Αργεντινή: διεθνής αλληλεγγύη ή (και) υιοθέτηση του «υποδείγματος»;-(Πρώτο μέρος*)

Λέγοντας παγκόσμια καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική αντίδραση, εννοούμε κατά περίπτωση το φασισμό, την εθνική καταπίεση ή το φυλετικό ρατσισμό και το απαρτχάιντ, την αποικιοκρατία ή τη νεοαποικιοκρατία, την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και επιβολή κ.λπ. Με αυτό το στοιχειώδες μεθοδολογικό εργαλείο, ναι, «είμαστε με την Αργεντινή» στην αντιπαράθεσή της με τα γεράκια της παγκόσμιας κερδοσκοπίας. Όποιος δεν παίρνει θέση σ’ αυτό επειδή δεν συμφωνεί συνολικά με την πολιτική της κυβέρνησης της Αργεντινής (που ούτε κι εμείς συμφωνούμε), είναι σαν να κρατάει ουδετερότητα ανάμεσα στο θύτη και το θύμα μιας ιμπεριαλιστικής απόπειρας ληστείας! Διότι δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε τον ιμπεριαλισμό μόνο εκεί που εκστρατεύει με κανονιοφόρους, αλλά και εκεί που ληστεύει (ή αποπειράται να ληστέψει) με οικονομικά μέσα – και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό.

Στην προκειμένη περίπτωση, τίθεται ζήτημα αυταρχικής ιμπεριαλιστικής επιβολής, δηλαδή δημοκρατίας, αλλά και δικαιοσύνης στις διεθνείς σχέσεις: το ρίσκο της ιδιωτικής επένδυσης του όποιου τοκογλύφου δεν μπορεί να ασφαλίζεται με ρήτρες και τιμωρητικούς μηχανισμούς που «συνταγματοποιούν» σε διεθνές επίπεδο το δικαίωμά του στο τοκογλυφικό κέρδος. Και μάλιστα, δεν μπορεί να ασφαλίζεται με τέτοιους όρους το τοκογλυφικό κέρδος εις βάρος των θεμελιωδών δικαιωμάτων των λαών. Το δικαίωμα στη στάση πληρωμών από τις υπερχρεωμένες χώρες ισοδυναμεί με την προτεραιότητα των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και αναγκών σε σχέση με το κέρδος. Είναι μια εκδοχή του συνθήματος «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» (που είναι ένα σύνθημα ενάντια στην καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση) εφαρμοσμένου στο επίπεδο των διεθνών οικονομικών σχέσεων.

Να λοιπόν τι υπερασπιζόμαστε στην περίπτωση της Αργεντινής. Για να το κάνουμε, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να ταυτιστούμε ή να εξιδανικεύουμε το πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησής της. 

Όταν πρόκειται για γνήσια διεθνή επεισόδια αντιπαράθεσης με την καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική αντίδραση και αντεπανάσταση, το καταλαβαίνει κανείς εύκολα γιατί η αντιπαράθεση με αφορμή αυτά γίνεται διεθνής, ξεχωρίζει στρατόπεδα και μεταφέρεται στην ίδια μας τη χώρα σαν εσωτερική αντιπαράθεση ανάμεσα στην Αριστερά και το κίνημα απ’ τη μια και τους αντιπάλους του από την άλλη. Στην περίπτωση της Αργεντινής, λοιπόν, η άρνηση πληρωμής στα γεράκια της τοκογλυφίας πυροδότησε την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στο μνημονιακό - αστικό στρατόπεδο και την Αριστερά. Αντικείμενο αυτής της αντιπαράθεσης, η δικαίωση ή η καταδίκη πράξεων «απείθειας» στους ιμπεριαλιστικούς οικονομικούς μηχανισμούς της εκμετάλλευσης.

Υπάρχει… ζωή έξω από τον «πλανήτη» της χρηματιστικής εκμετάλλευσης και ληστείας;

Οι δυνάμεις της καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και καταναγκασμού, από τους ιδεολόγους τους μέχρι τα γεράκια των hedge funds, δεν αρκούνται στην υπεράσπιση του δικού τους «δίκιου», του δικού τους «μοντέλου» ή της δικής τους άποψης∙ γαλουχημένοι στο επιθετικό πνεύμα του ιμπεριαλιστικού μονοπώλιου ισχύος της εποχής μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», με το «τέλος της Ιστορίας» και την «ενιαία σκέψη» του νεοφιλελευθερισμού, θέλουν να παρουσιάσουν ότι όσες επιλογές δεν σέβονται αυτό το «μονοπώλιο» δεν είναι απλώς «λάθος», αλλά «αφύσικες» και καταστροφικές. Δεν υπάρχει ζωή έξω από τον «πλανήτη» της χρηματιστικής ληστείας, ισχυρίζονται, είναι σαν να θέλεις να ζήσεις στο ψυχρό Διάστημα. Απλώς, σε περιμένει μια ασύλληπτη καταστροφή. 

Έχει σημασία, λοιπόν, σε αυτή την αντιπαράθεση να στοχοθετείται και να καταρρίπτεται αυτός ακριβώς ο ισχυρισμός. Αλλιώς, η υπεράσπιση του «δικαιώματος στην απειθαρχία» στον ιμπεριαλιστικό καταναγκασμό, που στην προκείμενη περίπτωση είναι το δικαίωμα στη στάση πληρωμών στο κρατικό χρέος, δεν είναι πειστική. Όμως στην ταξική - πολιτική αντιπαράθεση η «πειθώς» οικοδομείται πρώτα στον άμεσο συσχετισμό δύναμης και μόνο δευτερογενώς στα αποτελέσματα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης καθαυτής. Και το συσχετισμό δύναμης τον εξασφαλίζουν οι επιλογές στο άμεσο θέατρο της αντιπαράθεσης. Με λίγα λόγια: Αν με την επιλογή της να κάνει στάση πληρωμών το 2002 η Αργεντινή είχε οδηγηθεί σε μια πραγματική καταστροφή, που σίγουρα θα εγκαθιστούσε στην Αργεντινή μια κυβέρνηση της αρεσκείας των hedge funds, τότε λίγο θα μετρούσαν τα επιχειρήματα οποιουδήποτε, μέσα ή έξω από την Αργεντινή.

Έχει σημασία, λοιπόν, η Αριστερά, υπερασπιζόμενη το «δικαίωμα στην απειθαρχία» στον ιμπεριαλιστικό καταναγκασμό, το δικαίωμα στη στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους, να σημειώνει ότι το αργεντίνικο παράδειγμα απέδειξε πως «υπάρχει ζωή» μετά τη στάση πληρωμών. Δεν χρειάζονται ενοχές εδώ: η Αριστερά σε άλλο επίπεδο πρέπει να διαχωριστεί με το «υπόδειγμα» της Αργεντινής - ακριβώς γι’ αυτό θα μιλήσουμε παρακάτω.

Έχει σημασία, λοιπόν, να πει κανείς ότι η Αργεντινή, ακόμη και την πιο δύσκολη χρονιά της στάσης πληρωμών, το 2002, είχε ύφεση περί το 10,5%, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτε μπροστά στις οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές τις οποίες είχε συσσωρεύσει το μοντέλο που είχε επιβάλει το ΔΝΤ στα χρόνια πριν την οικονομική κατάρρευση το 2001 - 2002. Στο διάστημα αυτό οι πληρωμές εξωτερικών χρεών έφτασαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, η φοροδιαφυγή και η φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό δημιουργούσαν μια μόνιμη κρίση στο ισοζύγιο πληρωμών, ενώ γνώρισε και χρονιές με ύφεση έως 16%, πολύ μεγαλύτερη από την ύφεση της χρονιάς της στάσης πληρωμών. Η συνταγή ήταν η γνωστή: απελευθέρωση του εμπορίου, άρση του προστατευτισμού, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα και περικοπές. Από το 1995 μέχρι και την κατάρρευσή του 2001, η αργεντίνικη οικονομία είχε μπει σε μη αναστρέψιμη καθοδική τροχιά.  

Το 2002 η στάση πληρωμών ήταν η υποχρεωτική κίνηση απέναντι σε μια οικονομική καταστροφή μεγάλων διαστάσεων, που οδήγησε σε λαϊκή εξέγερση, ανατροπή της φιλοϊμπεριαλιστικής κυβέρνησης και σε μια κυβέρνηση που πήρε μέτρα κεϊνσιανού χαρακτήρα. Η στάση πληρωμών στο κρατικό χρέος παραμέρισε ένα μεγάλο βραχνά: μείωσε το χρέος από το 160% του ΑΕΠ στο 44% σήμερα και βέβαια μείωσε θεαματικά τις δαπάνες του προϋπολογισμού για τόκους. Το πέσο υποτιμήθηκε κατά 75% και αυτό, σε συνδυασμό και με κρατικές πολιτικές ενάντια στη φτώχεια και ενίσχυσης της κατανάλωσης, οδήγησε σε μια πενταετία (2003-2008) εντυπωσιακών ρυθμών ανάπτυξης μεσοσταθμικά 8,5% ετησίως. Η παγκόσμια οικονομική κρίση έφερε το 2009 απότομη προσγείωση του ρυθμού ανάπτυξης στο 0,9%, αλλά χάρη σε ένα γενναίο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, οι ρυθμοί ανάπτυξης επανήλθαν στα προηγούμενα υψηλά επίπεδα το 2010 και 2001, για να ξαναπέσουν το 2012 στο 1,9% και να γνωρίσουν μια νέα αύξηση στο 5,8% το 2013. Σε αυτό το πλαίσιο, η φτώχεια και η ανεργία μειώθηκαν δραστικά, τα εισοδήματα και οι μισθοί αυξήθηκαν, το έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο μηδενίστηκε, τα συναλλαγματικά διαθέισμα αυξήθηκαν σε σχετικά ασφαλή επίπεδα.  

Δεν θα προχωρήσουμε τώρα σε βαθύτερη αξιολόγηση όλων αυτών, ούτε στις υπαρκτότατες αρνητικές πλευρές, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: αν αποδεικνύουν κάτι, είναι ότι ναι, «υπάρχει ζωή» μετά τη στάση πληρωμών στους διεθνείς τοκογλύφους! Δεν υπάρχει καμία σύγκριση της πορείας της Αργεντινής μετά τη στάση πληρωμών του 2002 σε σχέση με την περίοδο που προηγήθηκε. Έχει σημασία αυτό το συμπέρασμα, γιατί αποδεικνύει καταρχήν ότι η δυνατότητα ρήξης με το σύστημα της διεθνούς χρηματιστικής ληστείας υπάρχει!

Όσο για τους δικούς μας, μνημονιακούς απολογητές της υποταγής, πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι στην Αργεντινή οι ρυθμοί ανάπτυξης μετά τη στάση πληρωμών είναι μεσοσταθμικά περί το 8%, η φτώχεια κυμαίνεται περί το 20% και η ανεργία περί το 7%, ενώ στην Ελλάδα του μνημονιακού υποδείγματος έχουμε 7 συναπτά έτη ύφεσης που σωρευτικά ξεπερνάει το 20%, φτώχεια 36,5% και ανεργία 27%. Και όλα αυτά, για να μη… γίνουμε Αργεντινή. 

Στο πλαίσιο αυτό, στη δημόσια αντιπαράθεση των ημερών εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ είχε δίκιο ο Γιάννης Μηλιός κι όχι ο Γιάννης Δραγασάκης. Ο πρώτος, παρότι δεν έθεσε ευθέως ζήτημα αλληλεγγύης στην Αργεντινή στην αντιπαράθεσή της με τα γεράκια της κερδοσκοπίας, είπε πάντως ότι αποδεικνύεται πως μπορούμε να τα βάλουμε με τη διεθνή τοκογλυφία των τραπεζών και των hedge funds, αναφερόμενος κυρίως στο παράδειγμα της Ισλανδίας αλλά αρνούμενος να υιοθετήσει την καταστροφολογία προκειμένου για την Αργεντινή. Ο δεύτερος, μιλώντας σαν «Νέστωρ» του ΣΥΡΙΖΑ (ο χαρακτηρισμός είναι του αστικού Τύπου), «διόρθωσε» εμμέσως πλην σαφώς τον Μηλιό, πήρε αποστάσεις από μια στάση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλληλέγγυα με την Αργεντινή και κατηγόρησε την κυβέρνηση για την ανευθυνότητά της να ταχθεί με το μέρος της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Σε κάθε περίπτωση, από τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο από το χώρο της Αριστερής Πλατφόρμας υπήρξαν φωνές που υποστήριξαν το δικαίωμα της Αργεντινής στη στάση πληρωμών στους τοκογλύφους, συνδέοντάς το με το αντίστοιχο δικαίωμα της Ελλάδας και αναδεικνύοντας ότι «υπάρχει ζωή» μετά τη στάση πληρωμών. 

Θα προσθέταμε, κάνοντας μια «γέφυρα» με τα επόμενα, ότι «υπάρχει ζωή» μετά τη στάση πληρωμών, ακόμη και με τον «καπιταλιστικό δρόμο». Έστω και αν, όπως θα δούμε παρακάτω, με τον «καπιταλιστικό δρόμο» αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή του σκληρού διλήμματος: ή επάνοδος στη χρηματιστική ορθοδοξία ή μια νέα μεγάλη κρίση.  

Το παγκόσμιο «μονοπώλιο του κακού» ραγίζει

Έχει επίσης σημασία να σημειώσουμε ότι η νέα στάση πληρωμών της Αργεντινής ανέδειξε και ένα άλλο, πολύ σημαντικό στοιχείο της παγκόσμιας συγκυρίας: το ξέφτισμα του μονοπώλιου και την αποδυνάμωση των μηχανισμών της παγκόσμιας «οικονομικής διακυβέρνησης». Υπάρχει ένας, ελάχιστα γνωστός, οργανισμός που «πιστοποιεί» πότε συντρέχει «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή πότε υπάρχει αθέτηση πληρωμής τόκων ή χρεολυσίων. Το ακρωνύμιό του, ISDA (International Swaps and Derivatives Association). O ISDA είναι εκλεκτό μέλος του παγκόσμιου χρηματιστικού ιερατείου, αφού αυτός μόνο, «μονοπωλιακά», μπορεί να πιστοποιήσει χωρίς να εγείρονται αμφισβητήσεις πότε συντρέχει λόγος για να πληρωθούν τα περίφημα CDS (ασφάλιστρα κινδύνου έναντι χρεοκοπίας). Ο ISDA, λοιπόν έβγαλε την ετυμηγορία του, πιστοποίησε πιστωτικό γεγονός ύστερα από την άρνηση της Αργεντινής να πληρώσει τους τοκογλύφους και έδωσε το πράσινο φως να πληρωθούν τα CDS, που στην περίπτωση αυτή ανέρχονταν σύμφωνα με πληροφορίες του διεθνούς Τύπου σε 1 δισ. δολάρια.

Υποτίθεται ότι μόλις ο ISDA πιστοποιήσει πιστωτικό γεγονός σε βάρος μιας χώρας, θα ανοίξει η γη για να καταβαραθρωθεί. Και τι ακολούθησε; Καμία «καταστροφή»! Αντίθετα, ο περιβόητος Τζορτζ Σόρος και άλλα μεγάλα διεθνή hedge funds έσπευσαν να τοποθετηθούν μαζικά σε μετοχές στο χρηματιστήριο του Μπουένος Άιρες. Το Χρηματιστήριο της Αργεντινής και τα άλλα χρηματιστήρια των αναδυόμενων αγορών «σφυρίζουν αδιάφορα», υποδεχόμενα το γεγονός με ήπιες διακυμάνσεις. Αντίθετα, sell off παρατηρείται το τελευταίο διήμερο στη Wall Street, τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και το ελληνικό! Βεβαίως αυτό το Sell Off δεν οφείλεται στην Αργεντινή ειδικά, αλλά στο σύνολο των μεγάλων γεγονότων με παγκόσμια εμβέλεια, με έμφαση στις εξελίξεις στην Ουκρανία.

Όλα αυτά όμως είναι μέρος της ίδιας παγκόσμιας συγκυρίας, όπου την προσωρινή και σχετική καπιταλιστική σταθεροποίηση ύστερα από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, διαδέχεται μια μεταβατική περίοδος όπου πληθαίνουν τα προδρομικά σημάδια μιας επερχόμενης υποτροπής της κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό, έχει δρομολογηθεί μια μεγάλη ανατροπή στους παγκόσμιους οικονομικούς -και όχι μόνο- συσχετισμούς. Το ΑΕΠ της Κίνας οσονούπω ξεπερνάει το αμερικανικό ΑΕΠ, το ΑΕΠ των BRICS ισοδυναμεί με το ¼ του συνολικού παγκόσμιου ΑΕΠ, οι BRICS φτιάχνουν το δικό τους «ΔΝΤ» και τη δική τους «Παγκόσμια Τράπεζα» και ξεκινούν συναλλαγές στα δικά τους νομίσματα αμφισβητώντας το δολάριο. Σε αυτό πρέπει να προσθέσει κανείς ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη ανάμεσα σε Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία οδηγεί αργά ή γρήγορα σε οριακό σημείο τις ισορροπίες στην Ευρωζώνη, ενώ στο λεγόμενο «δυτικό κόσμο» ο ανταγωνισμός ΗΠΑ και Γερμανίας και των αντίστοιχων «μοντέλων» διαχείρισης της κρίσης μόλις και μετά βίας κρατιέται για να μην εκτραχυνθεί ανοιχτά.

Από την άλλη, ο ΠΟΕ έχει βαλτώσει, το ΔΝΤ πιέζεται από μέλη του για τη συμμετοχή του σε ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης και έχει μπλέξει άσχημα με την Ουκρανία, η δε Παγκόσμια τράπεζα έχει χάσει προ πολλού οποιοδήποτε σημαντικό ρόλο.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της αργεντίνικης «επιλεκτικής χρεοκοπίας», το ΔΝΤ, ο κατεξοχήν χαμένος και «προσβεβλημένος» από την αργεντίνικη στάση πληρωμών του 2002, δείχνει «συγκρατημένη στάση», το ίδιο όπως και το «μεγάλο αφεντικό», ο Ομπάμα. Το αμερικανικό Εφετείο «πάγωσε» την απόφαση του δικαστηρίου της Ν. Υόρκης που δικαιώνει τα γεράκια της κερδοσκοπίας και ο Ομπάμα διαμηνύει ότι αυτή η απόφαση δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην "εδραίωση ενός διεθνούς συστήματος επίλυσης κρίσεων χρέους μέσω της συνεργασίας και εξεύρεσης κοινώς αποδεκτών λύσεων"…

Δεν πρόκειται για μεγαλοψυχία, αλλά για σοβαρή ένδειξη δύο πραγμάτων: Πρώτο, ότι οι ελπίδες για δυναμική έξοδο από την κρίση χάνονται, οι φόβοι για υποτροπή της μεγαλώνουν και στο πλαίσιο αυτό, είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού η επιδείνωση του προβλήματος των παγκόσμιων χρεών με όλες τις τις συνέπειες: νέες χρεοκοπίες, απεγνωσμένες προσπάθειες για «κουρέματα» και αλληλοκουρέματα κ.λπ. Όλα αυτά πρέπει να πέσουν στα μαλακά, αλλιώς η παγκόσμια μπαρουταποθήκη των χρεών αλλά και των φουσκών, που έχουν φτάσει στα προ της κρίσης μεγέθη τους, μπορεί να εκραγεί από ένα «ατύχημα». Ο Ομπάμα και ό,τι εκπροσωπεί, σε αντίθεση με τους Ρεπουμπλικανούς, δεν θέλει να διακινδυνεύσει κάποιο «ολοκαύτωμα» αφήνοντας διάφορους «τρελούς» των hedge funds να κυκλοφορούν με αναπτήρα μέσα στην μπαρουταποθήκη. Δεύτερο, ότι έχουν αναπτερωθεί οι ελπίδες των ιμπεριαλιστικών κέντρων να τραβήξουν ξανά την Αργεντινή στους κόλπους της παγκόσμιας «οικονομικής κοινότητας» της χρηματιστικής ληστείας. Διότι ύστερα από την ορμητική του ανάπτυξη στα χρόνια μετά τη χρεοκοπία του 2002, ο αργεντίνικος καπιταλισμός έχει εξαντλήσει τα αποθέματα της ορμής του, βρίσκεται μπροστά σε μια νέα κρίση και δείχνει διάθεση συμβιβασμού (προετοιμασία για έξοδο στις αγορές, με την αναγκαία στροφή στο φιλελευθερισμό και την εγκατάλειψη των πιο φιλολαϊκών κεϊνσιανών πολιτικών κ.λπ.). Το να σπάσει ή έστω να ουδετεροποιηθεί η Αργεντινή σε σχέση με το μπλοκ των BRICS, είναι μια καθόλου ευκαταφρόνητη υπόθεση για τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ κ.λπ.

Είναι σε αυτό το γενικό πλαίσιο που αποδυναμώνονται ραγδαία οι μηχανισμοί της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής «οικονομικής διακυβέρνησης». Και το νέο «επεισόδιο» της αργεντίνικης χρεοκοπίας αυτό ακριβώς αποδεικνύει: όχι την παντοδυναμία των παγκόσμιων μηχανισμών χρηματιστικής ληστείας, αλλά την αποδυνάμωσή τους. Όχι τη μείωση των δυνατοτήτων για ρήξη με το διεθνές σύστημα, αλλά την αύξησή τους. Όχι την καταστροφικότητα των επιπτώσεων από τη στάση πληρωμών γι’ αυτόν που την πραγματοποιεί, αλλά γι’ αυτούς -ή, έστω, και γι’ αυτούς- που την υφίστανται.

Στο ερώτημα, λοιπόν, μπορεί η Ελλάδα να κάνει χρήση του δικαιώματος στη στάση πληρωμών στους τοκογλύφους χωρίς να «καταστραφεί», το παράδειγμα της Αργεντινής απαντάει, καταρχήν, ναι!

………………………..

*Το δεύτερο μέρος, που θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες, με τίτλο «Το ‘‘υπόδειγμα’’ της Αργεντινής: κι όμως, έχει δίκιο ο Μαρξ κι όχι ο Κέινς», θα εξετάσουμε γιατί εξαντλήθηκε η δυναμική της στάσης πληρωμών και των κεϊνσιανών πολιτικών, γιατί η Αργεντινή βρίσκεται μπροστά σε μια νέα μεγάλη κρίση και κοινωνική αναταραχή, γιατί ο «καπιταλιστικός δρόμος» μετά τη στάση πληρωμών οδηγεί σε αδιέξοδο, γιατί η Αριστερά διεθνώς ενώ πρέπει να δείξει την αλληλεγγύη της και να στηρίξει το δικαίωμα της Αργεντινής στη στάση πληρωμών στους τοκογλύφους, πρέπει να απορρίψει το «μοντέλο» της κυβέρνησης Κίρχνερ, γιατί εν τέλει και στην περίπτωση της Αργεντινής επιβεβαιώνεται ο Μαρξ κι όχι ο Κέινς.