Το Brexit στον άερα, ενώ η Μέι αντιμετωπίζει διασταυρούμενα πυρά

Ήταν το δεύ­τε­ρο κύμα πα­ραι­τή­σε­ων (μετά από εκεί­νο που δια­φώ­νη­σε με το σχέ­διο με το οποίο θα πή­γαι­νε στις Βρυ­ξέλ­λες, το οποίο τε­λι­κά είχαν απορ­ρί­ψει και οι Βρυ­ξέλ­λες). Δεν συ­νυ­πο­λο­γί­ζου­με άλλες με­μο­νω­μέ­νες «πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες» υπουρ­γών σ’ αυτή την τα­ρα­χώ­δη δια­δρο­μή.

Στο με­τα­ξύ υπάρ­χουν ήδη 21 βου­λευ­τές του Συ­ντη­ρη­τι­κού Κόμ­μα­τος που είχαν στεί­λει επι­στο­λές «άρσης της εμπι­στο­σύ­νης» στην πρω­θυ­πουρ­γό. Του­λά­χι­στον 21 το έχουν δη­λώ­σει δη­μό­σια. Οι φήμες για τον πραγ­μα­τι­κό αριθ­μό δί­νουν και παίρ­νουν, όταν χρειά­ζο­νται 48 επι­στο­λές για να προ­κλη­θεί δια­δι­κα­σία αμ­φι­σβή­τη­σης της ηγε­σί­ας του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης.

Το ζη­τού­με­νο είναι πλέον αν θα πα­ρα­μεί­νει η Μέι στην πρω­θυ­πουρ­γία. Η ανα­τρο­πή της δεί­χνει εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη, κυ­ρί­ως γιατί οι επι­κρι­τές της δεν έχουν σο­βα­ρή διά­δο­χη λύση, που να πεί­σει την πλειο­ψη­φία του κόμ­μα­τος. Αλλά είναι ικα­νοί να την «τραυ­μα­τί­σουν» τόσο, που ο δια­δο­μέ­νος όρος «κυ­βέρ­νη­ση ζόμπι» να είναι πλέον λίγος για να την πε­ρι­γρά­ψει.    

Μια ελ­πί­δα της Μέι βρί­σκε­ται σε εκεί­να τα στε­λέ­χη του ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμού που συ­νυ­πο­λο­γί­ζουν ότι δεν είναι ώρα για εσω­κομ­μα­τι­κή ανταρ­σία, με εμ­βλη­μα­τι­κό τον Μάικλ Γκό­ουβ, φα­να­τι­κό υπο­στη­ρι­κτή του Brexit, που ωστό­σο ηγεί­ται μιας ομά­δας που θα επι­διώ­ξει να συ­νεν­νοη­θεί με τη Μέι στη βάση σο­βα­ρών αλ­λα­γών στη συμ­φω­νία. Μόνο που ο επι­κε­φα­λής δια­πραγ­μα­τευ­τής της ΕΕ συ­γκά­λε­σε τους πρέ­σβεις όλων των κρα­τών-με­λών για να τους ανα­κοι­νώ­σει ότι πα­ρό­λη τη συ­μπά­θεια στις πο­λι­τι­κές «δυ­σκο­λί­ες» του Λον­δί­νου, το ευ­ρω­παϊ­κό μπλοκ έχει «το κα­θή­κον» να υπε­ρα­σπι­στεί τις κόκ­κι­νες γραμ­μές της ΕΕ και να μην δε­χτεί «σο­βα­ρές αλ­λα­γές». 

Κι αν η Μέι επι­βιώ­σει για να φέρει τη συμ­φω­νία στη Βουλή, η τύχη της ίδιας της συμ­φω­νί­ας είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη. Δέ­χε­ται πυρά από τους ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στές ως «μα­λα­κό Brexit» και από τους ευ­ρω­παϊ­στές ως «Brexit». Κα­τα­γρά­φε­ται μια συ­γκυ­ρια­κή ταύ­τι­ση όσων είναι πρό­θυ­μοι  να φτά­σουν σε Brexit χωρίς συμ­φω­νία κι όσων θέ­λουν να αξιο­ποι­ή­σουν τον τρόμο της προ­ο­πτι­κής Brexit χωρίς συμ­φω­νία για να ανα­τρέ­ψουν το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος του 2016. 

Η κα­τά­στα­ση μοιά­ζει να βγαί­νει τόσο εκτός ελέγ­χου, που υπο­χρε­ώ­θη­κε ο CBI, η με­γα­λύ­τε­ρη ερ­γο­δο­τι­κή ένωση στο Νησί, «να τρα­βή­ξει αυτιά» και στους ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στές και στους ευ­ρώ­πλη­κτους, κα­λώ­ντας σε πει­θαρ­χία γύρω από τη συμ­φω­νία Λον­δί­νου-Βρυ­ξελ­λών «για να απο­φευ­χθούν τα χει­ρό­τε­ρα». Το πο­λι­τι­κό απο­τέ­λε­σμα αυτής της πα­ρέμ­βα­σης είναι ο με­γα­λύ­τε­ρος σύμ­μα­χος και η μόνη ελ­πί­δα της Μέι. Μόνο που ζούμε σε μια τα­ραγ­μέ­νη εποχή όπου οι πα­λιές «τα­κτο­ποι­ή­σεις» για την εύ­ρυθ­μη λει­τουρ­γία του συ­στή­μα­τος δεν ισχύ­ουν (εκλο­γή Τραμπ αντί της Χί­λα­ρι, η ίδια η εμ­φά­νι­ση του Brexit με το δη­μο­ψή­φι­σμα-αυ­το­γκολ του Κά­με­ρον κ.ο.κ.). Και καλώς ή κακώς, τα δύο ρεύ­μα­τα που πιέ­ζουν προς ρι­ζι­κά αντί­θε­τες κα­τευ­θύν­σεις, αλλά συ­γκλί­νουν στο τορ­πί­λι­σμα του «ήπιου Brexit», απο­τε­λούν αυτή τη στιγ­μή τα πιο «θο­ρυ­βώ­δη» πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα στη βρε­τα­νι­κή κοι­νω­νία και η μα­ταί­ω­σή τους δεν θα είναι εύ­κο­λη υπό­θε­ση…

Άλ­λω­στε το CBI θα κλη­θεί να εξε­τά­σει με κα­πι­τα­λι­στι­κό πραγ­μα­τι­σμό τις επι­λο­γές του. Αν κα­τορ­θώ­σουν οι μπλε­ρι­κοί να επι­βλη­θεί νέο δη­μο­ψή­φι­σμα, που θα φέρει το Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο πίσω στα γνώ­ρι­μα νερά της ΕΕ, θα ζή­σουν εύ­κο­λα με αυτό. Αν πάλι εκτρο­χια­στούν οι σχέ­σεις με την ΕΕ, ίσως ακού­σουν με με­γα­λύ­τε­ρη προ­σο­χή τον Ντέι­βιντ Ντέι­βις, σκλη­ρό οπαδό του Brexit, που είχε σειρά επα­φών στις ΗΠΑ και πιέ­ζει τη Μέι να επι­τα­χύ­νει τη δια­δι­κα­σία και να επι­διώ­ξει τη «χα­λα­ρό­τε­ρη» δυ­να­τή σχέση με την ΕΕ, γιατί σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση, λέει, οι ΗΠΑ είναι έτοι­μες να αρ­χί­σουν «άμεσα» συ­ζη­τή­σεις για μια δι­με­ρή συμ­φω­νία ελεύ­θε­ρου εμπο­ρί­ου με τη Βρε­τα­νία. 

Με λίγα λόγια, η ανα­τα­ρα­χή είναι με­γά­λη. Αλλά η κα­τά­στα­ση δεν γί­νε­ται αυ­το­μά­τως υπέ­ρο­χη… 

Πήγε να γίνει κα­λύ­τε­ρη, όταν το «ρεύμα Κόρ­μπιν» επα­νέ­φε­ρε στο κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής δια­μά­χης την αντι-λι­τό­τη­τα κι επι­σκί­α­σε την αντι­πα­ρά­θε­ση ακρο­δε­ξιών και σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρων για το πώς εξυ­πη­ρε­τεί­ται κα­λύ­τε­ρα «η εθνι­κή οι­κο­νο­μία». Σή­με­ρα, μια γραμ­μή που λέει ότι «θα στη­ρί­ξου­με ένα Brexit που βελ­τιώ­νει τη θέση των ερ­γα­τών» είναι ο μόνος τρό­πος πει­στι­κής πα­ρέμ­βα­σης σε μια κα­τα­θλι­πτι­κή συ­ζή­τη­ση…

 ΥΓ: Κυ­κλο­φο­ρεί στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά μια κρι­τι­κή προς τη Μέι ότι «δεν πι­στεύ­ει στο Brexit». Το οποίο σε ένα βαθμό ισχύ­ει. Όμως ο σκλη­ρός δε­ξιός Ντέι­βις πι­στεύ­ει πραγ­μα­τι­κά σε αυτό. Πα­ρά­τη­σε το υπουρ­γείο του γι’ αυτό. Και εξε­λίσ­σε­ται σε «λο­μπί­στας» του Τραμπ και των ΗΠΑ μέσα στη βρε­τα­νι­κή αστι­κή τάξη...

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά