καθώς και  την έμ­φυ­λη βία που πέρα από θλι­βε­ρά,  δεν είχαν και καμία σχέση με το ζή­τη­μα της κοι­νής επι­μέ­λειας. Ξε­χνούν φαί­νε­ται ότι η  έμ­φυ­λη και εν­δο-οι­κο­γε­νεια­κή βία στρέ­φε­ται ενά­ντια σε γυ­ναί­κες και παι­διά και ότι οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες έχουν αυ­ξη­θεί σε ανη­συ­χη­τι­κό βαθμό τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Ξε­χνούν ότι η φτώ­χεια είναι θη­λυ­κού γέ­νους.  Όπως συμ­βαί­νει συχνά σε συν­θή­κες κρί­σης αντί η συ­ζή­τη­ση να επι­κε­ντρω­θεί στα βάρη που φορ­τώ­νο­νται οι οι­κο­γέ­νειες των φτω­χό­τε­ρων ερ­γα­ζό­με­νων στρω­μά­των  και ιδιαί­τε­ρα οι γυ­ναί­κες που ανα­τρέ­φουν, φρο­ντί­ζουν και ερ­γά­ζο­νται  πολ­λα­πλά στο σπίτι  και σε χώ­ρους ερ­γα­σί­ας,  η συ­ζή­τη­ση  στρά­φη­κε ενά­ντια στις ίδιες της γυ­ναί­κες που πλη­ρώ­νουν το τί­μη­μα των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών του κα­πι­τα­λι­σμού και των πα­τριαρ­χι­κών του δομών,  θυ­σιά­ζο­ντας  το χρόνο τους στο βωμό της οι­κια­κής ερ­γα­σί­ας. Αντί η συ­ζή­τη­ση να επι­κε­ντρω­θεί στα αι­τή­μα­τα και στις διεκ­δι­κή­σεις των φε­μι­νι­στι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των, του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος,  της αρι­στε­ράς και αντιε­ξου­σια­στι­κών δυ­νά­με­ων, αντί να επι­χει­ρη­θούν συμ­μα­χί­ες ανά­με­σα σε πλητ­τό­με­να στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας, η συ­ζή­τη­ση έμει­νε σε χα­ρα­κτη­ρι­σμούς που έκα­ναν λόγο για ακρο­δε­ξιές από­ψεις εντός των κι­νη­μά­των. Επι­πλέ­ον οι από­ψεις των υπο­στη­ρι­χτών της υπο­χρε­ω­τι­κής συ­νε­πι­μέ­λειας  στη­ρί­χτη­καν από με­γά­λους δη­μο­σιο­γρα­φι­κούς ομί­λους , ενώ ξο­δεύ­τη­καν χι­λιά­δες ευρώ για τις  δια­φη­μι­στι­κές κα­μπά­νιες των Ενερ­γών Μπα­μπά­δων που κα­τέ­κλυ­σαν τους δρό­μους της Αθή­νας. Η στο­χο­ποί­η­ση των φε­μι­νι­στριών-αγω­νι­στριών που αντι­στά­θη­καν και αντι­στέ­κο­νται στο νο­μο­σχέ­διο ΔΕΝ είναι ανε­κτή. Στε­κό­μα­στε στο  πλάι τους «αμε­τά­κλη­τα». Δεν ανε­χό­μα­στε τη διά­δο­ση των σε­ξι­στι­κών και πα­τριαρ­χι­κών  αντι­λή­ψε­ων και η έκ­φρα­ση τους θα μας βρί­σκει στα­θε­ρά απέ­να­ντι. Μά­λι­στα, δυ­σά­ρε­στη εντύ­πω­ση μας προ­κα­λούν οι συμ­μα­χί­ες που ανα­πτύσ­σο­νται ανά­με­σα σε αρι­στε­ρούς αν­θρώ­πους και συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις, γύρω από αντι­δρα­στι­κές ιδέες. Αυτές οι συμ­μα­χί­ες απο­δει­κνύ­ουν ότι οι δια­κη­ρύ­ξεις περί ισό­τη­τας και προ­ο­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης που κα­τα­πο­λε­μά την έμ­φυ­λη βία είναι κού­φιες αφού η ρη­το­ρι­κή τους όχι μόνο δεν λαμ­βά­νει υπόψη της τον δια­θε­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της έμ­φυ­λης βίας και την σχέση τάξης , φύλου και κα­τα­γω­γής αλλά στρέ­φε­ται τε­λι­κά ενά­ντια σε αυτές για τις οποί­ες υπο­τί­θε­ται ότι με­ρι­μνά.  

Αυτές οι επι­θέ­σεις μά­λι­στα συμ­βαί­νουν σε μια εποχή που οι γυ­ναί­κες και τα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ άτομα δέ­χο­νται αλ­λε­πάλ­λη­λες οι­κο­νο­μι­κές, ιδε­ο­λο­γι­κές και κοι­νω­νι­κές επι­θέ­σεις από τον νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο κα­πι­τα­λι­σμό και τις πα­τριαρ­χι­κές δομές του και γι΄αυτό διεκ­δι­κούν η ερ­γα­σία τους να γίνει ορατή , για αυτό βγαί­νουν μα­ζι­κά στο δρόμο για το δι­καί­ω­μα της αυ­το­διά­θε­σης στα σώ­μα­τά τους, για να μπει ένα τέλος στην έμ­φυ­λη βία. Έτσι εξη­γεί­ται και η άν­θη­ση  των φε­μι­νι­στι­κών κι­νη­μά­των πα­γκό­σμια.  Η Μα­κρυ­νί­τσα, η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, η Πο­λω­νία είναι με­ρι­κοί μόνο από τους τό­πους στους οποί­ους εντο­πί­ζε­ται τόσο η οξύ­τη­τα των επι­θέ­σε­ων όσο και η αντί­στα­ση. Στην Ελ­λά­δα μετά το ξέ­σπα­σμα του κι­νή­μα­τος #metoo  εκα­το­ντά­δες γυ­ναί­κες έσπα­σαν τη σιωπή στα πα­νε­πι­στή­μια, σε  χώ­ρους ερ­γα­σί­ας όπως το θέ­α­τρο και ο αθλη­τι­σμός. 

Η απά­ντη­ση στις σε­ξι­στι­κές-μι­σο­γυ­νι­στι­κές από­ψεις και στις προ­κλή­σεις που εμ­φα­νί­στη­καν στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα υπήρ­ξε μα­ζι­κή και συλ­λο­γι­κή, από αρι­στε­ρές και φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες. Ωστό­σο οι φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες αν και βρέ­θη­καν ενω­μέ­νες στο δρόμο ενά­ντια στο νο­μο­σχέ­διο εξέ­φρα­σαν δια­φο­ρε­τι­κές θέ­σεις για την εναλ­λα­κτι­κή στο νο­μο­σχέ­διο, αλλά και για το οι­κο­γε­νεια­κό δί­καιο που ίσχυε μέχρι τώρα. Οι δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις και χρω­μα­τι­σμοί απο­τε­λούν από­δει­ξη του πλου­ρα­λι­σμού που επι­κρα­τεί στους κόλ­πους των κι­νη­μά­των. Στε­κό­μα­στε κρι­τι­κά αλλά και με συ­ντρο­φι­κό­τη­τα απέ­να­ντι σε από­ψεις που θε­ω­ρούν ότι προ­τε­ραιό­τη­τα στη φρο­ντί­δα των παι­διών έχουν a priori  οι γυ­ναί­κες λόγω συ­γκε­κρι­μέ­νων βιο­λο­γι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών ή σε από­ψεις που θε­ω­ρούν ότι η πλειο­ψη­φία των αν­δρών είναι εν δυ­νά­μει κα­κο­ποι­η­τι­κοί. Δεν μπο­ρού­με όμως να μην υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι είναι οι γυ­ναί­κες, τα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ άτομα και τα παι­διά τα πρώτα θύ­μα­τα της έμ­φυ­λης και σε­ξι­στι­κής βίας.

 Δεν πι­στεύ­ου­με ότι η τε­κνο­ποί­η­ση  ή η φρο­ντί­δα των παι­διών απο­τε­λεί κά­ποιου εί­δους ιερό δι­καί­ω­μα ή προ­νό­μιο για κα­νέ­ναν, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για τις γυ­ναί­κες. Αγω­νι­ζό­μα­στε για μια κοι­νω­νία ισό­τη­τας και ελευ­θε­ρί­ας όπου οι δια­ζευγ­μέ­νοι γο­νείς ανε­ξαρ­τή­τως φύλου και σε­ξουα­λι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού και ταυ­τό­τη­τας φύλου  θα μοι­ρά­ζο­νται τις ευ­θύ­νες φρο­ντί­δας, ανα­τρο­φής και κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής, στο­χεύ­ο­ντας όμως τε­λι­κά στο να κοι­νω­νι­κο­ποι­η­θούν τα βάρη της φρο­ντί­δας.  Γνω­ρί­ζου­με όμως καλά ότι το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και οι πα­τριαρ­χι­κές αντι­λή­ψεις σπέρ­νουν τη δι­χό­νοια ανά­με­σα σε ερ­γα­ζό­με­νες-ους, και κα­τα­πιε­σμέ­νες-ους ανε­ξαρ­τή­του κα­τα­γω­γής, θρη­σκεί­ας, σε­ξουα­λι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού και ταυ­τό­τη­τας φύλου.  Επι­μέ­νου­με ότι οι γυ­ναί­κες και τα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ άτομα  που βιώ­νουν με δια­θε­μα­τι­κό τρόπο τις πολ­λα­πλές κα­τα­πιέ­σεις,  εξαρ­χής δεν μπο­ρούν να δώ­σουν τη μάχη του δη­μό­σιου δια­λό­γου με ισό­τι­μο τρόπο. Αυτό συμ­βαί­νει είτε γιατί δεν δια­θέ­τουν τα απα­ραί­τη­τα μέσα για να ακου­στεί η φωνή τους, είτε γιατί εγκα­λού­νται συχνά για την οργή που τους προ­κα­λούν οι άδι­κοι νόμοι.

Στε­κό­μα­στε κρι­τι­κά απέ­να­ντι  σε συμ­μα­χί­ες με ομα­δο­ποι­ή­σεις και κόμ­μα­τα που δεν έχουν σχέση με τους φε­μι­νι­στι­κούς σκο­πούς και τις αρι­στε­ρές ιδέες. Θε­ω­ρού­με ότι οι διεκ­δι­κή­σεις και τα αι­τή­μα­τά μας χρειά­ζε­ται να στρα­φούν όχι μόνο ενά­ντια σε ένα νο­μο­σχέ­διο ή σε ατο­μι­κούς εκ­φρα­στές των σε­ξι­στι­κών ιδεών, αλλά κυ­ρί­ως, ενά­ντια στον κα­πι­τα­λι­σμό και τις πα­τριαρ­χι­κές του δομές και αντι­λή­ψεις  που δη­μιουρ­γεί και ανα­πα­ρά­γει  τις ανι­σό­τη­τες και διαιω­νί­ζει το σε­ξι­σμό.

Σε αυτές τις συν­θή­κες νιώ­θου­με την ανά­γκη να δη­λώ­σου­με την προ­σή­λω­ση μας στον αγώνα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση από κάθε εί­δους κα­τα­πί­ε­ση και σε­ξι­σμό, στον αγώνα για μια κοι­νω­νία με πραγ­μα­τι­κή ισό­τη­τα και ελευ­θε­ρία.

Για αυ­τούς τους λό­γους τα αι­τή­μα­τα που διεκ­δι­κεί η Συ­νέ­λευ­ση 8 Μάρτη  ζη­τώ­ντας την από­συρ­ση του νο­μο­σχε­δί­ου στο­χεύ­ουν στην καρ­διά του προ­βλή­μα­τος ανα­δει­κνύ­ο­ντας ότι το ζή­τη­μα της ρύθ­μι­σης του οι­κο­γε­νεια­κού δι­καί­ου δεν είναι ένα ατο­μι­κό ζή­τη­μα αλλά ένα πρό­βλη­μα που δεν μπο­ρεί να απο­κο­πεί από τον τρόπο ορ­γά­νω­σης της κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής. Την ίδια στιγ­μή επι­κε­ντρώ­νουν στην κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση της φρο­ντί­δας και της κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής. Ανα­φέ­ρου­με κά­ποιες από τις διεκ­δι­κή­σεις όπως απο­τυ­πώ­νο­νται στην ανα­κοί­νω­ση της:

*Δη­μιουρ­γία εξει­δι­κευ­μέ­νων οι­κο­γε­νεια­κών δι­κα­στη­ρί­ων, με λει­τουρ­γία εντός τους ει­δι­κών ψυ­χο­κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών με εξει­δι­κευ­μέ­νες/-ους λει­τουρ­γούς και εμπει­ρο­γνώ­μο­νες σε ζη­τή­μα­τα παι­δι­κής κα­κο­ποί­η­σης και εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας

*Δη­μό­σια και δω­ρε­άν δια­με­σο­λά­βη­ση για την επί­λυ­ση των οι­κο­γε­νεια­κών δια­φο­ρών στις πε­ρι­πτώ­σεις που μπο­ρούν να επι­τευ­χθούν συ­ναι­νε­τι­κές λύ­σεις

*Δη­μό­σια και δω­ρε­άν συμ­βου­λευ­τι­κή γο­νέ­ων, πα­ρα­κο­λού­θη­ση των παι­διών από παι­δο­ψυ­χο­λό­γους, παι­δο­ψυ­χιά­τρους, κοι­νω­νι­κές/-ούς λει­τουρ­γούς

*Πα­ρο­χή μη­νιαί­ας οι­κο­νο­μι­κής ενί­σχυ­σης σε όλους τους χα­μη­λού ει­σο­δή­μα­τος ή άνερ­γους χω­ρι­σμέ­νους γο­νείς - Η ενί­σχυ­ση να εξα­σφα­λί­ζει την αξιο­πρε­πή δια­βί­ω­ση γο­νιού και παι­διών. Όχι στα επι­δό­μα­τα πεί­νας και εξα­θλί­ω­σης

*Δη­μό­σιες και δω­ρε­άν δομές φι­λο­ξε­νί­ας-στή­ρι­ξης θυ­μά­των κα­κο­ποί­η­σης/εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας

*Άμεση ανα­γνώ­ρι­ση στα ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια του δι­καιώ­μα­τος στον γάμο και την τε­κνο­θε­σία, καθώς και των αυ­το­νό­η­των γο­νεϊ­κών δι­καιω­μά­των στα τρανς άτομα 

*Ανά­λη­ψη από το κρά­τος με­γά­λου μέ­ρους των δα­πα­νών και των βαρών ανα­τρο­φής με δη­μό­σιους και δω­ρε­άν παι­δι­κούς σταθ­μούς, κέ­ντρα δη­μιουρ­γι­κής απα­σχό­λη­σης, δομές φρο­ντί­δας για παι­διά με μα­θη­σια­κές δυ­σκο­λί­ες, ει­δι­κές ανα­πτυ­ξια­κές ανά­γκες κ.ο.κ.