Δράση για την Παλαιστίνη!

Η διεθνής εµβέλεια της ελληνικής συνενοχής και η αναντιστοιχία λόγων και έργων που ανέδειξε η ακτιβίστρια στην εποχή που ο κάθε Μητσοτάκης µπορεί να ισχυρίζεται ότι «καλέσαµε σε κατάπαυση», αποτελούν οδηγό και κάλεσµα για τη δράση µας εδώ.

Οι σαββατιάτικες συγκεντρώσεις στο Σύνταγµα, που ξεκίνησαν στα τέλη Δεκέµβρη από την Ένωση Παλαιστινίων Εργαζοµένων και την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωµατείων και Συλλογικοτήτων, συνεχίζονται, κρατώντας ανοιχτό το µέτωπο µε την κυβέρνηση. Παρά την περιορισµένη στήριξη από άλλες δυνάµεις, που δεν τους έχει επιτρέψει να γίνουν µεγάλο γεγονός, υποδεικνύουν τη συστηµατικότητα και την επιτακτικότητα µε την οποία πρέπει να δράσουµε.

Μέσα στον Μάρτη, υπήρξαν νέες προσπάθειες διεύρυνσης του µετώπου και του ρεπερτορίου της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.

Μια τέτοια στιγµή υπήρξε η πρωτοβουλία της ΠΕΝΕΝ για κινητοποίηση στον Πειραιά και πορεία στην έδρα της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, καταγγέλοντας τον ρόλο του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ερυθρά Θάλασσα και τον ρόλο του ελληνικού κράτους στην επιχείρηση ΑΣΠΙΔΕΣ, για την προστασία των συµφερόντων των πλοιοκτητών. Στηρίχθηκε εξαρχής από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωµατείων και Συλλογικοτήτων και την Ένωση Παλαιστινίων Εργαζοµένων, διευρύνθηκε µε τη συµµετοχή του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (µε πρωτοκαθεδρία του ΠΑΜΕ) και βρήκε ανταπόκριση από οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου, αριστερές δηµοτικές κινήσεις του Πειραιά, άλλες κινήσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.

Λίγες µέρες µετά, οι συλλογικότητες που συγκεντρώθηκαν στις 12µ. για ένα ακόµα Σάββατο στο Σύνταγµα, βρέθηκαν και στις 2 µ.µ. στην πλατεία Κοτζιά, ενισχύοντας εµφανώς το «παλαιστινιακό χρώµα» και τη ζωντάνια της αντιρατσιστικής διαδήλωσης (στα πλαίσια της Παγκόσµιας Μέρας Κατά του Ρατσισµού), που είχε και η ίδια συµπεριλάβει την Γάζα στη φετινή θεµατολογία της.

Στην «αλυσίδα» τοπικών διαδηλώσεων και δράσεων, προστέθηκε η συγκέντρωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση στην πλατεία Βικτωρίας. Σε αυτήν τη µεταναστευτική συνοικία, ξεχώρισε η ανταπόκριση και η χαρά δεκάδων ντόπιων, Παλαιστινίων και Αράβων, που έσπευσαν στην πλατεία µε τα δικά τους συνθήµατα ή βγήκαν στα µπαλκόνια τους να ανεµίσουν τις  παλαιστινιακές τους σηµαίες.

Εν τω µεταξύ, αρχίζει να αυξάνεται και µια «πλατύτερη» κινητικότητα από όσους κι όσες δεν αντέχουν τη σιωπή ή την συνενοχή για όσα συµβαίνουν στη Γάζα.

Στο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου στη Θεσσαλονίκη, οι Filmmakers for Palestine – Greece, έσπασαν και στιγµάτισαν την εκκωφαντική σιωπή που προτίµησε να τηρήσει το ίδιο το Φεστιβάλ σε µια τόσο τραγική συγκυρία. «Φώτα-Κάµερα-Γενοκτονία» έγραφε το πανώ που σήκωσαν κατά την τελετή έναρξης, κερδίζοντας τα χειροκροτήµατα σηµαντικού µέρους του κοινού. Στην τελετή λήξης και στις βραβεύσεις, µια ακόµα (αγγλόφωνη) παρέµβαση γνώρισε το χειροκρότηµα, όπως και την αποχώρηση µερικών θεατών ως διαµαρτυρία µετά την άρνηση διερµηνείας όσων ειπώθηκαν.

Με την υποστήριξη των Filmmakers for Palestine και του -πάντα φιλόξενου στην Παλαιστινιακή Υπόθεση- κινηµατογράφου Studio, το Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Αθήνα-Παλαιστίνη πρόβαλε το «Aida Returns», την ιστορία της περιπετειώδους (µετά θάνατον) επιστροφής της Αΐντα Μανσούρ στην προγονική εστία της στην Παλαιστίνη του 1948, όπως την κινηµατογράφησε η Κάρολ Μανσούρ, η κόρη της. Η προβολή έγινε στα «γενέθλια» της Αΐντα, ταυτόχρονα σε πολλές δεκάδες χώρες του πλανήτη, σε πείσµα του αποκλεισµού της ταινίας από τις εταιρίες διανοµής. Όπως ειπώθηκε από µια Παλαιστίνια γυναίκα στα καθίσµατα της αίθουσας, «εµείς να επιστρέψουµε ζωντανές, όχι ως στάχτες».

Το Φεστιβάλ Αθήνα-Παλαιστίνη οργανώνει 4 προβολές µέσα στον Απρίλη στην Καλαµάτα, καθώς το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Πελοποννήσου σώνει την τιµή των Φεστιβάλ, οργανώνοντας µήνα παλαιστινιακού κινηµατογράφου.

Το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση οργάνωσε διαδικτυακή εκδήλωση µε ανάγνωση αποσπασµάτων της θεατρικής σύνθεσης του Freedom Theatre και των Artists on the Front Line, «Η υπόσχεση της επανάστασης» (µονόλογοι-µαρτυρίες Παλαιστινίων καλλιτεχνών). Ήταν ένα δρώµενο στα πλαίσια της καµπάνιας αλληλεγγύης στο Freedom Theatre, που δέχτηκε επίθεση στη Δυτική Όχθη το Δεκέµβρη του 2023.

Η σειρά εκδηλώσεων αλληλεγγύης «από τους µουσικούς της Αθήνας προς τους µουσικούς της Γάζας», µε τον εύγλωττο τίτλο «From the river to the sea», κορυφώθηκε µε µια µεγάλη sold-out συναυλία στο «Κύτταρο», που πλαισιώθηκε από την παρουσία και την παρέµβαση συλλογικοτήτων αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Η ανταπόκριση στα υλικά της Συνέλευσης 8 Μάρτη έξω από το συναυλιακό χώρο, το πανώ που «κοσµούσε» το εσωτερικό, η παρέµβαση εκπροσώπου της Συνέλευσης στην σκηνή, δίνουν νέα ώθηση στην πρωτοβουλία Φεµινιστικής Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, που ξεκίνησε µε την πετυχηµένη εκδήλωση στη Νοµική και εµπνέεται από το ευχαριστήριο µήνυµα και το κάλεσµα των Παλαιστινίων γυναικών να συνεχίσουµε να τις στηρίζουµε (βλ. Κάλεσμα των Παλαιστινίων γυναικών προς τους ελεύθερους ανθρώπους όλου του κόσμου και ευχαριστήριο μήνυμα στις φεμινιστικές συλλογικότητες που δρουν στην Ελλάδα). Οργανώνοντας τη συνέχεια της υλικής αλληλεγγύης, αλλά και επόµενες δράσεις.

Το BDS Greece, µε την υποστήριξη και πολιτικών οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, έφερε φέτος και στην Ελλάδα την καθιερωµένη διεθνώς δράση της «Εβδοµάδας Εναντίον του Ισραηλινού Απαρτχάιντ».

Μια συγκέντρωση έξω από τα «Carrefour» στο Νέο Κόσµο ενηµέρωσε για τη δράση της πολυεθνικής στο Ισραήλ και στους παράνοµους εποικισµούς (τεκµηριωµένη από το 2022 µε έκθεση του γαλλικού συνδικάτου CGT) και για την άρνηση της µητρικής να καταδικάσει την προσφορά δωρεάν γευµάτων από την Ισραηλινή Carrefour στον Ισραηλινό Στρατό που επιβάλει λιµό στη Γάζα. Η σύντοµη παρέµβαση έπεισε και κάποιους πολίτες να µην µπουν τελικά στο σούπερµαρκετ.

Στα πλαίσια της Εβδοµάδας Εναντίον του Ισραηλινού Απαρτχάιντ, αναβαθµίστηκε και η παραδοσιακή σαββατιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγµα, τιµώντας την Ηµέρα της Παλαιστινιακής Γης (30 Μάρτη) και απαιτώντας διακοπή της συνεργασίας και κυρώσεις κατά του Ισραήλ.

Πρόκειται για τα πρώτα βήµατα µιας καµπάνιας για µποϊκοτάζ-απόσυρση επενδύσεων-κυρώσεις, που θα έχει συνέχεια.

Η δηµόσια καταγγελία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, του Συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής και άλλων σωµατείων, µαζί µε τις αντιδράσεις δηµοτικών συµβούλων της Αριστεράς, υποχρέωσαν τον Δούκα να πάψει να κρύβεται πίσω από τα «τετελεσµένα» της προηγούµενης δηµοτικής Αρχής Μπακογιάννη και να εισηγηθεί τελικά την αναβολή της συναυλίας που θα διοργάνωνε ο Δήµος της Αθήνας µαζί µε την Πρεσβεία του Ισραήλ, επικαλούµενος «λόγους ασφαλείας». Είναι µια πρώτη µικρή επιτυχία, που πρέπει να βρει συνέχεια, απαιτώντας την οριστική ακύρωση της συναυλίας, πιέζοντας τον Δήµο της Αθήνας να πάρει πολιτική θέση.

Αυτή η αναβολή, τα κατεβασµένα ρολά των McDonalds στο Σύνταγµα (µετά τον ακτιβισµό του Φλεβάρη), εκείνοι οι άνθρωποι που επέλεξαν να µην µπουν στα Carrefour, αναδεικνύουν τη δυνατότητα να πετύχουµε µικρές, αλλά συγκεκριµένες νίκες. Και υπογραµµίζει ότι ένα µεγάλο κίνηµα, µπορεί να πετύχει και µεγαλύτερες.

Η κεντρική πίεση στην κυβέρνηση πρέπει να συνεχιστεί, µε τη διαδήλωση στις 4 Απρίλη (βλ. σελ. 19) και µε την ενίσχυση του σταθερού καλέσµατος τα Σάββατα.

Παράλληλα, το κίνηµα πρέπει να δει και τη διεύρυνση του ρεπερτορίου, είτε της έµπρακτης/υλικής πίεσης είτε της πολιτικής στοχοποίησης συγκεκριµένων πτυχών της ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας. 

Από τις ΗΠΑ κυρίως, έρχεται ένα διεθνές κάλεσµα στις 15 Απρίλη να «χτυπήσουµε εκεί που πονάει», στην οικονοµία, µπλοκάροντας κρίσιµα σηµεία της παραγωγής και κυκλοφορίας. Συλλογικότητες συµµετέχουν στην προσπάθεια να απλωθεί αυτή η πρωτοβουλία και στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα, όπου υπάρχει το προηγούµενο της διαδήλωσης ενάντια στη συστηµατική διέλευση των πλοίων της διαβόητης ισραηλινής ΖΙΜ από το λιµάνι του Πειραιά.

Το µπλοκάρισµα της οικονοµίας είναι πρώτα υπόθεση αυτών που την κινούν και ίσως είναι ώρα να αρχίσει να συζητιέται αυτή η ανάγκη και στα εργατικά σωµατεία. Αλλά οι υπαρκτές δυσκολίες τέτοιων -απεργιακού τύπου- κινητοποιήσεων κάνουν θεµιτές -στην κρίσιµη σηµερινή συγκυρία- και σχετικές πρωτοβουλίες του ευρύτερου «ακτιβισµού». Όσο πλατύτερα και καλύτερα συντονισµένες, τόσο καλύτερα.

Με ένα τέτοιο πνεύµα πρέπει και οι πολιτικές δυνάµεις της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να συζητήσουν σοβαρά την αναβάθµιση της δράσης τους, από κοινού µε το κινηµατικό δυναµικό που δρα όλο αυτό το διάστηµα σε όσα προαναφέρθηκαν. Με συγκεκριµένους στόχους: Πχ για πόσο θα µένει «στο απυρόβλητο» η διαχείριση του Αεροδροµίου της Καλαµάτας και η εκπαίδευση των Ικάρων από την Elbit Systems, την εταιρία που έχει βρεθεί στο στόχαστρο του διεθνούς κινήµατος; Αλλά και µε το βλέµµα σε ένα Μαραθώνιο δράσης για την Παλαιστίνη, που θα απαιτήσει συστηµατικότερη προσπάθεια προγραµµατισµού.

Έχουµε συνεργαστεί µε όσους κι όσες δρουν -όπως κι όσο µπορούν- αυτούς τους 6 καυτούς µήνες. Έχουµε την πρόθεση να συνεχίσουµε, επιµένοντας στην ανάγκη για συστηµατικότερη και πιο συντονισµένη δράση όλων.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά