Ο απόηχος από τους άστοχους χειρισμούς στις περιπτώσεις των Βουδούρη και Καρυπίδη δεν έχει ακόμη κοπάσει και νέα αγκάθια ξεφυτρώνουν. Προχθές ναυάγησε για δεύτερη φορά το αίτημα της συντριπτικής πλειονότητας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ Φθιώτιδας να μην είναι υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ για τη Φθιώτιδα ο νυν –εν ενεργεία– αντιπεριφερειάρχης του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρης Τιμπλαλέξης.
Η νομαρχιακή επιτροπή Φθιώτιδας, όπως και η Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ Λαμίας είχαν εκφράσει εξαρχής την αντίθεσή τους στην υποψηφιότητα αυτή, με τον πιο επίσημο τρόπο, δηλαδή δια ψηφοφορίας, που στην πρώτη περίπτωση έφερε αποτέλεσμα 15-1 και στη δεύτερη 60-0, κατά της υποψηφιότητας.
Οι απόψεις των συριζαίων της Φθιώτιδας ήταν γνωστές στην ηγεσία του κόμματος, αφού ταξίδεψαν δυο φορές στην Αθήνα και τις εξέθεσαν από κοντά στα μέλη της Γραμματείας που ασχολούνται με το θέμα. Είχαν μάλιστα διερευνηθεί και εναλλακτικές λύσεις, ακόμη και σε ότι αφορά το χειρισμό του ιδίου του νυν αντιπεριφερειάρχη και τη διαφαινόμενη διάθεσή του να ενισχύσει τη συριζική προσπάθεια. Ωστόσο, προσέκρουσαν σε… ξέρα.
Στα επιχειρήματα των μελών ότι δεν μπορούμε να διεκδικούμε την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας με υποψήφιο που άσκησε και ασκεί ενεργά τη μνημονιακή πολιτική από θέση ευθύνης, χωρίς ουδέποτε να έχει διαχωριστεί από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς καν για λόγους ευθιξίας και πολιτικής αξιοπρέπειας να παραιτηθεί, έστω και τώρα, από την κυβερνητική θέση που κατέχει, ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν ότι έχουμε ανάγκη τη «διεύρυνση» για να νικήσουμε.
Γιατί, όμως, η διεύρυνση θα πρέπει ν’ αφορά κατ’ εξοχήν τα στελέχη του τοπικού (και κεντρικού) κατεστημένου, των βασικών μας αντιπάλων, δηλαδή, όταν, μάλιστα, οι δικοί μας άνθρωποι, οι αγωνιστές στους χαλεπούς καιρούς κι όχι οι όψιμοι συνοδοιπόροι τώρα που το καράβι βυθίζεται, έχουν τόσο επίμονες και μαζικές ενστάσεις; Και γιατί η «διεύρυνση» να μην αφορά κατά προτεραιότητα όχι τους ενεργούς παράγοντες αλλά τους ενεργούς πολίτες της κάθε τοπικής κοινωνίας, μη συριζαίους, αλλά ανθρώπους προοδευτικούς, που παίζουν κάποιον χρήσιμο και αναγνωρισμένο ρόλο, χωρίς να ταυτίζονται με το φθαρμένο δικομματισμό και τους μνημονιακούς διαχειριστές – καμία τέτοια περίπτωση δεν υπήρξε, λοιπόν, στη Φθιώτιδα;
Η ανατροπή των εξουσιολάγνων του δικομματισμού που μεταλλάχθηκαν στο μνημονιακό τέρας που μας κατατρώει και η κυβέρνηση της κοινωνικής σωτηρίας για την οποία παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις εμείς οι της ριζοσπαστικής αριστεράς, μαζί μ’ όλο το λαό που αφυπνίζεται και προσβλέπει σε μας με αγωνία, δεν είναι αλλαγή ποσοτικών δεδομένων κι ας μοιάζει ως τέτοια στη λογιστική των δημοσκοπήσεων και των αθροισμάτων των ποσοστών. Είναι πρωτίστως αλλαγή ποιοτική κι αυτή η ποιοτική αλλαγή στις συνειδήσεις των ανθρώπων, το «φτάνει πια» είναι που έφερε και την ποσοτική ανατροπή το 2012.
Από τότε μέχρι σήμερα και κάθε μέρα ως τις εκλογές, είμαστε υποχρεωμένοι να πείθουμε πως δεν είμαστε ίδιοι με τους άλλους. Η «κυβερνησιμότητα» είναι πάνω απ’ όλα υπόθεση έντιμης και δημοκρατικής διαχείρισης των κοινωνικών αιτημάτων και αναγκών, στη βάση αρχών και αξιών. Τα «φάουλ» που υπονομεύουν τη φερεγγυότητα της προσπάθειάς μας απέναντι στις προσδοκίες των συμπολιτών μας, αλλά και ημών των ιδίων, πρέπει ν’ αποφευχθούν. Οι καιροί ου μενετοί.
